“دو هفته پیش، روس‌های طبقه متوسط می‌توانستند در بزرگ‌ترین شرکت‌های جهانی کار و از آنها خرید کنند، برای گذراندن تعطیلات در کشورهای غربی برنامه‌ریزی کنند، اخبار خود را از رسانه‌های مستقل پویا (هر چند به مشکل برخورده) دریافت کنند و هر طور که می‌خواهند در رسانه‌های اجتماعی مطلب پست کنند.”
به گزارش دانشجو اینترنشنال به نقل از ایسنا، پایگاه خبری آکسیوس در گزارشی نوشت: «به دنبال مطرح شدن قانون جدیدی در روسیه که وعده زندان برای خبرنگارانی را می‌دهد که جنگ ولادیمیر پوتین در اوکراین را با کلمه “جنگ” توصیف می‌کنند، عمده رسانه‌های خارجی و داخلی در این کشور فعالیت خود را متوقف می‌کنند. در همین حال شرکت‌های غربی در حال خارج شدن از روسیه هستند و پلتفرم‌های رسانه‌های اجتماعی دارند ناپدید می‌شوند. مرزها در حال سخت‌تر شدن هستند. معترضان به صورت دسته‌جمعی زندانی می‌شوند.
آلکساندر باونوف، یکی از اعضای ارشد بنیاد کارنگی مسکو می‌گوید: “تمام شد. تمام آثار لیبرالیسم پاک خواهد شد.”
همچنین سرگئی رادچنکو، یک تاریخدان با اشاره به دوران وحشت بزرگ جوزف استالین در زمان شوروی می‌گوید: “ما هنوز به سطح سال ۱۹۳۷ نرسیده‌ایم. اما همین که وضعیت ۱۹۳۷ اکنون چوب اندازه‌گیری است، خودش ترسناک است، زیرا نشان می‌دهد که همه چیز هنوز می‌تواند به آن نقطه برسد، و حتی اگر در سال ۱۹۳۷ هم نباشیم، این بسیار وحشتناک است.”
باونوف می‌گوید: “قوانین آشکار بودند و دیگر اینگونه نیستند. ما دیگر نمی‌توانیم بگوییم چه چیزی خطرناک است و چه چیزی خطرناک نیست. قبلا برخی مسائل تحمل می‌شدند، اما حالا شما دیگر نمی‌دانید از بابت آنها با چه نوع سرکوبی مواجه می‌شوید.”
او می‌گوید: “روس‌های تحصیل کرده می‌دانستند که در یک حکومت “خودکامه” زندگی می‌کنند. خیلی‌ها با آن کنار آمده بودند. اما آنها هرگز انتظار نداشتند که یک بار دیگر در کشوری زندگی کنند که “پرتره‌های رهبر بزرگ” بر دیوارها آویزان شود.”
در حال حاضر افراد شاغل در حرفه روزنامه‌نگاری، هنر یا شاغل در شرکت‌های جهانی شاهد از بین رفتن آینده شغلی خود هستند. ده‌ها هزار نفر از روس‌ها از کشورشان فرار کرده‌اند. رادچنکو می‌گوید: “در حال حاضر، مرزها باز مانده‌اند و آن‌هایی که هستند و واقعاً دیگر نمی‌توانند این رژیم را تحمل کنند، هنوز گزینه‌هایی دارند، اما این گزینه‌ها هر روز تحلیل می‌روند.”
باونوف می‌گوید: “روس‌های تحصیل‌کرده مدت‌هاست در مورد شرایطی که بر اساس آنها می‌توانند مهاجرت کنند صحبت می‌کنند. برای بسیاری از آنها، بسته شدن مرزها، انسداد شبکه‌های اجتماعی و زدودن روسیه از جهانی‌سازی خط قرمزشان بود. دیگران نیز به سادگی احساس می‌کنند که نمی‌توانند در کشوری که به همسایه خود حمله می‌کند، یک زندگی عادی داشته باشند.”
اینها البته مربوط به کسری از جمعیت هستند. بر اساس نتایج یک نظرسنجی مستقل که در واشنگتن پست ذکر شده است، موافقان جنگ ۵۸ درصد و میزان مخالفت با آن ۲۳ درصد بوده است.
بسیاری از روس‌ها هرگز از ایکیا خرید نکرده‌اند، قهوه استارباکس ننوشیده یا برنامه‌های نتفلیکس را تماشا نکرده‌اند و بنابراین تغییر را به شدت احساس نمی‌کنند. باونوف می‌گوید: “با گزنده شدن فشار تحریم‌ها، بسیاری آماده خواهند شد تا خط‌مشی کرملین از این بابت که قربانی جنگ اقتصادی غرب هستند که ربطی به اوکراین ندارد، باور کنند.”
رادچنکو تصریح کرد: “روشنفکران و متخصصان جوان روسی اکنون می‌دانند که پشت “پرده‌ای که در قبال اکثریت اهداف و مقاصد یک پرده آهنین جدید است” هستند. برخی دیگر مثل والدین مسن او، هنوز ابعاد آنچه را که دارد اتفاق می‌افتد، حس نمی‌کنند.”
سرگئی رادچنکو که تجربه زندگی در هر دو کشور چین و روسیه را داشته است، می‌گوید: “قبل از جنگ، مردم روسیه به طور قابل توجهی آزادی بیشتری نسبت به چین داشتند. اما روسیه اکنون در همین مسیر حرکت می‌کند.”
تحریم‌ها تاکنون زندگی روزمره و گفتگوها را به گونه‌ای که هرگز در سال ۲۰۱۴ هم سابقه نداشته، فراگرفته‌اند، اما باونوف انتظار نداشت روس‌های بیشتری را به خیابان بکشانند. او گفت: “ترس از سرکوب بسیار بالاتر از نارضایتی ایجاد شده از سوی تحریم‌هاست.”
رادچنکو تاکید می‌کند که در تاریخ روسیه سابقه اینکه جنگ‌های شکست‌خورده باعث تغییر رژیم شوند، بیشتر از این بوده که دردسرهای اقتصادی باعث این اتفاق شوند. اما او هشدار می‌دهد که چنین سناریویی می‌تواند یک قدرت هسته‌ای را وارد یک جنگ داخلی کند.
با این حال روس‌ها هنوز به طور کامل از غرب، یا از حقیقت جنگ جدا نشده‌اند.
هنوز پیام‌رسان تلگرام، از اپلیکیشن‌های پرکاربرد حوزه رسانه‌های اجتماعی، همچنان فعال است. روس‌ها در فضای مجازی به شبکه‌های خصوصی مجازی هجوم آورده‌اند.
اما پوتین هنوز هم می‌تواند کاملاً مطمئن باشد، وقتی نیروهای روسی یک بیمارستان در ماریوپل را واقع در مسافت فقط ۳۵ مایلی از مرز روسیه بمباران کردند، تنها بخشی از مردم تصاویر وحشتناک آنها را می‌بینند یا باور می‌کنند که کشورشان مسئول آن است.
نتیجه نهایی این است؛ دو هفته گذشته به نوعی یک گام به عقب در زمان بود. کوکاکولا، مک‌دونالد و دیزنی از روسیه خارج می‌شوند. یک پرده آهنی جدید در حال شکل‌گیری است.»
انتهای پیام
“دو هفته پیش، روس‌های طبقه متوسط می‌توانستند در بزرگ‌ترین شرکت‌های جهانی کار و از آنها خرید کنند، برای گذراندن تعطیلات در کشورهای غربی برنامه‌ریزی کنند، اخبار خود را از رسانه‌های مستقل پویا (هر چند به مشکل برخورده) دریافت کنند و هر طور که می‌خواهند در رسانه‌های اجتماعی مطلب پست کنند.”
به گزارش دانشجو اینترنشنال به نقل از ایسنا، پایگاه خبری آکسیوس در گزارشی نوشت: «به دنبال مطرح شدن قانون جدیدی در روسیه که وعده زندان برای خبرنگارانی را می‌دهد که جنگ ولادیمیر پوتین در اوکراین را با کلمه “جنگ” توصیف می‌کنند، عمده رسانه‌های خارجی و داخلی در این کشور فعالیت خود را متوقف می‌کنند. در همین حال شرکت‌های غربی در حال خارج شدن از روسیه هستند و پلتفرم‌های رسانه‌های اجتماعی دارند ناپدید می‌شوند. مرزها در حال سخت‌تر شدن هستند. معترضان به صورت دسته‌جمعی زندانی می‌شوند.
آلکساندر باونوف، یکی از اعضای ارشد بنیاد کارنگی مسکو می‌گوید: “تمام شد. تمام آثار لیبرالیسم پاک خواهد شد.”
همچنین سرگئی رادچنکو، یک تاریخدان با اشاره به دوران وحشت بزرگ جوزف استالین در زمان شوروی می‌گوید: “ما هنوز به سطح سال ۱۹۳۷ نرسیده‌ایم. اما همین که وضعیت ۱۹۳۷ اکنون چوب اندازه‌گیری است، خودش ترسناک است، زیرا نشان می‌دهد که همه چیز هنوز می‌تواند به آن نقطه برسد، و حتی اگر در سال ۱۹۳۷ هم نباشیم، این بسیار وحشتناک است.”
باونوف می‌گوید: “قوانین آشکار بودند و دیگر اینگونه نیستند. ما دیگر نمی‌توانیم بگوییم چه چیزی خطرناک است و چه چیزی خطرناک نیست. قبلا برخی مسائل تحمل می‌شدند، اما حالا شما دیگر نمی‌دانید از بابت آنها با چه نوع سرکوبی مواجه می‌شوید.”
او می‌گوید: “روس‌های تحصیل کرده می‌دانستند که در یک حکومت “خودکامه” زندگی می‌کنند. خیلی‌ها با آن کنار آمده بودند. اما آنها هرگز انتظار نداشتند که یک بار دیگر در کشوری زندگی کنند که “پرتره‌های رهبر بزرگ” بر دیوارها آویزان شود.”
در حال حاضر افراد شاغل در حرفه روزنامه‌نگاری، هنر یا شاغل در شرکت‌های جهانی شاهد از بین رفتن آینده شغلی خود هستند. ده‌ها هزار نفر از روس‌ها از کشورشان فرار کرده‌اند. رادچنکو می‌گوید: “در حال حاضر، مرزها باز مانده‌اند و آن‌هایی که هستند و واقعاً دیگر نمی‌توانند این رژیم را تحمل کنند، هنوز گزینه‌هایی دارند، اما این گزینه‌ها هر روز تحلیل می‌روند.”
باونوف می‌گوید: “روس‌های تحصیل‌کرده مدت‌هاست در مورد شرایطی که بر اساس آنها می‌توانند مهاجرت کنند صحبت می‌کنند. برای بسیاری از آنها، بسته شدن مرزها، انسداد شبکه‌های اجتماعی و زدودن روسیه از جهانی‌سازی خط قرمزشان بود. دیگران نیز به سادگی احساس می‌کنند که نمی‌توانند در کشوری که به همسایه خود حمله می‌کند، یک زندگی عادی داشته باشند.”
اینها البته مربوط به کسری از جمعیت هستند. بر اساس نتایج یک نظرسنجی مستقل که در واشنگتن پست ذکر شده است، موافقان جنگ ۵۸ درصد و میزان مخالفت با آن ۲۳ درصد بوده است.
بسیاری از روس‌ها هرگز از ایکیا خرید نکرده‌اند، قهوه استارباکس ننوشیده یا برنامه‌های نتفلیکس را تماشا نکرده‌اند و بنابراین تغییر را به شدت احساس نمی‌کنند. باونوف می‌گوید: “با گزنده شدن فشار تحریم‌ها، بسیاری آماده خواهند شد تا خط‌مشی کرملین از این بابت که قربانی جنگ اقتصادی غرب هستند که ربطی به اوکراین ندارد، باور کنند.”
رادچنکو تصریح کرد: “روشنفکران و متخصصان جوان روسی اکنون می‌دانند که پشت “پرده‌ای که در قبال اکثریت اهداف و مقاصد یک پرده آهنین جدید است” هستند. برخی دیگر مثل والدین مسن او، هنوز ابعاد آنچه را که دارد اتفاق می‌افتد، حس نمی‌کنند.”
سرگئی رادچنکو که تجربه زندگی در هر دو کشور چین و روسیه را داشته است، می‌گوید: “قبل از جنگ، مردم روسیه به طور قابل توجهی آزادی بیشتری نسبت به چین داشتند. اما روسیه اکنون در همین مسیر حرکت می‌کند.”
تحریم‌ها تاکنون زندگی روزمره و گفتگوها را به گونه‌ای که هرگز در سال ۲۰۱۴ هم سابقه نداشته، فراگرفته‌اند، اما باونوف انتظار نداشت روس‌های بیشتری را به خیابان بکشانند. او گفت: “ترس از سرکوب بسیار بالاتر از نارضایتی ایجاد شده از سوی تحریم‌هاست.”
رادچنکو تاکید می‌کند که در تاریخ روسیه سابقه اینکه جنگ‌های شکست‌خورده باعث تغییر رژیم شوند، بیشتر از این بوده که دردسرهای اقتصادی باعث این اتفاق شوند. اما او هشدار می‌دهد که چنین سناریویی می‌تواند یک قدرت هسته‌ای را وارد یک جنگ داخلی کند.
با این حال روس‌ها هنوز به طور کامل از غرب، یا از حقیقت جنگ جدا نشده‌اند.
هنوز پیام‌رسان تلگرام، از اپلیکیشن‌های پرکاربرد حوزه رسانه‌های اجتماعی، همچنان فعال است. روس‌ها در فضای مجازی به شبکه‌های خصوصی مجازی هجوم آورده‌اند.
اما پوتین هنوز هم می‌تواند کاملاً مطمئن باشد، وقتی نیروهای روسی یک بیمارستان در ماریوپل را واقع در مسافت فقط ۳۵ مایلی از مرز روسیه بمباران کردند، تنها بخشی از مردم تصاویر وحشتناک آنها را می‌بینند یا باور می‌کنند که کشورشان مسئول آن است.
نتیجه نهایی این است؛ دو هفته گذشته به نوعی یک گام به عقب در زمان بود. کوکاکولا، مک‌دونالد و دیزنی از روسیه خارج می‌شوند. یک پرده آهنی جدید در حال شکل‌گیری است.»
انتهای پیام
“دو هفته پیش، روس‌های طبقه متوسط می‌توانستند در بزرگ‌ترین شرکت‌های جهانی کار و از آنها خرید کنند، برای گذراندن تعطیلات در کشورهای غربی برنامه‌ریزی کنند، اخبار خود را از رسانه‌های مستقل پویا (هر چند به مشکل برخورده) دریافت کنند و هر طور که می‌خواهند در رسانه‌های اجتماعی مطلب پست کنند.”
به گزارش دانشجو اینترنشنال به نقل از ایسنا، پایگاه خبری آکسیوس در گزارشی نوشت: «به دنبال مطرح شدن قانون جدیدی در روسیه که وعده زندان برای خبرنگارانی را می‌دهد که جنگ ولادیمیر پوتین در اوکراین را با کلمه “جنگ” توصیف می‌کنند، عمده رسانه‌های خارجی و داخلی در این کشور فعالیت خود را متوقف می‌کنند. در همین حال شرکت‌های غربی در حال خارج شدن از روسیه هستند و پلتفرم‌های رسانه‌های اجتماعی دارند ناپدید می‌شوند. مرزها در حال سخت‌تر شدن هستند. معترضان به صورت دسته‌جمعی زندانی می‌شوند.
آلکساندر باونوف، یکی از اعضای ارشد بنیاد کارنگی مسکو می‌گوید: “تمام شد. تمام آثار لیبرالیسم پاک خواهد شد.”
همچنین سرگئی رادچنکو، یک تاریخدان با اشاره به دوران وحشت بزرگ جوزف استالین در زمان شوروی می‌گوید: “ما هنوز به سطح سال ۱۹۳۷ نرسیده‌ایم. اما همین که وضعیت ۱۹۳۷ اکنون چوب اندازه‌گیری است، خودش ترسناک است، زیرا نشان می‌دهد که همه چیز هنوز می‌تواند به آن نقطه برسد، و حتی اگر در سال ۱۹۳۷ هم نباشیم، این بسیار وحشتناک است.”
باونوف می‌گوید: “قوانین آشکار بودند و دیگر اینگونه نیستند. ما دیگر نمی‌توانیم بگوییم چه چیزی خطرناک است و چه چیزی خطرناک نیست. قبلا برخی مسائل تحمل می‌شدند، اما حالا شما دیگر نمی‌دانید از بابت آنها با چه نوع سرکوبی مواجه می‌شوید.”
او می‌گوید: “روس‌های تحصیل کرده می‌دانستند که در یک حکومت “خودکامه” زندگی می‌کنند. خیلی‌ها با آن کنار آمده بودند. اما آنها هرگز انتظار نداشتند که یک بار دیگر در کشوری زندگی کنند که “پرتره‌های رهبر بزرگ” بر دیوارها آویزان شود.”
در حال حاضر افراد شاغل در حرفه روزنامه‌نگاری، هنر یا شاغل در شرکت‌های جهانی شاهد از بین رفتن آینده شغلی خود هستند. ده‌ها هزار نفر از روس‌ها از کشورشان فرار کرده‌اند. رادچنکو می‌گوید: “در حال حاضر، مرزها باز مانده‌اند و آن‌هایی که هستند و واقعاً دیگر نمی‌توانند این رژیم را تحمل کنند، هنوز گزینه‌هایی دارند، اما این گزینه‌ها هر روز تحلیل می‌روند.”
باونوف می‌گوید: “روس‌های تحصیل‌کرده مدت‌هاست در مورد شرایطی که بر اساس آنها می‌توانند مهاجرت کنند صحبت می‌کنند. برای بسیاری از آنها، بسته شدن مرزها، انسداد شبکه‌های اجتماعی و زدودن روسیه از جهانی‌سازی خط قرمزشان بود. دیگران نیز به سادگی احساس می‌کنند که نمی‌توانند در کشوری که به همسایه خود حمله می‌کند، یک زندگی عادی داشته باشند.”
اینها البته مربوط به کسری از جمعیت هستند. بر اساس نتایج یک نظرسنجی مستقل که در واشنگتن پست ذکر شده است، موافقان جنگ ۵۸ درصد و میزان مخالفت با آن ۲۳ درصد بوده است.
بسیاری از روس‌ها هرگز از ایکیا خرید نکرده‌اند، قهوه استارباکس ننوشیده یا برنامه‌های نتفلیکس را تماشا نکرده‌اند و بنابراین تغییر را به شدت احساس نمی‌کنند. باونوف می‌گوید: “با گزنده شدن فشار تحریم‌ها، بسیاری آماده خواهند شد تا خط‌مشی کرملین از این بابت که قربانی جنگ اقتصادی غرب هستند که ربطی به اوکراین ندارد، باور کنند.”
رادچنکو تصریح کرد: “روشنفکران و متخصصان جوان روسی اکنون می‌دانند که پشت “پرده‌ای که در قبال اکثریت اهداف و مقاصد یک پرده آهنین جدید است” هستند. برخی دیگر مثل والدین مسن او، هنوز ابعاد آنچه را که دارد اتفاق می‌افتد، حس نمی‌کنند.”
سرگئی رادچنکو که تجربه زندگی در هر دو کشور چین و روسیه را داشته است، می‌گوید: “قبل از جنگ، مردم روسیه به طور قابل توجهی آزادی بیشتری نسبت به چین داشتند. اما روسیه اکنون در همین مسیر حرکت می‌کند.”
تحریم‌ها تاکنون زندگی روزمره و گفتگوها را به گونه‌ای که هرگز در سال ۲۰۱۴ هم سابقه نداشته، فراگرفته‌اند، اما باونوف انتظار نداشت روس‌های بیشتری را به خیابان بکشانند. او گفت: “ترس از سرکوب بسیار بالاتر از نارضایتی ایجاد شده از سوی تحریم‌هاست.”
رادچنکو تاکید می‌کند که در تاریخ روسیه سابقه اینکه جنگ‌های شکست‌خورده باعث تغییر رژیم شوند، بیشتر از این بوده که دردسرهای اقتصادی باعث این اتفاق شوند. اما او هشدار می‌دهد که چنین سناریویی می‌تواند یک قدرت هسته‌ای را وارد یک جنگ داخلی کند.
با این حال روس‌ها هنوز به طور کامل از غرب، یا از حقیقت جنگ جدا نشده‌اند.
هنوز پیام‌رسان تلگرام، از اپلیکیشن‌های پرکاربرد حوزه رسانه‌های اجتماعی، همچنان فعال است. روس‌ها در فضای مجازی به شبکه‌های خصوصی مجازی هجوم آورده‌اند.
اما پوتین هنوز هم می‌تواند کاملاً مطمئن باشد، وقتی نیروهای روسی یک بیمارستان در ماریوپل را واقع در مسافت فقط ۳۵ مایلی از مرز روسیه بمباران کردند، تنها بخشی از مردم تصاویر وحشتناک آنها را می‌بینند یا باور می‌کنند که کشورشان مسئول آن است.
نتیجه نهایی این است؛ دو هفته گذشته به نوعی یک گام به عقب در زمان بود. کوکاکولا، مک‌دونالد و دیزنی از روسیه خارج می‌شوند. یک پرده آهنی جدید در حال شکل‌گیری است.»
انتهای پیام
“دو هفته پیش، روس‌های طبقه متوسط می‌توانستند در بزرگ‌ترین شرکت‌های جهانی کار و از آنها خرید کنند، برای گذراندن تعطیلات در کشورهای غربی برنامه‌ریزی کنند، اخبار خود را از رسانه‌های مستقل پویا (هر چند به مشکل برخورده) دریافت کنند و هر طور که می‌خواهند در رسانه‌های اجتماعی مطلب پست کنند.”
به گزارش دانشجو اینترنشنال به نقل از ایسنا، پایگاه خبری آکسیوس در گزارشی نوشت: «به دنبال مطرح شدن قانون جدیدی در روسیه که وعده زندان برای خبرنگارانی را می‌دهد که جنگ ولادیمیر پوتین در اوکراین را با کلمه “جنگ” توصیف می‌کنند، عمده رسانه‌های خارجی و داخلی در این کشور فعالیت خود را متوقف می‌کنند. در همین حال شرکت‌های غربی در حال خارج شدن از روسیه هستند و پلتفرم‌های رسانه‌های اجتماعی دارند ناپدید می‌شوند. مرزها در حال سخت‌تر شدن هستند. معترضان به صورت دسته‌جمعی زندانی می‌شوند.
آلکساندر باونوف، یکی از اعضای ارشد بنیاد کارنگی مسکو می‌گوید: “تمام شد. تمام آثار لیبرالیسم پاک خواهد شد.”
همچنین سرگئی رادچنکو، یک تاریخدان با اشاره به دوران وحشت بزرگ جوزف استالین در زمان شوروی می‌گوید: “ما هنوز به سطح سال ۱۹۳۷ نرسیده‌ایم. اما همین که وضعیت ۱۹۳۷ اکنون چوب اندازه‌گیری است، خودش ترسناک است، زیرا نشان می‌دهد که همه چیز هنوز می‌تواند به آن نقطه برسد، و حتی اگر در سال ۱۹۳۷ هم نباشیم، این بسیار وحشتناک است.”
باونوف می‌گوید: “قوانین آشکار بودند و دیگر اینگونه نیستند. ما دیگر نمی‌توانیم بگوییم چه چیزی خطرناک است و چه چیزی خطرناک نیست. قبلا برخی مسائل تحمل می‌شدند، اما حالا شما دیگر نمی‌دانید از بابت آنها با چه نوع سرکوبی مواجه می‌شوید.”
او می‌گوید: “روس‌های تحصیل کرده می‌دانستند که در یک حکومت “خودکامه” زندگی می‌کنند. خیلی‌ها با آن کنار آمده بودند. اما آنها هرگز انتظار نداشتند که یک بار دیگر در کشوری زندگی کنند که “پرتره‌های رهبر بزرگ” بر دیوارها آویزان شود.”
در حال حاضر افراد شاغل در حرفه روزنامه‌نگاری، هنر یا شاغل در شرکت‌های جهانی شاهد از بین رفتن آینده شغلی خود هستند. ده‌ها هزار نفر از روس‌ها از کشورشان فرار کرده‌اند. رادچنکو می‌گوید: “در حال حاضر، مرزها باز مانده‌اند و آن‌هایی که هستند و واقعاً دیگر نمی‌توانند این رژیم را تحمل کنند، هنوز گزینه‌هایی دارند، اما این گزینه‌ها هر روز تحلیل می‌روند.”
باونوف می‌گوید: “روس‌های تحصیل‌کرده مدت‌هاست در مورد شرایطی که بر اساس آنها می‌توانند مهاجرت کنند صحبت می‌کنند. برای بسیاری از آنها، بسته شدن مرزها، انسداد شبکه‌های اجتماعی و زدودن روسیه از جهانی‌سازی خط قرمزشان بود. دیگران نیز به سادگی احساس می‌کنند که نمی‌توانند در کشوری که به همسایه خود حمله می‌کند، یک زندگی عادی داشته باشند.”
اینها البته مربوط به کسری از جمعیت هستند. بر اساس نتایج یک نظرسنجی مستقل که در واشنگتن پست ذکر شده است، موافقان جنگ ۵۸ درصد و میزان مخالفت با آن ۲۳ درصد بوده است.
بسیاری از روس‌ها هرگز از ایکیا خرید نکرده‌اند، قهوه استارباکس ننوشیده یا برنامه‌های نتفلیکس را تماشا نکرده‌اند و بنابراین تغییر را به شدت احساس نمی‌کنند. باونوف می‌گوید: “با گزنده شدن فشار تحریم‌ها، بسیاری آماده خواهند شد تا خط‌مشی کرملین از این بابت که قربانی جنگ اقتصادی غرب هستند که ربطی به اوکراین ندارد، باور کنند.”
رادچنکو تصریح کرد: “روشنفکران و متخصصان جوان روسی اکنون می‌دانند که پشت “پرده‌ای که در قبال اکثریت اهداف و مقاصد یک پرده آهنین جدید است” هستند. برخی دیگر مثل والدین مسن او، هنوز ابعاد آنچه را که دارد اتفاق می‌افتد، حس نمی‌کنند.”
سرگئی رادچنکو که تجربه زندگی در هر دو کشور چین و روسیه را داشته است، می‌گوید: “قبل از جنگ، مردم روسیه به طور قابل توجهی آزادی بیشتری نسبت به چین داشتند. اما روسیه اکنون در همین مسیر حرکت می‌کند.”
تحریم‌ها تاکنون زندگی روزمره و گفتگوها را به گونه‌ای که هرگز در سال ۲۰۱۴ هم سابقه نداشته، فراگرفته‌اند، اما باونوف انتظار نداشت روس‌های بیشتری را به خیابان بکشانند. او گفت: “ترس از سرکوب بسیار بالاتر از نارضایتی ایجاد شده از سوی تحریم‌هاست.”
رادچنکو تاکید می‌کند که در تاریخ روسیه سابقه اینکه جنگ‌های شکست‌خورده باعث تغییر رژیم شوند، بیشتر از این بوده که دردسرهای اقتصادی باعث این اتفاق شوند. اما او هشدار می‌دهد که چنین سناریویی می‌تواند یک قدرت هسته‌ای را وارد یک جنگ داخلی کند.
با این حال روس‌ها هنوز به طور کامل از غرب، یا از حقیقت جنگ جدا نشده‌اند.
هنوز پیام‌رسان تلگرام، از اپلیکیشن‌های پرکاربرد حوزه رسانه‌های اجتماعی، همچنان فعال است. روس‌ها در فضای مجازی به شبکه‌های خصوصی مجازی هجوم آورده‌اند.
اما پوتین هنوز هم می‌تواند کاملاً مطمئن باشد، وقتی نیروهای روسی یک بیمارستان در ماریوپل را واقع در مسافت فقط ۳۵ مایلی از مرز روسیه بمباران کردند، تنها بخشی از مردم تصاویر وحشتناک آنها را می‌بینند یا باور می‌کنند که کشورشان مسئول آن است.
نتیجه نهایی این است؛ دو هفته گذشته به نوعی یک گام به عقب در زمان بود. کوکاکولا، مک‌دونالد و دیزنی از روسیه خارج می‌شوند. یک پرده آهنی جدید در حال شکل‌گیری است.»
انتهای پیام
