به گزارش “دانشجو اینترنشنال” به نقل از میزان، المپیک زمستانی ۲۰۲۲ در شرایطی در چین در حال برگزاری است که کشورمان با ۳ اسکی‌باز به نام‌های عاطفه احمدی، حسین ساوه شمشکی و دانیال ساوه شمشکی در این رقابت‌ها شرکت کرده است. عاطفه احمدی نخستین ورزشکار ایران بود که در رقابت‌های اسکی آلپاین مارپیچ شرکت کرد و در نهایت به خط پایان نرسید.
روز گذشته هم خبری منتشر شد مبنی بر اینکه دوپینگ حسین ساوه شمشکی مثبت اعلام شده است و با توجه به این موضوع این اسکی‌باز امکان مسابقه در المپیک زمستانی را نخواهد داشت. دانیال ساوه‌شمشکی هم امروز به مصاف حریفان خود خواهد رفت و قابل پیش‌بینی است که در بهترین حالت وی بتواند از خط پایان عبور کند.
در سال‌های گذشته و در دوره‌های پیشین رقابت‌های المپیک زمستانی هم اسکی ایران چنین شرایطی داشت و هیچگاه اسکی‌بازان کشورمان موفقیت چشمگیری در این رقابت‌ها کسب نکردند و نتایج آنها به گونه‌ای بوده که انگار سفرشان به المپیک بیشتر جنبه توریستی داشته است. جالب اینکه علاوه بر اسکی‌بازان، رئیس و دبیر فدراسیون اسکی هم عازم المپیک می‌شوند و این در شرایطی است که عایدی ورزش کشور از المپیک زمستان چیزی به جز شکست نبوده؛ اما همچنان به حضور در این رقابت‌ها آن اصرار می‌شود.
مسئولان در توجیه اعزام اسکی‌بازان ایران به المپیک زمستانی عنوان می‌کنند که این رقابت‌ها باعث پیشرفت اسکی ایران می‌شود و اسکی‌بازان کشورمان از نزدیک با اسکی روز دنیا آشنا می‌شوند. اینکه چرا با وجود شرکت مداوم در دوره‌های مختلف المپیک زمستانی، هیچگاه اسکی ایران پیشرفت نکرده را باید از مسئولانی پرسید که چنین توجیهاتی را عنوان می‌کنند. ضمن اینکه چگونه می‌شود کاروان ایران تنها ۳ ورزشکار دارد و به همین تعداد همراه و مربی هم به المپیک اعزام می شوند؟
به جز مسائل فنی، اسکی‌بازان ایران حتی از داشتن لباس با شکل و شمایل زیبا هم محروم بودند. در افتتاحیه المپیک زمستانی ۲۰۲۲ طرح لباس کاروان ایران به قدری زشت بوده که انتقاد‌های زیادی از آن شد؛ اما قابل پیش بینی است که این انتقاد‌ها هیچ تاثیری در تفکر مسئولانی که رای به چنین طرح دادند نخواهد داشت.
در چنین اوضاعی باید همچون مسئولان فدراسیون اسکی دلمان به این خوش باشد که اسکی‌بازان ایران بدون اینکه به زمین بخورند حذف شوند و بدتر اینکه این مسئله به عنوان یک دستاورد برای ورزش کشور مطرح شود. واقعیت این است که اسکی ایران هرگز در سطحی نبوده که بتواند در المپیک زمستانی شرکت کند و باید به جای اصرار به حضور مداوم در این رقابت‌ها فکری برای پیشرفت این رشته در کشورمان کرد.
یکی از دلایلی که باعث شده اسکی در ایران جایگاهی نداشته باشد تفکرات قومی و قبیله‌ای است که بر آن حکمفرما شده و هر رئیس فدراسیونی که تلاش کرده مقابل این تفکر ایستادگی کند یا حامیان این تفکر، رئیس فدراسیون را فراری دادند و یا اینکه رئیس فدراسیون ترجیح داده برای حفظ موقعیتش، سکوت اختیار کند.
