به گزارش “دانشجو اینترنشنال” و به نقل از هفت‌یک، اگر شما پیش از این به مویِت دل وایِس، شهری کوچک در فاصله 25 کیلومتری بارسلونا، رفته باشید، می‌دانید که در آن خبری از عظمت و شکوه پایتخت کاتالونیا نیست. وقتی در حال عبور از خیابان هستید هیچ یک ساخته‌های گائودی روبروی‌تان ظاهر نمی‌شود و کلیساهای بزرگ با معماری قرون وسطایی دیده نمی‌شوند. اما مویِت چیزی دارد که بارسلونا قادر به رقابت با آن نیست- این شهر افتخار این را دارد که زادگاه و اولین زمین تمرین بهترین فوتبالیست زن در دنیا باشد، الکسیا پوته‌یاس.
پوته‌یاس در سال 1994 در مویِت دل وایِس به دنیا آمد، اولین بازی‌‌هایش را در میدانی نزدیک به ساختمان شهرداری انجام داد و تنها دختر در میان جمع پسرانی بود که فوتبال بازی می‌کردند. داستان او همیشه به شکلی غیرقابل اجتناب با بارسلونا گره خورده، باشگاهی که در قلب او جای دارد اما مسیرش برای تبدیل شدن به معروف‌ترین بازیکن زن آنها چندان هموار نبوده است.
پوته‌یاس که در رای‌گیری گاردین هم به عنوان بهترین فوتبالیست زن دنیا در سال 2021 انتخاب شد، اولین بار در سال 2006 پس از چهار فصل حضور در باشگاه محلی سنتر دی اسپورتز (Centre d’Esports) سابادل به بارسلونا پیوست. اما این رویا چندان بلند نبود. تغییر ساختار باشگاه در فاصله یک سال بعد باعث شد که پوته‌یاس تیمی نداشته باشد و مجبور شود به دنبال باشگاه دیگری بگردد. ژاوی یورنس که در آن زمان در روند توسعه تیم فوتبال زنان بارسلونا سهیم بود و نهایتا یک سال بعد مربی پوته‌یاس شد، می‌گوید:” البته من با خودم فکر کردم که دوباره او را می‌بینم. فقط باید منتظر زمان درست می‌ماندیم.”
پوته‌یاس مانند بسیاری دیگر از بازیکنان به رده نوجوانان اسپانیول، باشگاه محلی رقیب بارسلونا، پیوست و پنج سال در این تیم بازی کرد. او اولین بازی‌اش در رده بزرگسالان را در 16 سالگی انجام داد، در آخرین فصل حضورش در اسپانیول به یکی از اعضای ترکیب اصلی تیم اول تبدیل شد و با بازی کنار بازیکنان ملی‌پوش اسپانیایی مانند وِرو بوکِته، مارتا تورِخون و سیلویا مِسِگِر تجربیاتی به دست آورد.
اما در سال 2011 پس از مدت‌ها حضور در این تیم، پوته‌یاس تصمیم گرفت به والنسیا رفته و قراردادی را با لوانته به امضا برساند. در آن زمان شهرت او در همه جا پخش شده بود: در دورانی که فوتبال زنان به ندرت جایی در روزنامه‌ها داشت، پیوستن او به باشگاهی جدید توجهی غیرمعمول را به خود جلب کرد. آنتونیو کونترراس، مربی او در لوانته، می‌گوید:” او به تازگی مدال برنزی را با تیم ملی زیر 17 ساله‌های اسپانیا کسب کرده بود و همه درباره این که ما چطور الکسیا را جذب کردیم، حرف می‌زدند.”
او اضافه می‌کند:” الکسیا یکی از بازیکنانی بود که می‌توانست تعیین‌کننده باشد. بازیکنان بزرگی در آن زمان در رختکن تیم ما حضور داشتند، بازیکنان کهنه‌کار و کاپیتان‌های تیم ملی… و ما می‌دانستیم باید بازیکنانی مانند الکسیا را پیدا کنیم.” پوته‌یاس در لوانته با محیطی کاملا حرفه‌ای روبرو شد، آن هم در زمانی که فوتبال زنان در مجموع چندان حرفه‌ای نبود- موضوعی که به اعتقاد کونترراس نکته‌ای کلیدی در مسیر پیشرفت او بود.
پوته‌یاس در تمامی دیدارهای آن فصل به میدان رفت و 15 گل در 34 بازی به ثمر رساند و همچنین مهارت‌های تکنیکی و تاکتیکی‌اش با یا بدون توپ را بهبود بخشید. کونترراس که از شنیدن این که پوته‌یاس حالا از سرخیو بوسکتس به عنوان یکی از الگوهایش یاد می‌کند، خوشحال است، اظهار داشت:” وقتی او به اینجا آمد، من به او گفتم تو باید بدون توپ بازی کنی. الگو قرار دادن بوسکتس یعنی تمرکز روی چگونگی جاگیری در زمین و چگونگی پس گرفتن توپ. من از این موضوع خوشحالم که الکسیا به دنبال این تعادل بین ژاوی و بوسکتس است.” کونترراس همچنین به توانایی پوته‌یاس در به خاطر سپردن تمام حرف‌هایی که به او زده می‌شود برای بهبود بخشیدن بازی‌اش اشاره می‌کند. او به خاطر می‌آورد:” کفش‌های او همیشه تمیز بودند. او همین قدر باکلاس است.”
با این حال، فصل درخشان پوته‌یاس در لوانته تحت الشعاع از دست دادن ناگهانی پدرش که وقتی او فقط 17 سال داشت از دنیا رفت، قرار گرفت. در تابستان پس از آن، یورنس با پوته‌یاس دیدار کرد تا درباره آینده‌اش صحبت کند و شانس بازگشت به بارسلونا را به او پیشنهاد کرد. کونترراس به یاد دارد که الی، مادر پوته‌یاس، چطور با او تماس گرفت تا این خبر را بدهد. او می‌گوید:” مشخصا این فقدان بزرگی برای لوانته بود. اما من به او گفتم گوش کن الی، اگر الکسیا از این تیم جدا شود باید به تیمی برود که جز سه تیم برتر باشد. وقتی آنها به من گفتند که تیم مدنظر بارساست، دیگر حرفی برای زدن نداشتم.”
یورنس تایید می‌کند که بارسلونا همیشه شرایط پوته‌یاس را زیرنظر داشت و او در طول این سال‌ها به عضوی مهم از تیمش تبدیل شده بود. از نظر او، پوته‌یاس همیشه مسئولیت‌پذیر و متعهد بود اما در عین حال بسیار رقابت‌جو هم بود. یورنس به یاد می‌آورد:” زمانی بود که من اغلب پس از دقیقه 60 یا 75 او را تعویض می‌کردم. یک روز در مینی اِستادی، او با من دست نداد و به یک بطری آب لگد زد، واقعا عصبانی بود. این از نظر من اتفاق مثبتی بود.”
پوته‌یاس در بارسلونا به بازیکنی پخته و با اعتماد به نفس تبدیل شد. یورنس که بین سال‌های 2012 تا 2017 هدایت او را برعهده داشت، می‌گوید:” او شخصیت بسیاری در بیرون از زمین فوتبال کسب کرد. او در بازی هم از تجربیاتش درس می‌گیرد، خصوصا از شکست‌هایی که متحمل می‌شود.” یکی از این شکست‌ها، باخت بارسلونا برابر لیون در فینال لیگ قهرمانان 2019 بود. پوته‌یاس آن روز حاضر نشد مدال نقره‌اش را در بیاورد تا به خاطر داشته باشد که این تیم تا کجا پیش رفت و هنوز چه مسیری را در پیش دارد. یورنس اضافه می‌کند:” الکسیا هیچ محدودیتی برای خودش متصور نیست، او همیشه بیشتر می‌خواهد.”
زمانی بود که به نظر می‌آمد رسیدن به جوایز ارزشمند رویایی دور از دسترس برای پوته‌یاس است. در حالی که او همیشه بازیکنی با استعداد بود اما اغلب نادیده گرفته می‌شود و زیر سایه بازیکنان گلزنی قرار می‌گرفت که با پاس‌های جادویی‌اش زمینه گلزنی آنها را فراهم می‌کرد. اما آن دوران به پایان رسیده است: پوته‌یاس امسال تقریبا تمامی جوایز انفرادی را به واسطه عملکرد درخشانش در بارسلونا به دست آورد، این اجماع جمعی‌ای بود که به ندرت در فوتبال زنان رخ داده است. حالا وقتی الکسیا پوته‌یاس بازی می‌کند، به سختی می‌توان کسی را پیدا کرد که به او خیره نشود.
به گزارش “دانشجو اینترنشنال” و به نقل از هفت‌یک، اگر شما پیش از این به مویِت دل وایِس، شهری کوچک در فاصله 25 کیلومتری بارسلونا، رفته باشید، می‌دانید که در آن خبری از عظمت و شکوه پایتخت کاتالونیا نیست. وقتی در حال عبور از خیابان هستید هیچ یک ساخته‌های گائودی روبروی‌تان ظاهر نمی‌شود و کلیساهای بزرگ با معماری قرون وسطایی دیده نمی‌شوند. اما مویِت چیزی دارد که بارسلونا قادر به رقابت با آن نیست- این شهر افتخار این را دارد که زادگاه و اولین زمین تمرین بهترین فوتبالیست زن در دنیا باشد، الکسیا پوته‌یاس.
پوته‌یاس در سال 1994 در مویِت دل وایِس به دنیا آمد، اولین بازی‌‌هایش را در میدانی نزدیک به ساختمان شهرداری انجام داد و تنها دختر در میان جمع پسرانی بود که فوتبال بازی می‌کردند. داستان او همیشه به شکلی غیرقابل اجتناب با بارسلونا گره خورده، باشگاهی که در قلب او جای دارد اما مسیرش برای تبدیل شدن به معروف‌ترین بازیکن زن آنها چندان هموار نبوده است.
پوته‌یاس که در رای‌گیری گاردین هم به عنوان بهترین فوتبالیست زن دنیا در سال 2021 انتخاب شد، اولین بار در سال 2006 پس از چهار فصل حضور در باشگاه محلی سنتر دی اسپورتز (Centre d’Esports) سابادل به بارسلونا پیوست. اما این رویا چندان بلند نبود. تغییر ساختار باشگاه در فاصله یک سال بعد باعث شد که پوته‌یاس تیمی نداشته باشد و مجبور شود به دنبال باشگاه دیگری بگردد. ژاوی یورنس که در آن زمان در روند توسعه تیم فوتبال زنان بارسلونا سهیم بود و نهایتا یک سال بعد مربی پوته‌یاس شد، می‌گوید:” البته من با خودم فکر کردم که دوباره او را می‌بینم. فقط باید منتظر زمان درست می‌ماندیم.”
پوته‌یاس مانند بسیاری دیگر از بازیکنان به رده نوجوانان اسپانیول، باشگاه محلی رقیب بارسلونا، پیوست و پنج سال در این تیم بازی کرد. او اولین بازی‌اش در رده بزرگسالان را در 16 سالگی انجام داد، در آخرین فصل حضورش در اسپانیول به یکی از اعضای ترکیب اصلی تیم اول تبدیل شد و با بازی کنار بازیکنان ملی‌پوش اسپانیایی مانند وِرو بوکِته، مارتا تورِخون و سیلویا مِسِگِر تجربیاتی به دست آورد.
اما در سال 2011 پس از مدت‌ها حضور در این تیم، پوته‌یاس تصمیم گرفت به والنسیا رفته و قراردادی را با لوانته به امضا برساند. در آن زمان شهرت او در همه جا پخش شده بود: در دورانی که فوتبال زنان به ندرت جایی در روزنامه‌ها داشت، پیوستن او به باشگاهی جدید توجهی غیرمعمول را به خود جلب کرد. آنتونیو کونترراس، مربی او در لوانته، می‌گوید:” او به تازگی مدال برنزی را با تیم ملی زیر 17 ساله‌های اسپانیا کسب کرده بود و همه درباره این که ما چطور الکسیا را جذب کردیم، حرف می‌زدند.”
او اضافه می‌کند:” الکسیا یکی از بازیکنانی بود که می‌توانست تعیین‌کننده باشد. بازیکنان بزرگی در آن زمان در رختکن تیم ما حضور داشتند، بازیکنان کهنه‌کار و کاپیتان‌های تیم ملی… و ما می‌دانستیم باید بازیکنانی مانند الکسیا را پیدا کنیم.” پوته‌یاس در لوانته با محیطی کاملا حرفه‌ای روبرو شد، آن هم در زمانی که فوتبال زنان در مجموع چندان حرفه‌ای نبود- موضوعی که به اعتقاد کونترراس نکته‌ای کلیدی در مسیر پیشرفت او بود.
پوته‌یاس در تمامی دیدارهای آن فصل به میدان رفت و 15 گل در 34 بازی به ثمر رساند و همچنین مهارت‌های تکنیکی و تاکتیکی‌اش با یا بدون توپ را بهبود بخشید. کونترراس که از شنیدن این که پوته‌یاس حالا از سرخیو بوسکتس به عنوان یکی از الگوهایش یاد می‌کند، خوشحال است، اظهار داشت:” وقتی او به اینجا آمد، من به او گفتم تو باید بدون توپ بازی کنی. الگو قرار دادن بوسکتس یعنی تمرکز روی چگونگی جاگیری در زمین و چگونگی پس گرفتن توپ. من از این موضوع خوشحالم که الکسیا به دنبال این تعادل بین ژاوی و بوسکتس است.” کونترراس همچنین به توانایی پوته‌یاس در به خاطر سپردن تمام حرف‌هایی که به او زده می‌شود برای بهبود بخشیدن بازی‌اش اشاره می‌کند. او به خاطر می‌آورد:” کفش‌های او همیشه تمیز بودند. او همین قدر باکلاس است.”
با این حال، فصل درخشان پوته‌یاس در لوانته تحت الشعاع از دست دادن ناگهانی پدرش که وقتی او فقط 17 سال داشت از دنیا رفت، قرار گرفت. در تابستان پس از آن، یورنس با پوته‌یاس دیدار کرد تا درباره آینده‌اش صحبت کند و شانس بازگشت به بارسلونا را به او پیشنهاد کرد. کونترراس به یاد دارد که الی، مادر پوته‌یاس، چطور با او تماس گرفت تا این خبر را بدهد. او می‌گوید:” مشخصا این فقدان بزرگی برای لوانته بود. اما من به او گفتم گوش کن الی، اگر الکسیا از این تیم جدا شود باید به تیمی برود که جز سه تیم برتر باشد. وقتی آنها به من گفتند که تیم مدنظر بارساست، دیگر حرفی برای زدن نداشتم.”
یورنس تایید می‌کند که بارسلونا همیشه شرایط پوته‌یاس را زیرنظر داشت و او در طول این سال‌ها به عضوی مهم از تیمش تبدیل شده بود. از نظر او، پوته‌یاس همیشه مسئولیت‌پذیر و متعهد بود اما در عین حال بسیار رقابت‌جو هم بود. یورنس به یاد می‌آورد:” زمانی بود که من اغلب پس از دقیقه 60 یا 75 او را تعویض می‌کردم. یک روز در مینی اِستادی، او با من دست نداد و به یک بطری آب لگد زد، واقعا عصبانی بود. این از نظر من اتفاق مثبتی بود.”
پوته‌یاس در بارسلونا به بازیکنی پخته و با اعتماد به نفس تبدیل شد. یورنس که بین سال‌های 2012 تا 2017 هدایت او را برعهده داشت، می‌گوید:” او شخصیت بسیاری در بیرون از زمین فوتبال کسب کرد. او در بازی هم از تجربیاتش درس می‌گیرد، خصوصا از شکست‌هایی که متحمل می‌شود.” یکی از این شکست‌ها، باخت بارسلونا برابر لیون در فینال لیگ قهرمانان 2019 بود. پوته‌یاس آن روز حاضر نشد مدال نقره‌اش را در بیاورد تا به خاطر داشته باشد که این تیم تا کجا پیش رفت و هنوز چه مسیری را در پیش دارد. یورنس اضافه می‌کند:” الکسیا هیچ محدودیتی برای خودش متصور نیست، او همیشه بیشتر می‌خواهد.”
زمانی بود که به نظر می‌آمد رسیدن به جوایز ارزشمند رویایی دور از دسترس برای پوته‌یاس است. در حالی که او همیشه بازیکنی با استعداد بود اما اغلب نادیده گرفته می‌شود و زیر سایه بازیکنان گلزنی قرار می‌گرفت که با پاس‌های جادویی‌اش زمینه گلزنی آنها را فراهم می‌کرد. اما آن دوران به پایان رسیده است: پوته‌یاس امسال تقریبا تمامی جوایز انفرادی را به واسطه عملکرد درخشانش در بارسلونا به دست آورد، این اجماع جمعی‌ای بود که به ندرت در فوتبال زنان رخ داده است. حالا وقتی الکسیا پوته‌یاس بازی می‌کند، به سختی می‌توان کسی را پیدا کرد که به او خیره نشود.
به گزارش “دانشجو اینترنشنال” و به نقل از هفت‌یک، اگر شما پیش از این به مویِت دل وایِس، شهری کوچک در فاصله 25 کیلومتری بارسلونا، رفته باشید، می‌دانید که در آن خبری از عظمت و شکوه پایتخت کاتالونیا نیست. وقتی در حال عبور از خیابان هستید هیچ یک ساخته‌های گائودی روبروی‌تان ظاهر نمی‌شود و کلیساهای بزرگ با معماری قرون وسطایی دیده نمی‌شوند. اما مویِت چیزی دارد که بارسلونا قادر به رقابت با آن نیست- این شهر افتخار این را دارد که زادگاه و اولین زمین تمرین بهترین فوتبالیست زن در دنیا باشد، الکسیا پوته‌یاس.
پوته‌یاس در سال 1994 در مویِت دل وایِس به دنیا آمد، اولین بازی‌‌هایش را در میدانی نزدیک به ساختمان شهرداری انجام داد و تنها دختر در میان جمع پسرانی بود که فوتبال بازی می‌کردند. داستان او همیشه به شکلی غیرقابل اجتناب با بارسلونا گره خورده، باشگاهی که در قلب او جای دارد اما مسیرش برای تبدیل شدن به معروف‌ترین بازیکن زن آنها چندان هموار نبوده است.
پوته‌یاس که در رای‌گیری گاردین هم به عنوان بهترین فوتبالیست زن دنیا در سال 2021 انتخاب شد، اولین بار در سال 2006 پس از چهار فصل حضور در باشگاه محلی سنتر دی اسپورتز (Centre d’Esports) سابادل به بارسلونا پیوست. اما این رویا چندان بلند نبود. تغییر ساختار باشگاه در فاصله یک سال بعد باعث شد که پوته‌یاس تیمی نداشته باشد و مجبور شود به دنبال باشگاه دیگری بگردد. ژاوی یورنس که در آن زمان در روند توسعه تیم فوتبال زنان بارسلونا سهیم بود و نهایتا یک سال بعد مربی پوته‌یاس شد، می‌گوید:” البته من با خودم فکر کردم که دوباره او را می‌بینم. فقط باید منتظر زمان درست می‌ماندیم.”
پوته‌یاس مانند بسیاری دیگر از بازیکنان به رده نوجوانان اسپانیول، باشگاه محلی رقیب بارسلونا، پیوست و پنج سال در این تیم بازی کرد. او اولین بازی‌اش در رده بزرگسالان را در 16 سالگی انجام داد، در آخرین فصل حضورش در اسپانیول به یکی از اعضای ترکیب اصلی تیم اول تبدیل شد و با بازی کنار بازیکنان ملی‌پوش اسپانیایی مانند وِرو بوکِته، مارتا تورِخون و سیلویا مِسِگِر تجربیاتی به دست آورد.
اما در سال 2011 پس از مدت‌ها حضور در این تیم، پوته‌یاس تصمیم گرفت به والنسیا رفته و قراردادی را با لوانته به امضا برساند. در آن زمان شهرت او در همه جا پخش شده بود: در دورانی که فوتبال زنان به ندرت جایی در روزنامه‌ها داشت، پیوستن او به باشگاهی جدید توجهی غیرمعمول را به خود جلب کرد. آنتونیو کونترراس، مربی او در لوانته، می‌گوید:” او به تازگی مدال برنزی را با تیم ملی زیر 17 ساله‌های اسپانیا کسب کرده بود و همه درباره این که ما چطور الکسیا را جذب کردیم، حرف می‌زدند.”
او اضافه می‌کند:” الکسیا یکی از بازیکنانی بود که می‌توانست تعیین‌کننده باشد. بازیکنان بزرگی در آن زمان در رختکن تیم ما حضور داشتند، بازیکنان کهنه‌کار و کاپیتان‌های تیم ملی… و ما می‌دانستیم باید بازیکنانی مانند الکسیا را پیدا کنیم.” پوته‌یاس در لوانته با محیطی کاملا حرفه‌ای روبرو شد، آن هم در زمانی که فوتبال زنان در مجموع چندان حرفه‌ای نبود- موضوعی که به اعتقاد کونترراس نکته‌ای کلیدی در مسیر پیشرفت او بود.
پوته‌یاس در تمامی دیدارهای آن فصل به میدان رفت و 15 گل در 34 بازی به ثمر رساند و همچنین مهارت‌های تکنیکی و تاکتیکی‌اش با یا بدون توپ را بهبود بخشید. کونترراس که از شنیدن این که پوته‌یاس حالا از سرخیو بوسکتس به عنوان یکی از الگوهایش یاد می‌کند، خوشحال است، اظهار داشت:” وقتی او به اینجا آمد، من به او گفتم تو باید بدون توپ بازی کنی. الگو قرار دادن بوسکتس یعنی تمرکز روی چگونگی جاگیری در زمین و چگونگی پس گرفتن توپ. من از این موضوع خوشحالم که الکسیا به دنبال این تعادل بین ژاوی و بوسکتس است.” کونترراس همچنین به توانایی پوته‌یاس در به خاطر سپردن تمام حرف‌هایی که به او زده می‌شود برای بهبود بخشیدن بازی‌اش اشاره می‌کند. او به خاطر می‌آورد:” کفش‌های او همیشه تمیز بودند. او همین قدر باکلاس است.”
با این حال، فصل درخشان پوته‌یاس در لوانته تحت الشعاع از دست دادن ناگهانی پدرش که وقتی او فقط 17 سال داشت از دنیا رفت، قرار گرفت. در تابستان پس از آن، یورنس با پوته‌یاس دیدار کرد تا درباره آینده‌اش صحبت کند و شانس بازگشت به بارسلونا را به او پیشنهاد کرد. کونترراس به یاد دارد که الی، مادر پوته‌یاس، چطور با او تماس گرفت تا این خبر را بدهد. او می‌گوید:” مشخصا این فقدان بزرگی برای لوانته بود. اما من به او گفتم گوش کن الی، اگر الکسیا از این تیم جدا شود باید به تیمی برود که جز سه تیم برتر باشد. وقتی آنها به من گفتند که تیم مدنظر بارساست، دیگر حرفی برای زدن نداشتم.”
یورنس تایید می‌کند که بارسلونا همیشه شرایط پوته‌یاس را زیرنظر داشت و او در طول این سال‌ها به عضوی مهم از تیمش تبدیل شده بود. از نظر او، پوته‌یاس همیشه مسئولیت‌پذیر و متعهد بود اما در عین حال بسیار رقابت‌جو هم بود. یورنس به یاد می‌آورد:” زمانی بود که من اغلب پس از دقیقه 60 یا 75 او را تعویض می‌کردم. یک روز در مینی اِستادی، او با من دست نداد و به یک بطری آب لگد زد، واقعا عصبانی بود. این از نظر من اتفاق مثبتی بود.”
پوته‌یاس در بارسلونا به بازیکنی پخته و با اعتماد به نفس تبدیل شد. یورنس که بین سال‌های 2012 تا 2017 هدایت او را برعهده داشت، می‌گوید:” او شخصیت بسیاری در بیرون از زمین فوتبال کسب کرد. او در بازی هم از تجربیاتش درس می‌گیرد، خصوصا از شکست‌هایی که متحمل می‌شود.” یکی از این شکست‌ها، باخت بارسلونا برابر لیون در فینال لیگ قهرمانان 2019 بود. پوته‌یاس آن روز حاضر نشد مدال نقره‌اش را در بیاورد تا به خاطر داشته باشد که این تیم تا کجا پیش رفت و هنوز چه مسیری را در پیش دارد. یورنس اضافه می‌کند:” الکسیا هیچ محدودیتی برای خودش متصور نیست، او همیشه بیشتر می‌خواهد.”
زمانی بود که به نظر می‌آمد رسیدن به جوایز ارزشمند رویایی دور از دسترس برای پوته‌یاس است. در حالی که او همیشه بازیکنی با استعداد بود اما اغلب نادیده گرفته می‌شود و زیر سایه بازیکنان گلزنی قرار می‌گرفت که با پاس‌های جادویی‌اش زمینه گلزنی آنها را فراهم می‌کرد. اما آن دوران به پایان رسیده است: پوته‌یاس امسال تقریبا تمامی جوایز انفرادی را به واسطه عملکرد درخشانش در بارسلونا به دست آورد، این اجماع جمعی‌ای بود که به ندرت در فوتبال زنان رخ داده است. حالا وقتی الکسیا پوته‌یاس بازی می‌کند، به سختی می‌توان کسی را پیدا کرد که به او خیره نشود.
به گزارش “دانشجو اینترنشنال” و به نقل از هفت‌یک، اگر شما پیش از این به مویِت دل وایِس، شهری کوچک در فاصله 25 کیلومتری بارسلونا، رفته باشید، می‌دانید که در آن خبری از عظمت و شکوه پایتخت کاتالونیا نیست. وقتی در حال عبور از خیابان هستید هیچ یک ساخته‌های گائودی روبروی‌تان ظاهر نمی‌شود و کلیساهای بزرگ با معماری قرون وسطایی دیده نمی‌شوند. اما مویِت چیزی دارد که بارسلونا قادر به رقابت با آن نیست- این شهر افتخار این را دارد که زادگاه و اولین زمین تمرین بهترین فوتبالیست زن در دنیا باشد، الکسیا پوته‌یاس.
پوته‌یاس در سال 1994 در مویِت دل وایِس به دنیا آمد، اولین بازی‌‌هایش را در میدانی نزدیک به ساختمان شهرداری انجام داد و تنها دختر در میان جمع پسرانی بود که فوتبال بازی می‌کردند. داستان او همیشه به شکلی غیرقابل اجتناب با بارسلونا گره خورده، باشگاهی که در قلب او جای دارد اما مسیرش برای تبدیل شدن به معروف‌ترین بازیکن زن آنها چندان هموار نبوده است.
پوته‌یاس که در رای‌گیری گاردین هم به عنوان بهترین فوتبالیست زن دنیا در سال 2021 انتخاب شد، اولین بار در سال 2006 پس از چهار فصل حضور در باشگاه محلی سنتر دی اسپورتز (Centre d’Esports) سابادل به بارسلونا پیوست. اما این رویا چندان بلند نبود. تغییر ساختار باشگاه در فاصله یک سال بعد باعث شد که پوته‌یاس تیمی نداشته باشد و مجبور شود به دنبال باشگاه دیگری بگردد. ژاوی یورنس که در آن زمان در روند توسعه تیم فوتبال زنان بارسلونا سهیم بود و نهایتا یک سال بعد مربی پوته‌یاس شد، می‌گوید:” البته من با خودم فکر کردم که دوباره او را می‌بینم. فقط باید منتظر زمان درست می‌ماندیم.”
پوته‌یاس مانند بسیاری دیگر از بازیکنان به رده نوجوانان اسپانیول، باشگاه محلی رقیب بارسلونا، پیوست و پنج سال در این تیم بازی کرد. او اولین بازی‌اش در رده بزرگسالان را در 16 سالگی انجام داد، در آخرین فصل حضورش در اسپانیول به یکی از اعضای ترکیب اصلی تیم اول تبدیل شد و با بازی کنار بازیکنان ملی‌پوش اسپانیایی مانند وِرو بوکِته، مارتا تورِخون و سیلویا مِسِگِر تجربیاتی به دست آورد.
اما در سال 2011 پس از مدت‌ها حضور در این تیم، پوته‌یاس تصمیم گرفت به والنسیا رفته و قراردادی را با لوانته به امضا برساند. در آن زمان شهرت او در همه جا پخش شده بود: در دورانی که فوتبال زنان به ندرت جایی در روزنامه‌ها داشت، پیوستن او به باشگاهی جدید توجهی غیرمعمول را به خود جلب کرد. آنتونیو کونترراس، مربی او در لوانته، می‌گوید:” او به تازگی مدال برنزی را با تیم ملی زیر 17 ساله‌های اسپانیا کسب کرده بود و همه درباره این که ما چطور الکسیا را جذب کردیم، حرف می‌زدند.”
او اضافه می‌کند:” الکسیا یکی از بازیکنانی بود که می‌توانست تعیین‌کننده باشد. بازیکنان بزرگی در آن زمان در رختکن تیم ما حضور داشتند، بازیکنان کهنه‌کار و کاپیتان‌های تیم ملی… و ما می‌دانستیم باید بازیکنانی مانند الکسیا را پیدا کنیم.” پوته‌یاس در لوانته با محیطی کاملا حرفه‌ای روبرو شد، آن هم در زمانی که فوتبال زنان در مجموع چندان حرفه‌ای نبود- موضوعی که به اعتقاد کونترراس نکته‌ای کلیدی در مسیر پیشرفت او بود.
پوته‌یاس در تمامی دیدارهای آن فصل به میدان رفت و 15 گل در 34 بازی به ثمر رساند و همچنین مهارت‌های تکنیکی و تاکتیکی‌اش با یا بدون توپ را بهبود بخشید. کونترراس که از شنیدن این که پوته‌یاس حالا از سرخیو بوسکتس به عنوان یکی از الگوهایش یاد می‌کند، خوشحال است، اظهار داشت:” وقتی او به اینجا آمد، من به او گفتم تو باید بدون توپ بازی کنی. الگو قرار دادن بوسکتس یعنی تمرکز روی چگونگی جاگیری در زمین و چگونگی پس گرفتن توپ. من از این موضوع خوشحالم که الکسیا به دنبال این تعادل بین ژاوی و بوسکتس است.” کونترراس همچنین به توانایی پوته‌یاس در به خاطر سپردن تمام حرف‌هایی که به او زده می‌شود برای بهبود بخشیدن بازی‌اش اشاره می‌کند. او به خاطر می‌آورد:” کفش‌های او همیشه تمیز بودند. او همین قدر باکلاس است.”
با این حال، فصل درخشان پوته‌یاس در لوانته تحت الشعاع از دست دادن ناگهانی پدرش که وقتی او فقط 17 سال داشت از دنیا رفت، قرار گرفت. در تابستان پس از آن، یورنس با پوته‌یاس دیدار کرد تا درباره آینده‌اش صحبت کند و شانس بازگشت به بارسلونا را به او پیشنهاد کرد. کونترراس به یاد دارد که الی، مادر پوته‌یاس، چطور با او تماس گرفت تا این خبر را بدهد. او می‌گوید:” مشخصا این فقدان بزرگی برای لوانته بود. اما من به او گفتم گوش کن الی، اگر الکسیا از این تیم جدا شود باید به تیمی برود که جز سه تیم برتر باشد. وقتی آنها به من گفتند که تیم مدنظر بارساست، دیگر حرفی برای زدن نداشتم.”
یورنس تایید می‌کند که بارسلونا همیشه شرایط پوته‌یاس را زیرنظر داشت و او در طول این سال‌ها به عضوی مهم از تیمش تبدیل شده بود. از نظر او، پوته‌یاس همیشه مسئولیت‌پذیر و متعهد بود اما در عین حال بسیار رقابت‌جو هم بود. یورنس به یاد می‌آورد:” زمانی بود که من اغلب پس از دقیقه 60 یا 75 او را تعویض می‌کردم. یک روز در مینی اِستادی، او با من دست نداد و به یک بطری آب لگد زد، واقعا عصبانی بود. این از نظر من اتفاق مثبتی بود.”
پوته‌یاس در بارسلونا به بازیکنی پخته و با اعتماد به نفس تبدیل شد. یورنس که بین سال‌های 2012 تا 2017 هدایت او را برعهده داشت، می‌گوید:” او شخصیت بسیاری در بیرون از زمین فوتبال کسب کرد. او در بازی هم از تجربیاتش درس می‌گیرد، خصوصا از شکست‌هایی که متحمل می‌شود.” یکی از این شکست‌ها، باخت بارسلونا برابر لیون در فینال لیگ قهرمانان 2019 بود. پوته‌یاس آن روز حاضر نشد مدال نقره‌اش را در بیاورد تا به خاطر داشته باشد که این تیم تا کجا پیش رفت و هنوز چه مسیری را در پیش دارد. یورنس اضافه می‌کند:” الکسیا هیچ محدودیتی برای خودش متصور نیست، او همیشه بیشتر می‌خواهد.”
زمانی بود که به نظر می‌آمد رسیدن به جوایز ارزشمند رویایی دور از دسترس برای پوته‌یاس است. در حالی که او همیشه بازیکنی با استعداد بود اما اغلب نادیده گرفته می‌شود و زیر سایه بازیکنان گلزنی قرار می‌گرفت که با پاس‌های جادویی‌اش زمینه گلزنی آنها را فراهم می‌کرد. اما آن دوران به پایان رسیده است: پوته‌یاس امسال تقریبا تمامی جوایز انفرادی را به واسطه عملکرد درخشانش در بارسلونا به دست آورد، این اجماع جمعی‌ای بود که به ندرت در فوتبال زنان رخ داده است. حالا وقتی الکسیا پوته‌یاس بازی می‌کند، به سختی می‌توان کسی را پیدا کرد که به او خیره نشود.
