به گزارش خبرنگار مهر، روز شنبه ۶ بهمن خبری مبنی بر تشکیل شورای سینمای ایران در رسانه‌ها منتشر شد که در متن این خبر چنین آمده بود: «طی احکامی از سوی معاون اول رئیس جمهور، اعضای حقیقی و حقوقی شورای سینمای ایران معرفی شدند. سید عباس صالحی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، حسین سیمایی صراف وزیر علوم تحقیقات و فناوری، عبدالناصر همتی وزیر اقتصاد و دارایی، عبدالحسین خسروپناه دبیر شورای عالی انقلاب فرهنگی، پیمان جبلی رئیس سازمان صدا و سیما، محمد قمی رئیس سازمان تبلیغات اسلامی، علیرضا اعرافی مدیر حوزه‌های علمیه سراسر کشور، سید بهشید حسینی سرپرست دانشگاه هنر و رائد فریدزاده رئیس سازمان سینمایی به عنوان اعضای حقوقی و منوچهر شاهسواری، محمدمهدی عسگرپور، علی دهکردی، مرضیه برومند، نرگس آبیار، مسعود نقاش‌زاده و سید رضا میرکریمی به عنوان اعضای حقیقی شورای سینمای ایران معرفی شدند.
وفق مصوبه هیئت وزیران محمدرضا عارف رئیس شورای سینمای ایران، سید عباس صالحی نائب رئیس و رائد فریدزاده دبیر این شورا هستند.»
این خبر شاید برای اهالی سینما و هنرمندان این عرصه چندان جالب توجه نباشد اما برای اهالی تئاتر و فعالان این عرصه دارای ویژگی‌هایی خاص و در عین حال مأیوس‌کننده است.
در شورای سینمای ایران شاهد حضور معاون اول رئیس جمهور، وزاری فرهنگ و ارشاد، علوم و اقتصاد هستیم، همچنین مسئولانی چون رئیس سازمان صدا و سیما، رئیس سازمان تبلیغات اسلامی، دبیر شورای عالی انقلاب فرهنگی و مدیر حوزه‌های علمیه سراسر کشور و سرپرست دانشگاه هنر در کنار رئیس سازمان سینمایی و چند تن از چهره‌های سینمایی حضور دارند.
اینکه سینما دارای اهمیت است جای بحث نیست بلکه موضوع مدنظر این است که مدیران و مسئولان رده‌بالای دولت دغدغه شکل‌گیری شورایی برای سینما و حضور در آن شورا را دارند اما چنین شورایی هیچگاه طی بیش از ۴ دهه گذشته برای تئاتر ایران شکل نگرفته است. البته همه می‌دانند که سینما تریبونی برای تبلیغ و دیده‌شدن مدیران و مسئولان دارد اما تئاتر چنین تریبونی برای تبلیغ و دیده‌شدن در اختیار ندارد.
تفاوتی که نگاه مدیران و مسئولان تصمیم‌گیرنده بین سینما و تئاتر قائل است مانند تفاوتی است که بین ورزش فوتبال با سایر ورزش‌ها در کشور ما وجود دارد. میلیاردها تومان در فوتبال ایران هزینه می‌شود اما سایر ورزش‌ها که تأثیرگذاری و افتخارآفرینی بالایی هم دارند با کمترین حمایت و توجه از سوی مدیران و مسئولان همراه هستند. قطعاً در ورزشی مانند فوتبال تریبون بهتری برای دیده‌شدن وجود دارد تا ورزشی چون والیبال نشسته با تمام افتخاراتی که برای کشور در سطح جهانی به دست آورده است.
اینکه معاون اول رئیس‌جمهور دغدغه فرهنگی داشته باشد قابل احترام است ولی اینکه این دغدغه چرا نسبت به سایر حوزه‌های هنر از جمله تئاتر وجود ندارد جای سؤال است.
آیا نبود این دغدغه ناشی از نبود شناخت لازم بین مدیران و مسئولان رده‌بالای دولتی نسبت به تئاتر است؟
نکته قابل توجه این است که حتی برخی از وزرای فرهنگ و ارشاد در دولت‌های مختلف نیز شناخت درستی از تئاتر نداشته‌اند. وقتی مدیران و مسئولان حضور حمایتی و مستمر از تئاتر نداشته باشند، بخش خصوصی نیز رغبتی برای حضور در تئاتر ندارد و این روندی است که متأسفانه سال‌های متمادی تکرار شده و یکی از دلایل شکل‌گیری اقتصاد نابسامان تئاتر ایران به شمار می‌آید.
این وضعیت در برگزاری جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر هم نمود پیدا می‌کند و هیچکدام از نهادها و سازمان‌های خصوصی حاضر به ورود و حمایت از جشنواره تئاتر فجر نیستند در حالی که متقاضیان برای حمایت از جشنواره فیلم فجر با هم رقابت می‌کنند.
یکی از وظایف وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی این است که لزوم توجه به تئاتر را به عنوان یکی از مهم‌ترین شاخه‌های هنری که نیروی فعال و تأثیرگذار در سینما تربیت، پرورش و معرفی می‌کند بین مدیران و مسئولان رده‌بالای دولت مطرح کند.
باید دولتمردان، مدیران، مسئولان و نمایندگان مجلس به اهمیت تئاتر و تأثیر آن بر جامعه پی ببرند و به این بی‌توجهی و ناآشنایی خود با این حوزه از هنر پایان بدهند.
شاید اگر دولتمردان و مسئولان تصمیم‌گیرنده، تماشاگر آثار تئاتری و شاهد تلاش گروه‌های نمایشی بودند و تأثیر مستقیم تئاتر بر مخاطب را درک می‌کردند، در نگاه و حمایت خود از تئاتر تجدید نظر می‌کردند.
به گزارش خبرنگار مهر، روز شنبه ۶ بهمن خبری مبنی بر تشکیل شورای سینمای ایران در رسانه‌ها منتشر شد که در متن این خبر چنین آمده بود: «طی احکامی از سوی معاون اول رئیس جمهور، اعضای حقیقی و حقوقی شورای سینمای ایران معرفی شدند. سید عباس صالحی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، حسین سیمایی صراف وزیر علوم تحقیقات و فناوری، عبدالناصر همتی وزیر اقتصاد و دارایی، عبدالحسین خسروپناه دبیر شورای عالی انقلاب فرهنگی، پیمان جبلی رئیس سازمان صدا و سیما، محمد قمی رئیس سازمان تبلیغات اسلامی، علیرضا اعرافی مدیر حوزه‌های علمیه سراسر کشور، سید بهشید حسینی سرپرست دانشگاه هنر و رائد فریدزاده رئیس سازمان سینمایی به عنوان اعضای حقوقی و منوچهر شاهسواری، محمدمهدی عسگرپور، علی دهکردی، مرضیه برومند، نرگس آبیار، مسعود نقاش‌زاده و سید رضا میرکریمی به عنوان اعضای حقیقی شورای سینمای ایران معرفی شدند.
وفق مصوبه هیئت وزیران محمدرضا عارف رئیس شورای سینمای ایران، سید عباس صالحی نائب رئیس و رائد فریدزاده دبیر این شورا هستند.»
این خبر شاید برای اهالی سینما و هنرمندان این عرصه چندان جالب توجه نباشد اما برای اهالی تئاتر و فعالان این عرصه دارای ویژگی‌هایی خاص و در عین حال مأیوس‌کننده است.
در شورای سینمای ایران شاهد حضور معاون اول رئیس جمهور، وزاری فرهنگ و ارشاد، علوم و اقتصاد هستیم، همچنین مسئولانی چون رئیس سازمان صدا و سیما، رئیس سازمان تبلیغات اسلامی، دبیر شورای عالی انقلاب فرهنگی و مدیر حوزه‌های علمیه سراسر کشور و سرپرست دانشگاه هنر در کنار رئیس سازمان سینمایی و چند تن از چهره‌های سینمایی حضور دارند.
اینکه سینما دارای اهمیت است جای بحث نیست بلکه موضوع مدنظر این است که مدیران و مسئولان رده‌بالای دولت دغدغه شکل‌گیری شورایی برای سینما و حضور در آن شورا را دارند اما چنین شورایی هیچگاه طی بیش از ۴ دهه گذشته برای تئاتر ایران شکل نگرفته است. البته همه می‌دانند که سینما تریبونی برای تبلیغ و دیده‌شدن مدیران و مسئولان دارد اما تئاتر چنین تریبونی برای تبلیغ و دیده‌شدن در اختیار ندارد.
تفاوتی که نگاه مدیران و مسئولان تصمیم‌گیرنده بین سینما و تئاتر قائل است مانند تفاوتی است که بین ورزش فوتبال با سایر ورزش‌ها در کشور ما وجود دارد. میلیاردها تومان در فوتبال ایران هزینه می‌شود اما سایر ورزش‌ها که تأثیرگذاری و افتخارآفرینی بالایی هم دارند با کمترین حمایت و توجه از سوی مدیران و مسئولان همراه هستند. قطعاً در ورزشی مانند فوتبال تریبون بهتری برای دیده‌شدن وجود دارد تا ورزشی چون والیبال نشسته با تمام افتخاراتی که برای کشور در سطح جهانی به دست آورده است.
اینکه معاون اول رئیس‌جمهور دغدغه فرهنگی داشته باشد قابل احترام است ولی اینکه این دغدغه چرا نسبت به سایر حوزه‌های هنر از جمله تئاتر وجود ندارد جای سؤال است.
آیا نبود این دغدغه ناشی از نبود شناخت لازم بین مدیران و مسئولان رده‌بالای دولتی نسبت به تئاتر است؟
نکته قابل توجه این است که حتی برخی از وزرای فرهنگ و ارشاد در دولت‌های مختلف نیز شناخت درستی از تئاتر نداشته‌اند. وقتی مدیران و مسئولان حضور حمایتی و مستمر از تئاتر نداشته باشند، بخش خصوصی نیز رغبتی برای حضور در تئاتر ندارد و این روندی است که متأسفانه سال‌های متمادی تکرار شده و یکی از دلایل شکل‌گیری اقتصاد نابسامان تئاتر ایران به شمار می‌آید.
این وضعیت در برگزاری جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر هم نمود پیدا می‌کند و هیچکدام از نهادها و سازمان‌های خصوصی حاضر به ورود و حمایت از جشنواره تئاتر فجر نیستند در حالی که متقاضیان برای حمایت از جشنواره فیلم فجر با هم رقابت می‌کنند.
یکی از وظایف وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی این است که لزوم توجه به تئاتر را به عنوان یکی از مهم‌ترین شاخه‌های هنری که نیروی فعال و تأثیرگذار در سینما تربیت، پرورش و معرفی می‌کند بین مدیران و مسئولان رده‌بالای دولت مطرح کند.
باید دولتمردان، مدیران، مسئولان و نمایندگان مجلس به اهمیت تئاتر و تأثیر آن بر جامعه پی ببرند و به این بی‌توجهی و ناآشنایی خود با این حوزه از هنر پایان بدهند.
شاید اگر دولتمردان و مسئولان تصمیم‌گیرنده، تماشاگر آثار تئاتری و شاهد تلاش گروه‌های نمایشی بودند و تأثیر مستقیم تئاتر بر مخاطب را درک می‌کردند، در نگاه و حمایت خود از تئاتر تجدید نظر می‌کردند.
به گزارش خبرنگار مهر، روز شنبه ۶ بهمن خبری مبنی بر تشکیل شورای سینمای ایران در رسانه‌ها منتشر شد که در متن این خبر چنین آمده بود: «طی احکامی از سوی معاون اول رئیس جمهور، اعضای حقیقی و حقوقی شورای سینمای ایران معرفی شدند. سید عباس صالحی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، حسین سیمایی صراف وزیر علوم تحقیقات و فناوری، عبدالناصر همتی وزیر اقتصاد و دارایی، عبدالحسین خسروپناه دبیر شورای عالی انقلاب فرهنگی، پیمان جبلی رئیس سازمان صدا و سیما، محمد قمی رئیس سازمان تبلیغات اسلامی، علیرضا اعرافی مدیر حوزه‌های علمیه سراسر کشور، سید بهشید حسینی سرپرست دانشگاه هنر و رائد فریدزاده رئیس سازمان سینمایی به عنوان اعضای حقوقی و منوچهر شاهسواری، محمدمهدی عسگرپور، علی دهکردی، مرضیه برومند، نرگس آبیار، مسعود نقاش‌زاده و سید رضا میرکریمی به عنوان اعضای حقیقی شورای سینمای ایران معرفی شدند.
وفق مصوبه هیئت وزیران محمدرضا عارف رئیس شورای سینمای ایران، سید عباس صالحی نائب رئیس و رائد فریدزاده دبیر این شورا هستند.»
این خبر شاید برای اهالی سینما و هنرمندان این عرصه چندان جالب توجه نباشد اما برای اهالی تئاتر و فعالان این عرصه دارای ویژگی‌هایی خاص و در عین حال مأیوس‌کننده است.
در شورای سینمای ایران شاهد حضور معاون اول رئیس جمهور، وزاری فرهنگ و ارشاد، علوم و اقتصاد هستیم، همچنین مسئولانی چون رئیس سازمان صدا و سیما، رئیس سازمان تبلیغات اسلامی، دبیر شورای عالی انقلاب فرهنگی و مدیر حوزه‌های علمیه سراسر کشور و سرپرست دانشگاه هنر در کنار رئیس سازمان سینمایی و چند تن از چهره‌های سینمایی حضور دارند.
اینکه سینما دارای اهمیت است جای بحث نیست بلکه موضوع مدنظر این است که مدیران و مسئولان رده‌بالای دولت دغدغه شکل‌گیری شورایی برای سینما و حضور در آن شورا را دارند اما چنین شورایی هیچگاه طی بیش از ۴ دهه گذشته برای تئاتر ایران شکل نگرفته است. البته همه می‌دانند که سینما تریبونی برای تبلیغ و دیده‌شدن مدیران و مسئولان دارد اما تئاتر چنین تریبونی برای تبلیغ و دیده‌شدن در اختیار ندارد.
تفاوتی که نگاه مدیران و مسئولان تصمیم‌گیرنده بین سینما و تئاتر قائل است مانند تفاوتی است که بین ورزش فوتبال با سایر ورزش‌ها در کشور ما وجود دارد. میلیاردها تومان در فوتبال ایران هزینه می‌شود اما سایر ورزش‌ها که تأثیرگذاری و افتخارآفرینی بالایی هم دارند با کمترین حمایت و توجه از سوی مدیران و مسئولان همراه هستند. قطعاً در ورزشی مانند فوتبال تریبون بهتری برای دیده‌شدن وجود دارد تا ورزشی چون والیبال نشسته با تمام افتخاراتی که برای کشور در سطح جهانی به دست آورده است.
اینکه معاون اول رئیس‌جمهور دغدغه فرهنگی داشته باشد قابل احترام است ولی اینکه این دغدغه چرا نسبت به سایر حوزه‌های هنر از جمله تئاتر وجود ندارد جای سؤال است.
آیا نبود این دغدغه ناشی از نبود شناخت لازم بین مدیران و مسئولان رده‌بالای دولتی نسبت به تئاتر است؟
نکته قابل توجه این است که حتی برخی از وزرای فرهنگ و ارشاد در دولت‌های مختلف نیز شناخت درستی از تئاتر نداشته‌اند. وقتی مدیران و مسئولان حضور حمایتی و مستمر از تئاتر نداشته باشند، بخش خصوصی نیز رغبتی برای حضور در تئاتر ندارد و این روندی است که متأسفانه سال‌های متمادی تکرار شده و یکی از دلایل شکل‌گیری اقتصاد نابسامان تئاتر ایران به شمار می‌آید.
این وضعیت در برگزاری جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر هم نمود پیدا می‌کند و هیچکدام از نهادها و سازمان‌های خصوصی حاضر به ورود و حمایت از جشنواره تئاتر فجر نیستند در حالی که متقاضیان برای حمایت از جشنواره فیلم فجر با هم رقابت می‌کنند.
یکی از وظایف وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی این است که لزوم توجه به تئاتر را به عنوان یکی از مهم‌ترین شاخه‌های هنری که نیروی فعال و تأثیرگذار در سینما تربیت، پرورش و معرفی می‌کند بین مدیران و مسئولان رده‌بالای دولت مطرح کند.
باید دولتمردان، مدیران، مسئولان و نمایندگان مجلس به اهمیت تئاتر و تأثیر آن بر جامعه پی ببرند و به این بی‌توجهی و ناآشنایی خود با این حوزه از هنر پایان بدهند.
شاید اگر دولتمردان و مسئولان تصمیم‌گیرنده، تماشاگر آثار تئاتری و شاهد تلاش گروه‌های نمایشی بودند و تأثیر مستقیم تئاتر بر مخاطب را درک می‌کردند، در نگاه و حمایت خود از تئاتر تجدید نظر می‌کردند.
به گزارش خبرنگار مهر، روز شنبه ۶ بهمن خبری مبنی بر تشکیل شورای سینمای ایران در رسانه‌ها منتشر شد که در متن این خبر چنین آمده بود: «طی احکامی از سوی معاون اول رئیس جمهور، اعضای حقیقی و حقوقی شورای سینمای ایران معرفی شدند. سید عباس صالحی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، حسین سیمایی صراف وزیر علوم تحقیقات و فناوری، عبدالناصر همتی وزیر اقتصاد و دارایی، عبدالحسین خسروپناه دبیر شورای عالی انقلاب فرهنگی، پیمان جبلی رئیس سازمان صدا و سیما، محمد قمی رئیس سازمان تبلیغات اسلامی، علیرضا اعرافی مدیر حوزه‌های علمیه سراسر کشور، سید بهشید حسینی سرپرست دانشگاه هنر و رائد فریدزاده رئیس سازمان سینمایی به عنوان اعضای حقوقی و منوچهر شاهسواری، محمدمهدی عسگرپور، علی دهکردی، مرضیه برومند، نرگس آبیار، مسعود نقاش‌زاده و سید رضا میرکریمی به عنوان اعضای حقیقی شورای سینمای ایران معرفی شدند.
وفق مصوبه هیئت وزیران محمدرضا عارف رئیس شورای سینمای ایران، سید عباس صالحی نائب رئیس و رائد فریدزاده دبیر این شورا هستند.»
این خبر شاید برای اهالی سینما و هنرمندان این عرصه چندان جالب توجه نباشد اما برای اهالی تئاتر و فعالان این عرصه دارای ویژگی‌هایی خاص و در عین حال مأیوس‌کننده است.
در شورای سینمای ایران شاهد حضور معاون اول رئیس جمهور، وزاری فرهنگ و ارشاد، علوم و اقتصاد هستیم، همچنین مسئولانی چون رئیس سازمان صدا و سیما، رئیس سازمان تبلیغات اسلامی، دبیر شورای عالی انقلاب فرهنگی و مدیر حوزه‌های علمیه سراسر کشور و سرپرست دانشگاه هنر در کنار رئیس سازمان سینمایی و چند تن از چهره‌های سینمایی حضور دارند.
اینکه سینما دارای اهمیت است جای بحث نیست بلکه موضوع مدنظر این است که مدیران و مسئولان رده‌بالای دولت دغدغه شکل‌گیری شورایی برای سینما و حضور در آن شورا را دارند اما چنین شورایی هیچگاه طی بیش از ۴ دهه گذشته برای تئاتر ایران شکل نگرفته است. البته همه می‌دانند که سینما تریبونی برای تبلیغ و دیده‌شدن مدیران و مسئولان دارد اما تئاتر چنین تریبونی برای تبلیغ و دیده‌شدن در اختیار ندارد.
تفاوتی که نگاه مدیران و مسئولان تصمیم‌گیرنده بین سینما و تئاتر قائل است مانند تفاوتی است که بین ورزش فوتبال با سایر ورزش‌ها در کشور ما وجود دارد. میلیاردها تومان در فوتبال ایران هزینه می‌شود اما سایر ورزش‌ها که تأثیرگذاری و افتخارآفرینی بالایی هم دارند با کمترین حمایت و توجه از سوی مدیران و مسئولان همراه هستند. قطعاً در ورزشی مانند فوتبال تریبون بهتری برای دیده‌شدن وجود دارد تا ورزشی چون والیبال نشسته با تمام افتخاراتی که برای کشور در سطح جهانی به دست آورده است.
اینکه معاون اول رئیس‌جمهور دغدغه فرهنگی داشته باشد قابل احترام است ولی اینکه این دغدغه چرا نسبت به سایر حوزه‌های هنر از جمله تئاتر وجود ندارد جای سؤال است.
آیا نبود این دغدغه ناشی از نبود شناخت لازم بین مدیران و مسئولان رده‌بالای دولتی نسبت به تئاتر است؟
نکته قابل توجه این است که حتی برخی از وزرای فرهنگ و ارشاد در دولت‌های مختلف نیز شناخت درستی از تئاتر نداشته‌اند. وقتی مدیران و مسئولان حضور حمایتی و مستمر از تئاتر نداشته باشند، بخش خصوصی نیز رغبتی برای حضور در تئاتر ندارد و این روندی است که متأسفانه سال‌های متمادی تکرار شده و یکی از دلایل شکل‌گیری اقتصاد نابسامان تئاتر ایران به شمار می‌آید.
این وضعیت در برگزاری جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر هم نمود پیدا می‌کند و هیچکدام از نهادها و سازمان‌های خصوصی حاضر به ورود و حمایت از جشنواره تئاتر فجر نیستند در حالی که متقاضیان برای حمایت از جشنواره فیلم فجر با هم رقابت می‌کنند.
یکی از وظایف وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی این است که لزوم توجه به تئاتر را به عنوان یکی از مهم‌ترین شاخه‌های هنری که نیروی فعال و تأثیرگذار در سینما تربیت، پرورش و معرفی می‌کند بین مدیران و مسئولان رده‌بالای دولت مطرح کند.
باید دولتمردان، مدیران، مسئولان و نمایندگان مجلس به اهمیت تئاتر و تأثیر آن بر جامعه پی ببرند و به این بی‌توجهی و ناآشنایی خود با این حوزه از هنر پایان بدهند.
شاید اگر دولتمردان و مسئولان تصمیم‌گیرنده، تماشاگر آثار تئاتری و شاهد تلاش گروه‌های نمایشی بودند و تأثیر مستقیم تئاتر بر مخاطب را درک می‌کردند، در نگاه و حمایت خود از تئاتر تجدید نظر می‌کردند.
