به گزارش خبرنگار مهر، نمایش «در انتظار گودو» اثر ساموئل بکت این روزها با کارگردانی امیرحسین جوانی در تماشاخانه هما روی صحنه است. امیرمحمد رفیع‌خواه، سعید احمدی، محمدحسین قاسمی، مجتبی بیات، بازیگران این اثر نمایشی هستند. «در انتظار گودو» تا ۳۰ آذر به اجرای عمومی خود ادامه می‌دهد.
بهزاد صدیقی نمایشنامه‌نویس، پژوهشگر تئاتر و مدرس دانشگاه طی یادداشتی به بررسی این اثر نمایشی پرداخت.
در یادداشت صدیقی چنین آمده است:
«در باب یک تئاتر واقعی که معناباختگی را به درستی به اجرا درآورد
تئاتر «در انتظار گودو» به کارگردانی امیرحسین جوانی با چهار بازیگر کاربلد خود (مجتبی بیات، محمدحسین قاسمی، سعید احمدی و امیرمحمد رفیع‌خواه) و با هم‌راهی بازیگر کودک خود (مسیحا ذبیحی)، تئاتر تماشایی این فصل تئاتر تهران به شمار می‌رود؛ بازیگرانی که با هدایت کارگردان و با درک درست آنان از شخصیت‌های نمایشی بکت، همگی به اندازه، بی‌هیچ‌گونه غلونمایی و با قدرت و صلابتِ تمامِ بازیگری، تلاش می‌کنند نقش‌ها را از آن خود کنند و به طور طبیعی جان ببخشند.
به نظرم کارگردان به خوبی توانسته از پس اجرای دشوار نمایشنامه بکت بر آید، زیرا او با تسلط در کار خویش و تفسیر و نگاه عمیق از متن و با ایجاد هارمونی در کلیه عناصر اجرایی نمایش، اعم از طراحی صحنه، لباس، طراحی نور و موسیقی، موفق شده میزانسی باورپذیر را فراهم آوَرَد و معناباختگی زندگی بشر معاصر را تصویر کند؛ میزانسنی که ناشی از ایده‌های خلاقانه صحنه‌پردازش محسوب می‌شود و ریتم اجرایی درست، دقیق و متناسبی را برای تئاترش پدید می‌آورد.
کارگردان همچنین در بخش پایانی اجرای «در انتظار گودو»، توجه تماشاگرانش را بیش از پیش به اثرش جلب می‌کند. او در این بخش با بازی‌های سریع و تند و گاه خیلی آرام (اسلوموشن) بازیگرانش، یک بار دیگر کل درام بکت را بازنمایی می‌کند تا زندگی تُهی و خالی دوران مدرن را به یادمان آوَرَد.
بدون شک تئاتر «در انتظار گودو» بعد از اجرای قدرتمند زنده‌یاد دکتر پروانه مژده از نمایشنامه ساموئل بکت که با موشکافی دقیقی از متن این نمایشنامه‌نویس برتر قرن بیستم همراه بود، تماشاگران زیادی را جذب خود کرده است؛ تماشاگرانی که برای دیدن تئاتر واقعی می‌آیند و قرار نیست در آن شاهد هنرنمایی باسمه‌ای یا تحمیلی ستاره سینما یا فوتبال، سلبریتی‌های سینما و بلاگرهای فضای مجازی یا خواننده پاپ باشند و یا کارگردان نیز بخواهد با حرکات موزون، موسیقی و آواز تحمیلی، تماشاگران را به دیدن اثرش دعوت کند. این تئاتر نشان می‌دهد اگر همه عناصر و عوامل اجرا به درستی انتخاب شوند و گروه اجرایی با پشتوانه یکدیگر و بی‌ادعا در کنار هم خلاقیت‌های خویش را به کار گیرند، می‌توانند مخاطبان واقعی تئاتر را به صحنه خود دعوت کنند و آنان را با تئاتر واقعی آشتی دهند.
برای گروه پرتلاش «در انتظار گودو»، آروزی توفیق همیشگی دارم.»
عکس از شاهین آزما است.
به گزارش خبرنگار مهر، نمایش «در انتظار گودو» اثر ساموئل بکت این روزها با کارگردانی امیرحسین جوانی در تماشاخانه هما روی صحنه است. امیرمحمد رفیع‌خواه، سعید احمدی، محمدحسین قاسمی، مجتبی بیات، بازیگران این اثر نمایشی هستند. «در انتظار گودو» تا ۳۰ آذر به اجرای عمومی خود ادامه می‌دهد.
بهزاد صدیقی نمایشنامه‌نویس، پژوهشگر تئاتر و مدرس دانشگاه طی یادداشتی به بررسی این اثر نمایشی پرداخت.
در یادداشت صدیقی چنین آمده است:
«در باب یک تئاتر واقعی که معناباختگی را به درستی به اجرا درآورد
تئاتر «در انتظار گودو» به کارگردانی امیرحسین جوانی با چهار بازیگر کاربلد خود (مجتبی بیات، محمدحسین قاسمی، سعید احمدی و امیرمحمد رفیع‌خواه) و با هم‌راهی بازیگر کودک خود (مسیحا ذبیحی)، تئاتر تماشایی این فصل تئاتر تهران به شمار می‌رود؛ بازیگرانی که با هدایت کارگردان و با درک درست آنان از شخصیت‌های نمایشی بکت، همگی به اندازه، بی‌هیچ‌گونه غلونمایی و با قدرت و صلابتِ تمامِ بازیگری، تلاش می‌کنند نقش‌ها را از آن خود کنند و به طور طبیعی جان ببخشند.
به نظرم کارگردان به خوبی توانسته از پس اجرای دشوار نمایشنامه بکت بر آید، زیرا او با تسلط در کار خویش و تفسیر و نگاه عمیق از متن و با ایجاد هارمونی در کلیه عناصر اجرایی نمایش، اعم از طراحی صحنه، لباس، طراحی نور و موسیقی، موفق شده میزانسی باورپذیر را فراهم آوَرَد و معناباختگی زندگی بشر معاصر را تصویر کند؛ میزانسنی که ناشی از ایده‌های خلاقانه صحنه‌پردازش محسوب می‌شود و ریتم اجرایی درست، دقیق و متناسبی را برای تئاترش پدید می‌آورد.
کارگردان همچنین در بخش پایانی اجرای «در انتظار گودو»، توجه تماشاگرانش را بیش از پیش به اثرش جلب می‌کند. او در این بخش با بازی‌های سریع و تند و گاه خیلی آرام (اسلوموشن) بازیگرانش، یک بار دیگر کل درام بکت را بازنمایی می‌کند تا زندگی تُهی و خالی دوران مدرن را به یادمان آوَرَد.
بدون شک تئاتر «در انتظار گودو» بعد از اجرای قدرتمند زنده‌یاد دکتر پروانه مژده از نمایشنامه ساموئل بکت که با موشکافی دقیقی از متن این نمایشنامه‌نویس برتر قرن بیستم همراه بود، تماشاگران زیادی را جذب خود کرده است؛ تماشاگرانی که برای دیدن تئاتر واقعی می‌آیند و قرار نیست در آن شاهد هنرنمایی باسمه‌ای یا تحمیلی ستاره سینما یا فوتبال، سلبریتی‌های سینما و بلاگرهای فضای مجازی یا خواننده پاپ باشند و یا کارگردان نیز بخواهد با حرکات موزون، موسیقی و آواز تحمیلی، تماشاگران را به دیدن اثرش دعوت کند. این تئاتر نشان می‌دهد اگر همه عناصر و عوامل اجرا به درستی انتخاب شوند و گروه اجرایی با پشتوانه یکدیگر و بی‌ادعا در کنار هم خلاقیت‌های خویش را به کار گیرند، می‌توانند مخاطبان واقعی تئاتر را به صحنه خود دعوت کنند و آنان را با تئاتر واقعی آشتی دهند.
برای گروه پرتلاش «در انتظار گودو»، آروزی توفیق همیشگی دارم.»
عکس از شاهین آزما است.
به گزارش خبرنگار مهر، نمایش «در انتظار گودو» اثر ساموئل بکت این روزها با کارگردانی امیرحسین جوانی در تماشاخانه هما روی صحنه است. امیرمحمد رفیع‌خواه، سعید احمدی، محمدحسین قاسمی، مجتبی بیات، بازیگران این اثر نمایشی هستند. «در انتظار گودو» تا ۳۰ آذر به اجرای عمومی خود ادامه می‌دهد.
بهزاد صدیقی نمایشنامه‌نویس، پژوهشگر تئاتر و مدرس دانشگاه طی یادداشتی به بررسی این اثر نمایشی پرداخت.
در یادداشت صدیقی چنین آمده است:
«در باب یک تئاتر واقعی که معناباختگی را به درستی به اجرا درآورد
تئاتر «در انتظار گودو» به کارگردانی امیرحسین جوانی با چهار بازیگر کاربلد خود (مجتبی بیات، محمدحسین قاسمی، سعید احمدی و امیرمحمد رفیع‌خواه) و با هم‌راهی بازیگر کودک خود (مسیحا ذبیحی)، تئاتر تماشایی این فصل تئاتر تهران به شمار می‌رود؛ بازیگرانی که با هدایت کارگردان و با درک درست آنان از شخصیت‌های نمایشی بکت، همگی به اندازه، بی‌هیچ‌گونه غلونمایی و با قدرت و صلابتِ تمامِ بازیگری، تلاش می‌کنند نقش‌ها را از آن خود کنند و به طور طبیعی جان ببخشند.
به نظرم کارگردان به خوبی توانسته از پس اجرای دشوار نمایشنامه بکت بر آید، زیرا او با تسلط در کار خویش و تفسیر و نگاه عمیق از متن و با ایجاد هارمونی در کلیه عناصر اجرایی نمایش، اعم از طراحی صحنه، لباس، طراحی نور و موسیقی، موفق شده میزانسی باورپذیر را فراهم آوَرَد و معناباختگی زندگی بشر معاصر را تصویر کند؛ میزانسنی که ناشی از ایده‌های خلاقانه صحنه‌پردازش محسوب می‌شود و ریتم اجرایی درست، دقیق و متناسبی را برای تئاترش پدید می‌آورد.
کارگردان همچنین در بخش پایانی اجرای «در انتظار گودو»، توجه تماشاگرانش را بیش از پیش به اثرش جلب می‌کند. او در این بخش با بازی‌های سریع و تند و گاه خیلی آرام (اسلوموشن) بازیگرانش، یک بار دیگر کل درام بکت را بازنمایی می‌کند تا زندگی تُهی و خالی دوران مدرن را به یادمان آوَرَد.
بدون شک تئاتر «در انتظار گودو» بعد از اجرای قدرتمند زنده‌یاد دکتر پروانه مژده از نمایشنامه ساموئل بکت که با موشکافی دقیقی از متن این نمایشنامه‌نویس برتر قرن بیستم همراه بود، تماشاگران زیادی را جذب خود کرده است؛ تماشاگرانی که برای دیدن تئاتر واقعی می‌آیند و قرار نیست در آن شاهد هنرنمایی باسمه‌ای یا تحمیلی ستاره سینما یا فوتبال، سلبریتی‌های سینما و بلاگرهای فضای مجازی یا خواننده پاپ باشند و یا کارگردان نیز بخواهد با حرکات موزون، موسیقی و آواز تحمیلی، تماشاگران را به دیدن اثرش دعوت کند. این تئاتر نشان می‌دهد اگر همه عناصر و عوامل اجرا به درستی انتخاب شوند و گروه اجرایی با پشتوانه یکدیگر و بی‌ادعا در کنار هم خلاقیت‌های خویش را به کار گیرند، می‌توانند مخاطبان واقعی تئاتر را به صحنه خود دعوت کنند و آنان را با تئاتر واقعی آشتی دهند.
برای گروه پرتلاش «در انتظار گودو»، آروزی توفیق همیشگی دارم.»
عکس از شاهین آزما است.
به گزارش خبرنگار مهر، نمایش «در انتظار گودو» اثر ساموئل بکت این روزها با کارگردانی امیرحسین جوانی در تماشاخانه هما روی صحنه است. امیرمحمد رفیع‌خواه، سعید احمدی، محمدحسین قاسمی، مجتبی بیات، بازیگران این اثر نمایشی هستند. «در انتظار گودو» تا ۳۰ آذر به اجرای عمومی خود ادامه می‌دهد.
بهزاد صدیقی نمایشنامه‌نویس، پژوهشگر تئاتر و مدرس دانشگاه طی یادداشتی به بررسی این اثر نمایشی پرداخت.
در یادداشت صدیقی چنین آمده است:
«در باب یک تئاتر واقعی که معناباختگی را به درستی به اجرا درآورد
تئاتر «در انتظار گودو» به کارگردانی امیرحسین جوانی با چهار بازیگر کاربلد خود (مجتبی بیات، محمدحسین قاسمی، سعید احمدی و امیرمحمد رفیع‌خواه) و با هم‌راهی بازیگر کودک خود (مسیحا ذبیحی)، تئاتر تماشایی این فصل تئاتر تهران به شمار می‌رود؛ بازیگرانی که با هدایت کارگردان و با درک درست آنان از شخصیت‌های نمایشی بکت، همگی به اندازه، بی‌هیچ‌گونه غلونمایی و با قدرت و صلابتِ تمامِ بازیگری، تلاش می‌کنند نقش‌ها را از آن خود کنند و به طور طبیعی جان ببخشند.
به نظرم کارگردان به خوبی توانسته از پس اجرای دشوار نمایشنامه بکت بر آید، زیرا او با تسلط در کار خویش و تفسیر و نگاه عمیق از متن و با ایجاد هارمونی در کلیه عناصر اجرایی نمایش، اعم از طراحی صحنه، لباس، طراحی نور و موسیقی، موفق شده میزانسی باورپذیر را فراهم آوَرَد و معناباختگی زندگی بشر معاصر را تصویر کند؛ میزانسنی که ناشی از ایده‌های خلاقانه صحنه‌پردازش محسوب می‌شود و ریتم اجرایی درست، دقیق و متناسبی را برای تئاترش پدید می‌آورد.
کارگردان همچنین در بخش پایانی اجرای «در انتظار گودو»، توجه تماشاگرانش را بیش از پیش به اثرش جلب می‌کند. او در این بخش با بازی‌های سریع و تند و گاه خیلی آرام (اسلوموشن) بازیگرانش، یک بار دیگر کل درام بکت را بازنمایی می‌کند تا زندگی تُهی و خالی دوران مدرن را به یادمان آوَرَد.
بدون شک تئاتر «در انتظار گودو» بعد از اجرای قدرتمند زنده‌یاد دکتر پروانه مژده از نمایشنامه ساموئل بکت که با موشکافی دقیقی از متن این نمایشنامه‌نویس برتر قرن بیستم همراه بود، تماشاگران زیادی را جذب خود کرده است؛ تماشاگرانی که برای دیدن تئاتر واقعی می‌آیند و قرار نیست در آن شاهد هنرنمایی باسمه‌ای یا تحمیلی ستاره سینما یا فوتبال، سلبریتی‌های سینما و بلاگرهای فضای مجازی یا خواننده پاپ باشند و یا کارگردان نیز بخواهد با حرکات موزون، موسیقی و آواز تحمیلی، تماشاگران را به دیدن اثرش دعوت کند. این تئاتر نشان می‌دهد اگر همه عناصر و عوامل اجرا به درستی انتخاب شوند و گروه اجرایی با پشتوانه یکدیگر و بی‌ادعا در کنار هم خلاقیت‌های خویش را به کار گیرند، می‌توانند مخاطبان واقعی تئاتر را به صحنه خود دعوت کنند و آنان را با تئاتر واقعی آشتی دهند.
برای گروه پرتلاش «در انتظار گودو»، آروزی توفیق همیشگی دارم.»
عکس از شاهین آزما است.
