به گزارش خبرنگاراقتصادی خبرگزاری تسنیم, در حالی که خبرنگاران، چشم و گوش جامعه و پل ارتباطی مردم با حقیقت هستند، خودشان در شرایطی به‌مراتب دشوار، ناعادلانه و بعضاً ناامن به کار ادامه می‌دهند.به بهانه روز خبرنگار، بار دیگر بحث مشکلات شغلی، معیشتی و صنفی اهالی رسانه بر سر زبان‌ها افتاده است؛ مشکلاتی که سال‌هاست گفته می‌شوند، اما پاسخی عملی نمی‌گیرند.
خبرنگاری؛ شغلی پرخطر با حداقل دستمزد
شغل خبرنگاری، به‌ویژه در حوزه‌های اجتماعی، امنیتی، سیاسی و اقتصادی، همواره با فشار، استرس و خطرات مختلف همراه بوده است. با این‌حال، بسیاری از خبرنگاران در رسانه‌های کشور با قراردادهای موقت، بدون بیمه، بدون امنیت شغلی و با حقوقی بسیار پایین فعالیت می‌کنند.
یکی از خبرنگاران باسابقه رسانه‌ای در تهران می گوید: بعد از 10سال کار حرفه‌ای، هنوز قرارداد رسمی ندارم. بیمه‌ام کامل نیست، اضافه‌کاری نمی‌گیرم و حقوقم کمتر از پایه وزارت کار است. در عوض، باید در همه بحران‌ها، شب و روز، آماده پوشش خبر باشم.
نبود بیمه، قراردادهای غیررسمی و بی‌ثباتی شغلی
بخش عمده‌ای از خبرنگاران کشور، ، فاقد بیمه، قراردادهای دائمی و حمایت‌های قانونی هستند. برخی حتی با قراردادهای “سفیدامضا” یا “حق‌التحریری” کار می‌کنند؛ قراردادهایی که هیچ حقوقی برای خبرنگار قائل نیست و همه‌چیز را به نفع کارفرما تنظیم کرده است.آمارهای غیررسمی نشان می‌دهد بیش از 50درصد خبرنگاران کشور فاقد بیمه تأمین اجتماعی مناسب و حتی دسترسی به خدمات بیمه درمانی تکمیلی‌اند.
اجحاف در حقوق، نبود امنیت و فشار کاری بی‌حد
خبرنگاران نه‌تنها از نظر معیشتی در مضیقه‌اند، بلکه در بسیاری موارد، با فشارهای کاری بالا، حجم زیاد خبر، نبود امنیت شغلی مواجه‌اند. خبرنگار حوزه اجتماعی یک روزنامه می‌گوید: بارها برای انتشار گزارش‌های انتقادی تحت فشار قرار گرفته‌ام. وقتی نه از لحاظ حقوقی حمایت می‌شویم، نه از لحاظ مالی، چطور می‌شود باانگیزه کار کرد؟
در مواردی نیز دیده شده که خبرنگاران در حین انجام وظیفه، با برخوردهای خشن مواجه شده‌اند، اما حمایت قانونی مشخصی از آنان صورت نگرفته است.
خبرنگاری عاشقانه‌ای با چاشنی فقر!
یکی از جملات پرتکرار در میان خبرنگاران این است: “اگر عاشق این کار نباشی، دوام نمی‌آوری!” اما واقعیت این است که عشق و علاقه، هرچند مهم، نمی‌تواند جای خالی امنیت شغلی، حمایت صنفی، بیمه، و معیشت را پر کند.
دریافتی بسیاری از خبرنگاران، حتی به اندازه حقوق یک کارگر ساده هم نیست، درحالی‌که مسئولیت کاری آن‌ها بسیار سنگین‌تر و فشار روانی شغلشان بیشتر است.
خبرنگار، صدای مردم بی‌صدا، اما بی‌صداتر از همه
در شرایطی که خبرنگاران، روایت‌گر مشکلات مردم‌اند، خود در سکوت خبری به‌سر می‌برند. اگر امروز به وضعیت آن‌ها توجه نشود، فردا رسانه‌ای نخواهد بود که از حقیقت دفاع کند.
اصلاح وضعیت شغلی خبرنگاران، تعیین حداقل‌های حقوقی عادلانه، الزام رسانه‌ها به بیمه و قرارداد رسمی، ایجاد صندوق‌های حمایتی و تعریف سازوکارهای حقوقی مشخص، حداقل خواسته‌هایی است که سال‌ها بی‌پاسخ مانده‌اند.در روز خبرنگار، این پرسش تکراری بار دیگر شنیده می‌شود:”چه کسی برای خبرنگار می‌نویسد؟”
پروانه حسین زاده
انتهای پیام/
