به گزارش خبرنگار مهر، فیلم‌نوشت ابتدایی مستند کوتاه «شرور» از عمر سعد می گوید و از تعزیه محله دولاب و بعد خیلی زود با شبیه خوان او مواجه می شویم؛ پیرمردی ریش و مو سفید که نشان می دهد دوست دارد شر به‌پا کند. از خودش می گوید. از قمه و قداره، از لات ها و اشرار این محل و آن گذر و بعد از زن و زندگی اش و اینکه چه شد که یک روز شیطان به جلدش رفت و زد زیر میز خانواده و تنهایی را برگزید و عاقبت عشقش تنهایی و تاریکی شد.
سعید پیرمرد جذابی است. ذاتاً بازیگر است و حالا که بعد این همه سال دوربین رو به اوست به خوبی می تواند آنچه در چنته دارد را رو کند. می تواند به همسر سابقش زنگ بزند و با فخر بگوید که آدم مهمی شده یا بعد از ۲۰ سال سراغ مادرش برود و البته دست خالی بازگردد.
پارسا انصاری کارگردان و تدوینگر مستند، جوانی است که تازه وارد این عرصه شده اما پختگی که در محصول نهایی او می‌بینیم (به شرط استمرار) نشان از ظهور یک استعداد جدید در سپهر مستندسازی ایران دارد. موسیقی مستند «شرور» را بهنام عمران ساخته و در استفاده از ساز بادی که یکی از آلات اصلی موسیقی تعزیه است، به عنوان تم اصلی، انتخاب درستی داشته است. از همین روست که موسیقی مستند «شرور» شخصیت خوبی دارد، در ذهن مخاطب می ماند و تأثیری که باید را برجا می گذارد.
مستند «شرور» ۳۰ دقیقه است ولی در همین مدت کوتاه چند وجه از زندگی شخصیت اصلی خود را باز میکند و شرح می دهد، حق مطلب را ادا می کند و بعد پرده را می اندازد و سراغ فراز بعدی می رود و این نتیجه کار خوب پارسا انصاری است که از امکانات خود، به ویژه تدوین، به خوبی بهره برده است. در تدوین مستند، کات های موازی که بین خرده‌روایت‌های متفاوت زده می شود، تکنیک اصلی است. پارادوکسی که بین نماها است نیز باعث ته‌مایه ای از طنز می شود که بر جذابیت اثر می‌افزاید.
انصاری به عنوان اولین کار مستندش سراغ یک سوژه سهل و ممتنع رفته و باتوجه به جسارتی که از خود نشان می‌دهد، خوب از عهده کار برآمده است. نتیجه تلاش او و همکارانش فیلمی است که خیلی خوب مخاطب را پای دیدنش نگه می دارد و از یک شخصیت به ظاهر ساده و تکراری یک سوژه جذاب و قابل دیدن ارائه می کند. از این رو امید می رود که در آینده نزدیک، کارهای بهتر و بیشتری از انصاری ببینیم.
جشن مستقل سینمای مستند ایران رویدادی سالانه است که با همکاری انجمن صنفی تهیه‌کنندگان سینمای مستند و انجمن صنفی کارگردانان سینمای مستند و زیر نظر هیئت رئیسه جشن برگزار می‌شود؛ این جشن در دوره سیزدهم به ریاست محمد شکیبانیا به شیوه آکادمی داوری و اختتامیه آن در ۹ اسفند ۱۴۰۳ برگزار خواهد شد.
به گزارش خبرنگار مهر، فیلم‌نوشت ابتدایی مستند کوتاه «شرور» از عمر سعد می گوید و از تعزیه محله دولاب و بعد خیلی زود با شبیه خوان او مواجه می شویم؛ پیرمردی ریش و مو سفید که نشان می دهد دوست دارد شر به‌پا کند. از خودش می گوید. از قمه و قداره، از لات ها و اشرار این محل و آن گذر و بعد از زن و زندگی اش و اینکه چه شد که یک روز شیطان به جلدش رفت و زد زیر میز خانواده و تنهایی را برگزید و عاقبت عشقش تنهایی و تاریکی شد.
سعید پیرمرد جذابی است. ذاتاً بازیگر است و حالا که بعد این همه سال دوربین رو به اوست به خوبی می تواند آنچه در چنته دارد را رو کند. می تواند به همسر سابقش زنگ بزند و با فخر بگوید که آدم مهمی شده یا بعد از ۲۰ سال سراغ مادرش برود و البته دست خالی بازگردد.
پارسا انصاری کارگردان و تدوینگر مستند، جوانی است که تازه وارد این عرصه شده اما پختگی که در محصول نهایی او می‌بینیم (به شرط استمرار) نشان از ظهور یک استعداد جدید در سپهر مستندسازی ایران دارد. موسیقی مستند «شرور» را بهنام عمران ساخته و در استفاده از ساز بادی که یکی از آلات اصلی موسیقی تعزیه است، به عنوان تم اصلی، انتخاب درستی داشته است. از همین روست که موسیقی مستند «شرور» شخصیت خوبی دارد، در ذهن مخاطب می ماند و تأثیری که باید را برجا می گذارد.
مستند «شرور» ۳۰ دقیقه است ولی در همین مدت کوتاه چند وجه از زندگی شخصیت اصلی خود را باز میکند و شرح می دهد، حق مطلب را ادا می کند و بعد پرده را می اندازد و سراغ فراز بعدی می رود و این نتیجه کار خوب پارسا انصاری است که از امکانات خود، به ویژه تدوین، به خوبی بهره برده است. در تدوین مستند، کات های موازی که بین خرده‌روایت‌های متفاوت زده می شود، تکنیک اصلی است. پارادوکسی که بین نماها است نیز باعث ته‌مایه ای از طنز می شود که بر جذابیت اثر می‌افزاید.
انصاری به عنوان اولین کار مستندش سراغ یک سوژه سهل و ممتنع رفته و باتوجه به جسارتی که از خود نشان می‌دهد، خوب از عهده کار برآمده است. نتیجه تلاش او و همکارانش فیلمی است که خیلی خوب مخاطب را پای دیدنش نگه می دارد و از یک شخصیت به ظاهر ساده و تکراری یک سوژه جذاب و قابل دیدن ارائه می کند. از این رو امید می رود که در آینده نزدیک، کارهای بهتر و بیشتری از انصاری ببینیم.
جشن مستقل سینمای مستند ایران رویدادی سالانه است که با همکاری انجمن صنفی تهیه‌کنندگان سینمای مستند و انجمن صنفی کارگردانان سینمای مستند و زیر نظر هیئت رئیسه جشن برگزار می‌شود؛ این جشن در دوره سیزدهم به ریاست محمد شکیبانیا به شیوه آکادمی داوری و اختتامیه آن در ۹ اسفند ۱۴۰۳ برگزار خواهد شد.
به گزارش خبرنگار مهر، فیلم‌نوشت ابتدایی مستند کوتاه «شرور» از عمر سعد می گوید و از تعزیه محله دولاب و بعد خیلی زود با شبیه خوان او مواجه می شویم؛ پیرمردی ریش و مو سفید که نشان می دهد دوست دارد شر به‌پا کند. از خودش می گوید. از قمه و قداره، از لات ها و اشرار این محل و آن گذر و بعد از زن و زندگی اش و اینکه چه شد که یک روز شیطان به جلدش رفت و زد زیر میز خانواده و تنهایی را برگزید و عاقبت عشقش تنهایی و تاریکی شد.
سعید پیرمرد جذابی است. ذاتاً بازیگر است و حالا که بعد این همه سال دوربین رو به اوست به خوبی می تواند آنچه در چنته دارد را رو کند. می تواند به همسر سابقش زنگ بزند و با فخر بگوید که آدم مهمی شده یا بعد از ۲۰ سال سراغ مادرش برود و البته دست خالی بازگردد.
پارسا انصاری کارگردان و تدوینگر مستند، جوانی است که تازه وارد این عرصه شده اما پختگی که در محصول نهایی او می‌بینیم (به شرط استمرار) نشان از ظهور یک استعداد جدید در سپهر مستندسازی ایران دارد. موسیقی مستند «شرور» را بهنام عمران ساخته و در استفاده از ساز بادی که یکی از آلات اصلی موسیقی تعزیه است، به عنوان تم اصلی، انتخاب درستی داشته است. از همین روست که موسیقی مستند «شرور» شخصیت خوبی دارد، در ذهن مخاطب می ماند و تأثیری که باید را برجا می گذارد.
مستند «شرور» ۳۰ دقیقه است ولی در همین مدت کوتاه چند وجه از زندگی شخصیت اصلی خود را باز میکند و شرح می دهد، حق مطلب را ادا می کند و بعد پرده را می اندازد و سراغ فراز بعدی می رود و این نتیجه کار خوب پارسا انصاری است که از امکانات خود، به ویژه تدوین، به خوبی بهره برده است. در تدوین مستند، کات های موازی که بین خرده‌روایت‌های متفاوت زده می شود، تکنیک اصلی است. پارادوکسی که بین نماها است نیز باعث ته‌مایه ای از طنز می شود که بر جذابیت اثر می‌افزاید.
انصاری به عنوان اولین کار مستندش سراغ یک سوژه سهل و ممتنع رفته و باتوجه به جسارتی که از خود نشان می‌دهد، خوب از عهده کار برآمده است. نتیجه تلاش او و همکارانش فیلمی است که خیلی خوب مخاطب را پای دیدنش نگه می دارد و از یک شخصیت به ظاهر ساده و تکراری یک سوژه جذاب و قابل دیدن ارائه می کند. از این رو امید می رود که در آینده نزدیک، کارهای بهتر و بیشتری از انصاری ببینیم.
جشن مستقل سینمای مستند ایران رویدادی سالانه است که با همکاری انجمن صنفی تهیه‌کنندگان سینمای مستند و انجمن صنفی کارگردانان سینمای مستند و زیر نظر هیئت رئیسه جشن برگزار می‌شود؛ این جشن در دوره سیزدهم به ریاست محمد شکیبانیا به شیوه آکادمی داوری و اختتامیه آن در ۹ اسفند ۱۴۰۳ برگزار خواهد شد.
به گزارش خبرنگار مهر، فیلم‌نوشت ابتدایی مستند کوتاه «شرور» از عمر سعد می گوید و از تعزیه محله دولاب و بعد خیلی زود با شبیه خوان او مواجه می شویم؛ پیرمردی ریش و مو سفید که نشان می دهد دوست دارد شر به‌پا کند. از خودش می گوید. از قمه و قداره، از لات ها و اشرار این محل و آن گذر و بعد از زن و زندگی اش و اینکه چه شد که یک روز شیطان به جلدش رفت و زد زیر میز خانواده و تنهایی را برگزید و عاقبت عشقش تنهایی و تاریکی شد.
سعید پیرمرد جذابی است. ذاتاً بازیگر است و حالا که بعد این همه سال دوربین رو به اوست به خوبی می تواند آنچه در چنته دارد را رو کند. می تواند به همسر سابقش زنگ بزند و با فخر بگوید که آدم مهمی شده یا بعد از ۲۰ سال سراغ مادرش برود و البته دست خالی بازگردد.
پارسا انصاری کارگردان و تدوینگر مستند، جوانی است که تازه وارد این عرصه شده اما پختگی که در محصول نهایی او می‌بینیم (به شرط استمرار) نشان از ظهور یک استعداد جدید در سپهر مستندسازی ایران دارد. موسیقی مستند «شرور» را بهنام عمران ساخته و در استفاده از ساز بادی که یکی از آلات اصلی موسیقی تعزیه است، به عنوان تم اصلی، انتخاب درستی داشته است. از همین روست که موسیقی مستند «شرور» شخصیت خوبی دارد، در ذهن مخاطب می ماند و تأثیری که باید را برجا می گذارد.
مستند «شرور» ۳۰ دقیقه است ولی در همین مدت کوتاه چند وجه از زندگی شخصیت اصلی خود را باز میکند و شرح می دهد، حق مطلب را ادا می کند و بعد پرده را می اندازد و سراغ فراز بعدی می رود و این نتیجه کار خوب پارسا انصاری است که از امکانات خود، به ویژه تدوین، به خوبی بهره برده است. در تدوین مستند، کات های موازی که بین خرده‌روایت‌های متفاوت زده می شود، تکنیک اصلی است. پارادوکسی که بین نماها است نیز باعث ته‌مایه ای از طنز می شود که بر جذابیت اثر می‌افزاید.
انصاری به عنوان اولین کار مستندش سراغ یک سوژه سهل و ممتنع رفته و باتوجه به جسارتی که از خود نشان می‌دهد، خوب از عهده کار برآمده است. نتیجه تلاش او و همکارانش فیلمی است که خیلی خوب مخاطب را پای دیدنش نگه می دارد و از یک شخصیت به ظاهر ساده و تکراری یک سوژه جذاب و قابل دیدن ارائه می کند. از این رو امید می رود که در آینده نزدیک، کارهای بهتر و بیشتری از انصاری ببینیم.
جشن مستقل سینمای مستند ایران رویدادی سالانه است که با همکاری انجمن صنفی تهیه‌کنندگان سینمای مستند و انجمن صنفی کارگردانان سینمای مستند و زیر نظر هیئت رئیسه جشن برگزار می‌شود؛ این جشن در دوره سیزدهم به ریاست محمد شکیبانیا به شیوه آکادمی داوری و اختتامیه آن در ۹ اسفند ۱۴۰۳ برگزار خواهد شد.
