یک رسانه بین‌المللی در گزارشی با اشاره به ۹ طرف موثر در یمن و جنگ آن نوشت که هر یک از طرف‌های جنگ داخلی در یمن اهداف خاص خود را دارند و همین مساله حل و فصل مناقشه و درگیری در این کشور را دشوارتر می‌کند.
به گزارش دانشجو اینترنشنال، رویترز در گزارشی به بررسی طرف‌های درگیر در جنگ یمن و اهداف هر یک از آنها پرداخت و این گروه‌ها و طرف‌ها را به شکل زیر برشمرده است:
۱ ـ انصارالله
در اواخر دهه ۱۹۹۰، خانواده “حوثی‌ها” در دوردست‌ترین نقطه شمال یمن یک جنبش احیای مذهبی برای فرقه شیعه زیدی تشکیل دادند که زمانی بر یمن حکومت می‌کردند؛ اما بعدها به حاشیه رانده شد.
با افزایش تماس‌ها و برخوردهای آن با دولت، انصارالله با ارتش درگیری‌هایی به شکل چریکی و همچنین یک جنگ کوتاه مرزی با عربستان سعودی انجام دادند.
از زمان تسلط انصارالله بر صنعا، در سال ۲۰۱۴، این جنبش برای حکومت بر بخش‌هایی از دستگاه اداری موجود تکیه کرده است؛ اما استراتژی بلندمدت آنها مشخص نیست.
۲ ـ حامیان علی عبدالله صالح
علی عبدالله صالح در سال ۱۹۷۸ قدرت را در شمال یمن به دست گرفت و پس از اتحاد دو بخش شمالی و جنوبی یمن در سال ۱۹۹۰، در رأس دولت باقی ماند.
صالح، همراه با افراد دارای نفوذ قبیله‌ای، بر یمن تسلط یافت و اعضای قبیله خود را در سمت‌های رهبری در ارتش و اقتصاد منصوب کرد و همین مساله اتهامات فساد علیه او را برانگیخت.
هنگامی که متحدان سابقش در جریان اعتراضات بهار عربی او را ترک و او را ناگزیر به کناره گیری از قدرت کردند، او به دشمنان سابق خود، یعنی انصارالله پیوست و به آنها کمک کرد تا کنترل صنعا را به دست بگیرند.
علی‌رغم اختلافات میان دو حزب، آنها تا سال ۲۰۱۷ بر بخش بزرگی از یمن حکومت کردند. سپس صالح با سرنگونی انصارالله فرصت را برای بازگرداندن قدرت به خانواده خود مناسب دید؛ اما هنگام تلاش برای فرار کشته شد.
زمانی که بیعت کنندگان با صالح جایگزین او شدند، برخی از رهبران و سربازان وفادار به او به آنها ملحق شدند و آنها اکنون با تحت فرماندهی طارق، برادرزاده علی عبدالله صالح، که با امارات ارتباط دارد، با نیروهای انصارالله می‌جنگند.
۳ ـ دولت منصور هادی
عبد ربه منصور هادی، رئیس جمهوری مستعفی یمن پیش از اتحاد دو بخش شمالی و جنوبی یمن یک افسر بود و پس از آن در جریان جنگ داخلی کوتاه مدت یمن در سال ۱۹۹۴ به علی عبد الله صالح ملحق شد و پس از شکست جدایی طلبان صالح او را به عنوان معاون خود برگزید.
زمانی که صالح از قدرت برکنار شد، منصور هادی در سال ۲۰۱۲ برای یک دوره دو ساله انتخاب شد تا بر دوره انتقالی با قانون اساسی جدید و انتخابات جدیدی که برای سال ۲۰۱۴ برنامه ریزی شده بود، نظارت کند.
هادی با امارات، متحد اصلی عربستان سعودی، بر سر اتحاد خود با حزب اسلامگرای اصلاح اختلاف داشته است. برخی بر این باورند که این حزب برآمده از اخوان المسلمین است که ریاض و ابوظبی آن را به عنوان یک سازمان تروریستی طبقه بندی می‌کنند.
درحال حاضر نیروهای منصور هادی برای کنترل بندر جنوبی عدن، مقر موقت دولت، جایی که نفوذ جدایی طلبان جنوبی مورد حمایت امارات افزایش یافته است، رقابت می‌کنند.
۴ ـ جدایی طلبان جنوب
پس از استقلال یمن از قیمومیت انگلیس، یمن جنوبی به تنها کشور کمونیستی در خاورمیانه تبدیل شد؛ اما از اختلافات داخلی دائمی رنج می‌برد.
در نتیجه ضعف ناشی از این اختلافات و فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، بخش جنوبی به رهبری صالح در سال ۱۹۹۰ با یمن شمالی متحد شد.
با مشخص شد این مساله که بیشتر قدرت در دست شمالی‌ها متمرکز است، رهبری جنوب در سال ۱۹۹۴ سعی در جدایی کرد؛ اما ارتش صالح به پیروزی سریع دست یافت و عدن را غارت کرد و پس از آن طرف‌های مختلف در جنوب از افزایش حاشیه‌سازی اقتصادی و سیاسی شکایت کردند.
جدایی طلبان در سال ۲۰۱۵ تحت رهبری عیدروس الزبیدی که تحت فرمان دبی فعالیت می‌کرد، کنترل بنادر “المکلا” را از دست القاعده و عدن را از دست انصارالله خارج کردند. جدایی طلبان بیش از ۵۰ هزار جنگجوی مسلح و آموزش دیده توسط امارات را در اختیار دارند.
شورای انتقالی جنوب، جناح اصلی جدایی طلبان، طی چند مرحله کنترل عدن را به عنوان بخشی از جنگ قدرت در جنوب با دولت هادی به دست گرفته است.
با وجود توافقی که با میانجیگری عربستان سعودی در سال ۲۰۱۹ برای پایان دادن به بن بست امضا کردند؛ اما تنش همچنان ادامه دارد.
۵ ـ القاعده
اعضای القاعده پس از فرار از زندان در یمن و همچنین فرار همتایانشان از عربستان، شاخه این گروه را در شبه جزیره عربستان تشکیل دادند و بدین ترتیب القاعده در شبه جزیره عربستان به یکی از قدرتمندترین شاخه‌های این سازمان تبدیل شد.
این سازمان از هرج و مرج ناشی از اعتراضات بهار عربی برای ایجاد حکومت‌های کوچک در مناطق دورافتاده در شرق یمن استفاده کرد و چندین حمله خونین را انجام داد که دولت انتقالی هادی را تضعیف کرد.
در طول جنگ داخلی یمن، این سازمان حملاتی را به دو طرف انجام داد. هرج و مرج طولانی در یمن به این سازمان اجازه خواهد داد تا موقعیت خود را تحکیم کرده و حملاتی را در خارج از کشور برنامه ریزی کند.
۶ ـ۷ و ۸ـ عربستان، امارات و ائتلاف عربی
نیروهای عربستان که به شدت با انصارالله مخالف هستند در امتداد مرزهای یمن و در برخی استان‌های این کشور مستقر شده‌اند؛ اما عمدتاً بر حملات هوایی به مناطق تحت کنترل انصارالله متکی بوده‌اند.
ریاض همچنین پایگاهی را در تبعید برای هادی و همچنین پشتیبانی لجستیکی را برای نبردهای زمینی در شمال یمن فراهم کرده است.
امارات نیز که از طرح انتقالی یمن در سال ۲۰۱۲ حمایت کرد، دیگر شریک اصلی ائتلاف است. ابوظبی می‌خواهد از رشد اسلام‌گرایان در یمن جلوگیری کند و بنادر این کشور را دارای اهمیت استراتژیک می‌داند.
امارات قبل از اینکه تا حد زیادی به حضور نظامی خود در سال ۲۰۱۹ در یمن پایان دهد، برخی از نیروهای زمینی را در این کشور مستقر کرد و در این جنگ متحمل تلفات شد.
ابوظبی نفوذ خود را از طریق ده‌ها هزار یمنی، عمدتاً از استان‌های جنوبی که آموزش داده و مسلح کرده بود، حفظ کرد.
اما نقش دیگر کشورهای عضو ائتلاف، نقش کمتری ایفا می‌کنند و از این میان می‌توان به سودان اشاره کرد که نیروهایی را در یمن مستقر کرده است.
۹ ـ گروه‌های مقاومت منطقه
گروه‌های مقاومت در منطقه از انصارالله به عنوان بخشی از “محور مقاومت” منطقه‌ای حمایت می‌کند و انصارالله نیز بخشی از ایدئولوژی انقلابی این گروه‌ها را پذیرفته است.
با این حال، میزان این رابطه مورد اختلاف است.”
انتهای پیام
یک رسانه بین‌المللی در گزارشی با اشاره به ۹ طرف موثر در یمن و جنگ آن نوشت که هر یک از طرف‌های جنگ داخلی در یمن اهداف خاص خود را دارند و همین مساله حل و فصل مناقشه و درگیری در این کشور را دشوارتر می‌کند.
به گزارش دانشجو اینترنشنال، رویترز در گزارشی به بررسی طرف‌های درگیر در جنگ یمن و اهداف هر یک از آنها پرداخت و این گروه‌ها و طرف‌ها را به شکل زیر برشمرده است:
۱ ـ انصارالله
در اواخر دهه ۱۹۹۰، خانواده “حوثی‌ها” در دوردست‌ترین نقطه شمال یمن یک جنبش احیای مذهبی برای فرقه شیعه زیدی تشکیل دادند که زمانی بر یمن حکومت می‌کردند؛ اما بعدها به حاشیه رانده شد.
با افزایش تماس‌ها و برخوردهای آن با دولت، انصارالله با ارتش درگیری‌هایی به شکل چریکی و همچنین یک جنگ کوتاه مرزی با عربستان سعودی انجام دادند.
از زمان تسلط انصارالله بر صنعا، در سال ۲۰۱۴، این جنبش برای حکومت بر بخش‌هایی از دستگاه اداری موجود تکیه کرده است؛ اما استراتژی بلندمدت آنها مشخص نیست.
۲ ـ حامیان علی عبدالله صالح
علی عبدالله صالح در سال ۱۹۷۸ قدرت را در شمال یمن به دست گرفت و پس از اتحاد دو بخش شمالی و جنوبی یمن در سال ۱۹۹۰، در رأس دولت باقی ماند.
صالح، همراه با افراد دارای نفوذ قبیله‌ای، بر یمن تسلط یافت و اعضای قبیله خود را در سمت‌های رهبری در ارتش و اقتصاد منصوب کرد و همین مساله اتهامات فساد علیه او را برانگیخت.
هنگامی که متحدان سابقش در جریان اعتراضات بهار عربی او را ترک و او را ناگزیر به کناره گیری از قدرت کردند، او به دشمنان سابق خود، یعنی انصارالله پیوست و به آنها کمک کرد تا کنترل صنعا را به دست بگیرند.
علی‌رغم اختلافات میان دو حزب، آنها تا سال ۲۰۱۷ بر بخش بزرگی از یمن حکومت کردند. سپس صالح با سرنگونی انصارالله فرصت را برای بازگرداندن قدرت به خانواده خود مناسب دید؛ اما هنگام تلاش برای فرار کشته شد.
زمانی که بیعت کنندگان با صالح جایگزین او شدند، برخی از رهبران و سربازان وفادار به او به آنها ملحق شدند و آنها اکنون با تحت فرماندهی طارق، برادرزاده علی عبدالله صالح، که با امارات ارتباط دارد، با نیروهای انصارالله می‌جنگند.
۳ ـ دولت منصور هادی
عبد ربه منصور هادی، رئیس جمهوری مستعفی یمن پیش از اتحاد دو بخش شمالی و جنوبی یمن یک افسر بود و پس از آن در جریان جنگ داخلی کوتاه مدت یمن در سال ۱۹۹۴ به علی عبد الله صالح ملحق شد و پس از شکست جدایی طلبان صالح او را به عنوان معاون خود برگزید.
زمانی که صالح از قدرت برکنار شد، منصور هادی در سال ۲۰۱۲ برای یک دوره دو ساله انتخاب شد تا بر دوره انتقالی با قانون اساسی جدید و انتخابات جدیدی که برای سال ۲۰۱۴ برنامه ریزی شده بود، نظارت کند.
هادی با امارات، متحد اصلی عربستان سعودی، بر سر اتحاد خود با حزب اسلامگرای اصلاح اختلاف داشته است. برخی بر این باورند که این حزب برآمده از اخوان المسلمین است که ریاض و ابوظبی آن را به عنوان یک سازمان تروریستی طبقه بندی می‌کنند.
درحال حاضر نیروهای منصور هادی برای کنترل بندر جنوبی عدن، مقر موقت دولت، جایی که نفوذ جدایی طلبان جنوبی مورد حمایت امارات افزایش یافته است، رقابت می‌کنند.
۴ ـ جدایی طلبان جنوب
پس از استقلال یمن از قیمومیت انگلیس، یمن جنوبی به تنها کشور کمونیستی در خاورمیانه تبدیل شد؛ اما از اختلافات داخلی دائمی رنج می‌برد.
در نتیجه ضعف ناشی از این اختلافات و فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، بخش جنوبی به رهبری صالح در سال ۱۹۹۰ با یمن شمالی متحد شد.
با مشخص شد این مساله که بیشتر قدرت در دست شمالی‌ها متمرکز است، رهبری جنوب در سال ۱۹۹۴ سعی در جدایی کرد؛ اما ارتش صالح به پیروزی سریع دست یافت و عدن را غارت کرد و پس از آن طرف‌های مختلف در جنوب از افزایش حاشیه‌سازی اقتصادی و سیاسی شکایت کردند.
جدایی طلبان در سال ۲۰۱۵ تحت رهبری عیدروس الزبیدی که تحت فرمان دبی فعالیت می‌کرد، کنترل بنادر “المکلا” را از دست القاعده و عدن را از دست انصارالله خارج کردند. جدایی طلبان بیش از ۵۰ هزار جنگجوی مسلح و آموزش دیده توسط امارات را در اختیار دارند.
شورای انتقالی جنوب، جناح اصلی جدایی طلبان، طی چند مرحله کنترل عدن را به عنوان بخشی از جنگ قدرت در جنوب با دولت هادی به دست گرفته است.
با وجود توافقی که با میانجیگری عربستان سعودی در سال ۲۰۱۹ برای پایان دادن به بن بست امضا کردند؛ اما تنش همچنان ادامه دارد.
۵ ـ القاعده
اعضای القاعده پس از فرار از زندان در یمن و همچنین فرار همتایانشان از عربستان، شاخه این گروه را در شبه جزیره عربستان تشکیل دادند و بدین ترتیب القاعده در شبه جزیره عربستان به یکی از قدرتمندترین شاخه‌های این سازمان تبدیل شد.
این سازمان از هرج و مرج ناشی از اعتراضات بهار عربی برای ایجاد حکومت‌های کوچک در مناطق دورافتاده در شرق یمن استفاده کرد و چندین حمله خونین را انجام داد که دولت انتقالی هادی را تضعیف کرد.
در طول جنگ داخلی یمن، این سازمان حملاتی را به دو طرف انجام داد. هرج و مرج طولانی در یمن به این سازمان اجازه خواهد داد تا موقعیت خود را تحکیم کرده و حملاتی را در خارج از کشور برنامه ریزی کند.
۶ ـ۷ و ۸ـ عربستان، امارات و ائتلاف عربی
نیروهای عربستان که به شدت با انصارالله مخالف هستند در امتداد مرزهای یمن و در برخی استان‌های این کشور مستقر شده‌اند؛ اما عمدتاً بر حملات هوایی به مناطق تحت کنترل انصارالله متکی بوده‌اند.
ریاض همچنین پایگاهی را در تبعید برای هادی و همچنین پشتیبانی لجستیکی را برای نبردهای زمینی در شمال یمن فراهم کرده است.
امارات نیز که از طرح انتقالی یمن در سال ۲۰۱۲ حمایت کرد، دیگر شریک اصلی ائتلاف است. ابوظبی می‌خواهد از رشد اسلام‌گرایان در یمن جلوگیری کند و بنادر این کشور را دارای اهمیت استراتژیک می‌داند.
امارات قبل از اینکه تا حد زیادی به حضور نظامی خود در سال ۲۰۱۹ در یمن پایان دهد، برخی از نیروهای زمینی را در این کشور مستقر کرد و در این جنگ متحمل تلفات شد.
ابوظبی نفوذ خود را از طریق ده‌ها هزار یمنی، عمدتاً از استان‌های جنوبی که آموزش داده و مسلح کرده بود، حفظ کرد.
اما نقش دیگر کشورهای عضو ائتلاف، نقش کمتری ایفا می‌کنند و از این میان می‌توان به سودان اشاره کرد که نیروهایی را در یمن مستقر کرده است.
۹ ـ گروه‌های مقاومت منطقه
گروه‌های مقاومت در منطقه از انصارالله به عنوان بخشی از “محور مقاومت” منطقه‌ای حمایت می‌کند و انصارالله نیز بخشی از ایدئولوژی انقلابی این گروه‌ها را پذیرفته است.
با این حال، میزان این رابطه مورد اختلاف است.”
انتهای پیام
یک رسانه بین‌المللی در گزارشی با اشاره به ۹ طرف موثر در یمن و جنگ آن نوشت که هر یک از طرف‌های جنگ داخلی در یمن اهداف خاص خود را دارند و همین مساله حل و فصل مناقشه و درگیری در این کشور را دشوارتر می‌کند.
به گزارش دانشجو اینترنشنال، رویترز در گزارشی به بررسی طرف‌های درگیر در جنگ یمن و اهداف هر یک از آنها پرداخت و این گروه‌ها و طرف‌ها را به شکل زیر برشمرده است:
۱ ـ انصارالله
در اواخر دهه ۱۹۹۰، خانواده “حوثی‌ها” در دوردست‌ترین نقطه شمال یمن یک جنبش احیای مذهبی برای فرقه شیعه زیدی تشکیل دادند که زمانی بر یمن حکومت می‌کردند؛ اما بعدها به حاشیه رانده شد.
با افزایش تماس‌ها و برخوردهای آن با دولت، انصارالله با ارتش درگیری‌هایی به شکل چریکی و همچنین یک جنگ کوتاه مرزی با عربستان سعودی انجام دادند.
از زمان تسلط انصارالله بر صنعا، در سال ۲۰۱۴، این جنبش برای حکومت بر بخش‌هایی از دستگاه اداری موجود تکیه کرده است؛ اما استراتژی بلندمدت آنها مشخص نیست.
۲ ـ حامیان علی عبدالله صالح
علی عبدالله صالح در سال ۱۹۷۸ قدرت را در شمال یمن به دست گرفت و پس از اتحاد دو بخش شمالی و جنوبی یمن در سال ۱۹۹۰، در رأس دولت باقی ماند.
صالح، همراه با افراد دارای نفوذ قبیله‌ای، بر یمن تسلط یافت و اعضای قبیله خود را در سمت‌های رهبری در ارتش و اقتصاد منصوب کرد و همین مساله اتهامات فساد علیه او را برانگیخت.
هنگامی که متحدان سابقش در جریان اعتراضات بهار عربی او را ترک و او را ناگزیر به کناره گیری از قدرت کردند، او به دشمنان سابق خود، یعنی انصارالله پیوست و به آنها کمک کرد تا کنترل صنعا را به دست بگیرند.
علی‌رغم اختلافات میان دو حزب، آنها تا سال ۲۰۱۷ بر بخش بزرگی از یمن حکومت کردند. سپس صالح با سرنگونی انصارالله فرصت را برای بازگرداندن قدرت به خانواده خود مناسب دید؛ اما هنگام تلاش برای فرار کشته شد.
زمانی که بیعت کنندگان با صالح جایگزین او شدند، برخی از رهبران و سربازان وفادار به او به آنها ملحق شدند و آنها اکنون با تحت فرماندهی طارق، برادرزاده علی عبدالله صالح، که با امارات ارتباط دارد، با نیروهای انصارالله می‌جنگند.
۳ ـ دولت منصور هادی
عبد ربه منصور هادی، رئیس جمهوری مستعفی یمن پیش از اتحاد دو بخش شمالی و جنوبی یمن یک افسر بود و پس از آن در جریان جنگ داخلی کوتاه مدت یمن در سال ۱۹۹۴ به علی عبد الله صالح ملحق شد و پس از شکست جدایی طلبان صالح او را به عنوان معاون خود برگزید.
زمانی که صالح از قدرت برکنار شد، منصور هادی در سال ۲۰۱۲ برای یک دوره دو ساله انتخاب شد تا بر دوره انتقالی با قانون اساسی جدید و انتخابات جدیدی که برای سال ۲۰۱۴ برنامه ریزی شده بود، نظارت کند.
هادی با امارات، متحد اصلی عربستان سعودی، بر سر اتحاد خود با حزب اسلامگرای اصلاح اختلاف داشته است. برخی بر این باورند که این حزب برآمده از اخوان المسلمین است که ریاض و ابوظبی آن را به عنوان یک سازمان تروریستی طبقه بندی می‌کنند.
درحال حاضر نیروهای منصور هادی برای کنترل بندر جنوبی عدن، مقر موقت دولت، جایی که نفوذ جدایی طلبان جنوبی مورد حمایت امارات افزایش یافته است، رقابت می‌کنند.
۴ ـ جدایی طلبان جنوب
پس از استقلال یمن از قیمومیت انگلیس، یمن جنوبی به تنها کشور کمونیستی در خاورمیانه تبدیل شد؛ اما از اختلافات داخلی دائمی رنج می‌برد.
در نتیجه ضعف ناشی از این اختلافات و فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، بخش جنوبی به رهبری صالح در سال ۱۹۹۰ با یمن شمالی متحد شد.
با مشخص شد این مساله که بیشتر قدرت در دست شمالی‌ها متمرکز است، رهبری جنوب در سال ۱۹۹۴ سعی در جدایی کرد؛ اما ارتش صالح به پیروزی سریع دست یافت و عدن را غارت کرد و پس از آن طرف‌های مختلف در جنوب از افزایش حاشیه‌سازی اقتصادی و سیاسی شکایت کردند.
جدایی طلبان در سال ۲۰۱۵ تحت رهبری عیدروس الزبیدی که تحت فرمان دبی فعالیت می‌کرد، کنترل بنادر “المکلا” را از دست القاعده و عدن را از دست انصارالله خارج کردند. جدایی طلبان بیش از ۵۰ هزار جنگجوی مسلح و آموزش دیده توسط امارات را در اختیار دارند.
شورای انتقالی جنوب، جناح اصلی جدایی طلبان، طی چند مرحله کنترل عدن را به عنوان بخشی از جنگ قدرت در جنوب با دولت هادی به دست گرفته است.
با وجود توافقی که با میانجیگری عربستان سعودی در سال ۲۰۱۹ برای پایان دادن به بن بست امضا کردند؛ اما تنش همچنان ادامه دارد.
۵ ـ القاعده
اعضای القاعده پس از فرار از زندان در یمن و همچنین فرار همتایانشان از عربستان، شاخه این گروه را در شبه جزیره عربستان تشکیل دادند و بدین ترتیب القاعده در شبه جزیره عربستان به یکی از قدرتمندترین شاخه‌های این سازمان تبدیل شد.
این سازمان از هرج و مرج ناشی از اعتراضات بهار عربی برای ایجاد حکومت‌های کوچک در مناطق دورافتاده در شرق یمن استفاده کرد و چندین حمله خونین را انجام داد که دولت انتقالی هادی را تضعیف کرد.
در طول جنگ داخلی یمن، این سازمان حملاتی را به دو طرف انجام داد. هرج و مرج طولانی در یمن به این سازمان اجازه خواهد داد تا موقعیت خود را تحکیم کرده و حملاتی را در خارج از کشور برنامه ریزی کند.
۶ ـ۷ و ۸ـ عربستان، امارات و ائتلاف عربی
نیروهای عربستان که به شدت با انصارالله مخالف هستند در امتداد مرزهای یمن و در برخی استان‌های این کشور مستقر شده‌اند؛ اما عمدتاً بر حملات هوایی به مناطق تحت کنترل انصارالله متکی بوده‌اند.
ریاض همچنین پایگاهی را در تبعید برای هادی و همچنین پشتیبانی لجستیکی را برای نبردهای زمینی در شمال یمن فراهم کرده است.
امارات نیز که از طرح انتقالی یمن در سال ۲۰۱۲ حمایت کرد، دیگر شریک اصلی ائتلاف است. ابوظبی می‌خواهد از رشد اسلام‌گرایان در یمن جلوگیری کند و بنادر این کشور را دارای اهمیت استراتژیک می‌داند.
امارات قبل از اینکه تا حد زیادی به حضور نظامی خود در سال ۲۰۱۹ در یمن پایان دهد، برخی از نیروهای زمینی را در این کشور مستقر کرد و در این جنگ متحمل تلفات شد.
ابوظبی نفوذ خود را از طریق ده‌ها هزار یمنی، عمدتاً از استان‌های جنوبی که آموزش داده و مسلح کرده بود، حفظ کرد.
اما نقش دیگر کشورهای عضو ائتلاف، نقش کمتری ایفا می‌کنند و از این میان می‌توان به سودان اشاره کرد که نیروهایی را در یمن مستقر کرده است.
۹ ـ گروه‌های مقاومت منطقه
گروه‌های مقاومت در منطقه از انصارالله به عنوان بخشی از “محور مقاومت” منطقه‌ای حمایت می‌کند و انصارالله نیز بخشی از ایدئولوژی انقلابی این گروه‌ها را پذیرفته است.
با این حال، میزان این رابطه مورد اختلاف است.”
انتهای پیام
یک رسانه بین‌المللی در گزارشی با اشاره به ۹ طرف موثر در یمن و جنگ آن نوشت که هر یک از طرف‌های جنگ داخلی در یمن اهداف خاص خود را دارند و همین مساله حل و فصل مناقشه و درگیری در این کشور را دشوارتر می‌کند.
به گزارش دانشجو اینترنشنال، رویترز در گزارشی به بررسی طرف‌های درگیر در جنگ یمن و اهداف هر یک از آنها پرداخت و این گروه‌ها و طرف‌ها را به شکل زیر برشمرده است:
۱ ـ انصارالله
در اواخر دهه ۱۹۹۰، خانواده “حوثی‌ها” در دوردست‌ترین نقطه شمال یمن یک جنبش احیای مذهبی برای فرقه شیعه زیدی تشکیل دادند که زمانی بر یمن حکومت می‌کردند؛ اما بعدها به حاشیه رانده شد.
با افزایش تماس‌ها و برخوردهای آن با دولت، انصارالله با ارتش درگیری‌هایی به شکل چریکی و همچنین یک جنگ کوتاه مرزی با عربستان سعودی انجام دادند.
از زمان تسلط انصارالله بر صنعا، در سال ۲۰۱۴، این جنبش برای حکومت بر بخش‌هایی از دستگاه اداری موجود تکیه کرده است؛ اما استراتژی بلندمدت آنها مشخص نیست.
۲ ـ حامیان علی عبدالله صالح
علی عبدالله صالح در سال ۱۹۷۸ قدرت را در شمال یمن به دست گرفت و پس از اتحاد دو بخش شمالی و جنوبی یمن در سال ۱۹۹۰، در رأس دولت باقی ماند.
صالح، همراه با افراد دارای نفوذ قبیله‌ای، بر یمن تسلط یافت و اعضای قبیله خود را در سمت‌های رهبری در ارتش و اقتصاد منصوب کرد و همین مساله اتهامات فساد علیه او را برانگیخت.
هنگامی که متحدان سابقش در جریان اعتراضات بهار عربی او را ترک و او را ناگزیر به کناره گیری از قدرت کردند، او به دشمنان سابق خود، یعنی انصارالله پیوست و به آنها کمک کرد تا کنترل صنعا را به دست بگیرند.
علی‌رغم اختلافات میان دو حزب، آنها تا سال ۲۰۱۷ بر بخش بزرگی از یمن حکومت کردند. سپس صالح با سرنگونی انصارالله فرصت را برای بازگرداندن قدرت به خانواده خود مناسب دید؛ اما هنگام تلاش برای فرار کشته شد.
زمانی که بیعت کنندگان با صالح جایگزین او شدند، برخی از رهبران و سربازان وفادار به او به آنها ملحق شدند و آنها اکنون با تحت فرماندهی طارق، برادرزاده علی عبدالله صالح، که با امارات ارتباط دارد، با نیروهای انصارالله می‌جنگند.
۳ ـ دولت منصور هادی
عبد ربه منصور هادی، رئیس جمهوری مستعفی یمن پیش از اتحاد دو بخش شمالی و جنوبی یمن یک افسر بود و پس از آن در جریان جنگ داخلی کوتاه مدت یمن در سال ۱۹۹۴ به علی عبد الله صالح ملحق شد و پس از شکست جدایی طلبان صالح او را به عنوان معاون خود برگزید.
زمانی که صالح از قدرت برکنار شد، منصور هادی در سال ۲۰۱۲ برای یک دوره دو ساله انتخاب شد تا بر دوره انتقالی با قانون اساسی جدید و انتخابات جدیدی که برای سال ۲۰۱۴ برنامه ریزی شده بود، نظارت کند.
هادی با امارات، متحد اصلی عربستان سعودی، بر سر اتحاد خود با حزب اسلامگرای اصلاح اختلاف داشته است. برخی بر این باورند که این حزب برآمده از اخوان المسلمین است که ریاض و ابوظبی آن را به عنوان یک سازمان تروریستی طبقه بندی می‌کنند.
درحال حاضر نیروهای منصور هادی برای کنترل بندر جنوبی عدن، مقر موقت دولت، جایی که نفوذ جدایی طلبان جنوبی مورد حمایت امارات افزایش یافته است، رقابت می‌کنند.
۴ ـ جدایی طلبان جنوب
پس از استقلال یمن از قیمومیت انگلیس، یمن جنوبی به تنها کشور کمونیستی در خاورمیانه تبدیل شد؛ اما از اختلافات داخلی دائمی رنج می‌برد.
در نتیجه ضعف ناشی از این اختلافات و فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، بخش جنوبی به رهبری صالح در سال ۱۹۹۰ با یمن شمالی متحد شد.
با مشخص شد این مساله که بیشتر قدرت در دست شمالی‌ها متمرکز است، رهبری جنوب در سال ۱۹۹۴ سعی در جدایی کرد؛ اما ارتش صالح به پیروزی سریع دست یافت و عدن را غارت کرد و پس از آن طرف‌های مختلف در جنوب از افزایش حاشیه‌سازی اقتصادی و سیاسی شکایت کردند.
جدایی طلبان در سال ۲۰۱۵ تحت رهبری عیدروس الزبیدی که تحت فرمان دبی فعالیت می‌کرد، کنترل بنادر “المکلا” را از دست القاعده و عدن را از دست انصارالله خارج کردند. جدایی طلبان بیش از ۵۰ هزار جنگجوی مسلح و آموزش دیده توسط امارات را در اختیار دارند.
شورای انتقالی جنوب، جناح اصلی جدایی طلبان، طی چند مرحله کنترل عدن را به عنوان بخشی از جنگ قدرت در جنوب با دولت هادی به دست گرفته است.
با وجود توافقی که با میانجیگری عربستان سعودی در سال ۲۰۱۹ برای پایان دادن به بن بست امضا کردند؛ اما تنش همچنان ادامه دارد.
۵ ـ القاعده
اعضای القاعده پس از فرار از زندان در یمن و همچنین فرار همتایانشان از عربستان، شاخه این گروه را در شبه جزیره عربستان تشکیل دادند و بدین ترتیب القاعده در شبه جزیره عربستان به یکی از قدرتمندترین شاخه‌های این سازمان تبدیل شد.
این سازمان از هرج و مرج ناشی از اعتراضات بهار عربی برای ایجاد حکومت‌های کوچک در مناطق دورافتاده در شرق یمن استفاده کرد و چندین حمله خونین را انجام داد که دولت انتقالی هادی را تضعیف کرد.
در طول جنگ داخلی یمن، این سازمان حملاتی را به دو طرف انجام داد. هرج و مرج طولانی در یمن به این سازمان اجازه خواهد داد تا موقعیت خود را تحکیم کرده و حملاتی را در خارج از کشور برنامه ریزی کند.
۶ ـ۷ و ۸ـ عربستان، امارات و ائتلاف عربی
نیروهای عربستان که به شدت با انصارالله مخالف هستند در امتداد مرزهای یمن و در برخی استان‌های این کشور مستقر شده‌اند؛ اما عمدتاً بر حملات هوایی به مناطق تحت کنترل انصارالله متکی بوده‌اند.
ریاض همچنین پایگاهی را در تبعید برای هادی و همچنین پشتیبانی لجستیکی را برای نبردهای زمینی در شمال یمن فراهم کرده است.
امارات نیز که از طرح انتقالی یمن در سال ۲۰۱۲ حمایت کرد، دیگر شریک اصلی ائتلاف است. ابوظبی می‌خواهد از رشد اسلام‌گرایان در یمن جلوگیری کند و بنادر این کشور را دارای اهمیت استراتژیک می‌داند.
امارات قبل از اینکه تا حد زیادی به حضور نظامی خود در سال ۲۰۱۹ در یمن پایان دهد، برخی از نیروهای زمینی را در این کشور مستقر کرد و در این جنگ متحمل تلفات شد.
ابوظبی نفوذ خود را از طریق ده‌ها هزار یمنی، عمدتاً از استان‌های جنوبی که آموزش داده و مسلح کرده بود، حفظ کرد.
اما نقش دیگر کشورهای عضو ائتلاف، نقش کمتری ایفا می‌کنند و از این میان می‌توان به سودان اشاره کرد که نیروهایی را در یمن مستقر کرده است.
۹ ـ گروه‌های مقاومت منطقه
گروه‌های مقاومت در منطقه از انصارالله به عنوان بخشی از “محور مقاومت” منطقه‌ای حمایت می‌کند و انصارالله نیز بخشی از ایدئولوژی انقلابی این گروه‌ها را پذیرفته است.
با این حال، میزان این رابطه مورد اختلاف است.”
انتهای پیام
