خودروهای چینی با وجود قیمت پایین و فناوری پیشرفته، به دلیل فقدان نام و هویت معتبر نمی‌توانند در بازار رقابتی آمریکا نفوذ کنند. همین حالا که این متن را می‌خوانید، کرایسلر صدمین سال تاسیس خود را جشن می‌گیرد و مشتریان به این نام اعتماد دارند، حتی اگر شرکت مادر اشتباهاتی کرده و این خودروساز آمریکایی را تنها با مینی‌ون‌هایی مانند پاسیفیکا رها کرده باشد.
پیشینه بیوک به سال ۱۸۹۹ بازمی‌گردد و هرچند تا همین اواخر اوپل‌های ری‌بج شده می‌فروخت و حالا خودروهای ساخت چین را در آمریکا عرضه می‌کند، اما در سه‌ماهه نخست سال جاری بیشترین فروش خود را از سال ۲۰۰۶ تجربه کرده است.
از این موضوع می‌خواهیم به خودروهای چینی برسیم و توضیح دهیم که چرا این خودروها در آمریکا فروش نمی‌روند. بله؛ چینی‌ها در شرق آسیا با تقاضای بالایی مواجه هستند و در اروپا به دلیل قیمت‌های بسیار پایین فروش می‌روند، اما در آمریکا، نام و نشان بسیار اهمیت داد و میراث تثبیت‌شده چیزی است که خودروسازان چینی ندارند.
تولید براساس تقاضا، نه رقابت
اگر تاریخچه صنعت خودروسازی چین را مطالعه کنید، دو چیز را متوجه می‌شوید. اول، تاریخچه چندانی وجود ندارد و پیشینه قدیمی‌ترین برندها به اوایل دهه ۵۰ بازمی‌گردند. آن زمان، این شرکت‌ها کامیون‌هایی بر اساس طراحی‌های قدیمی شوروی تولید می‌کردند؛ چراکه تقاضایی برای حمل‌ونقل شخصی وجود نداشت. هونگچی هم به‌عنوان یکی از قدیمی‌ترین خودروسازان چین، خودروهای لوکسی را صرفا برای مقامات دولتی تولید می‌کرد. بازار خودروهای سواری چین از اوایل دهه ۲۰۰۰ به لطف رشد سریع اقتصاد رونق گرفت.
شرکت‌های خودروسازی بزرگ چینی مانند فاو، دانگ‌فنگ و چانگان همگی دولتی و کاملا متعلق به جمهوری خلق چین هستند و عملا توسط وزرای دولت اداره می‌شوند؛ اما چون این برندها طیف متنوعی از خودروها را تولید و عرضه می‌کنند، مجبور به تاسیس زیرمجموعه‌هایی شده‌اند.
این شبیه به خلق لکسوس توسط تویوتا است؛ اما بسیار پیچیده‌تر. دانگ‌فنگ را به‌عنوان مثال بررسی می‌کنیم. این شرکت در حال حاضر با کامینز، نیسان، هوندا، اینفینیتی و استلانتیس سرمایه‌گذاری مشترک دارد و به‌تنهایی 5 زیربرند دارد که هرکدام مسئول فروش نوع خاصی از خودرو هستند.
وویاه در سال ۲۰۱۹ تاسیس شد و خودروهای الکتریکی لوکس می‌فروشد.
M-Hero تقریبا هم‌زمان تاسیس شد و شاسی‌بلندهای الکتریکی گران‌قیمت تولید می‌کند. آئولوس خودروهای سواری اقتصادی می‌فروشد؛ درحالی که فورتینگ سدان‌ها، کراس‌اوورها و مینی‌ون‌های کمی گران‌تر عرضه می‌کند. درنهایت، دانگ‌فنگ را نام می‌بریم که بخش خودروهای الکتریکی اقتصادی است.
نوظهورهایی با احتمال موفقیت اندک
بااین حال، موفق‌ترین خودروسازان چینی دولتی نیستند. بی‌وای‌دی با اختلاف بزرگ‌ترین خودروساز چین است و خودروها را تحت نام خود و همچنین دنزا، فنگ‌چنگ و یانگ‌وانگ می‌فروشد.
گریت‌وال هم چندین زیربرند دارد؛ درحالی که جیلی برای اکثر افراد آشنا است؛ زیرا مالک ولوو، اسمارت و لوتوس است. سال گذشته، ۳۱.۴ میلیون خودرو در چین فروخته شد که ۶۵ درصد آن‌ها در خود چین تولید شده بودند. بی‌وای‌دی، جیلی و چری برترین برندهای محلی بودند و صادرات با رشد
نزدیک به ۲۰ درصد به ۵.۸۶ میلیون خودرو رسید. این یعنی چین بیش از هر کشور دیگری به بازارهای جهانی به‌جز آمریکا خودرو صادر کرده است.
به همین دلیل است که تعرفه‌ها احتمالا کارساز نخواهند بود؛ چراکه چین به آمریکا نیازی ندارد؛ اما آمریکا به چین نیاز دارد. بسیاری از قطعات از چین تامین می‌شوند؛ چراکه نیروی کار در آنجا ارزان است.
نیاز به شوک جدی به بازار
اگر بخواهید برند جدیدی در آمریکا راه‌اندازی کنید، بهتر است محصولی شگفت‌انگیز ارائه دهید؛ درغیر این صورت مردم به‌همان برندهای آشنا روی می‌آورند. اگر به ۱۰ مدل خودرو پرفروش آمریکا در سال گذشته نگاه کنید، تنها محصول یک برند جدید را می‌بینید که تسلا است؛ اما تسلا فضای خودروهای الکتریکی را متحول کرد و مدل Y خودرو بسیار خوبی است.
بقیه خودروهای فهرست ۱۰ خودرو پرفروش آمریکا از برندهای قدیمی مانند فورد، هوندا، نیسان، تویوتا، جی‌ام‌سی، رم و شورولت هستند. این برندها هویتی تثبیت‌شده دارند که مشتری به آن پایبند است و مهم‌تر این‌که حتی اگر برند اشتباه کند، خریداران بازهم از آن حمایت می‌کنند. به‌عنوان مثال، تویوتا تاکومای کاملا جدید اواخر سال گذشته مشکلاتی در گیربکس داشت؛ اما این مشکل کوچک هیچ تاثیری بر فروش نداشته است؛ زیرا طرفداران تویوتا می‌دانستند که مشکل برطرف خواهد شد. در بریتانیا و دیگر نقاط جهان، خودروسازان چینی سعی دارند با یارانه دادن به نمایندگی‌ها وارد بازار شوند و به‌نظر می‌رسد این روش جواب می‌دهد.
آخرین تحقیقات در بریتانیا نشان می‌دهد بیش از ۷۰ درصد مشتریان حاضر هستند به‌دلیل عرضه خودروهای چینی با امکانات بیشتر و قیمت کمتر، برند خود را تغییر دهند. بی‌وای‌دی در بریتانیا پیشرفت چشمگیری داشته و در ماه می بیش از ۳ هزار دستگاه فروخته است. شاید زیاد به نظر نرسد؛ اما این رقم بیش از فروش مزدا است. آیا این در آمریکا جواب می‌دهد؟
جواب دادن به این سوال سخت است. در بریتانیا، یک بی‌وای‌دی سیل فول‌آپشن کمتر از ۴۹ هزار پوند قیمت دارد که ۱۰ هزار پوند از تسلا مدل ۳ فول‌آپشن کمتر است. این مبلغ زیادی است و قطعا شما را به‌فکر فرو می‌برد؛ اما از سوی دیگر، «ساخت آمریکا» این روزها اهمیت زیادی در بین خریداران پیدا کرده و افراد زیادی گفته‌اند که حاضر هستند برای تی‌شرت، گوشی، کفش و… بیشتر بپردازند؛ اگر صددرصد ساخت آمریکا باشند.
خودروهای چینی با وجود قیمت پایین و فناوری پیشرفته، به دلیل فقدان نام و هویت معتبر نمی‌توانند در بازار رقابتی آمریکا نفوذ کنند. همین حالا که این متن را می‌خوانید، کرایسلر صدمین سال تاسیس خود را جشن می‌گیرد و مشتریان به این نام اعتماد دارند، حتی اگر شرکت مادر اشتباهاتی کرده و این خودروساز آمریکایی را تنها با مینی‌ون‌هایی مانند پاسیفیکا رها کرده باشد.
پیشینه بیوک به سال ۱۸۹۹ بازمی‌گردد و هرچند تا همین اواخر اوپل‌های ری‌بج شده می‌فروخت و حالا خودروهای ساخت چین را در آمریکا عرضه می‌کند، اما در سه‌ماهه نخست سال جاری بیشترین فروش خود را از سال ۲۰۰۶ تجربه کرده است.
از این موضوع می‌خواهیم به خودروهای چینی برسیم و توضیح دهیم که چرا این خودروها در آمریکا فروش نمی‌روند. بله؛ چینی‌ها در شرق آسیا با تقاضای بالایی مواجه هستند و در اروپا به دلیل قیمت‌های بسیار پایین فروش می‌روند، اما در آمریکا، نام و نشان بسیار اهمیت داد و میراث تثبیت‌شده چیزی است که خودروسازان چینی ندارند.
تولید براساس تقاضا، نه رقابت
اگر تاریخچه صنعت خودروسازی چین را مطالعه کنید، دو چیز را متوجه می‌شوید. اول، تاریخچه چندانی وجود ندارد و پیشینه قدیمی‌ترین برندها به اوایل دهه ۵۰ بازمی‌گردند. آن زمان، این شرکت‌ها کامیون‌هایی بر اساس طراحی‌های قدیمی شوروی تولید می‌کردند؛ چراکه تقاضایی برای حمل‌ونقل شخصی وجود نداشت. هونگچی هم به‌عنوان یکی از قدیمی‌ترین خودروسازان چین، خودروهای لوکسی را صرفا برای مقامات دولتی تولید می‌کرد. بازار خودروهای سواری چین از اوایل دهه ۲۰۰۰ به لطف رشد سریع اقتصاد رونق گرفت.
شرکت‌های خودروسازی بزرگ چینی مانند فاو، دانگ‌فنگ و چانگان همگی دولتی و کاملا متعلق به جمهوری خلق چین هستند و عملا توسط وزرای دولت اداره می‌شوند؛ اما چون این برندها طیف متنوعی از خودروها را تولید و عرضه می‌کنند، مجبور به تاسیس زیرمجموعه‌هایی شده‌اند.
این شبیه به خلق لکسوس توسط تویوتا است؛ اما بسیار پیچیده‌تر. دانگ‌فنگ را به‌عنوان مثال بررسی می‌کنیم. این شرکت در حال حاضر با کامینز، نیسان، هوندا، اینفینیتی و استلانتیس سرمایه‌گذاری مشترک دارد و به‌تنهایی 5 زیربرند دارد که هرکدام مسئول فروش نوع خاصی از خودرو هستند.
وویاه در سال ۲۰۱۹ تاسیس شد و خودروهای الکتریکی لوکس می‌فروشد.
M-Hero تقریبا هم‌زمان تاسیس شد و شاسی‌بلندهای الکتریکی گران‌قیمت تولید می‌کند. آئولوس خودروهای سواری اقتصادی می‌فروشد؛ درحالی که فورتینگ سدان‌ها، کراس‌اوورها و مینی‌ون‌های کمی گران‌تر عرضه می‌کند. درنهایت، دانگ‌فنگ را نام می‌بریم که بخش خودروهای الکتریکی اقتصادی است.
نوظهورهایی با احتمال موفقیت اندک
بااین حال، موفق‌ترین خودروسازان چینی دولتی نیستند. بی‌وای‌دی با اختلاف بزرگ‌ترین خودروساز چین است و خودروها را تحت نام خود و همچنین دنزا، فنگ‌چنگ و یانگ‌وانگ می‌فروشد.
گریت‌وال هم چندین زیربرند دارد؛ درحالی که جیلی برای اکثر افراد آشنا است؛ زیرا مالک ولوو، اسمارت و لوتوس است. سال گذشته، ۳۱.۴ میلیون خودرو در چین فروخته شد که ۶۵ درصد آن‌ها در خود چین تولید شده بودند. بی‌وای‌دی، جیلی و چری برترین برندهای محلی بودند و صادرات با رشد
نزدیک به ۲۰ درصد به ۵.۸۶ میلیون خودرو رسید. این یعنی چین بیش از هر کشور دیگری به بازارهای جهانی به‌جز آمریکا خودرو صادر کرده است.
به همین دلیل است که تعرفه‌ها احتمالا کارساز نخواهند بود؛ چراکه چین به آمریکا نیازی ندارد؛ اما آمریکا به چین نیاز دارد. بسیاری از قطعات از چین تامین می‌شوند؛ چراکه نیروی کار در آنجا ارزان است.
نیاز به شوک جدی به بازار
اگر بخواهید برند جدیدی در آمریکا راه‌اندازی کنید، بهتر است محصولی شگفت‌انگیز ارائه دهید؛ درغیر این صورت مردم به‌همان برندهای آشنا روی می‌آورند. اگر به ۱۰ مدل خودرو پرفروش آمریکا در سال گذشته نگاه کنید، تنها محصول یک برند جدید را می‌بینید که تسلا است؛ اما تسلا فضای خودروهای الکتریکی را متحول کرد و مدل Y خودرو بسیار خوبی است.
بقیه خودروهای فهرست ۱۰ خودرو پرفروش آمریکا از برندهای قدیمی مانند فورد، هوندا، نیسان، تویوتا، جی‌ام‌سی، رم و شورولت هستند. این برندها هویتی تثبیت‌شده دارند که مشتری به آن پایبند است و مهم‌تر این‌که حتی اگر برند اشتباه کند، خریداران بازهم از آن حمایت می‌کنند. به‌عنوان مثال، تویوتا تاکومای کاملا جدید اواخر سال گذشته مشکلاتی در گیربکس داشت؛ اما این مشکل کوچک هیچ تاثیری بر فروش نداشته است؛ زیرا طرفداران تویوتا می‌دانستند که مشکل برطرف خواهد شد. در بریتانیا و دیگر نقاط جهان، خودروسازان چینی سعی دارند با یارانه دادن به نمایندگی‌ها وارد بازار شوند و به‌نظر می‌رسد این روش جواب می‌دهد.
آخرین تحقیقات در بریتانیا نشان می‌دهد بیش از ۷۰ درصد مشتریان حاضر هستند به‌دلیل عرضه خودروهای چینی با امکانات بیشتر و قیمت کمتر، برند خود را تغییر دهند. بی‌وای‌دی در بریتانیا پیشرفت چشمگیری داشته و در ماه می بیش از ۳ هزار دستگاه فروخته است. شاید زیاد به نظر نرسد؛ اما این رقم بیش از فروش مزدا است. آیا این در آمریکا جواب می‌دهد؟
جواب دادن به این سوال سخت است. در بریتانیا، یک بی‌وای‌دی سیل فول‌آپشن کمتر از ۴۹ هزار پوند قیمت دارد که ۱۰ هزار پوند از تسلا مدل ۳ فول‌آپشن کمتر است. این مبلغ زیادی است و قطعا شما را به‌فکر فرو می‌برد؛ اما از سوی دیگر، «ساخت آمریکا» این روزها اهمیت زیادی در بین خریداران پیدا کرده و افراد زیادی گفته‌اند که حاضر هستند برای تی‌شرت، گوشی، کفش و… بیشتر بپردازند؛ اگر صددرصد ساخت آمریکا باشند.
خودروهای چینی با وجود قیمت پایین و فناوری پیشرفته، به دلیل فقدان نام و هویت معتبر نمی‌توانند در بازار رقابتی آمریکا نفوذ کنند. همین حالا که این متن را می‌خوانید، کرایسلر صدمین سال تاسیس خود را جشن می‌گیرد و مشتریان به این نام اعتماد دارند، حتی اگر شرکت مادر اشتباهاتی کرده و این خودروساز آمریکایی را تنها با مینی‌ون‌هایی مانند پاسیفیکا رها کرده باشد.
پیشینه بیوک به سال ۱۸۹۹ بازمی‌گردد و هرچند تا همین اواخر اوپل‌های ری‌بج شده می‌فروخت و حالا خودروهای ساخت چین را در آمریکا عرضه می‌کند، اما در سه‌ماهه نخست سال جاری بیشترین فروش خود را از سال ۲۰۰۶ تجربه کرده است.
از این موضوع می‌خواهیم به خودروهای چینی برسیم و توضیح دهیم که چرا این خودروها در آمریکا فروش نمی‌روند. بله؛ چینی‌ها در شرق آسیا با تقاضای بالایی مواجه هستند و در اروپا به دلیل قیمت‌های بسیار پایین فروش می‌روند، اما در آمریکا، نام و نشان بسیار اهمیت داد و میراث تثبیت‌شده چیزی است که خودروسازان چینی ندارند.
تولید براساس تقاضا، نه رقابت
اگر تاریخچه صنعت خودروسازی چین را مطالعه کنید، دو چیز را متوجه می‌شوید. اول، تاریخچه چندانی وجود ندارد و پیشینه قدیمی‌ترین برندها به اوایل دهه ۵۰ بازمی‌گردند. آن زمان، این شرکت‌ها کامیون‌هایی بر اساس طراحی‌های قدیمی شوروی تولید می‌کردند؛ چراکه تقاضایی برای حمل‌ونقل شخصی وجود نداشت. هونگچی هم به‌عنوان یکی از قدیمی‌ترین خودروسازان چین، خودروهای لوکسی را صرفا برای مقامات دولتی تولید می‌کرد. بازار خودروهای سواری چین از اوایل دهه ۲۰۰۰ به لطف رشد سریع اقتصاد رونق گرفت.
شرکت‌های خودروسازی بزرگ چینی مانند فاو، دانگ‌فنگ و چانگان همگی دولتی و کاملا متعلق به جمهوری خلق چین هستند و عملا توسط وزرای دولت اداره می‌شوند؛ اما چون این برندها طیف متنوعی از خودروها را تولید و عرضه می‌کنند، مجبور به تاسیس زیرمجموعه‌هایی شده‌اند.
این شبیه به خلق لکسوس توسط تویوتا است؛ اما بسیار پیچیده‌تر. دانگ‌فنگ را به‌عنوان مثال بررسی می‌کنیم. این شرکت در حال حاضر با کامینز، نیسان، هوندا، اینفینیتی و استلانتیس سرمایه‌گذاری مشترک دارد و به‌تنهایی 5 زیربرند دارد که هرکدام مسئول فروش نوع خاصی از خودرو هستند.
وویاه در سال ۲۰۱۹ تاسیس شد و خودروهای الکتریکی لوکس می‌فروشد.
M-Hero تقریبا هم‌زمان تاسیس شد و شاسی‌بلندهای الکتریکی گران‌قیمت تولید می‌کند. آئولوس خودروهای سواری اقتصادی می‌فروشد؛ درحالی که فورتینگ سدان‌ها، کراس‌اوورها و مینی‌ون‌های کمی گران‌تر عرضه می‌کند. درنهایت، دانگ‌فنگ را نام می‌بریم که بخش خودروهای الکتریکی اقتصادی است.
نوظهورهایی با احتمال موفقیت اندک
بااین حال، موفق‌ترین خودروسازان چینی دولتی نیستند. بی‌وای‌دی با اختلاف بزرگ‌ترین خودروساز چین است و خودروها را تحت نام خود و همچنین دنزا، فنگ‌چنگ و یانگ‌وانگ می‌فروشد.
گریت‌وال هم چندین زیربرند دارد؛ درحالی که جیلی برای اکثر افراد آشنا است؛ زیرا مالک ولوو، اسمارت و لوتوس است. سال گذشته، ۳۱.۴ میلیون خودرو در چین فروخته شد که ۶۵ درصد آن‌ها در خود چین تولید شده بودند. بی‌وای‌دی، جیلی و چری برترین برندهای محلی بودند و صادرات با رشد
نزدیک به ۲۰ درصد به ۵.۸۶ میلیون خودرو رسید. این یعنی چین بیش از هر کشور دیگری به بازارهای جهانی به‌جز آمریکا خودرو صادر کرده است.
به همین دلیل است که تعرفه‌ها احتمالا کارساز نخواهند بود؛ چراکه چین به آمریکا نیازی ندارد؛ اما آمریکا به چین نیاز دارد. بسیاری از قطعات از چین تامین می‌شوند؛ چراکه نیروی کار در آنجا ارزان است.
نیاز به شوک جدی به بازار
اگر بخواهید برند جدیدی در آمریکا راه‌اندازی کنید، بهتر است محصولی شگفت‌انگیز ارائه دهید؛ درغیر این صورت مردم به‌همان برندهای آشنا روی می‌آورند. اگر به ۱۰ مدل خودرو پرفروش آمریکا در سال گذشته نگاه کنید، تنها محصول یک برند جدید را می‌بینید که تسلا است؛ اما تسلا فضای خودروهای الکتریکی را متحول کرد و مدل Y خودرو بسیار خوبی است.
بقیه خودروهای فهرست ۱۰ خودرو پرفروش آمریکا از برندهای قدیمی مانند فورد، هوندا، نیسان، تویوتا، جی‌ام‌سی، رم و شورولت هستند. این برندها هویتی تثبیت‌شده دارند که مشتری به آن پایبند است و مهم‌تر این‌که حتی اگر برند اشتباه کند، خریداران بازهم از آن حمایت می‌کنند. به‌عنوان مثال، تویوتا تاکومای کاملا جدید اواخر سال گذشته مشکلاتی در گیربکس داشت؛ اما این مشکل کوچک هیچ تاثیری بر فروش نداشته است؛ زیرا طرفداران تویوتا می‌دانستند که مشکل برطرف خواهد شد. در بریتانیا و دیگر نقاط جهان، خودروسازان چینی سعی دارند با یارانه دادن به نمایندگی‌ها وارد بازار شوند و به‌نظر می‌رسد این روش جواب می‌دهد.
آخرین تحقیقات در بریتانیا نشان می‌دهد بیش از ۷۰ درصد مشتریان حاضر هستند به‌دلیل عرضه خودروهای چینی با امکانات بیشتر و قیمت کمتر، برند خود را تغییر دهند. بی‌وای‌دی در بریتانیا پیشرفت چشمگیری داشته و در ماه می بیش از ۳ هزار دستگاه فروخته است. شاید زیاد به نظر نرسد؛ اما این رقم بیش از فروش مزدا است. آیا این در آمریکا جواب می‌دهد؟
جواب دادن به این سوال سخت است. در بریتانیا، یک بی‌وای‌دی سیل فول‌آپشن کمتر از ۴۹ هزار پوند قیمت دارد که ۱۰ هزار پوند از تسلا مدل ۳ فول‌آپشن کمتر است. این مبلغ زیادی است و قطعا شما را به‌فکر فرو می‌برد؛ اما از سوی دیگر، «ساخت آمریکا» این روزها اهمیت زیادی در بین خریداران پیدا کرده و افراد زیادی گفته‌اند که حاضر هستند برای تی‌شرت، گوشی، کفش و… بیشتر بپردازند؛ اگر صددرصد ساخت آمریکا باشند.
خودروهای چینی با وجود قیمت پایین و فناوری پیشرفته، به دلیل فقدان نام و هویت معتبر نمی‌توانند در بازار رقابتی آمریکا نفوذ کنند. همین حالا که این متن را می‌خوانید، کرایسلر صدمین سال تاسیس خود را جشن می‌گیرد و مشتریان به این نام اعتماد دارند، حتی اگر شرکت مادر اشتباهاتی کرده و این خودروساز آمریکایی را تنها با مینی‌ون‌هایی مانند پاسیفیکا رها کرده باشد.
پیشینه بیوک به سال ۱۸۹۹ بازمی‌گردد و هرچند تا همین اواخر اوپل‌های ری‌بج شده می‌فروخت و حالا خودروهای ساخت چین را در آمریکا عرضه می‌کند، اما در سه‌ماهه نخست سال جاری بیشترین فروش خود را از سال ۲۰۰۶ تجربه کرده است.
از این موضوع می‌خواهیم به خودروهای چینی برسیم و توضیح دهیم که چرا این خودروها در آمریکا فروش نمی‌روند. بله؛ چینی‌ها در شرق آسیا با تقاضای بالایی مواجه هستند و در اروپا به دلیل قیمت‌های بسیار پایین فروش می‌روند، اما در آمریکا، نام و نشان بسیار اهمیت داد و میراث تثبیت‌شده چیزی است که خودروسازان چینی ندارند.
تولید براساس تقاضا، نه رقابت
اگر تاریخچه صنعت خودروسازی چین را مطالعه کنید، دو چیز را متوجه می‌شوید. اول، تاریخچه چندانی وجود ندارد و پیشینه قدیمی‌ترین برندها به اوایل دهه ۵۰ بازمی‌گردند. آن زمان، این شرکت‌ها کامیون‌هایی بر اساس طراحی‌های قدیمی شوروی تولید می‌کردند؛ چراکه تقاضایی برای حمل‌ونقل شخصی وجود نداشت. هونگچی هم به‌عنوان یکی از قدیمی‌ترین خودروسازان چین، خودروهای لوکسی را صرفا برای مقامات دولتی تولید می‌کرد. بازار خودروهای سواری چین از اوایل دهه ۲۰۰۰ به لطف رشد سریع اقتصاد رونق گرفت.
شرکت‌های خودروسازی بزرگ چینی مانند فاو، دانگ‌فنگ و چانگان همگی دولتی و کاملا متعلق به جمهوری خلق چین هستند و عملا توسط وزرای دولت اداره می‌شوند؛ اما چون این برندها طیف متنوعی از خودروها را تولید و عرضه می‌کنند، مجبور به تاسیس زیرمجموعه‌هایی شده‌اند.
این شبیه به خلق لکسوس توسط تویوتا است؛ اما بسیار پیچیده‌تر. دانگ‌فنگ را به‌عنوان مثال بررسی می‌کنیم. این شرکت در حال حاضر با کامینز، نیسان، هوندا، اینفینیتی و استلانتیس سرمایه‌گذاری مشترک دارد و به‌تنهایی 5 زیربرند دارد که هرکدام مسئول فروش نوع خاصی از خودرو هستند.
وویاه در سال ۲۰۱۹ تاسیس شد و خودروهای الکتریکی لوکس می‌فروشد.
M-Hero تقریبا هم‌زمان تاسیس شد و شاسی‌بلندهای الکتریکی گران‌قیمت تولید می‌کند. آئولوس خودروهای سواری اقتصادی می‌فروشد؛ درحالی که فورتینگ سدان‌ها، کراس‌اوورها و مینی‌ون‌های کمی گران‌تر عرضه می‌کند. درنهایت، دانگ‌فنگ را نام می‌بریم که بخش خودروهای الکتریکی اقتصادی است.
نوظهورهایی با احتمال موفقیت اندک
بااین حال، موفق‌ترین خودروسازان چینی دولتی نیستند. بی‌وای‌دی با اختلاف بزرگ‌ترین خودروساز چین است و خودروها را تحت نام خود و همچنین دنزا، فنگ‌چنگ و یانگ‌وانگ می‌فروشد.
گریت‌وال هم چندین زیربرند دارد؛ درحالی که جیلی برای اکثر افراد آشنا است؛ زیرا مالک ولوو، اسمارت و لوتوس است. سال گذشته، ۳۱.۴ میلیون خودرو در چین فروخته شد که ۶۵ درصد آن‌ها در خود چین تولید شده بودند. بی‌وای‌دی، جیلی و چری برترین برندهای محلی بودند و صادرات با رشد
نزدیک به ۲۰ درصد به ۵.۸۶ میلیون خودرو رسید. این یعنی چین بیش از هر کشور دیگری به بازارهای جهانی به‌جز آمریکا خودرو صادر کرده است.
به همین دلیل است که تعرفه‌ها احتمالا کارساز نخواهند بود؛ چراکه چین به آمریکا نیازی ندارد؛ اما آمریکا به چین نیاز دارد. بسیاری از قطعات از چین تامین می‌شوند؛ چراکه نیروی کار در آنجا ارزان است.
نیاز به شوک جدی به بازار
اگر بخواهید برند جدیدی در آمریکا راه‌اندازی کنید، بهتر است محصولی شگفت‌انگیز ارائه دهید؛ درغیر این صورت مردم به‌همان برندهای آشنا روی می‌آورند. اگر به ۱۰ مدل خودرو پرفروش آمریکا در سال گذشته نگاه کنید، تنها محصول یک برند جدید را می‌بینید که تسلا است؛ اما تسلا فضای خودروهای الکتریکی را متحول کرد و مدل Y خودرو بسیار خوبی است.
بقیه خودروهای فهرست ۱۰ خودرو پرفروش آمریکا از برندهای قدیمی مانند فورد، هوندا، نیسان، تویوتا، جی‌ام‌سی، رم و شورولت هستند. این برندها هویتی تثبیت‌شده دارند که مشتری به آن پایبند است و مهم‌تر این‌که حتی اگر برند اشتباه کند، خریداران بازهم از آن حمایت می‌کنند. به‌عنوان مثال، تویوتا تاکومای کاملا جدید اواخر سال گذشته مشکلاتی در گیربکس داشت؛ اما این مشکل کوچک هیچ تاثیری بر فروش نداشته است؛ زیرا طرفداران تویوتا می‌دانستند که مشکل برطرف خواهد شد. در بریتانیا و دیگر نقاط جهان، خودروسازان چینی سعی دارند با یارانه دادن به نمایندگی‌ها وارد بازار شوند و به‌نظر می‌رسد این روش جواب می‌دهد.
آخرین تحقیقات در بریتانیا نشان می‌دهد بیش از ۷۰ درصد مشتریان حاضر هستند به‌دلیل عرضه خودروهای چینی با امکانات بیشتر و قیمت کمتر، برند خود را تغییر دهند. بی‌وای‌دی در بریتانیا پیشرفت چشمگیری داشته و در ماه می بیش از ۳ هزار دستگاه فروخته است. شاید زیاد به نظر نرسد؛ اما این رقم بیش از فروش مزدا است. آیا این در آمریکا جواب می‌دهد؟
جواب دادن به این سوال سخت است. در بریتانیا، یک بی‌وای‌دی سیل فول‌آپشن کمتر از ۴۹ هزار پوند قیمت دارد که ۱۰ هزار پوند از تسلا مدل ۳ فول‌آپشن کمتر است. این مبلغ زیادی است و قطعا شما را به‌فکر فرو می‌برد؛ اما از سوی دیگر، «ساخت آمریکا» این روزها اهمیت زیادی در بین خریداران پیدا کرده و افراد زیادی گفته‌اند که حاضر هستند برای تی‌شرت، گوشی، کفش و… بیشتر بپردازند؛ اگر صددرصد ساخت آمریکا باشند.
