خبرگزاری مهر، گروه استان‌ها – کورش دیباج: وضعیت تئاتر ایران در سال‌های اخیر، به ویژه در میان هنرمندان شهرستانی، دستخوش تغییرات و چالش‌های جدی شده است. کاهش حمایت‌های مالی، کمبود امکانات و زیرساخت‌های مناسب، و مشکلات اقتصادی از جمله عواملی است که بسیاری از هنرمندان این حوزه را به سوی تغییر حرفه یا ترک تئاتر کشانده است. تئاتر که روزگاری به عنوان یکی از مهم‌ترین ابزارهای فرهنگ‌سازی و انتقال پیام‌های اجتماعی و سیاسی شناخته می‌شد، اکنون در سایه مشکلات متعدد در معرض تهدید قرار گرفته است.
سیروس همتی، بازیگر و کارگردان تئاتر، که خود سال‌ها در این عرصه فعالیت کرده، به وضوح این شرایط را لمس کرده و نگران آینده هنر تئاتر در ایران است.
در این گفت‌وگو با سیروس همتی، به بررسی ریشه‌های مشکلات موجود در تئاتر کشور و به‌ویژه تأثیرات منفی بحران‌های اقتصادی و کمبود حمایت‌های دولتی بر روی کیفیت و کمیت تولیدات تئاتری پرداخته‌ایم. همچنین، او در این گفتگو نظرات خود را در مورد وضعیت هنرمندان شهرستانی و راه‌حل‌های ممکن برای بهبود شرایط موجود بیان کرده است.
با توجه به وضعیت کنونی تئاتر کشور، به ویژه در شهرستان‌ها، چرا شاهد آن هستیم که بسیاری از هنرمندان تئاتر و به خصوص جوانان شهرستانی به سمت حرفه‌های دیگر می‌روند؟ آیا این وضعیت به دلیل مشکلات اقتصادی و کمبود امکانات در عرصه تئاتر است؟
سوال شما به‌طور حتم یکی از مهم‌ترین و جامع‌ترین سوالات درباره وضعیت تئاتر کشور است. واقعیت امر این است که این بی‌توجهی به هنر، تنها محدود به تئاتر نیست. سینما، موسیقی و سایر عرصه‌های هنری نیز با همین مشکلات روبه‌رو هستند. از نظر من، دلیل اصلی این وضعیت، مشکلات اقتصادی است که گریبانگیر همه اقشار جامعه شده است؛ نه تنها هنرمندان، بلکه صنعتگران، بازنشستگان و عموم مردم نیز از این بحران‌ها آسیب می‌بینند. در واقع، آنچه امروز شاهد آن هستیم، تنها مختص هنرمندان تئاتر نیست، بلکه تمام جامعه را تحت تأثیر قرار داده است.
بنابر این، به نظر شما این بی‌توجهی از جانب مسئولان به هنرهای نمایشی و به‌طور خاص تئاتر، چه اثراتی بر کیفیت و وضعیت کار هنرمندان خواهد داشت؟
اثر این بی‌توجهی‌ها بسیار عمیق است. در حقیقت، بسیاری از هنرمندان به دلیل مشکلات اقتصادی و نبود حمایت‌های کافی از سوی مسئولان، ناچار به تغییر حرفه شده‌اند. این موضوع باعث شده تا حتی جوانان مستعد شهرستانی که علاقه‌مند به تئاتر بودند، به شغل‌های دیگری روی آورند. متأسفانه ما هنوز در انتظار تغییرات اساسی هستیم؛ اما آنچه بیشتر از هر چیزی ما را نگران می‌کند، فقدان سیستم حمایتی برای تئاتر و هنرمندان است. تا زمانی که بودجه‌ها به درستی تخصیص نیابد، این وضعیت ادامه خواهد داشت.
شما به‌عنوان یک هنرمند باسابقه و کارگردان تئاتر، چطور وضعیت فعلی را از منظر هنری و تخصصی ارزیابی می‌کنید؟ آیا این وضعیت بر کیفیت اجراها و تولیدات هنری تأثیر گذاشته است؟
بله، متأسفانه وضعیت فعلی تأثیرات زیادی بر کیفیت تولیدات تئاتری گذاشته است. به‌عنوان مثال، در شرایطی که بسیاری از هنرمندان مجبور به کاهش هزینه‌ها و محدود کردن زمان تمرینات می‌شوند، دیگر نمی‌توان انتظار داشت که آثار با کیفیت و به‌روز تولید شوند. این‌گونه تئاتر به یک امر فرعی تبدیل می‌شود و بیشتر به سوی نمایش‌های سطحی و بدون عمق سوق پیدا می‌کند. در شرایطی که حمایت‌های مالی کاهش یافته، بسیاری از هنرمندان به نوعی مجبور به گذراندن ۱۰ روز تمرین به جای ۳۰ روز تمرین می‌شوند. این وضعیت باعث می‌شود که آثار تئاتری نه تنها از نظر فنی، بلکه از نظر محتوایی نیز کاهش کیفیت پیدا کنند.
این مشکلات تنها به تئاتر تهران محدود نمی‌شود و هنرمندان شهرستان‌ها نیز با چالش‌های مشابهی روبه‌رو هستند. آیا شما به عنوان یکی از هنرمندان مطرح، راه‌حلی برای بهبود وضعیت تئاتر شهرستان‌ها دارید؟
بله، قطعاً یکی از آسیب‌های بزرگ تئاتر، مخصوصاً در شهرستان‌ها، عدم توجه کافی به استعدادهای هنری این مناطق است. در شهرستان‌ها، به‌ویژه در استان‌هایی مثل اصفهان، می‌توان شاهد پتانسیل‌های بسیاری بود که به دلیل کمبود امکانات و حمایت‌ها به فراموشی سپرده می‌شوند. من معتقدم که یکی از راه‌حل‌های اصلی، ایجاد فضاهایی برای نمایش آثار و همچنین تخصیص بودجه‌های لازم برای تولیدات تئاتری در شهرستان‌ها است. این اقدامات می‌تواند باعث جذب هنرمندان جوان و همچنین حفظ استعدادهای موجود در این مناطق شود.
در نهایت، اگر بخواهید به عنوان یک هنرمند با سابقه، پیامی به مسئولین و علاقه‌مندان به تئاتر بدهید، چه چیزی می‌فرمایید؟
پیام من به مسئولین این است که هنر تئاتر نه تنها یک وسیله تفریحی، بلکه یک ابزار فرهنگی و تربیتی است که می‌تواند در سازندگی جامعه تأثیرات عمیقی داشته باشد. بی‌توجهی به این حوزه، در واقع بی‌توجهی به فرهنگ و هویت یک ملت است. ما به عنوان هنرمند، فقط به دنبال تولید آثار نیستیم، بلکه به دنبال انتقال پیام‌هایی از دل جامعه به جامعه‌ای دیگر هستیم. امیدوارم مسئولین متوجه این حساسیت‌ها شوند و بودجه‌های لازم را به‌طور عادلانه و هدفمند به این بخش اختصاص دهند.
خبرگزاری مهر، گروه استان‌ها – کورش دیباج: وضعیت تئاتر ایران در سال‌های اخیر، به ویژه در میان هنرمندان شهرستانی، دستخوش تغییرات و چالش‌های جدی شده است. کاهش حمایت‌های مالی، کمبود امکانات و زیرساخت‌های مناسب، و مشکلات اقتصادی از جمله عواملی است که بسیاری از هنرمندان این حوزه را به سوی تغییر حرفه یا ترک تئاتر کشانده است. تئاتر که روزگاری به عنوان یکی از مهم‌ترین ابزارهای فرهنگ‌سازی و انتقال پیام‌های اجتماعی و سیاسی شناخته می‌شد، اکنون در سایه مشکلات متعدد در معرض تهدید قرار گرفته است.
سیروس همتی، بازیگر و کارگردان تئاتر، که خود سال‌ها در این عرصه فعالیت کرده، به وضوح این شرایط را لمس کرده و نگران آینده هنر تئاتر در ایران است.
در این گفت‌وگو با سیروس همتی، به بررسی ریشه‌های مشکلات موجود در تئاتر کشور و به‌ویژه تأثیرات منفی بحران‌های اقتصادی و کمبود حمایت‌های دولتی بر روی کیفیت و کمیت تولیدات تئاتری پرداخته‌ایم. همچنین، او در این گفتگو نظرات خود را در مورد وضعیت هنرمندان شهرستانی و راه‌حل‌های ممکن برای بهبود شرایط موجود بیان کرده است.
با توجه به وضعیت کنونی تئاتر کشور، به ویژه در شهرستان‌ها، چرا شاهد آن هستیم که بسیاری از هنرمندان تئاتر و به خصوص جوانان شهرستانی به سمت حرفه‌های دیگر می‌روند؟ آیا این وضعیت به دلیل مشکلات اقتصادی و کمبود امکانات در عرصه تئاتر است؟
سوال شما به‌طور حتم یکی از مهم‌ترین و جامع‌ترین سوالات درباره وضعیت تئاتر کشور است. واقعیت امر این است که این بی‌توجهی به هنر، تنها محدود به تئاتر نیست. سینما، موسیقی و سایر عرصه‌های هنری نیز با همین مشکلات روبه‌رو هستند. از نظر من، دلیل اصلی این وضعیت، مشکلات اقتصادی است که گریبانگیر همه اقشار جامعه شده است؛ نه تنها هنرمندان، بلکه صنعتگران، بازنشستگان و عموم مردم نیز از این بحران‌ها آسیب می‌بینند. در واقع، آنچه امروز شاهد آن هستیم، تنها مختص هنرمندان تئاتر نیست، بلکه تمام جامعه را تحت تأثیر قرار داده است.
بنابر این، به نظر شما این بی‌توجهی از جانب مسئولان به هنرهای نمایشی و به‌طور خاص تئاتر، چه اثراتی بر کیفیت و وضعیت کار هنرمندان خواهد داشت؟
اثر این بی‌توجهی‌ها بسیار عمیق است. در حقیقت، بسیاری از هنرمندان به دلیل مشکلات اقتصادی و نبود حمایت‌های کافی از سوی مسئولان، ناچار به تغییر حرفه شده‌اند. این موضوع باعث شده تا حتی جوانان مستعد شهرستانی که علاقه‌مند به تئاتر بودند، به شغل‌های دیگری روی آورند. متأسفانه ما هنوز در انتظار تغییرات اساسی هستیم؛ اما آنچه بیشتر از هر چیزی ما را نگران می‌کند، فقدان سیستم حمایتی برای تئاتر و هنرمندان است. تا زمانی که بودجه‌ها به درستی تخصیص نیابد، این وضعیت ادامه خواهد داشت.
شما به‌عنوان یک هنرمند باسابقه و کارگردان تئاتر، چطور وضعیت فعلی را از منظر هنری و تخصصی ارزیابی می‌کنید؟ آیا این وضعیت بر کیفیت اجراها و تولیدات هنری تأثیر گذاشته است؟
بله، متأسفانه وضعیت فعلی تأثیرات زیادی بر کیفیت تولیدات تئاتری گذاشته است. به‌عنوان مثال، در شرایطی که بسیاری از هنرمندان مجبور به کاهش هزینه‌ها و محدود کردن زمان تمرینات می‌شوند، دیگر نمی‌توان انتظار داشت که آثار با کیفیت و به‌روز تولید شوند. این‌گونه تئاتر به یک امر فرعی تبدیل می‌شود و بیشتر به سوی نمایش‌های سطحی و بدون عمق سوق پیدا می‌کند. در شرایطی که حمایت‌های مالی کاهش یافته، بسیاری از هنرمندان به نوعی مجبور به گذراندن ۱۰ روز تمرین به جای ۳۰ روز تمرین می‌شوند. این وضعیت باعث می‌شود که آثار تئاتری نه تنها از نظر فنی، بلکه از نظر محتوایی نیز کاهش کیفیت پیدا کنند.
این مشکلات تنها به تئاتر تهران محدود نمی‌شود و هنرمندان شهرستان‌ها نیز با چالش‌های مشابهی روبه‌رو هستند. آیا شما به عنوان یکی از هنرمندان مطرح، راه‌حلی برای بهبود وضعیت تئاتر شهرستان‌ها دارید؟
بله، قطعاً یکی از آسیب‌های بزرگ تئاتر، مخصوصاً در شهرستان‌ها، عدم توجه کافی به استعدادهای هنری این مناطق است. در شهرستان‌ها، به‌ویژه در استان‌هایی مثل اصفهان، می‌توان شاهد پتانسیل‌های بسیاری بود که به دلیل کمبود امکانات و حمایت‌ها به فراموشی سپرده می‌شوند. من معتقدم که یکی از راه‌حل‌های اصلی، ایجاد فضاهایی برای نمایش آثار و همچنین تخصیص بودجه‌های لازم برای تولیدات تئاتری در شهرستان‌ها است. این اقدامات می‌تواند باعث جذب هنرمندان جوان و همچنین حفظ استعدادهای موجود در این مناطق شود.
در نهایت، اگر بخواهید به عنوان یک هنرمند با سابقه، پیامی به مسئولین و علاقه‌مندان به تئاتر بدهید، چه چیزی می‌فرمایید؟
پیام من به مسئولین این است که هنر تئاتر نه تنها یک وسیله تفریحی، بلکه یک ابزار فرهنگی و تربیتی است که می‌تواند در سازندگی جامعه تأثیرات عمیقی داشته باشد. بی‌توجهی به این حوزه، در واقع بی‌توجهی به فرهنگ و هویت یک ملت است. ما به عنوان هنرمند، فقط به دنبال تولید آثار نیستیم، بلکه به دنبال انتقال پیام‌هایی از دل جامعه به جامعه‌ای دیگر هستیم. امیدوارم مسئولین متوجه این حساسیت‌ها شوند و بودجه‌های لازم را به‌طور عادلانه و هدفمند به این بخش اختصاص دهند.
خبرگزاری مهر، گروه استان‌ها – کورش دیباج: وضعیت تئاتر ایران در سال‌های اخیر، به ویژه در میان هنرمندان شهرستانی، دستخوش تغییرات و چالش‌های جدی شده است. کاهش حمایت‌های مالی، کمبود امکانات و زیرساخت‌های مناسب، و مشکلات اقتصادی از جمله عواملی است که بسیاری از هنرمندان این حوزه را به سوی تغییر حرفه یا ترک تئاتر کشانده است. تئاتر که روزگاری به عنوان یکی از مهم‌ترین ابزارهای فرهنگ‌سازی و انتقال پیام‌های اجتماعی و سیاسی شناخته می‌شد، اکنون در سایه مشکلات متعدد در معرض تهدید قرار گرفته است.
سیروس همتی، بازیگر و کارگردان تئاتر، که خود سال‌ها در این عرصه فعالیت کرده، به وضوح این شرایط را لمس کرده و نگران آینده هنر تئاتر در ایران است.
در این گفت‌وگو با سیروس همتی، به بررسی ریشه‌های مشکلات موجود در تئاتر کشور و به‌ویژه تأثیرات منفی بحران‌های اقتصادی و کمبود حمایت‌های دولتی بر روی کیفیت و کمیت تولیدات تئاتری پرداخته‌ایم. همچنین، او در این گفتگو نظرات خود را در مورد وضعیت هنرمندان شهرستانی و راه‌حل‌های ممکن برای بهبود شرایط موجود بیان کرده است.
با توجه به وضعیت کنونی تئاتر کشور، به ویژه در شهرستان‌ها، چرا شاهد آن هستیم که بسیاری از هنرمندان تئاتر و به خصوص جوانان شهرستانی به سمت حرفه‌های دیگر می‌روند؟ آیا این وضعیت به دلیل مشکلات اقتصادی و کمبود امکانات در عرصه تئاتر است؟
سوال شما به‌طور حتم یکی از مهم‌ترین و جامع‌ترین سوالات درباره وضعیت تئاتر کشور است. واقعیت امر این است که این بی‌توجهی به هنر، تنها محدود به تئاتر نیست. سینما، موسیقی و سایر عرصه‌های هنری نیز با همین مشکلات روبه‌رو هستند. از نظر من، دلیل اصلی این وضعیت، مشکلات اقتصادی است که گریبانگیر همه اقشار جامعه شده است؛ نه تنها هنرمندان، بلکه صنعتگران، بازنشستگان و عموم مردم نیز از این بحران‌ها آسیب می‌بینند. در واقع، آنچه امروز شاهد آن هستیم، تنها مختص هنرمندان تئاتر نیست، بلکه تمام جامعه را تحت تأثیر قرار داده است.
بنابر این، به نظر شما این بی‌توجهی از جانب مسئولان به هنرهای نمایشی و به‌طور خاص تئاتر، چه اثراتی بر کیفیت و وضعیت کار هنرمندان خواهد داشت؟
اثر این بی‌توجهی‌ها بسیار عمیق است. در حقیقت، بسیاری از هنرمندان به دلیل مشکلات اقتصادی و نبود حمایت‌های کافی از سوی مسئولان، ناچار به تغییر حرفه شده‌اند. این موضوع باعث شده تا حتی جوانان مستعد شهرستانی که علاقه‌مند به تئاتر بودند، به شغل‌های دیگری روی آورند. متأسفانه ما هنوز در انتظار تغییرات اساسی هستیم؛ اما آنچه بیشتر از هر چیزی ما را نگران می‌کند، فقدان سیستم حمایتی برای تئاتر و هنرمندان است. تا زمانی که بودجه‌ها به درستی تخصیص نیابد، این وضعیت ادامه خواهد داشت.
شما به‌عنوان یک هنرمند باسابقه و کارگردان تئاتر، چطور وضعیت فعلی را از منظر هنری و تخصصی ارزیابی می‌کنید؟ آیا این وضعیت بر کیفیت اجراها و تولیدات هنری تأثیر گذاشته است؟
بله، متأسفانه وضعیت فعلی تأثیرات زیادی بر کیفیت تولیدات تئاتری گذاشته است. به‌عنوان مثال، در شرایطی که بسیاری از هنرمندان مجبور به کاهش هزینه‌ها و محدود کردن زمان تمرینات می‌شوند، دیگر نمی‌توان انتظار داشت که آثار با کیفیت و به‌روز تولید شوند. این‌گونه تئاتر به یک امر فرعی تبدیل می‌شود و بیشتر به سوی نمایش‌های سطحی و بدون عمق سوق پیدا می‌کند. در شرایطی که حمایت‌های مالی کاهش یافته، بسیاری از هنرمندان به نوعی مجبور به گذراندن ۱۰ روز تمرین به جای ۳۰ روز تمرین می‌شوند. این وضعیت باعث می‌شود که آثار تئاتری نه تنها از نظر فنی، بلکه از نظر محتوایی نیز کاهش کیفیت پیدا کنند.
این مشکلات تنها به تئاتر تهران محدود نمی‌شود و هنرمندان شهرستان‌ها نیز با چالش‌های مشابهی روبه‌رو هستند. آیا شما به عنوان یکی از هنرمندان مطرح، راه‌حلی برای بهبود وضعیت تئاتر شهرستان‌ها دارید؟
بله، قطعاً یکی از آسیب‌های بزرگ تئاتر، مخصوصاً در شهرستان‌ها، عدم توجه کافی به استعدادهای هنری این مناطق است. در شهرستان‌ها، به‌ویژه در استان‌هایی مثل اصفهان، می‌توان شاهد پتانسیل‌های بسیاری بود که به دلیل کمبود امکانات و حمایت‌ها به فراموشی سپرده می‌شوند. من معتقدم که یکی از راه‌حل‌های اصلی، ایجاد فضاهایی برای نمایش آثار و همچنین تخصیص بودجه‌های لازم برای تولیدات تئاتری در شهرستان‌ها است. این اقدامات می‌تواند باعث جذب هنرمندان جوان و همچنین حفظ استعدادهای موجود در این مناطق شود.
در نهایت، اگر بخواهید به عنوان یک هنرمند با سابقه، پیامی به مسئولین و علاقه‌مندان به تئاتر بدهید، چه چیزی می‌فرمایید؟
پیام من به مسئولین این است که هنر تئاتر نه تنها یک وسیله تفریحی، بلکه یک ابزار فرهنگی و تربیتی است که می‌تواند در سازندگی جامعه تأثیرات عمیقی داشته باشد. بی‌توجهی به این حوزه، در واقع بی‌توجهی به فرهنگ و هویت یک ملت است. ما به عنوان هنرمند، فقط به دنبال تولید آثار نیستیم، بلکه به دنبال انتقال پیام‌هایی از دل جامعه به جامعه‌ای دیگر هستیم. امیدوارم مسئولین متوجه این حساسیت‌ها شوند و بودجه‌های لازم را به‌طور عادلانه و هدفمند به این بخش اختصاص دهند.
خبرگزاری مهر، گروه استان‌ها – کورش دیباج: وضعیت تئاتر ایران در سال‌های اخیر، به ویژه در میان هنرمندان شهرستانی، دستخوش تغییرات و چالش‌های جدی شده است. کاهش حمایت‌های مالی، کمبود امکانات و زیرساخت‌های مناسب، و مشکلات اقتصادی از جمله عواملی است که بسیاری از هنرمندان این حوزه را به سوی تغییر حرفه یا ترک تئاتر کشانده است. تئاتر که روزگاری به عنوان یکی از مهم‌ترین ابزارهای فرهنگ‌سازی و انتقال پیام‌های اجتماعی و سیاسی شناخته می‌شد، اکنون در سایه مشکلات متعدد در معرض تهدید قرار گرفته است.
سیروس همتی، بازیگر و کارگردان تئاتر، که خود سال‌ها در این عرصه فعالیت کرده، به وضوح این شرایط را لمس کرده و نگران آینده هنر تئاتر در ایران است.
در این گفت‌وگو با سیروس همتی، به بررسی ریشه‌های مشکلات موجود در تئاتر کشور و به‌ویژه تأثیرات منفی بحران‌های اقتصادی و کمبود حمایت‌های دولتی بر روی کیفیت و کمیت تولیدات تئاتری پرداخته‌ایم. همچنین، او در این گفتگو نظرات خود را در مورد وضعیت هنرمندان شهرستانی و راه‌حل‌های ممکن برای بهبود شرایط موجود بیان کرده است.
با توجه به وضعیت کنونی تئاتر کشور، به ویژه در شهرستان‌ها، چرا شاهد آن هستیم که بسیاری از هنرمندان تئاتر و به خصوص جوانان شهرستانی به سمت حرفه‌های دیگر می‌روند؟ آیا این وضعیت به دلیل مشکلات اقتصادی و کمبود امکانات در عرصه تئاتر است؟
سوال شما به‌طور حتم یکی از مهم‌ترین و جامع‌ترین سوالات درباره وضعیت تئاتر کشور است. واقعیت امر این است که این بی‌توجهی به هنر، تنها محدود به تئاتر نیست. سینما، موسیقی و سایر عرصه‌های هنری نیز با همین مشکلات روبه‌رو هستند. از نظر من، دلیل اصلی این وضعیت، مشکلات اقتصادی است که گریبانگیر همه اقشار جامعه شده است؛ نه تنها هنرمندان، بلکه صنعتگران، بازنشستگان و عموم مردم نیز از این بحران‌ها آسیب می‌بینند. در واقع، آنچه امروز شاهد آن هستیم، تنها مختص هنرمندان تئاتر نیست، بلکه تمام جامعه را تحت تأثیر قرار داده است.
بنابر این، به نظر شما این بی‌توجهی از جانب مسئولان به هنرهای نمایشی و به‌طور خاص تئاتر، چه اثراتی بر کیفیت و وضعیت کار هنرمندان خواهد داشت؟
اثر این بی‌توجهی‌ها بسیار عمیق است. در حقیقت، بسیاری از هنرمندان به دلیل مشکلات اقتصادی و نبود حمایت‌های کافی از سوی مسئولان، ناچار به تغییر حرفه شده‌اند. این موضوع باعث شده تا حتی جوانان مستعد شهرستانی که علاقه‌مند به تئاتر بودند، به شغل‌های دیگری روی آورند. متأسفانه ما هنوز در انتظار تغییرات اساسی هستیم؛ اما آنچه بیشتر از هر چیزی ما را نگران می‌کند، فقدان سیستم حمایتی برای تئاتر و هنرمندان است. تا زمانی که بودجه‌ها به درستی تخصیص نیابد، این وضعیت ادامه خواهد داشت.
شما به‌عنوان یک هنرمند باسابقه و کارگردان تئاتر، چطور وضعیت فعلی را از منظر هنری و تخصصی ارزیابی می‌کنید؟ آیا این وضعیت بر کیفیت اجراها و تولیدات هنری تأثیر گذاشته است؟
بله، متأسفانه وضعیت فعلی تأثیرات زیادی بر کیفیت تولیدات تئاتری گذاشته است. به‌عنوان مثال، در شرایطی که بسیاری از هنرمندان مجبور به کاهش هزینه‌ها و محدود کردن زمان تمرینات می‌شوند، دیگر نمی‌توان انتظار داشت که آثار با کیفیت و به‌روز تولید شوند. این‌گونه تئاتر به یک امر فرعی تبدیل می‌شود و بیشتر به سوی نمایش‌های سطحی و بدون عمق سوق پیدا می‌کند. در شرایطی که حمایت‌های مالی کاهش یافته، بسیاری از هنرمندان به نوعی مجبور به گذراندن ۱۰ روز تمرین به جای ۳۰ روز تمرین می‌شوند. این وضعیت باعث می‌شود که آثار تئاتری نه تنها از نظر فنی، بلکه از نظر محتوایی نیز کاهش کیفیت پیدا کنند.
این مشکلات تنها به تئاتر تهران محدود نمی‌شود و هنرمندان شهرستان‌ها نیز با چالش‌های مشابهی روبه‌رو هستند. آیا شما به عنوان یکی از هنرمندان مطرح، راه‌حلی برای بهبود وضعیت تئاتر شهرستان‌ها دارید؟
بله، قطعاً یکی از آسیب‌های بزرگ تئاتر، مخصوصاً در شهرستان‌ها، عدم توجه کافی به استعدادهای هنری این مناطق است. در شهرستان‌ها، به‌ویژه در استان‌هایی مثل اصفهان، می‌توان شاهد پتانسیل‌های بسیاری بود که به دلیل کمبود امکانات و حمایت‌ها به فراموشی سپرده می‌شوند. من معتقدم که یکی از راه‌حل‌های اصلی، ایجاد فضاهایی برای نمایش آثار و همچنین تخصیص بودجه‌های لازم برای تولیدات تئاتری در شهرستان‌ها است. این اقدامات می‌تواند باعث جذب هنرمندان جوان و همچنین حفظ استعدادهای موجود در این مناطق شود.
در نهایت، اگر بخواهید به عنوان یک هنرمند با سابقه، پیامی به مسئولین و علاقه‌مندان به تئاتر بدهید، چه چیزی می‌فرمایید؟
پیام من به مسئولین این است که هنر تئاتر نه تنها یک وسیله تفریحی، بلکه یک ابزار فرهنگی و تربیتی است که می‌تواند در سازندگی جامعه تأثیرات عمیقی داشته باشد. بی‌توجهی به این حوزه، در واقع بی‌توجهی به فرهنگ و هویت یک ملت است. ما به عنوان هنرمند، فقط به دنبال تولید آثار نیستیم، بلکه به دنبال انتقال پیام‌هایی از دل جامعه به جامعه‌ای دیگر هستیم. امیدوارم مسئولین متوجه این حساسیت‌ها شوند و بودجه‌های لازم را به‌طور عادلانه و هدفمند به این بخش اختصاص دهند.
