روزنامه جمهوری اسلامی نوشت: براساس آمار ارائه شده توسط شرکت مدیریت منابع آب مشهد، مهم‌ترین منبع آب شرب این شهر یعنی سد دوستی به حجم مرده رسیده و فقط به میزان نصف سال گذشته آب دارد که دلیل اصلی آن آب‌گیری سد پاشدان در هرات است. سد دوستی در مرز ایران و ترکمنستان قرار دارد و از هریرود و بعضی رودخانه‌های دیگر تغذیه می‌شود اما با اقدام طالبان در اردیبهشت سال گذشته که فرمان آب‌گیری سد پاشدان از هریرود را داد، جریان طبیعی آب به سد دوستی قطع و به سوی سد پاشدان منحرف شد.
تشنه کام از هیرمند تا هریرود
این، دومین ضربه‌ای است که حکومت خودخوانده طالبان در زمینه آب به مردم شرق کشورمان می‌زند. اولین ضربه را مردم سیستان و بلوچستان با خودداری طالبان از دادن سهمیه قانونی ایران از آب هیرمند متحمل شدند. در اسفند ۱۳۵۱ قراردادی میان ایران و افغانستان به امضاء رسید که به موجب آن مقرر شد در هر ثانیه ۲۶ مترمکعب آب (معادل ۸۵۰ میلیون مترمکعب در سال) سهم ایران باشد. به این قرارداد در دوران حاکمیت طالبان عمل نشد و در طول ۴ سال گذشته حکومت خودخوانده این گروه با بهانه‌های مختلف از عمل کردن تعهد افغانستان در زمینه حقابه ایران خودداری کرد. روشن است که این خودداری‌ها برنامه‌ریزی شده هستند و حکومت خودخوانده طالبان براساس هدف مشخصی تصمیم به نادیده گرفتن حقابه قانون ایران از هیرمند و سهمیه عرفی همیشگی از هریرود گرفته است.
آنچه در ماجرای خودداری حکومت خودخوانده طالبان از دادن حقابه ایران از هیرمند و هریرود مهم است و باید مورد توجه دولتمردان ایرانی باشد اینست که برخورد طالبان با ایران یک برخورد خصمانه است و هیچ دولتی حاضر نیست در برابر برخورد خصمانه سکوت کند و حتی امتیاز هم بدهد. غیرطبیعی بودن رفتار حکومت خودخوانده طالبان با ایران و غیرمتناسب بودن عملکرد دولتمردان ایرانی با طالبان را در ورود بی‌حساب و کتاب اتباع افغانستانی به ایران و نفوذ خطرآفرین آنها در مجاری مختلف کشورمان هم می‌توان دید. در این زمینه هم دولتمردان ایرانی آنقدر بی‌عملی نشان دادند و به هشدارها بی‌اعتنائی کردند تا اینکه در جنگ تحمیلی ۱۲ روزه رژیم صهیونیستی بر کشورمان مشخص شد این رژیم جنایتکار با استفاده از اتباع افغانستانی، پیاده نظام گسترده‌ای برای براندازی نظام جمهوری اسلامی ترتیب داده است. مهم‌تر اینکه وقتی وزارت کشور ایران تصمیم به اخراج اتباع غیرمجاز افغانستانی گرفت، طالبان اعلام کرد ما امکان پذیرش اتباع خودمان را نداریم و حتی ایران را به انتقام اقتصادی گرفتن تهدید کرد!
سکوت یعنی تشویق گستاخی!
در دورانی که حکومت خودخوانده طالبان افراد خود را برای نفوذ در جایگاه مورد نظر صهیونیست‌ها به داخل ایران می‌فرستاد، دولتمردان ما به ویژه در دولت سیزدهم بشدت مشغول امتیاز دادن به طالبان در زمینه‌های سیاسی و اقتصادی بودند و با اینکه از ترس افکار عمومی نتوانستند حاکمیت جعلی طالبان بر افغانستان را به رسمیت بشناسند اما تمام امتیازات مرتبط با یک دولت به رسمیت شناخته شده را در اختیارش گذاشتند. همان اتباع غیرمجاز که برای همکاری با دشمن صهیونیستی به ایران آمده بودند به مدت چند سال بیش از ۱۰ درصد منابع آب، گاز، برق، نان و سایر امکانات و خدمات بهداشتی و درمانی کشورمان را به خود اختصاص دادند و مشکلات زیادی برای مردم ایران به وجود آوردند که تهدید امنیتی بخشی از آنها بود. درست در همان شرایط غیرعادی، وزیر خارجه دولت چهاردهم برخلاف نظر صاحبنظران به کابل سفر کرد که خطای سیاسی بزرگی بود.
حالا هم با سکوت در برابر خشکاندن مهم‌ترین منبع آب مشهد با ایجاد انحراف در مسیر هریرود، دولتمردان ما به بی‌عملی خود ادامه می‌دهند و طالبان را برای گستاخی بیشتر تشویق می‌کنند! معتقد به برخورد خشن نیستیم اما آیا نمی‌توان با استفاده از اهرم‌های سیاسی، اقتصادی و پاکسازی کامل کشور از اتباع غیرمجاز، طالبان را تنبیه کرد و مانع گستاخی‌هایش شد؟!
پریا ابراهیمی
روزنامه جمهوری اسلامی نوشت: براساس آمار ارائه شده توسط شرکت مدیریت منابع آب مشهد، مهم‌ترین منبع آب شرب این شهر یعنی سد دوستی به حجم مرده رسیده و فقط به میزان نصف سال گذشته آب دارد که دلیل اصلی آن آب‌گیری سد پاشدان در هرات است. سد دوستی در مرز ایران و ترکمنستان قرار دارد و از هریرود و بعضی رودخانه‌های دیگر تغذیه می‌شود اما با اقدام طالبان در اردیبهشت سال گذشته که فرمان آب‌گیری سد پاشدان از هریرود را داد، جریان طبیعی آب به سد دوستی قطع و به سوی سد پاشدان منحرف شد.
تشنه کام از هیرمند تا هریرود
این، دومین ضربه‌ای است که حکومت خودخوانده طالبان در زمینه آب به مردم شرق کشورمان می‌زند. اولین ضربه را مردم سیستان و بلوچستان با خودداری طالبان از دادن سهمیه قانونی ایران از آب هیرمند متحمل شدند. در اسفند ۱۳۵۱ قراردادی میان ایران و افغانستان به امضاء رسید که به موجب آن مقرر شد در هر ثانیه ۲۶ مترمکعب آب (معادل ۸۵۰ میلیون مترمکعب در سال) سهم ایران باشد. به این قرارداد در دوران حاکمیت طالبان عمل نشد و در طول ۴ سال گذشته حکومت خودخوانده این گروه با بهانه‌های مختلف از عمل کردن تعهد افغانستان در زمینه حقابه ایران خودداری کرد. روشن است که این خودداری‌ها برنامه‌ریزی شده هستند و حکومت خودخوانده طالبان براساس هدف مشخصی تصمیم به نادیده گرفتن حقابه قانون ایران از هیرمند و سهمیه عرفی همیشگی از هریرود گرفته است.
آنچه در ماجرای خودداری حکومت خودخوانده طالبان از دادن حقابه ایران از هیرمند و هریرود مهم است و باید مورد توجه دولتمردان ایرانی باشد اینست که برخورد طالبان با ایران یک برخورد خصمانه است و هیچ دولتی حاضر نیست در برابر برخورد خصمانه سکوت کند و حتی امتیاز هم بدهد. غیرطبیعی بودن رفتار حکومت خودخوانده طالبان با ایران و غیرمتناسب بودن عملکرد دولتمردان ایرانی با طالبان را در ورود بی‌حساب و کتاب اتباع افغانستانی به ایران و نفوذ خطرآفرین آنها در مجاری مختلف کشورمان هم می‌توان دید. در این زمینه هم دولتمردان ایرانی آنقدر بی‌عملی نشان دادند و به هشدارها بی‌اعتنائی کردند تا اینکه در جنگ تحمیلی ۱۲ روزه رژیم صهیونیستی بر کشورمان مشخص شد این رژیم جنایتکار با استفاده از اتباع افغانستانی، پیاده نظام گسترده‌ای برای براندازی نظام جمهوری اسلامی ترتیب داده است. مهم‌تر اینکه وقتی وزارت کشور ایران تصمیم به اخراج اتباع غیرمجاز افغانستانی گرفت، طالبان اعلام کرد ما امکان پذیرش اتباع خودمان را نداریم و حتی ایران را به انتقام اقتصادی گرفتن تهدید کرد!
سکوت یعنی تشویق گستاخی!
در دورانی که حکومت خودخوانده طالبان افراد خود را برای نفوذ در جایگاه مورد نظر صهیونیست‌ها به داخل ایران می‌فرستاد، دولتمردان ما به ویژه در دولت سیزدهم بشدت مشغول امتیاز دادن به طالبان در زمینه‌های سیاسی و اقتصادی بودند و با اینکه از ترس افکار عمومی نتوانستند حاکمیت جعلی طالبان بر افغانستان را به رسمیت بشناسند اما تمام امتیازات مرتبط با یک دولت به رسمیت شناخته شده را در اختیارش گذاشتند. همان اتباع غیرمجاز که برای همکاری با دشمن صهیونیستی به ایران آمده بودند به مدت چند سال بیش از ۱۰ درصد منابع آب، گاز، برق، نان و سایر امکانات و خدمات بهداشتی و درمانی کشورمان را به خود اختصاص دادند و مشکلات زیادی برای مردم ایران به وجود آوردند که تهدید امنیتی بخشی از آنها بود. درست در همان شرایط غیرعادی، وزیر خارجه دولت چهاردهم برخلاف نظر صاحبنظران به کابل سفر کرد که خطای سیاسی بزرگی بود.
حالا هم با سکوت در برابر خشکاندن مهم‌ترین منبع آب مشهد با ایجاد انحراف در مسیر هریرود، دولتمردان ما به بی‌عملی خود ادامه می‌دهند و طالبان را برای گستاخی بیشتر تشویق می‌کنند! معتقد به برخورد خشن نیستیم اما آیا نمی‌توان با استفاده از اهرم‌های سیاسی، اقتصادی و پاکسازی کامل کشور از اتباع غیرمجاز، طالبان را تنبیه کرد و مانع گستاخی‌هایش شد؟!
پریا ابراهیمی
