علیرضا بیرانوند و اکران پروژه دندان پوسیده- اپیزود دوم!

به گزارش “دانشجو اینترنشنال”، عملکرد سنگربانان پرسپولیس در فصل اول حضور برانکو روی نیمکت بقدری اسفناک بود که فصل تمام نشده تصویری از علیرضا طاهری در کنار علیرضا بیرانوند، دروازه بان جوان و خوش قامت نفت تهران در اردیبهشت سال 95 منتشر شد.

علی بیرو که چند ماه قبل با مخالفت علیرضا منصوریان در انتقال به پرسپولیس ناکام مانده بود، حالا برای رسیدن به لباس تیم ملی و البته نقش آفرینی در یک رُل مهم تر در فوتبال ایران به پیشنهاد قرمزپوشان پاسخ مثبت داد. علیرغم شایعات در مورد علاقه این دروازه بان خوش آتیه به استقلال، مهدی رحمتی آن فصل آنقدر در اردوی رقیب درخشان ظاهر شده بود که جایی برای بیران در ترکیب ثابت آبی پوشان وجود نداشت.

از اردیبهشت 95 تا مرداد 99، علیرضا بیرانوند در کنار دیگر ستاره های پرسپولیس بی تردید بهترین دوره تاریخ این باشگاه را رقم زده و به تمامی عناوین ممکن دست یافت. چهار قهرمانی متوالی با نقش آفرینی درخشان این سنگربان و رسیدن به فینال آسیا برای اولین بار در تاریخ و … انواع و اقسام افتخارات ممکن.

در نهایت نیز او در بحبوحه تعطیلی لیگ و شیوع ویروس کرونا، به پیشنهاد آنتورپ بلژیک پاسخ مثبت داده و برای جستجوی آرزوهای خود راهی شرق اروپا شد. علیرغم کوچ پیش از شروع مرحله جدید لیگ قهرمانان آسیا، جدایی علیرضا بیرانوند با واکنش مثبت اغلب هواداران پرسپولیس مواجه شد و کمتر کسی به جدایی او در آن مقطع خرده گرفت.

حالا و بعد از نزدیک به دو سال، دوباره نام علیرضا بیرانوند در کنار اسم باشگاه پرسپولیس مطرح شده است. علیرغم شایعاتی مبنی بر احتمال توافق با این سنگربان با نیم فصل، حالا پنجره اغلب بسته پرسپولیس با شکایت این دروازه بان ملی پوش بسته شده و این تیم فعلا شرایط جذب بازیکن جدید را ندارد.

اما دیشب مدیران باشگاه پرسپولیس بیانیه ای غیرمنتظره خطاب به سنگربان سابق این تیم منتشر کردند که تعجب اغلب هواداران فوتبال را برانگیخت. در ابتدای بیانیه عنوان شده که کیست که نداند پرسپولیس دشوارترین روزهای خود را سپری می کند؟ اما سوال مخاطب اینجاست که شرایط فعلی پرسپولیس چه تفاوتی با ادوار گذشته دارد؛ بدهی های انباشته شده که بخشی از شناسنامه دو تیم پرهوادار تهران در چند دهه اخیر بوده و شکایت پشت شکایت حداقل برای این دو باشگاه که اتفاق جدیدی نیست.

اما چند خط بعدتر شاید با لحنی کمی تحقیرآمیز، عنوان شده که علیرضا بیرانوند حضور در اروپا و این درآمد یورویی را از صدقه سر پرسپولیس دارد. بله؛ درست است، علیرضا بیرانوند اگر دروازه بان پرسپولیس در آن مقطع طلایی نبود شاید راه دشوارتری برای رسیدن به دروازه تیم ملی و مطرح شدن به این اندازه داشت. اما این رابطه دو طرفه نیست؟ آیا درآمدزایی پرسپولیس از درخشش در آسیا مرهون درخشش علی بیرو و امثال او نبوده؟ افتخارات فصول اخیر و تبدیل شدن به یکی از قدرت های فوتبال قاره بدون او و علیپور و نوراللهی و عالیشاه و سید جلال و … ممکن بود؟

در ادامه عنوان شده بیرانوند به جای آن‌که قدردان پرسپولیس باشد برای این تیم شاخ و شانه کشید. درخواست دستمزد در هر ارگانی یعنی شاخ و شانه کشیدن؟ پس بیرانوند در چه شرایطی اگر خواهان دریافت پول خود می شد چنین لحنی در مورد او به کار نمی بردید؟ البته نباید فراموش کرد تصمیم مدیران قبلی در پذیرش درخواست بیرانوند مبنی بر متمم جدید قرارداد و در واقع افزایش دستمرد این دروازه بان اشتباه بوده، اما به هر حال این توافق روی کاغذ صورت گرفته و وظیفه طرفین اجرای مفاد برگه ایست که امضا شده.

یک واقعیت تلخ در باشگاه‌داری در فوتبال ایران وجود دارد. دو تیم استقلال و پرسپولیس در شرایط عادی اصولا آنقدر بدهی و شکایت دارند که ابتدا باید آنها را رفع و رجوع کنند تا پنجره بسته نشود. در ادامه نوبت پرداخت مطالبات روز و بازیکن و کادر فنی فعلی باشگاه فرا می رسد و بعد از آن بدهی هواپیمایی و هتل و … خلاصه آنقدر بدهی وجود دارد که تا به حال کسی در خاطر نداشته شرایط آنقدر نرمال باشد که مدیر یکی از این دو باشگاه در یک روز آفتابی و عادی مثلا با بازیکنان سابق تماس گرفته و از آنها برای پرداخت طلب‌شان شماره حساب بخواهد. این اتفاق حتی در رویا هم احتمالا شدنی نیست.

پس چه راه حلی جز شکایت و دریافت حکم علیه این دو باشگاه باقی می ماند؟ در این شرایط اقتصادی، علیرضا بیرانوند و امثال او تا چه زمان منتظر تماس باشگاه برای دریافت حق و حقوق خود باقی می ماندند؟ جالب اینجاست هر مدیری که صدارت دو باشگاه استقلال و پرسپولیس را به عهده می گیرد، در هفته های ابتدایی با لحنی متعجب و چشمانی عموما گره کرده ادعا می کند که اصلا خبر نداشتند اوضاع در این حد آشفته بوده و اینقدر بدهی مالی وجود دارد.

اینقدر ساده نیستیم که ندانیم خود مدیران همان بدو ورود می دانند اصلا تنها وظیفه آنها هنگام ورود، پول‌سازی و پرداخت مطالبات و بدهی های سر به فلک کشیده است و در واقع جز این کار، اصلا وظیفه و مسئولیت خاص دیگری هنگام قبول پست مدیریت این دو تیم وجود ندارد.

تاریخ مصرف روش قدیمی “قرار دادن بازیکن جلوی هوادار و دست بالا شدن هنگام چانه‌زنی” که دیگر حقیقتا تمام شده و این روش بقدری کهنه و ساده انگارانه است که شاید بر خلاف تصور مدیران جدید پرسپولیس، در همین کمتر از 24 ساعت کمتر کسی علیرضا بیرانوند را بابت پیگیری مطالباتش مورد سرزنش قرار داده است.

علیرضا بیرانوند جزء معدود بازیکنانی بود که قرارداد طولانی مدت می بست. او بعد از جام جهانی و هنگام بسته بودن پنجره تیم برانکو نیز فرصت جدایی داشت و نرفت. از ترنسفر معدود بازیکنانی در ایران به باشگاه هم پول می رسد و در مورد بیرو این اتفاق رخ داد. او حتی شهریور سال 99 نیز روی آنتن برنامه فوتبال برتر با رسول پناه درگیر شد تا بهمن 1400 صبر کرد.

البته این قبیل برخورد در فوتبال ایران اتفاق تازه ای نیست. 12 سال پیش و بعد از شکست استقلال برابر سپاهان در آزادی، سایت این باشگاه در اقدامی عجیب نامه ای در قالب دلنوشته یک هوادار منتشر کرده و به انتقاد شدید به رضا عنایتی، خطرناک ترین مهاجم استقلال در سه دهه اخیر پرداخت. در آن متن از عنایتی به عنوان مهاجمی در 34 سالگی نه نای راه رفتن دارد نه نای پریدن و نه نای درگیر شدن با مدافعان حریف و نه نای ارسال یک توپ، نام برده شده و در نهایت به او لقب “دندان پوسیده” اهدا شد. این سبک برخورد چیزی جز ناسپاسی بعد از اتمام همکاری را در ذهن متبادر نمی کند.

خدمات پرسپولیس و علیرضا بیرانوند متقابل دو طرفه بوده؛ اگر این دروازه بان در پرسپولیس رشد کرده و به اروپا و تیم ملی و مهار پنالتی رونالدو رسیده، باشگاه نیز با درخشش او و امثالهم بهترین دوران خود را رقم زده است. راه و روش برخورد با بازیکنان این نیست؛ البته که اگر خردورزی در رفتار، حتی در بین چند دکترین ابتدایی اولویت داشته باشد.

آریا فاطمی مقدم

به گزارش “دانشجو اینترنشنال”، عملکرد سنگربانان پرسپولیس در فصل اول حضور برانکو روی نیمکت بقدری اسفناک بود که فصل تمام نشده تصویری از علیرضا طاهری در کنار علیرضا بیرانوند، دروازه بان جوان و خوش قامت نفت تهران در اردیبهشت سال 95 منتشر شد.

علی بیرو که چند ماه قبل با مخالفت علیرضا منصوریان در انتقال به پرسپولیس ناکام مانده بود، حالا برای رسیدن به لباس تیم ملی و البته نقش آفرینی در یک رُل مهم تر در فوتبال ایران به پیشنهاد قرمزپوشان پاسخ مثبت داد. علیرغم شایعات در مورد علاقه این دروازه بان خوش آتیه به استقلال، مهدی رحمتی آن فصل آنقدر در اردوی رقیب درخشان ظاهر شده بود که جایی برای بیران در ترکیب ثابت آبی پوشان وجود نداشت.

از اردیبهشت 95 تا مرداد 99، علیرضا بیرانوند در کنار دیگر ستاره های پرسپولیس بی تردید بهترین دوره تاریخ این باشگاه را رقم زده و به تمامی عناوین ممکن دست یافت. چهار قهرمانی متوالی با نقش آفرینی درخشان این سنگربان و رسیدن به فینال آسیا برای اولین بار در تاریخ و … انواع و اقسام افتخارات ممکن.

در نهایت نیز او در بحبوحه تعطیلی لیگ و شیوع ویروس کرونا، به پیشنهاد آنتورپ بلژیک پاسخ مثبت داده و برای جستجوی آرزوهای خود راهی شرق اروپا شد. علیرغم کوچ پیش از شروع مرحله جدید لیگ قهرمانان آسیا، جدایی علیرضا بیرانوند با واکنش مثبت اغلب هواداران پرسپولیس مواجه شد و کمتر کسی به جدایی او در آن مقطع خرده گرفت.

حالا و بعد از نزدیک به دو سال، دوباره نام علیرضا بیرانوند در کنار اسم باشگاه پرسپولیس مطرح شده است. علیرغم شایعاتی مبنی بر احتمال توافق با این سنگربان با نیم فصل، حالا پنجره اغلب بسته پرسپولیس با شکایت این دروازه بان ملی پوش بسته شده و این تیم فعلا شرایط جذب بازیکن جدید را ندارد.

اما دیشب مدیران باشگاه پرسپولیس بیانیه ای غیرمنتظره خطاب به سنگربان سابق این تیم منتشر کردند که تعجب اغلب هواداران فوتبال را برانگیخت. در ابتدای بیانیه عنوان شده که کیست که نداند پرسپولیس دشوارترین روزهای خود را سپری می کند؟ اما سوال مخاطب اینجاست که شرایط فعلی پرسپولیس چه تفاوتی با ادوار گذشته دارد؛ بدهی های انباشته شده که بخشی از شناسنامه دو تیم پرهوادار تهران در چند دهه اخیر بوده و شکایت پشت شکایت حداقل برای این دو باشگاه که اتفاق جدیدی نیست.

اما چند خط بعدتر شاید با لحنی کمی تحقیرآمیز، عنوان شده که علیرضا بیرانوند حضور در اروپا و این درآمد یورویی را از صدقه سر پرسپولیس دارد. بله؛ درست است، علیرضا بیرانوند اگر دروازه بان پرسپولیس در آن مقطع طلایی نبود شاید راه دشوارتری برای رسیدن به دروازه تیم ملی و مطرح شدن به این اندازه داشت. اما این رابطه دو طرفه نیست؟ آیا درآمدزایی پرسپولیس از درخشش در آسیا مرهون درخشش علی بیرو و امثال او نبوده؟ افتخارات فصول اخیر و تبدیل شدن به یکی از قدرت های فوتبال قاره بدون او و علیپور و نوراللهی و عالیشاه و سید جلال و … ممکن بود؟

در ادامه عنوان شده بیرانوند به جای آن‌که قدردان پرسپولیس باشد برای این تیم شاخ و شانه کشید. درخواست دستمزد در هر ارگانی یعنی شاخ و شانه کشیدن؟ پس بیرانوند در چه شرایطی اگر خواهان دریافت پول خود می شد چنین لحنی در مورد او به کار نمی بردید؟ البته نباید فراموش کرد تصمیم مدیران قبلی در پذیرش درخواست بیرانوند مبنی بر متمم جدید قرارداد و در واقع افزایش دستمرد این دروازه بان اشتباه بوده، اما به هر حال این توافق روی کاغذ صورت گرفته و وظیفه طرفین اجرای مفاد برگه ایست که امضا شده.

یک واقعیت تلخ در باشگاه‌داری در فوتبال ایران وجود دارد. دو تیم استقلال و پرسپولیس در شرایط عادی اصولا آنقدر بدهی و شکایت دارند که ابتدا باید آنها را رفع و رجوع کنند تا پنجره بسته نشود. در ادامه نوبت پرداخت مطالبات روز و بازیکن و کادر فنی فعلی باشگاه فرا می رسد و بعد از آن بدهی هواپیمایی و هتل و … خلاصه آنقدر بدهی وجود دارد که تا به حال کسی در خاطر نداشته شرایط آنقدر نرمال باشد که مدیر یکی از این دو باشگاه در یک روز آفتابی و عادی مثلا با بازیکنان سابق تماس گرفته و از آنها برای پرداخت طلب‌شان شماره حساب بخواهد. این اتفاق حتی در رویا هم احتمالا شدنی نیست.

پس چه راه حلی جز شکایت و دریافت حکم علیه این دو باشگاه باقی می ماند؟ در این شرایط اقتصادی، علیرضا بیرانوند و امثال او تا چه زمان منتظر تماس باشگاه برای دریافت حق و حقوق خود باقی می ماندند؟ جالب اینجاست هر مدیری که صدارت دو باشگاه استقلال و پرسپولیس را به عهده می گیرد، در هفته های ابتدایی با لحنی متعجب و چشمانی عموما گره کرده ادعا می کند که اصلا خبر نداشتند اوضاع در این حد آشفته بوده و اینقدر بدهی مالی وجود دارد.

اینقدر ساده نیستیم که ندانیم خود مدیران همان بدو ورود می دانند اصلا تنها وظیفه آنها هنگام ورود، پول‌سازی و پرداخت مطالبات و بدهی های سر به فلک کشیده است و در واقع جز این کار، اصلا وظیفه و مسئولیت خاص دیگری هنگام قبول پست مدیریت این دو تیم وجود ندارد.

تاریخ مصرف روش قدیمی “قرار دادن بازیکن جلوی هوادار و دست بالا شدن هنگام چانه‌زنی” که دیگر حقیقتا تمام شده و این روش بقدری کهنه و ساده انگارانه است که شاید بر خلاف تصور مدیران جدید پرسپولیس، در همین کمتر از 24 ساعت کمتر کسی علیرضا بیرانوند را بابت پیگیری مطالباتش مورد سرزنش قرار داده است.

علیرضا بیرانوند جزء معدود بازیکنانی بود که قرارداد طولانی مدت می بست. او بعد از جام جهانی و هنگام بسته بودن پنجره تیم برانکو نیز فرصت جدایی داشت و نرفت. از ترنسفر معدود بازیکنانی در ایران به باشگاه هم پول می رسد و در مورد بیرو این اتفاق رخ داد. او حتی شهریور سال 99 نیز روی آنتن برنامه فوتبال برتر با رسول پناه درگیر شد تا بهمن 1400 صبر کرد.

البته این قبیل برخورد در فوتبال ایران اتفاق تازه ای نیست. 12 سال پیش و بعد از شکست استقلال برابر سپاهان در آزادی، سایت این باشگاه در اقدامی عجیب نامه ای در قالب دلنوشته یک هوادار منتشر کرده و به انتقاد شدید به رضا عنایتی، خطرناک ترین مهاجم استقلال در سه دهه اخیر پرداخت. در آن متن از عنایتی به عنوان مهاجمی در 34 سالگی نه نای راه رفتن دارد نه نای پریدن و نه نای درگیر شدن با مدافعان حریف و نه نای ارسال یک توپ، نام برده شده و در نهایت به او لقب “دندان پوسیده” اهدا شد. این سبک برخورد چیزی جز ناسپاسی بعد از اتمام همکاری را در ذهن متبادر نمی کند.

خدمات پرسپولیس و علیرضا بیرانوند متقابل دو طرفه بوده؛ اگر این دروازه بان در پرسپولیس رشد کرده و به اروپا و تیم ملی و مهار پنالتی رونالدو رسیده، باشگاه نیز با درخشش او و امثالهم بهترین دوران خود را رقم زده است. راه و روش برخورد با بازیکنان این نیست؛ البته که اگر خردورزی در رفتار، حتی در بین چند دکترین ابتدایی اولویت داشته باشد.

آریا فاطمی مقدم

به گزارش “دانشجو اینترنشنال”، عملکرد سنگربانان پرسپولیس در فصل اول حضور برانکو روی نیمکت بقدری اسفناک بود که فصل تمام نشده تصویری از علیرضا طاهری در کنار علیرضا بیرانوند، دروازه بان جوان و خوش قامت نفت تهران در اردیبهشت سال 95 منتشر شد.

علی بیرو که چند ماه قبل با مخالفت علیرضا منصوریان در انتقال به پرسپولیس ناکام مانده بود، حالا برای رسیدن به لباس تیم ملی و البته نقش آفرینی در یک رُل مهم تر در فوتبال ایران به پیشنهاد قرمزپوشان پاسخ مثبت داد. علیرغم شایعات در مورد علاقه این دروازه بان خوش آتیه به استقلال، مهدی رحمتی آن فصل آنقدر در اردوی رقیب درخشان ظاهر شده بود که جایی برای بیران در ترکیب ثابت آبی پوشان وجود نداشت.

از اردیبهشت 95 تا مرداد 99، علیرضا بیرانوند در کنار دیگر ستاره های پرسپولیس بی تردید بهترین دوره تاریخ این باشگاه را رقم زده و به تمامی عناوین ممکن دست یافت. چهار قهرمانی متوالی با نقش آفرینی درخشان این سنگربان و رسیدن به فینال آسیا برای اولین بار در تاریخ و … انواع و اقسام افتخارات ممکن.

در نهایت نیز او در بحبوحه تعطیلی لیگ و شیوع ویروس کرونا، به پیشنهاد آنتورپ بلژیک پاسخ مثبت داده و برای جستجوی آرزوهای خود راهی شرق اروپا شد. علیرغم کوچ پیش از شروع مرحله جدید لیگ قهرمانان آسیا، جدایی علیرضا بیرانوند با واکنش مثبت اغلب هواداران پرسپولیس مواجه شد و کمتر کسی به جدایی او در آن مقطع خرده گرفت.

حالا و بعد از نزدیک به دو سال، دوباره نام علیرضا بیرانوند در کنار اسم باشگاه پرسپولیس مطرح شده است. علیرغم شایعاتی مبنی بر احتمال توافق با این سنگربان با نیم فصل، حالا پنجره اغلب بسته پرسپولیس با شکایت این دروازه بان ملی پوش بسته شده و این تیم فعلا شرایط جذب بازیکن جدید را ندارد.

اما دیشب مدیران باشگاه پرسپولیس بیانیه ای غیرمنتظره خطاب به سنگربان سابق این تیم منتشر کردند که تعجب اغلب هواداران فوتبال را برانگیخت. در ابتدای بیانیه عنوان شده که کیست که نداند پرسپولیس دشوارترین روزهای خود را سپری می کند؟ اما سوال مخاطب اینجاست که شرایط فعلی پرسپولیس چه تفاوتی با ادوار گذشته دارد؛ بدهی های انباشته شده که بخشی از شناسنامه دو تیم پرهوادار تهران در چند دهه اخیر بوده و شکایت پشت شکایت حداقل برای این دو باشگاه که اتفاق جدیدی نیست.

اما چند خط بعدتر شاید با لحنی کمی تحقیرآمیز، عنوان شده که علیرضا بیرانوند حضور در اروپا و این درآمد یورویی را از صدقه سر پرسپولیس دارد. بله؛ درست است، علیرضا بیرانوند اگر دروازه بان پرسپولیس در آن مقطع طلایی نبود شاید راه دشوارتری برای رسیدن به دروازه تیم ملی و مطرح شدن به این اندازه داشت. اما این رابطه دو طرفه نیست؟ آیا درآمدزایی پرسپولیس از درخشش در آسیا مرهون درخشش علی بیرو و امثال او نبوده؟ افتخارات فصول اخیر و تبدیل شدن به یکی از قدرت های فوتبال قاره بدون او و علیپور و نوراللهی و عالیشاه و سید جلال و … ممکن بود؟

در ادامه عنوان شده بیرانوند به جای آن‌که قدردان پرسپولیس باشد برای این تیم شاخ و شانه کشید. درخواست دستمزد در هر ارگانی یعنی شاخ و شانه کشیدن؟ پس بیرانوند در چه شرایطی اگر خواهان دریافت پول خود می شد چنین لحنی در مورد او به کار نمی بردید؟ البته نباید فراموش کرد تصمیم مدیران قبلی در پذیرش درخواست بیرانوند مبنی بر متمم جدید قرارداد و در واقع افزایش دستمرد این دروازه بان اشتباه بوده، اما به هر حال این توافق روی کاغذ صورت گرفته و وظیفه طرفین اجرای مفاد برگه ایست که امضا شده.

یک واقعیت تلخ در باشگاه‌داری در فوتبال ایران وجود دارد. دو تیم استقلال و پرسپولیس در شرایط عادی اصولا آنقدر بدهی و شکایت دارند که ابتدا باید آنها را رفع و رجوع کنند تا پنجره بسته نشود. در ادامه نوبت پرداخت مطالبات روز و بازیکن و کادر فنی فعلی باشگاه فرا می رسد و بعد از آن بدهی هواپیمایی و هتل و … خلاصه آنقدر بدهی وجود دارد که تا به حال کسی در خاطر نداشته شرایط آنقدر نرمال باشد که مدیر یکی از این دو باشگاه در یک روز آفتابی و عادی مثلا با بازیکنان سابق تماس گرفته و از آنها برای پرداخت طلب‌شان شماره حساب بخواهد. این اتفاق حتی در رویا هم احتمالا شدنی نیست.

پس چه راه حلی جز شکایت و دریافت حکم علیه این دو باشگاه باقی می ماند؟ در این شرایط اقتصادی، علیرضا بیرانوند و امثال او تا چه زمان منتظر تماس باشگاه برای دریافت حق و حقوق خود باقی می ماندند؟ جالب اینجاست هر مدیری که صدارت دو باشگاه استقلال و پرسپولیس را به عهده می گیرد، در هفته های ابتدایی با لحنی متعجب و چشمانی عموما گره کرده ادعا می کند که اصلا خبر نداشتند اوضاع در این حد آشفته بوده و اینقدر بدهی مالی وجود دارد.

اینقدر ساده نیستیم که ندانیم خود مدیران همان بدو ورود می دانند اصلا تنها وظیفه آنها هنگام ورود، پول‌سازی و پرداخت مطالبات و بدهی های سر به فلک کشیده است و در واقع جز این کار، اصلا وظیفه و مسئولیت خاص دیگری هنگام قبول پست مدیریت این دو تیم وجود ندارد.

تاریخ مصرف روش قدیمی “قرار دادن بازیکن جلوی هوادار و دست بالا شدن هنگام چانه‌زنی” که دیگر حقیقتا تمام شده و این روش بقدری کهنه و ساده انگارانه است که شاید بر خلاف تصور مدیران جدید پرسپولیس، در همین کمتر از 24 ساعت کمتر کسی علیرضا بیرانوند را بابت پیگیری مطالباتش مورد سرزنش قرار داده است.

علیرضا بیرانوند جزء معدود بازیکنانی بود که قرارداد طولانی مدت می بست. او بعد از جام جهانی و هنگام بسته بودن پنجره تیم برانکو نیز فرصت جدایی داشت و نرفت. از ترنسفر معدود بازیکنانی در ایران به باشگاه هم پول می رسد و در مورد بیرو این اتفاق رخ داد. او حتی شهریور سال 99 نیز روی آنتن برنامه فوتبال برتر با رسول پناه درگیر شد تا بهمن 1400 صبر کرد.

البته این قبیل برخورد در فوتبال ایران اتفاق تازه ای نیست. 12 سال پیش و بعد از شکست استقلال برابر سپاهان در آزادی، سایت این باشگاه در اقدامی عجیب نامه ای در قالب دلنوشته یک هوادار منتشر کرده و به انتقاد شدید به رضا عنایتی، خطرناک ترین مهاجم استقلال در سه دهه اخیر پرداخت. در آن متن از عنایتی به عنوان مهاجمی در 34 سالگی نه نای راه رفتن دارد نه نای پریدن و نه نای درگیر شدن با مدافعان حریف و نه نای ارسال یک توپ، نام برده شده و در نهایت به او لقب “دندان پوسیده” اهدا شد. این سبک برخورد چیزی جز ناسپاسی بعد از اتمام همکاری را در ذهن متبادر نمی کند.

خدمات پرسپولیس و علیرضا بیرانوند متقابل دو طرفه بوده؛ اگر این دروازه بان در پرسپولیس رشد کرده و به اروپا و تیم ملی و مهار پنالتی رونالدو رسیده، باشگاه نیز با درخشش او و امثالهم بهترین دوران خود را رقم زده است. راه و روش برخورد با بازیکنان این نیست؛ البته که اگر خردورزی در رفتار، حتی در بین چند دکترین ابتدایی اولویت داشته باشد.

آریا فاطمی مقدم

به گزارش “دانشجو اینترنشنال”، عملکرد سنگربانان پرسپولیس در فصل اول حضور برانکو روی نیمکت بقدری اسفناک بود که فصل تمام نشده تصویری از علیرضا طاهری در کنار علیرضا بیرانوند، دروازه بان جوان و خوش قامت نفت تهران در اردیبهشت سال 95 منتشر شد.

علی بیرو که چند ماه قبل با مخالفت علیرضا منصوریان در انتقال به پرسپولیس ناکام مانده بود، حالا برای رسیدن به لباس تیم ملی و البته نقش آفرینی در یک رُل مهم تر در فوتبال ایران به پیشنهاد قرمزپوشان پاسخ مثبت داد. علیرغم شایعات در مورد علاقه این دروازه بان خوش آتیه به استقلال، مهدی رحمتی آن فصل آنقدر در اردوی رقیب درخشان ظاهر شده بود که جایی برای بیران در ترکیب ثابت آبی پوشان وجود نداشت.

از اردیبهشت 95 تا مرداد 99، علیرضا بیرانوند در کنار دیگر ستاره های پرسپولیس بی تردید بهترین دوره تاریخ این باشگاه را رقم زده و به تمامی عناوین ممکن دست یافت. چهار قهرمانی متوالی با نقش آفرینی درخشان این سنگربان و رسیدن به فینال آسیا برای اولین بار در تاریخ و … انواع و اقسام افتخارات ممکن.

در نهایت نیز او در بحبوحه تعطیلی لیگ و شیوع ویروس کرونا، به پیشنهاد آنتورپ بلژیک پاسخ مثبت داده و برای جستجوی آرزوهای خود راهی شرق اروپا شد. علیرغم کوچ پیش از شروع مرحله جدید لیگ قهرمانان آسیا، جدایی علیرضا بیرانوند با واکنش مثبت اغلب هواداران پرسپولیس مواجه شد و کمتر کسی به جدایی او در آن مقطع خرده گرفت.

حالا و بعد از نزدیک به دو سال، دوباره نام علیرضا بیرانوند در کنار اسم باشگاه پرسپولیس مطرح شده است. علیرغم شایعاتی مبنی بر احتمال توافق با این سنگربان با نیم فصل، حالا پنجره اغلب بسته پرسپولیس با شکایت این دروازه بان ملی پوش بسته شده و این تیم فعلا شرایط جذب بازیکن جدید را ندارد.

اما دیشب مدیران باشگاه پرسپولیس بیانیه ای غیرمنتظره خطاب به سنگربان سابق این تیم منتشر کردند که تعجب اغلب هواداران فوتبال را برانگیخت. در ابتدای بیانیه عنوان شده که کیست که نداند پرسپولیس دشوارترین روزهای خود را سپری می کند؟ اما سوال مخاطب اینجاست که شرایط فعلی پرسپولیس چه تفاوتی با ادوار گذشته دارد؛ بدهی های انباشته شده که بخشی از شناسنامه دو تیم پرهوادار تهران در چند دهه اخیر بوده و شکایت پشت شکایت حداقل برای این دو باشگاه که اتفاق جدیدی نیست.

اما چند خط بعدتر شاید با لحنی کمی تحقیرآمیز، عنوان شده که علیرضا بیرانوند حضور در اروپا و این درآمد یورویی را از صدقه سر پرسپولیس دارد. بله؛ درست است، علیرضا بیرانوند اگر دروازه بان پرسپولیس در آن مقطع طلایی نبود شاید راه دشوارتری برای رسیدن به دروازه تیم ملی و مطرح شدن به این اندازه داشت. اما این رابطه دو طرفه نیست؟ آیا درآمدزایی پرسپولیس از درخشش در آسیا مرهون درخشش علی بیرو و امثال او نبوده؟ افتخارات فصول اخیر و تبدیل شدن به یکی از قدرت های فوتبال قاره بدون او و علیپور و نوراللهی و عالیشاه و سید جلال و … ممکن بود؟

در ادامه عنوان شده بیرانوند به جای آن‌که قدردان پرسپولیس باشد برای این تیم شاخ و شانه کشید. درخواست دستمزد در هر ارگانی یعنی شاخ و شانه کشیدن؟ پس بیرانوند در چه شرایطی اگر خواهان دریافت پول خود می شد چنین لحنی در مورد او به کار نمی بردید؟ البته نباید فراموش کرد تصمیم مدیران قبلی در پذیرش درخواست بیرانوند مبنی بر متمم جدید قرارداد و در واقع افزایش دستمرد این دروازه بان اشتباه بوده، اما به هر حال این توافق روی کاغذ صورت گرفته و وظیفه طرفین اجرای مفاد برگه ایست که امضا شده.

یک واقعیت تلخ در باشگاه‌داری در فوتبال ایران وجود دارد. دو تیم استقلال و پرسپولیس در شرایط عادی اصولا آنقدر بدهی و شکایت دارند که ابتدا باید آنها را رفع و رجوع کنند تا پنجره بسته نشود. در ادامه نوبت پرداخت مطالبات روز و بازیکن و کادر فنی فعلی باشگاه فرا می رسد و بعد از آن بدهی هواپیمایی و هتل و … خلاصه آنقدر بدهی وجود دارد که تا به حال کسی در خاطر نداشته شرایط آنقدر نرمال باشد که مدیر یکی از این دو باشگاه در یک روز آفتابی و عادی مثلا با بازیکنان سابق تماس گرفته و از آنها برای پرداخت طلب‌شان شماره حساب بخواهد. این اتفاق حتی در رویا هم احتمالا شدنی نیست.

پس چه راه حلی جز شکایت و دریافت حکم علیه این دو باشگاه باقی می ماند؟ در این شرایط اقتصادی، علیرضا بیرانوند و امثال او تا چه زمان منتظر تماس باشگاه برای دریافت حق و حقوق خود باقی می ماندند؟ جالب اینجاست هر مدیری که صدارت دو باشگاه استقلال و پرسپولیس را به عهده می گیرد، در هفته های ابتدایی با لحنی متعجب و چشمانی عموما گره کرده ادعا می کند که اصلا خبر نداشتند اوضاع در این حد آشفته بوده و اینقدر بدهی مالی وجود دارد.

اینقدر ساده نیستیم که ندانیم خود مدیران همان بدو ورود می دانند اصلا تنها وظیفه آنها هنگام ورود، پول‌سازی و پرداخت مطالبات و بدهی های سر به فلک کشیده است و در واقع جز این کار، اصلا وظیفه و مسئولیت خاص دیگری هنگام قبول پست مدیریت این دو تیم وجود ندارد.

تاریخ مصرف روش قدیمی “قرار دادن بازیکن جلوی هوادار و دست بالا شدن هنگام چانه‌زنی” که دیگر حقیقتا تمام شده و این روش بقدری کهنه و ساده انگارانه است که شاید بر خلاف تصور مدیران جدید پرسپولیس، در همین کمتر از 24 ساعت کمتر کسی علیرضا بیرانوند را بابت پیگیری مطالباتش مورد سرزنش قرار داده است.

علیرضا بیرانوند جزء معدود بازیکنانی بود که قرارداد طولانی مدت می بست. او بعد از جام جهانی و هنگام بسته بودن پنجره تیم برانکو نیز فرصت جدایی داشت و نرفت. از ترنسفر معدود بازیکنانی در ایران به باشگاه هم پول می رسد و در مورد بیرو این اتفاق رخ داد. او حتی شهریور سال 99 نیز روی آنتن برنامه فوتبال برتر با رسول پناه درگیر شد تا بهمن 1400 صبر کرد.

البته این قبیل برخورد در فوتبال ایران اتفاق تازه ای نیست. 12 سال پیش و بعد از شکست استقلال برابر سپاهان در آزادی، سایت این باشگاه در اقدامی عجیب نامه ای در قالب دلنوشته یک هوادار منتشر کرده و به انتقاد شدید به رضا عنایتی، خطرناک ترین مهاجم استقلال در سه دهه اخیر پرداخت. در آن متن از عنایتی به عنوان مهاجمی در 34 سالگی نه نای راه رفتن دارد نه نای پریدن و نه نای درگیر شدن با مدافعان حریف و نه نای ارسال یک توپ، نام برده شده و در نهایت به او لقب “دندان پوسیده” اهدا شد. این سبک برخورد چیزی جز ناسپاسی بعد از اتمام همکاری را در ذهن متبادر نمی کند.

خدمات پرسپولیس و علیرضا بیرانوند متقابل دو طرفه بوده؛ اگر این دروازه بان در پرسپولیس رشد کرده و به اروپا و تیم ملی و مهار پنالتی رونالدو رسیده، باشگاه نیز با درخشش او و امثالهم بهترین دوران خود را رقم زده است. راه و روش برخورد با بازیکنان این نیست؛ البته که اگر خردورزی در رفتار، حتی در بین چند دکترین ابتدایی اولویت داشته باشد.

آریا فاطمی مقدم