فرمانده نیروی هوایی آمریکا: “تعامل پذیری” کلید برد در جنگهای آینده است

به گزارش دانشجو اینترنشنال، ژنرال سی.کیو. براون، رئیس ستاد کل نیروی هوایی ارتش آمریکا در مطلبی در پایگاه میلیتاری تایمز نوشت:

«چند سال پیش، زمانی که من عملیات هوایی علیه نیروهای داعش در عراق و سوریه را رهبری می‌کردم، منابع و نیروی رزمی را از ائتلافی متشکل از 78 کشور برای شکست دادن یک دشمن بیرحم جذب کردیم. از بین تمام درس‌هایی که از این تجربه آموختیم، یکی مورد طنین بلندی دارد: این که تعامل پذیری در این ائتلاف مزیت‌ها و انعطاف‌پذیری مهمی را که پایه گذار موفقیت هستند ارائه داده است.

درس دیگری که از آن تجربه گرفتم این است که تعامل پذیری –به معنی گستره مشارکت متحدان و شرکا در آموزش، فناوری و قابلیت‌های مشترک – زمینه ارتقای خوبی دارد. در مورد کمپین ضد داعش، ائتلافی که به سرعت ساخته شد، روی فرصت‌ها برای تعامل پذیری با توجه به تجارب و روابط گذشته سرمایه گذاری کرد.

یک چنین ائتلاف بزرگی با وجود تاثیر کلی که طی یک عملیات تدریجا در حال شکل گیری علیه گروه‌های شبه نظامی نشان داده، بدون شک در برابر دشمنی که تقریبا همتا با آن است و در سناریویی با سرعت شکل گیری بالا، به چالش کشیده می‌شود.

به هر حال، قابلیت تعامل پذیری چیزی نیست که به مجرد دستیابی تبدیل به یک قابلیت ثابت شود. این قابلیت مستلزم توجه مداوم است.

ما باید راه‌های تازه‌ای برای پیوند ایجاد کردن بین نیروها، متحدان و شرکای با هدف ارائه پاسخی مؤثر به چالش محیطی شدیدا تحت رقابت که نمونه‌اش در 20 سال گذشته دیده نشده، بیابیم. با توجه به چالش‌هایی که امروز و در آینده با آنها مواجه می‌شویم، چاره‌ای جز تعامل پذیرتر شدن نداریم.

این بینش مختص من نیست. لوید آستین، وزیر دفاع آمریکا، نیاز به قابلیت تعامل پذیری را طی آنچه که “بازدارندگی یکپارچه” خواند، بیان کرده است.

از دیدگاه این وزیر دفاع آمریکا، “امروزه بازدارندگی به هیچ زمینه یا نیرو یا مجموعه مهارت خاصی اتکای صرف ندارد. اتکایش به شبکه‌هایی است که ما در کل ارتش خود ایجاد می‌کنیم. ما از قابلیت‌های موجود استفاده می‌کنیم، قابلیت‌هایی جدید می‌سازیم، و از همه آنها – دست در دست هم پیمانان و شرکای خود – به روش‌های جدید و پیوند یافته در یک شبکه استفاده می‌کنیم.”

وزیر دفاع آمریکا این طور نوشت: “آنچه ما به آن نیاز داریم ترکیب مناسبی از فناوری، مفاهیم عملیاتی و قابلیت‌ها به نحوی در هم تنیده در یک شبکه‌ بسیار معتبر، منعطف و قدرتمند است طوری که هر دشمنی را به مکث وادارد.”

من بسیار با این ارزیابی موافقم. برای تامین امنیت مورد نیاز ملت، ما باید بتوانیم یکپارچه کار کنیم، به عبارت دیگر ما باید همان تعامل پذیری را داشته باشیم.

بهبود و ارتقای این توانمندی مساله ای مهم در طول 50 درصد تعاملات اخیر من با فرماندهان نیروی هوایی در حوزه های هند-اقیانوسیه، اروپا و خاورمیانه بود. ما موافق بودیم که اگر آمریکا و متحدان و شرکای ما می‌خواهند با ظهور ارتشهای چین و روسیه یا دیگر چالش‌های امنیتی منطقه‌ای مقابله کنند، باید قدم در مسیر تجدید نظر در دیدگاهمان در قبال تعامل پذیری و اشتراک اطلاعات بگذاریم.

بنابراین، چگونه می‌توانیم آموزش، فناوری و قابلیت‌ها را به جهت پیشرفت بهتر به اشتراک بگذاریم؟ سه ایده به ذهن می‌رسد.

اولین مورد، اولویت دادن به اشتراک فناوری و تشویق صنعت به صادرات فناوری‌های مهم است.

ثانیاً، ما باید قبل از توسعه قابلیت‌های جدید، افکار خود را در مورد تهدیدات احتمالی هماهنگ سازیم تا از بازسازی‌های غیر ضروری جلوگیری کنیم.

سوم اینکه، ما باید سیاست‌ها و قابلیت‌های مشترک خود را مجدداً بررسی کنیم تا دوباره کاری‌ها را حذف و اطمینان حاصل کنیم که با به حداکثر رساندن کارایی‌ها، هزینه‌ها را کاهش می‌دهیم.»

انتهای پیام

به گزارش دانشجو اینترنشنال، ژنرال سی.کیو. براون، رئیس ستاد کل نیروی هوایی ارتش آمریکا در مطلبی در پایگاه میلیتاری تایمز نوشت:

«چند سال پیش، زمانی که من عملیات هوایی علیه نیروهای داعش در عراق و سوریه را رهبری می‌کردم، منابع و نیروی رزمی را از ائتلافی متشکل از 78 کشور برای شکست دادن یک دشمن بیرحم جذب کردیم. از بین تمام درس‌هایی که از این تجربه آموختیم، یکی مورد طنین بلندی دارد: این که تعامل پذیری در این ائتلاف مزیت‌ها و انعطاف‌پذیری مهمی را که پایه گذار موفقیت هستند ارائه داده است.

درس دیگری که از آن تجربه گرفتم این است که تعامل پذیری –به معنی گستره مشارکت متحدان و شرکا در آموزش، فناوری و قابلیت‌های مشترک – زمینه ارتقای خوبی دارد. در مورد کمپین ضد داعش، ائتلافی که به سرعت ساخته شد، روی فرصت‌ها برای تعامل پذیری با توجه به تجارب و روابط گذشته سرمایه گذاری کرد.

یک چنین ائتلاف بزرگی با وجود تاثیر کلی که طی یک عملیات تدریجا در حال شکل گیری علیه گروه‌های شبه نظامی نشان داده، بدون شک در برابر دشمنی که تقریبا همتا با آن است و در سناریویی با سرعت شکل گیری بالا، به چالش کشیده می‌شود.

به هر حال، قابلیت تعامل پذیری چیزی نیست که به مجرد دستیابی تبدیل به یک قابلیت ثابت شود. این قابلیت مستلزم توجه مداوم است.

ما باید راه‌های تازه‌ای برای پیوند ایجاد کردن بین نیروها، متحدان و شرکای با هدف ارائه پاسخی مؤثر به چالش محیطی شدیدا تحت رقابت که نمونه‌اش در 20 سال گذشته دیده نشده، بیابیم. با توجه به چالش‌هایی که امروز و در آینده با آنها مواجه می‌شویم، چاره‌ای جز تعامل پذیرتر شدن نداریم.

این بینش مختص من نیست. لوید آستین، وزیر دفاع آمریکا، نیاز به قابلیت تعامل پذیری را طی آنچه که “بازدارندگی یکپارچه” خواند، بیان کرده است.

از دیدگاه این وزیر دفاع آمریکا، “امروزه بازدارندگی به هیچ زمینه یا نیرو یا مجموعه مهارت خاصی اتکای صرف ندارد. اتکایش به شبکه‌هایی است که ما در کل ارتش خود ایجاد می‌کنیم. ما از قابلیت‌های موجود استفاده می‌کنیم، قابلیت‌هایی جدید می‌سازیم، و از همه آنها – دست در دست هم پیمانان و شرکای خود – به روش‌های جدید و پیوند یافته در یک شبکه استفاده می‌کنیم.”

وزیر دفاع آمریکا این طور نوشت: “آنچه ما به آن نیاز داریم ترکیب مناسبی از فناوری، مفاهیم عملیاتی و قابلیت‌ها به نحوی در هم تنیده در یک شبکه‌ بسیار معتبر، منعطف و قدرتمند است طوری که هر دشمنی را به مکث وادارد.”

من بسیار با این ارزیابی موافقم. برای تامین امنیت مورد نیاز ملت، ما باید بتوانیم یکپارچه کار کنیم، به عبارت دیگر ما باید همان تعامل پذیری را داشته باشیم.

بهبود و ارتقای این توانمندی مساله ای مهم در طول 50 درصد تعاملات اخیر من با فرماندهان نیروی هوایی در حوزه های هند-اقیانوسیه، اروپا و خاورمیانه بود. ما موافق بودیم که اگر آمریکا و متحدان و شرکای ما می‌خواهند با ظهور ارتشهای چین و روسیه یا دیگر چالش‌های امنیتی منطقه‌ای مقابله کنند، باید قدم در مسیر تجدید نظر در دیدگاهمان در قبال تعامل پذیری و اشتراک اطلاعات بگذاریم.

بنابراین، چگونه می‌توانیم آموزش، فناوری و قابلیت‌ها را به جهت پیشرفت بهتر به اشتراک بگذاریم؟ سه ایده به ذهن می‌رسد.

اولین مورد، اولویت دادن به اشتراک فناوری و تشویق صنعت به صادرات فناوری‌های مهم است.

ثانیاً، ما باید قبل از توسعه قابلیت‌های جدید، افکار خود را در مورد تهدیدات احتمالی هماهنگ سازیم تا از بازسازی‌های غیر ضروری جلوگیری کنیم.

سوم اینکه، ما باید سیاست‌ها و قابلیت‌های مشترک خود را مجدداً بررسی کنیم تا دوباره کاری‌ها را حذف و اطمینان حاصل کنیم که با به حداکثر رساندن کارایی‌ها، هزینه‌ها را کاهش می‌دهیم.»

انتهای پیام

به گزارش دانشجو اینترنشنال، ژنرال سی.کیو. براون، رئیس ستاد کل نیروی هوایی ارتش آمریکا در مطلبی در پایگاه میلیتاری تایمز نوشت:

«چند سال پیش، زمانی که من عملیات هوایی علیه نیروهای داعش در عراق و سوریه را رهبری می‌کردم، منابع و نیروی رزمی را از ائتلافی متشکل از 78 کشور برای شکست دادن یک دشمن بیرحم جذب کردیم. از بین تمام درس‌هایی که از این تجربه آموختیم، یکی مورد طنین بلندی دارد: این که تعامل پذیری در این ائتلاف مزیت‌ها و انعطاف‌پذیری مهمی را که پایه گذار موفقیت هستند ارائه داده است.

درس دیگری که از آن تجربه گرفتم این است که تعامل پذیری –به معنی گستره مشارکت متحدان و شرکا در آموزش، فناوری و قابلیت‌های مشترک – زمینه ارتقای خوبی دارد. در مورد کمپین ضد داعش، ائتلافی که به سرعت ساخته شد، روی فرصت‌ها برای تعامل پذیری با توجه به تجارب و روابط گذشته سرمایه گذاری کرد.

یک چنین ائتلاف بزرگی با وجود تاثیر کلی که طی یک عملیات تدریجا در حال شکل گیری علیه گروه‌های شبه نظامی نشان داده، بدون شک در برابر دشمنی که تقریبا همتا با آن است و در سناریویی با سرعت شکل گیری بالا، به چالش کشیده می‌شود.

به هر حال، قابلیت تعامل پذیری چیزی نیست که به مجرد دستیابی تبدیل به یک قابلیت ثابت شود. این قابلیت مستلزم توجه مداوم است.

ما باید راه‌های تازه‌ای برای پیوند ایجاد کردن بین نیروها، متحدان و شرکای با هدف ارائه پاسخی مؤثر به چالش محیطی شدیدا تحت رقابت که نمونه‌اش در 20 سال گذشته دیده نشده، بیابیم. با توجه به چالش‌هایی که امروز و در آینده با آنها مواجه می‌شویم، چاره‌ای جز تعامل پذیرتر شدن نداریم.

این بینش مختص من نیست. لوید آستین، وزیر دفاع آمریکا، نیاز به قابلیت تعامل پذیری را طی آنچه که “بازدارندگی یکپارچه” خواند، بیان کرده است.

از دیدگاه این وزیر دفاع آمریکا، “امروزه بازدارندگی به هیچ زمینه یا نیرو یا مجموعه مهارت خاصی اتکای صرف ندارد. اتکایش به شبکه‌هایی است که ما در کل ارتش خود ایجاد می‌کنیم. ما از قابلیت‌های موجود استفاده می‌کنیم، قابلیت‌هایی جدید می‌سازیم، و از همه آنها – دست در دست هم پیمانان و شرکای خود – به روش‌های جدید و پیوند یافته در یک شبکه استفاده می‌کنیم.”

وزیر دفاع آمریکا این طور نوشت: “آنچه ما به آن نیاز داریم ترکیب مناسبی از فناوری، مفاهیم عملیاتی و قابلیت‌ها به نحوی در هم تنیده در یک شبکه‌ بسیار معتبر، منعطف و قدرتمند است طوری که هر دشمنی را به مکث وادارد.”

من بسیار با این ارزیابی موافقم. برای تامین امنیت مورد نیاز ملت، ما باید بتوانیم یکپارچه کار کنیم، به عبارت دیگر ما باید همان تعامل پذیری را داشته باشیم.

بهبود و ارتقای این توانمندی مساله ای مهم در طول 50 درصد تعاملات اخیر من با فرماندهان نیروی هوایی در حوزه های هند-اقیانوسیه، اروپا و خاورمیانه بود. ما موافق بودیم که اگر آمریکا و متحدان و شرکای ما می‌خواهند با ظهور ارتشهای چین و روسیه یا دیگر چالش‌های امنیتی منطقه‌ای مقابله کنند، باید قدم در مسیر تجدید نظر در دیدگاهمان در قبال تعامل پذیری و اشتراک اطلاعات بگذاریم.

بنابراین، چگونه می‌توانیم آموزش، فناوری و قابلیت‌ها را به جهت پیشرفت بهتر به اشتراک بگذاریم؟ سه ایده به ذهن می‌رسد.

اولین مورد، اولویت دادن به اشتراک فناوری و تشویق صنعت به صادرات فناوری‌های مهم است.

ثانیاً، ما باید قبل از توسعه قابلیت‌های جدید، افکار خود را در مورد تهدیدات احتمالی هماهنگ سازیم تا از بازسازی‌های غیر ضروری جلوگیری کنیم.

سوم اینکه، ما باید سیاست‌ها و قابلیت‌های مشترک خود را مجدداً بررسی کنیم تا دوباره کاری‌ها را حذف و اطمینان حاصل کنیم که با به حداکثر رساندن کارایی‌ها، هزینه‌ها را کاهش می‌دهیم.»

انتهای پیام

به گزارش دانشجو اینترنشنال، ژنرال سی.کیو. براون، رئیس ستاد کل نیروی هوایی ارتش آمریکا در مطلبی در پایگاه میلیتاری تایمز نوشت:

«چند سال پیش، زمانی که من عملیات هوایی علیه نیروهای داعش در عراق و سوریه را رهبری می‌کردم، منابع و نیروی رزمی را از ائتلافی متشکل از 78 کشور برای شکست دادن یک دشمن بیرحم جذب کردیم. از بین تمام درس‌هایی که از این تجربه آموختیم، یکی مورد طنین بلندی دارد: این که تعامل پذیری در این ائتلاف مزیت‌ها و انعطاف‌پذیری مهمی را که پایه گذار موفقیت هستند ارائه داده است.

درس دیگری که از آن تجربه گرفتم این است که تعامل پذیری –به معنی گستره مشارکت متحدان و شرکا در آموزش، فناوری و قابلیت‌های مشترک – زمینه ارتقای خوبی دارد. در مورد کمپین ضد داعش، ائتلافی که به سرعت ساخته شد، روی فرصت‌ها برای تعامل پذیری با توجه به تجارب و روابط گذشته سرمایه گذاری کرد.

یک چنین ائتلاف بزرگی با وجود تاثیر کلی که طی یک عملیات تدریجا در حال شکل گیری علیه گروه‌های شبه نظامی نشان داده، بدون شک در برابر دشمنی که تقریبا همتا با آن است و در سناریویی با سرعت شکل گیری بالا، به چالش کشیده می‌شود.

به هر حال، قابلیت تعامل پذیری چیزی نیست که به مجرد دستیابی تبدیل به یک قابلیت ثابت شود. این قابلیت مستلزم توجه مداوم است.

ما باید راه‌های تازه‌ای برای پیوند ایجاد کردن بین نیروها، متحدان و شرکای با هدف ارائه پاسخی مؤثر به چالش محیطی شدیدا تحت رقابت که نمونه‌اش در 20 سال گذشته دیده نشده، بیابیم. با توجه به چالش‌هایی که امروز و در آینده با آنها مواجه می‌شویم، چاره‌ای جز تعامل پذیرتر شدن نداریم.

این بینش مختص من نیست. لوید آستین، وزیر دفاع آمریکا، نیاز به قابلیت تعامل پذیری را طی آنچه که “بازدارندگی یکپارچه” خواند، بیان کرده است.

از دیدگاه این وزیر دفاع آمریکا، “امروزه بازدارندگی به هیچ زمینه یا نیرو یا مجموعه مهارت خاصی اتکای صرف ندارد. اتکایش به شبکه‌هایی است که ما در کل ارتش خود ایجاد می‌کنیم. ما از قابلیت‌های موجود استفاده می‌کنیم، قابلیت‌هایی جدید می‌سازیم، و از همه آنها – دست در دست هم پیمانان و شرکای خود – به روش‌های جدید و پیوند یافته در یک شبکه استفاده می‌کنیم.”

وزیر دفاع آمریکا این طور نوشت: “آنچه ما به آن نیاز داریم ترکیب مناسبی از فناوری، مفاهیم عملیاتی و قابلیت‌ها به نحوی در هم تنیده در یک شبکه‌ بسیار معتبر، منعطف و قدرتمند است طوری که هر دشمنی را به مکث وادارد.”

من بسیار با این ارزیابی موافقم. برای تامین امنیت مورد نیاز ملت، ما باید بتوانیم یکپارچه کار کنیم، به عبارت دیگر ما باید همان تعامل پذیری را داشته باشیم.

بهبود و ارتقای این توانمندی مساله ای مهم در طول 50 درصد تعاملات اخیر من با فرماندهان نیروی هوایی در حوزه های هند-اقیانوسیه، اروپا و خاورمیانه بود. ما موافق بودیم که اگر آمریکا و متحدان و شرکای ما می‌خواهند با ظهور ارتشهای چین و روسیه یا دیگر چالش‌های امنیتی منطقه‌ای مقابله کنند، باید قدم در مسیر تجدید نظر در دیدگاهمان در قبال تعامل پذیری و اشتراک اطلاعات بگذاریم.

بنابراین، چگونه می‌توانیم آموزش، فناوری و قابلیت‌ها را به جهت پیشرفت بهتر به اشتراک بگذاریم؟ سه ایده به ذهن می‌رسد.

اولین مورد، اولویت دادن به اشتراک فناوری و تشویق صنعت به صادرات فناوری‌های مهم است.

ثانیاً، ما باید قبل از توسعه قابلیت‌های جدید، افکار خود را در مورد تهدیدات احتمالی هماهنگ سازیم تا از بازسازی‌های غیر ضروری جلوگیری کنیم.

سوم اینکه، ما باید سیاست‌ها و قابلیت‌های مشترک خود را مجدداً بررسی کنیم تا دوباره کاری‌ها را حذف و اطمینان حاصل کنیم که با به حداکثر رساندن کارایی‌ها، هزینه‌ها را کاهش می‌دهیم.»

انتهای پیام