به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از ورلد آف ریل، ۲ فوریه ۲۰۱۴، فیلیپ سیمور هافمن، بازیگر نقش‌های تعیین‌کننده نسل خود، در آپارتمانش در منهتن مرده پیدا شد. او در ۴۶ سالگی بر اثر مصرف بیش از حد هروئین جان خود را از دست داده بود. حالا یک دهه بعد، هنوز هم مرگ او غیرواقعی به نظر می‌رسد، هرچند افسانه او بزرگ و بزرگتر شده است.
این روزها در حالی که ۱۱ سال از درگذشت او گذشته، ادای احترام به هافمن همچنان به صورت آنلاین در جشن تولد ۵۸ سالگی‌اش ادامه دارد و گروه‌های دوستدار سینما و صفحات هنری و شخصیت‌ها، از او یاد می‌کنند.
این واکنش به جا به نظر می‌رسد. برای بسیاری نبود او هنوز هم دردناک است چون حقیقت این است که هر فیلمی که او به آن دست زد، بهترش کرد. این دقیقاً همان کاری بود که او انجام داد. هرچند این تکراری‌ترین تعریفی است که از او می‌شود اما شاید بالاترین تعریف از یک بازیگر هم باشد؛ اینکه او همه چیز را ارتقا داد.
هافمن برای فیلم «کاپوتی» برنده جایزه اسکار شد و به حق هم این جایزه را برد. اما این فیلم هنوز با بهترین کارهای او فاصله زیادی داشت. همکاری بی‌باکانه و ۵ فیلمی که او با پل توماس اندرسون ساخت جزو بهترین‌ها هستند. همراهی عجیب او با آدام سندلر در «عشق مستانه»، خونسردی مهار شده و منفعلش در «مانیبال»، تصویر یک شکارچی نگران‌کننده در «خوشبختی» و … . او نقش مردانی در حاشیه، بازنده، فریبکار و حتی گاهی نفرت‌انگیز، اغلب شکننده و البته همیشه انسان را بازی می‌کرد.
هافمن با چنان آتشی در قالب نقش‌هایش فرو می‌رفت که تماشای او بیشتر مانند خیره شدن به چیزی خطرناک و واقعی بود. از این رو فقدان او نه تنها نبود یک بازیگر بزرگ، بلکه فقدان یک دوره سینمایی است؛ دوره‌ای که فیلم‌ها مستقیم بزرگسالان را هدف قرار می‌دادند و بازیگران مورد احترام بودند.
آثاری که وی از خود به جا گذاشته درخشان هستند: در یک دوره ۱۵ ساله، او فیلم‌هایی مانند «بوگی نایتز»، «ماگنولیا»، «آقای ریپلی بااستعداد»، «لبوفسکی بزرگ»، «تقریباً مشهور»، «ساعت ۲۵»، «پیش از آنکه شیطان بفهمد مرده‌ای»، «کاپوتی»، «عشق مستانه»، «مانیبال»، «سینکداچ، نیویورک»، «شک»، «مالک شدن ماهونی» و «استاد» را به سینمادوستان هدیه کرد.
در سالگرد تولد او مطالب متعددی منتشر شده از جمله نظرات سم راکول که گفته به نظرش فیلیپ سیمور هافمن یکی از بهترین بازیگران تمام دوران بوده است. راکول که خود برنده جایزه بهترین بازیگر نقش مکمل مرد در سال ۲۰۱۸ است، ضمن ابراز تاسف از اینکه هرگز نشد در کنار فیلیپ سیمور هافمن، دیگر برنده جایزه اسکار که روز چهارشنبه ۵۸ ساله می‌شد، بازی کند، گفت: کارهای زیادی پیش روی او بود. او جوان بود و خاص. او آن قدرت عاطفی را داشت و درعین حال دگرگون‌کننده بود. او می‌توانست مربی بیسبال باشد، می‌توانست ترومن کاپوتی باشد و … او مانند یک آفتاب پرست بود.
سم راکول پس از برنده شدن جایزه بهترین بازیگر نقش مکمل مرد در مراسم اسکار ۲۰۱۸، از این دوست فقیدش یاد کرد و به تماشاگران تئاتر دالبی لس‌آنجلس گفت: این برای دوست قدیمی‌ام، فیل هافمن است.
راکول با یادآوری تجربه کارگردانی شدنش توسط هافمن، گفته است: او یک کارگردان تئاتر عالی بود چون یک بازیگر صحنه عالی بود، بنابراین هم می‌توانست حرف بزند و در عین حال می‌توانست عمل کند.
در ژانویه امسال، روزنامه «ایندیپندنت» هافمن را در رتبه اول فهرست بزرگترین بازیگران قرن بیست و یکم قرار داد. منتقد ایندیپندنت، نوشت: این گواهی بر درخشش انکارناپذیر فیلیپ سیمور هافمن است که این انتخاب برای رتبه اول تقریباً بیش از حد بدیهی به نظر می‌رسد.
به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از ورلد آف ریل، ۲ فوریه ۲۰۱۴، فیلیپ سیمور هافمن، بازیگر نقش‌های تعیین‌کننده نسل خود، در آپارتمانش در منهتن مرده پیدا شد. او در ۴۶ سالگی بر اثر مصرف بیش از حد هروئین جان خود را از دست داده بود. حالا یک دهه بعد، هنوز هم مرگ او غیرواقعی به نظر می‌رسد، هرچند افسانه او بزرگ و بزرگتر شده است.
این روزها در حالی که ۱۱ سال از درگذشت او گذشته، ادای احترام به هافمن همچنان به صورت آنلاین در جشن تولد ۵۸ سالگی‌اش ادامه دارد و گروه‌های دوستدار سینما و صفحات هنری و شخصیت‌ها، از او یاد می‌کنند.
این واکنش به جا به نظر می‌رسد. برای بسیاری نبود او هنوز هم دردناک است چون حقیقت این است که هر فیلمی که او به آن دست زد، بهترش کرد. این دقیقاً همان کاری بود که او انجام داد. هرچند این تکراری‌ترین تعریفی است که از او می‌شود اما شاید بالاترین تعریف از یک بازیگر هم باشد؛ اینکه او همه چیز را ارتقا داد.
هافمن برای فیلم «کاپوتی» برنده جایزه اسکار شد و به حق هم این جایزه را برد. اما این فیلم هنوز با بهترین کارهای او فاصله زیادی داشت. همکاری بی‌باکانه و ۵ فیلمی که او با پل توماس اندرسون ساخت جزو بهترین‌ها هستند. همراهی عجیب او با آدام سندلر در «عشق مستانه»، خونسردی مهار شده و منفعلش در «مانیبال»، تصویر یک شکارچی نگران‌کننده در «خوشبختی» و … . او نقش مردانی در حاشیه، بازنده، فریبکار و حتی گاهی نفرت‌انگیز، اغلب شکننده و البته همیشه انسان را بازی می‌کرد.
هافمن با چنان آتشی در قالب نقش‌هایش فرو می‌رفت که تماشای او بیشتر مانند خیره شدن به چیزی خطرناک و واقعی بود. از این رو فقدان او نه تنها نبود یک بازیگر بزرگ، بلکه فقدان یک دوره سینمایی است؛ دوره‌ای که فیلم‌ها مستقیم بزرگسالان را هدف قرار می‌دادند و بازیگران مورد احترام بودند.
آثاری که وی از خود به جا گذاشته درخشان هستند: در یک دوره ۱۵ ساله، او فیلم‌هایی مانند «بوگی نایتز»، «ماگنولیا»، «آقای ریپلی بااستعداد»، «لبوفسکی بزرگ»، «تقریباً مشهور»، «ساعت ۲۵»، «پیش از آنکه شیطان بفهمد مرده‌ای»، «کاپوتی»، «عشق مستانه»، «مانیبال»، «سینکداچ، نیویورک»، «شک»، «مالک شدن ماهونی» و «استاد» را به سینمادوستان هدیه کرد.
در سالگرد تولد او مطالب متعددی منتشر شده از جمله نظرات سم راکول که گفته به نظرش فیلیپ سیمور هافمن یکی از بهترین بازیگران تمام دوران بوده است. راکول که خود برنده جایزه بهترین بازیگر نقش مکمل مرد در سال ۲۰۱۸ است، ضمن ابراز تاسف از اینکه هرگز نشد در کنار فیلیپ سیمور هافمن، دیگر برنده جایزه اسکار که روز چهارشنبه ۵۸ ساله می‌شد، بازی کند، گفت: کارهای زیادی پیش روی او بود. او جوان بود و خاص. او آن قدرت عاطفی را داشت و درعین حال دگرگون‌کننده بود. او می‌توانست مربی بیسبال باشد، می‌توانست ترومن کاپوتی باشد و … او مانند یک آفتاب پرست بود.
سم راکول پس از برنده شدن جایزه بهترین بازیگر نقش مکمل مرد در مراسم اسکار ۲۰۱۸، از این دوست فقیدش یاد کرد و به تماشاگران تئاتر دالبی لس‌آنجلس گفت: این برای دوست قدیمی‌ام، فیل هافمن است.
راکول با یادآوری تجربه کارگردانی شدنش توسط هافمن، گفته است: او یک کارگردان تئاتر عالی بود چون یک بازیگر صحنه عالی بود، بنابراین هم می‌توانست حرف بزند و در عین حال می‌توانست عمل کند.
در ژانویه امسال، روزنامه «ایندیپندنت» هافمن را در رتبه اول فهرست بزرگترین بازیگران قرن بیست و یکم قرار داد. منتقد ایندیپندنت، نوشت: این گواهی بر درخشش انکارناپذیر فیلیپ سیمور هافمن است که این انتخاب برای رتبه اول تقریباً بیش از حد بدیهی به نظر می‌رسد.
به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از ورلد آف ریل، ۲ فوریه ۲۰۱۴، فیلیپ سیمور هافمن، بازیگر نقش‌های تعیین‌کننده نسل خود، در آپارتمانش در منهتن مرده پیدا شد. او در ۴۶ سالگی بر اثر مصرف بیش از حد هروئین جان خود را از دست داده بود. حالا یک دهه بعد، هنوز هم مرگ او غیرواقعی به نظر می‌رسد، هرچند افسانه او بزرگ و بزرگتر شده است.
این روزها در حالی که ۱۱ سال از درگذشت او گذشته، ادای احترام به هافمن همچنان به صورت آنلاین در جشن تولد ۵۸ سالگی‌اش ادامه دارد و گروه‌های دوستدار سینما و صفحات هنری و شخصیت‌ها، از او یاد می‌کنند.
این واکنش به جا به نظر می‌رسد. برای بسیاری نبود او هنوز هم دردناک است چون حقیقت این است که هر فیلمی که او به آن دست زد، بهترش کرد. این دقیقاً همان کاری بود که او انجام داد. هرچند این تکراری‌ترین تعریفی است که از او می‌شود اما شاید بالاترین تعریف از یک بازیگر هم باشد؛ اینکه او همه چیز را ارتقا داد.
هافمن برای فیلم «کاپوتی» برنده جایزه اسکار شد و به حق هم این جایزه را برد. اما این فیلم هنوز با بهترین کارهای او فاصله زیادی داشت. همکاری بی‌باکانه و ۵ فیلمی که او با پل توماس اندرسون ساخت جزو بهترین‌ها هستند. همراهی عجیب او با آدام سندلر در «عشق مستانه»، خونسردی مهار شده و منفعلش در «مانیبال»، تصویر یک شکارچی نگران‌کننده در «خوشبختی» و … . او نقش مردانی در حاشیه، بازنده، فریبکار و حتی گاهی نفرت‌انگیز، اغلب شکننده و البته همیشه انسان را بازی می‌کرد.
هافمن با چنان آتشی در قالب نقش‌هایش فرو می‌رفت که تماشای او بیشتر مانند خیره شدن به چیزی خطرناک و واقعی بود. از این رو فقدان او نه تنها نبود یک بازیگر بزرگ، بلکه فقدان یک دوره سینمایی است؛ دوره‌ای که فیلم‌ها مستقیم بزرگسالان را هدف قرار می‌دادند و بازیگران مورد احترام بودند.
آثاری که وی از خود به جا گذاشته درخشان هستند: در یک دوره ۱۵ ساله، او فیلم‌هایی مانند «بوگی نایتز»، «ماگنولیا»، «آقای ریپلی بااستعداد»، «لبوفسکی بزرگ»، «تقریباً مشهور»، «ساعت ۲۵»، «پیش از آنکه شیطان بفهمد مرده‌ای»، «کاپوتی»، «عشق مستانه»، «مانیبال»، «سینکداچ، نیویورک»، «شک»، «مالک شدن ماهونی» و «استاد» را به سینمادوستان هدیه کرد.
در سالگرد تولد او مطالب متعددی منتشر شده از جمله نظرات سم راکول که گفته به نظرش فیلیپ سیمور هافمن یکی از بهترین بازیگران تمام دوران بوده است. راکول که خود برنده جایزه بهترین بازیگر نقش مکمل مرد در سال ۲۰۱۸ است، ضمن ابراز تاسف از اینکه هرگز نشد در کنار فیلیپ سیمور هافمن، دیگر برنده جایزه اسکار که روز چهارشنبه ۵۸ ساله می‌شد، بازی کند، گفت: کارهای زیادی پیش روی او بود. او جوان بود و خاص. او آن قدرت عاطفی را داشت و درعین حال دگرگون‌کننده بود. او می‌توانست مربی بیسبال باشد، می‌توانست ترومن کاپوتی باشد و … او مانند یک آفتاب پرست بود.
سم راکول پس از برنده شدن جایزه بهترین بازیگر نقش مکمل مرد در مراسم اسکار ۲۰۱۸، از این دوست فقیدش یاد کرد و به تماشاگران تئاتر دالبی لس‌آنجلس گفت: این برای دوست قدیمی‌ام، فیل هافمن است.
راکول با یادآوری تجربه کارگردانی شدنش توسط هافمن، گفته است: او یک کارگردان تئاتر عالی بود چون یک بازیگر صحنه عالی بود، بنابراین هم می‌توانست حرف بزند و در عین حال می‌توانست عمل کند.
در ژانویه امسال، روزنامه «ایندیپندنت» هافمن را در رتبه اول فهرست بزرگترین بازیگران قرن بیست و یکم قرار داد. منتقد ایندیپندنت، نوشت: این گواهی بر درخشش انکارناپذیر فیلیپ سیمور هافمن است که این انتخاب برای رتبه اول تقریباً بیش از حد بدیهی به نظر می‌رسد.
به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از ورلد آف ریل، ۲ فوریه ۲۰۱۴، فیلیپ سیمور هافمن، بازیگر نقش‌های تعیین‌کننده نسل خود، در آپارتمانش در منهتن مرده پیدا شد. او در ۴۶ سالگی بر اثر مصرف بیش از حد هروئین جان خود را از دست داده بود. حالا یک دهه بعد، هنوز هم مرگ او غیرواقعی به نظر می‌رسد، هرچند افسانه او بزرگ و بزرگتر شده است.
این روزها در حالی که ۱۱ سال از درگذشت او گذشته، ادای احترام به هافمن همچنان به صورت آنلاین در جشن تولد ۵۸ سالگی‌اش ادامه دارد و گروه‌های دوستدار سینما و صفحات هنری و شخصیت‌ها، از او یاد می‌کنند.
این واکنش به جا به نظر می‌رسد. برای بسیاری نبود او هنوز هم دردناک است چون حقیقت این است که هر فیلمی که او به آن دست زد، بهترش کرد. این دقیقاً همان کاری بود که او انجام داد. هرچند این تکراری‌ترین تعریفی است که از او می‌شود اما شاید بالاترین تعریف از یک بازیگر هم باشد؛ اینکه او همه چیز را ارتقا داد.
هافمن برای فیلم «کاپوتی» برنده جایزه اسکار شد و به حق هم این جایزه را برد. اما این فیلم هنوز با بهترین کارهای او فاصله زیادی داشت. همکاری بی‌باکانه و ۵ فیلمی که او با پل توماس اندرسون ساخت جزو بهترین‌ها هستند. همراهی عجیب او با آدام سندلر در «عشق مستانه»، خونسردی مهار شده و منفعلش در «مانیبال»، تصویر یک شکارچی نگران‌کننده در «خوشبختی» و … . او نقش مردانی در حاشیه، بازنده، فریبکار و حتی گاهی نفرت‌انگیز، اغلب شکننده و البته همیشه انسان را بازی می‌کرد.
هافمن با چنان آتشی در قالب نقش‌هایش فرو می‌رفت که تماشای او بیشتر مانند خیره شدن به چیزی خطرناک و واقعی بود. از این رو فقدان او نه تنها نبود یک بازیگر بزرگ، بلکه فقدان یک دوره سینمایی است؛ دوره‌ای که فیلم‌ها مستقیم بزرگسالان را هدف قرار می‌دادند و بازیگران مورد احترام بودند.
آثاری که وی از خود به جا گذاشته درخشان هستند: در یک دوره ۱۵ ساله، او فیلم‌هایی مانند «بوگی نایتز»، «ماگنولیا»، «آقای ریپلی بااستعداد»، «لبوفسکی بزرگ»، «تقریباً مشهور»، «ساعت ۲۵»، «پیش از آنکه شیطان بفهمد مرده‌ای»، «کاپوتی»، «عشق مستانه»، «مانیبال»، «سینکداچ، نیویورک»، «شک»، «مالک شدن ماهونی» و «استاد» را به سینمادوستان هدیه کرد.
در سالگرد تولد او مطالب متعددی منتشر شده از جمله نظرات سم راکول که گفته به نظرش فیلیپ سیمور هافمن یکی از بهترین بازیگران تمام دوران بوده است. راکول که خود برنده جایزه بهترین بازیگر نقش مکمل مرد در سال ۲۰۱۸ است، ضمن ابراز تاسف از اینکه هرگز نشد در کنار فیلیپ سیمور هافمن، دیگر برنده جایزه اسکار که روز چهارشنبه ۵۸ ساله می‌شد، بازی کند، گفت: کارهای زیادی پیش روی او بود. او جوان بود و خاص. او آن قدرت عاطفی را داشت و درعین حال دگرگون‌کننده بود. او می‌توانست مربی بیسبال باشد، می‌توانست ترومن کاپوتی باشد و … او مانند یک آفتاب پرست بود.
سم راکول پس از برنده شدن جایزه بهترین بازیگر نقش مکمل مرد در مراسم اسکار ۲۰۱۸، از این دوست فقیدش یاد کرد و به تماشاگران تئاتر دالبی لس‌آنجلس گفت: این برای دوست قدیمی‌ام، فیل هافمن است.
راکول با یادآوری تجربه کارگردانی شدنش توسط هافمن، گفته است: او یک کارگردان تئاتر عالی بود چون یک بازیگر صحنه عالی بود، بنابراین هم می‌توانست حرف بزند و در عین حال می‌توانست عمل کند.
در ژانویه امسال، روزنامه «ایندیپندنت» هافمن را در رتبه اول فهرست بزرگترین بازیگران قرن بیست و یکم قرار داد. منتقد ایندیپندنت، نوشت: این گواهی بر درخشش انکارناپذیر فیلیپ سیمور هافمن است که این انتخاب برای رتبه اول تقریباً بیش از حد بدیهی به نظر می‌رسد.
