ماریا ماوتی مستندساز در گفتگو با خبرنگار مهر درباره تولید یک مستند کوتاه درباره مقاومت ۱۲ روزه ایران مقابل رژیم صهیونیستی گفت: در روزهایی که تهران زیر سایه تهدید بود و اکثراً برای نجات خانواده‌های خود شهر را ترک می‌کردند، با تصویری تکان‌دهنده روبه‌رو شدم؛ شیرخوارگاه آمنه که در حال تخلیه بود و ده‌ها نوزادی که باید به جایی دیگر منتقل می‌شدند. همان روز برایم سوال شد این کودکان بی‌پناه به کجا خواهند رفت؟
وی افزود: درست در همین لحظه، شجاعت و فداکاری زنانی مثل دکتر امان‌آبادی و تیم همراهش جلوه‌گر شد. آنها بدون هیچ پیوند خونی، خود را به معنای واقعی کلمه خانواده این کودکان دانستند. همین نگاه انسانی و زنانه بود که من را به سمت روایت این قصه کشاند. در این فیلم، روایت از زاویه نگاه مهدیه دختر جوانی که در شیرخوارگاه شبیر کار می‌کند، پیش می‌رود و او پلی میان مخاطب و جهان پراضطراب و امید این کودکان می‌شود.
کارگردان «پورزال» با اشاره به رویکرد این مستند نسبت به جنگ تصریح کرد: جنگ در این فیلم تنها یک پس‌زمینه است؛ روایت اصلی درباره مقاومت، فداکاری و عشق زنانی است که در دل ناامنی، کودکان را چون فرزند خود در آغوش گرفتند. نمی‌خواستم این فیلم گزارشی از جنگ باشد بلکه جنگ برای من بستری بود برای آشکار شدن ارزش‌های انسانی، به همین دلیل نگاه فیلم نیز انسانی و اجتماعی است.
وی با اشاره به روایت دراماتیک در این مستند تاکید کرد: سعی کردم روایت این مستند فراتر از ثبت روزمرگی باشد. حضور این زنان فضایی دراماتیک به اثر داده است؛ در کل خواستم مخاطب به واسطه این زنان شریک این تجربه عاطفی و انسانی باشد.
ماوتی گفت که تولید این مستند کوتاه تقریباً به پایان رسیده و اکنون در مرحله تدوین قرار دارد.
این کارگردان در پایان عنوان کرد: در این مسیر سخت، همراهی برخی نهادها بسیار تعیین‌کننده بود. از مرکز گسترش سینمای مستند و آقای بدرلو که در همان روزهای نخست جنگ برای مجوزها در کنار ما بودند، سپاسگزارم. همچنین از مسئولان سازمان بهزیستی تشکر می‌کنم که در سخت‌ترین شرایط، مسیر را برای روایت این قصه هموار کردند. بدون همراهی آنها، امکان دیده‌شدن فداکاری این زنان فراهم نمی‌شد.
ماریا ماوتی مستندساز در گفتگو با خبرنگار مهر درباره تولید یک مستند کوتاه درباره مقاومت ۱۲ روزه ایران مقابل رژیم صهیونیستی گفت: در روزهایی که تهران زیر سایه تهدید بود و اکثراً برای نجات خانواده‌های خود شهر را ترک می‌کردند، با تصویری تکان‌دهنده روبه‌رو شدم؛ شیرخوارگاه آمنه که در حال تخلیه بود و ده‌ها نوزادی که باید به جایی دیگر منتقل می‌شدند. همان روز برایم سوال شد این کودکان بی‌پناه به کجا خواهند رفت؟
وی افزود: درست در همین لحظه، شجاعت و فداکاری زنانی مثل دکتر امان‌آبادی و تیم همراهش جلوه‌گر شد. آنها بدون هیچ پیوند خونی، خود را به معنای واقعی کلمه خانواده این کودکان دانستند. همین نگاه انسانی و زنانه بود که من را به سمت روایت این قصه کشاند. در این فیلم، روایت از زاویه نگاه مهدیه دختر جوانی که در شیرخوارگاه شبیر کار می‌کند، پیش می‌رود و او پلی میان مخاطب و جهان پراضطراب و امید این کودکان می‌شود.
کارگردان «پورزال» با اشاره به رویکرد این مستند نسبت به جنگ تصریح کرد: جنگ در این فیلم تنها یک پس‌زمینه است؛ روایت اصلی درباره مقاومت، فداکاری و عشق زنانی است که در دل ناامنی، کودکان را چون فرزند خود در آغوش گرفتند. نمی‌خواستم این فیلم گزارشی از جنگ باشد بلکه جنگ برای من بستری بود برای آشکار شدن ارزش‌های انسانی، به همین دلیل نگاه فیلم نیز انسانی و اجتماعی است.
وی با اشاره به روایت دراماتیک در این مستند تاکید کرد: سعی کردم روایت این مستند فراتر از ثبت روزمرگی باشد. حضور این زنان فضایی دراماتیک به اثر داده است؛ در کل خواستم مخاطب به واسطه این زنان شریک این تجربه عاطفی و انسانی باشد.
ماوتی گفت که تولید این مستند کوتاه تقریباً به پایان رسیده و اکنون در مرحله تدوین قرار دارد.
این کارگردان در پایان عنوان کرد: در این مسیر سخت، همراهی برخی نهادها بسیار تعیین‌کننده بود. از مرکز گسترش سینمای مستند و آقای بدرلو که در همان روزهای نخست جنگ برای مجوزها در کنار ما بودند، سپاسگزارم. همچنین از مسئولان سازمان بهزیستی تشکر می‌کنم که در سخت‌ترین شرایط، مسیر را برای روایت این قصه هموار کردند. بدون همراهی آنها، امکان دیده‌شدن فداکاری این زنان فراهم نمی‌شد.
