به گزارش روز چهارشنبه دانشجو اینترنشنال، نشست «نظام دانشگاهی و سینمای حرفه‌ای» با حضور مریم دادخواه دبیر نشست و عضو هیات علمی دانشگاه، مهدی رحیمیان استاد دانشگاه و عضو هیات علمی دانشگاه صدا و سیما و حسین یزدان‌شناس عضو هیأت علمی دانشگاه در دانشگاه تهران برگزار و به صورت مجازی از سامانه‌های جشنواره پخش شد.
مهدی رحیمیان عضو هیأت علمی دانشگاه صدا و سیما در این نشست گفت: سابقه ارتباط بین سینما و نظام آکادمیک بسیار طولانی است. اوایل قرن بیستم اولین تجربه حضور علم آکادمی در مدارس مختلف جهان ثبت شد و بعد از انقلاب شوروی، در آن کشور مدارسی برای هنرها به وجود آمد و بعد از جنگ جهانی دوم در فرانسه و ایتالیا این اتفاق رخ داد.
وی بیان کرد: آمریکا از اواخر دهه بیست میلادی، اولین درس و واحدهای سینما را در دروس دانشگاهی گنجاند و در ایران نیز، در اواخر دهه چهل اولین دانشکده هنری به وجود آمد که به نسبت یک سابقه طولانی محسوب می‌شود. امروزه نیز تعداد دانشگاه‌ها و دانشکده‌های سینما در حال افزایش است که بسیار خوب است اما به همین نسبت، ارتباط حوزه دانشگاهی با سینمای ایران در طول این سال‌ها کمرنگ و پررنگ شده و ثبات نداشته است. این در حالی است که در گذشته این دست تجربه‌ها و ارتباطات بیشتر مورد توجه بوده است.
عضو هیأت علمی دانشگاه صدا و سیما افزود: برخی این دیدگاه را داشتند که کسی که در زمینه هنر فعال است، نمی‌تواند تدریس کند و هنر با تدریس اختلاف جهت دارد. این در حالی است که اختلاف بین سطوح تدریس و ساخت فیلم متفاوت بودن نگرش بوده است. در واقع هر دو طرف فکر می‌کرده‌اند که کار برتر را آنها انجام می‌دهند. با این تفاوت که استاد دانشگاه، از یک نگاه عقلانی قضایا را دیده و آموزش تجربی در سینما بیشتر احساسی بوده و این باعث شده تا اختلاف‌نظر بین این دو طیف شکل بگیرد.
ارتباط دانشگاه و صنعت عمدتا یکطرفه بوده است
رحیمیان در ادامه با اشاره به این که عمدتا ارتباط دانشگاه و صنعت یک طرفه بوده است، اظهار داشت: دانشگاه در رشته سینما باید به مخاطب سینما فکر کند نه خود سینما و صنعت آن. دانشگاه باید خود را برای صنعت سینما تجهیز کند تا از نوآوری عقب نیفتد. از سوی دیگر، سینما باید ارتباط خود را با علم آکادمیک قوی کند و این ارتباط دو طرفه باشد.
وی اظهار داشت: سینما دائما در حال تحول است و از لحاظ ابزار نسبت به سالیان گذشته تفاوت زیادی داشته است. همین نوع تحولات باعث شده فضای آکادمیک و سینما از هم فاصله بگیرند. به‌طور مثال، تکنولوژی اول به عرصه سینما و فیلمسازی وارد می‌شود و بعد در نظام آکادمیک قرار می‌گیرد.
انتشارات دانشگاه‌های سینمایی ما ضعیف است
رحیمیان با اشاره به لزوم تقویت منابع آموزشی دانشگاهی بیان کرد: انتشارات دانشگاه‌های سینمایی ما ضعیف است. با وجود برخورداری از هیات علمی قوی در سیستم‌های دانشگاهی، تولیدات مکتوب سینمایی که کمک کننده است، موجود نیست. ما در سینما به همه حرفه‌ها نیاز داریم و مهم‌تر از آن، این که نیازمندیم کتب درسی داشته باشیم.
وی تصریح کرد: نظام آکادمیک در سینمای ما، خود را از سودمندی و حرفه‌ای‌گری انداخته است و باید از تفکر سنتی خود جدا شود و هر دانشگاه سینمایی، باید با ترسیم درست راه خود، دست به نوآوری بزند و برای خود راهی را مشخص کند که در پی آن، ورودی‌ها کیفیت بهتری داشته باشند و در این زمینه سخت‌گیری بیشتری صورت گیرد.
رحیمیان همچنین به ضرورت توجه به کارآموزی، توجه نظام آموزشی به مخاطبان سینما، برخورد روزآمد با سینما اشاره کرد.
برترین فیلمسازان جهان درس‌خوانده سینما هستند
حسین یزدان‌شناس عضو هیات علمی دانشگاه نیز در این نشست با اشاره به این که بسیاری از برگزیدگان جشنواره فیلم فجر در سال‌های اخیر، دانش‌آموخته سینما بوده‌اند، اظهار داشت: باید توجه داشت که در دنیا، برترین فیلمسازان جهان درس‌خوانده سینما هستند.
وی گفت: در سال ۱۳۹۴ مدرسه ملی سینما تاسیس شد و در سال ۱۳۹۸ به دلیل مشکات مالی، منحل شد. یکی از ویژگی‌های مدرسه ملی سینما این بود که واحد عملی گسترده‌تری برای هنرجویان تدارک دیده شده بود و بزرگان سینما، در کادر آموزشی مدرسه ملی حضور داشتند. خروجی این مدرسه نیز با وجود عمر کوتاهش، پربار بود به طوری که همین امسال یکی دو نفر از خروجی‌های مدرسه ملی سینما، در جشنواره فیلم دارند و تا اینجای کار آثارشان از طرف مردم مورد توجه قرار گرفته است.
عضو هیات علمی دانشگاه در ادامه به آسیب‌شناسی و مقایسه سیستم آموزشی سینما در ایران و کشورهای توسعه‌یافته اشاره کرد و خاطرنشان کرد: آنچه مدرسان سینما در ایران آموزش می‌بینند با آنچه آموزش می‌دهند، تفاوت دارد و این شکاف باعث آسیب‌هایی شده است، ضمن آن که سرفصل‌های کارشناسی سینما خیلی قدیمی است و نوآوری‌های سینما در آن دیده نشده است.
یزدان‌شناس گفت: تعداد اعضای هیات علمی دانشگاه‌ها نسبت به دانشجویان کم است و برخی دانشگاه‌ها هیات علمی ندارد!
وی همچنین نسبت به بی‌توجهی به تاریخ سینمای ایران در دانشگاه، چگونگی جذب دانشجو و تربیت نیروی انسانی در سینما، نقطه‌نظرات خود را ارائه داد و بیان کرد: استقلال دانشگاه‌ها باید مدنظر باشد.
به گزارش روز چهارشنبه دانشجو اینترنشنال، نشست «نظام دانشگاهی و سینمای حرفه‌ای» با حضور مریم دادخواه دبیر نشست و عضو هیات علمی دانشگاه، مهدی رحیمیان استاد دانشگاه و عضو هیات علمی دانشگاه صدا و سیما و حسین یزدان‌شناس عضو هیأت علمی دانشگاه در دانشگاه تهران برگزار و به صورت مجازی از سامانه‌های جشنواره پخش شد.
مهدی رحیمیان عضو هیأت علمی دانشگاه صدا و سیما در این نشست گفت: سابقه ارتباط بین سینما و نظام آکادمیک بسیار طولانی است. اوایل قرن بیستم اولین تجربه حضور علم آکادمی در مدارس مختلف جهان ثبت شد و بعد از انقلاب شوروی، در آن کشور مدارسی برای هنرها به وجود آمد و بعد از جنگ جهانی دوم در فرانسه و ایتالیا این اتفاق رخ داد.
وی بیان کرد: آمریکا از اواخر دهه بیست میلادی، اولین درس و واحدهای سینما را در دروس دانشگاهی گنجاند و در ایران نیز، در اواخر دهه چهل اولین دانشکده هنری به وجود آمد که به نسبت یک سابقه طولانی محسوب می‌شود. امروزه نیز تعداد دانشگاه‌ها و دانشکده‌های سینما در حال افزایش است که بسیار خوب است اما به همین نسبت، ارتباط حوزه دانشگاهی با سینمای ایران در طول این سال‌ها کمرنگ و پررنگ شده و ثبات نداشته است. این در حالی است که در گذشته این دست تجربه‌ها و ارتباطات بیشتر مورد توجه بوده است.
عضو هیأت علمی دانشگاه صدا و سیما افزود: برخی این دیدگاه را داشتند که کسی که در زمینه هنر فعال است، نمی‌تواند تدریس کند و هنر با تدریس اختلاف جهت دارد. این در حالی است که اختلاف بین سطوح تدریس و ساخت فیلم متفاوت بودن نگرش بوده است. در واقع هر دو طرف فکر می‌کرده‌اند که کار برتر را آنها انجام می‌دهند. با این تفاوت که استاد دانشگاه، از یک نگاه عقلانی قضایا را دیده و آموزش تجربی در سینما بیشتر احساسی بوده و این باعث شده تا اختلاف‌نظر بین این دو طیف شکل بگیرد.
ارتباط دانشگاه و صنعت عمدتا یکطرفه بوده است
رحیمیان در ادامه با اشاره به این که عمدتا ارتباط دانشگاه و صنعت یک طرفه بوده است، اظهار داشت: دانشگاه در رشته سینما باید به مخاطب سینما فکر کند نه خود سینما و صنعت آن. دانشگاه باید خود را برای صنعت سینما تجهیز کند تا از نوآوری عقب نیفتد. از سوی دیگر، سینما باید ارتباط خود را با علم آکادمیک قوی کند و این ارتباط دو طرفه باشد.
وی اظهار داشت: سینما دائما در حال تحول است و از لحاظ ابزار نسبت به سالیان گذشته تفاوت زیادی داشته است. همین نوع تحولات باعث شده فضای آکادمیک و سینما از هم فاصله بگیرند. به‌طور مثال، تکنولوژی اول به عرصه سینما و فیلمسازی وارد می‌شود و بعد در نظام آکادمیک قرار می‌گیرد.
انتشارات دانشگاه‌های سینمایی ما ضعیف است
رحیمیان با اشاره به لزوم تقویت منابع آموزشی دانشگاهی بیان کرد: انتشارات دانشگاه‌های سینمایی ما ضعیف است. با وجود برخورداری از هیات علمی قوی در سیستم‌های دانشگاهی، تولیدات مکتوب سینمایی که کمک کننده است، موجود نیست. ما در سینما به همه حرفه‌ها نیاز داریم و مهم‌تر از آن، این که نیازمندیم کتب درسی داشته باشیم.
وی تصریح کرد: نظام آکادمیک در سینمای ما، خود را از سودمندی و حرفه‌ای‌گری انداخته است و باید از تفکر سنتی خود جدا شود و هر دانشگاه سینمایی، باید با ترسیم درست راه خود، دست به نوآوری بزند و برای خود راهی را مشخص کند که در پی آن، ورودی‌ها کیفیت بهتری داشته باشند و در این زمینه سخت‌گیری بیشتری صورت گیرد.
رحیمیان همچنین به ضرورت توجه به کارآموزی، توجه نظام آموزشی به مخاطبان سینما، برخورد روزآمد با سینما اشاره کرد.
برترین فیلمسازان جهان درس‌خوانده سینما هستند
حسین یزدان‌شناس عضو هیات علمی دانشگاه نیز در این نشست با اشاره به این که بسیاری از برگزیدگان جشنواره فیلم فجر در سال‌های اخیر، دانش‌آموخته سینما بوده‌اند، اظهار داشت: باید توجه داشت که در دنیا، برترین فیلمسازان جهان درس‌خوانده سینما هستند.
وی گفت: در سال ۱۳۹۴ مدرسه ملی سینما تاسیس شد و در سال ۱۳۹۸ به دلیل مشکات مالی، منحل شد. یکی از ویژگی‌های مدرسه ملی سینما این بود که واحد عملی گسترده‌تری برای هنرجویان تدارک دیده شده بود و بزرگان سینما، در کادر آموزشی مدرسه ملی حضور داشتند. خروجی این مدرسه نیز با وجود عمر کوتاهش، پربار بود به طوری که همین امسال یکی دو نفر از خروجی‌های مدرسه ملی سینما، در جشنواره فیلم دارند و تا اینجای کار آثارشان از طرف مردم مورد توجه قرار گرفته است.
عضو هیات علمی دانشگاه در ادامه به آسیب‌شناسی و مقایسه سیستم آموزشی سینما در ایران و کشورهای توسعه‌یافته اشاره کرد و خاطرنشان کرد: آنچه مدرسان سینما در ایران آموزش می‌بینند با آنچه آموزش می‌دهند، تفاوت دارد و این شکاف باعث آسیب‌هایی شده است، ضمن آن که سرفصل‌های کارشناسی سینما خیلی قدیمی است و نوآوری‌های سینما در آن دیده نشده است.
یزدان‌شناس گفت: تعداد اعضای هیات علمی دانشگاه‌ها نسبت به دانشجویان کم است و برخی دانشگاه‌ها هیات علمی ندارد!
وی همچنین نسبت به بی‌توجهی به تاریخ سینمای ایران در دانشگاه، چگونگی جذب دانشجو و تربیت نیروی انسانی در سینما، نقطه‌نظرات خود را ارائه داد و بیان کرد: استقلال دانشگاه‌ها باید مدنظر باشد.
به گزارش روز چهارشنبه دانشجو اینترنشنال، نشست «نظام دانشگاهی و سینمای حرفه‌ای» با حضور مریم دادخواه دبیر نشست و عضو هیات علمی دانشگاه، مهدی رحیمیان استاد دانشگاه و عضو هیات علمی دانشگاه صدا و سیما و حسین یزدان‌شناس عضو هیأت علمی دانشگاه در دانشگاه تهران برگزار و به صورت مجازی از سامانه‌های جشنواره پخش شد.
مهدی رحیمیان عضو هیأت علمی دانشگاه صدا و سیما در این نشست گفت: سابقه ارتباط بین سینما و نظام آکادمیک بسیار طولانی است. اوایل قرن بیستم اولین تجربه حضور علم آکادمی در مدارس مختلف جهان ثبت شد و بعد از انقلاب شوروی، در آن کشور مدارسی برای هنرها به وجود آمد و بعد از جنگ جهانی دوم در فرانسه و ایتالیا این اتفاق رخ داد.
وی بیان کرد: آمریکا از اواخر دهه بیست میلادی، اولین درس و واحدهای سینما را در دروس دانشگاهی گنجاند و در ایران نیز، در اواخر دهه چهل اولین دانشکده هنری به وجود آمد که به نسبت یک سابقه طولانی محسوب می‌شود. امروزه نیز تعداد دانشگاه‌ها و دانشکده‌های سینما در حال افزایش است که بسیار خوب است اما به همین نسبت، ارتباط حوزه دانشگاهی با سینمای ایران در طول این سال‌ها کمرنگ و پررنگ شده و ثبات نداشته است. این در حالی است که در گذشته این دست تجربه‌ها و ارتباطات بیشتر مورد توجه بوده است.
عضو هیأت علمی دانشگاه صدا و سیما افزود: برخی این دیدگاه را داشتند که کسی که در زمینه هنر فعال است، نمی‌تواند تدریس کند و هنر با تدریس اختلاف جهت دارد. این در حالی است که اختلاف بین سطوح تدریس و ساخت فیلم متفاوت بودن نگرش بوده است. در واقع هر دو طرف فکر می‌کرده‌اند که کار برتر را آنها انجام می‌دهند. با این تفاوت که استاد دانشگاه، از یک نگاه عقلانی قضایا را دیده و آموزش تجربی در سینما بیشتر احساسی بوده و این باعث شده تا اختلاف‌نظر بین این دو طیف شکل بگیرد.
ارتباط دانشگاه و صنعت عمدتا یکطرفه بوده است
رحیمیان در ادامه با اشاره به این که عمدتا ارتباط دانشگاه و صنعت یک طرفه بوده است، اظهار داشت: دانشگاه در رشته سینما باید به مخاطب سینما فکر کند نه خود سینما و صنعت آن. دانشگاه باید خود را برای صنعت سینما تجهیز کند تا از نوآوری عقب نیفتد. از سوی دیگر، سینما باید ارتباط خود را با علم آکادمیک قوی کند و این ارتباط دو طرفه باشد.
وی اظهار داشت: سینما دائما در حال تحول است و از لحاظ ابزار نسبت به سالیان گذشته تفاوت زیادی داشته است. همین نوع تحولات باعث شده فضای آکادمیک و سینما از هم فاصله بگیرند. به‌طور مثال، تکنولوژی اول به عرصه سینما و فیلمسازی وارد می‌شود و بعد در نظام آکادمیک قرار می‌گیرد.
انتشارات دانشگاه‌های سینمایی ما ضعیف است
رحیمیان با اشاره به لزوم تقویت منابع آموزشی دانشگاهی بیان کرد: انتشارات دانشگاه‌های سینمایی ما ضعیف است. با وجود برخورداری از هیات علمی قوی در سیستم‌های دانشگاهی، تولیدات مکتوب سینمایی که کمک کننده است، موجود نیست. ما در سینما به همه حرفه‌ها نیاز داریم و مهم‌تر از آن، این که نیازمندیم کتب درسی داشته باشیم.
وی تصریح کرد: نظام آکادمیک در سینمای ما، خود را از سودمندی و حرفه‌ای‌گری انداخته است و باید از تفکر سنتی خود جدا شود و هر دانشگاه سینمایی، باید با ترسیم درست راه خود، دست به نوآوری بزند و برای خود راهی را مشخص کند که در پی آن، ورودی‌ها کیفیت بهتری داشته باشند و در این زمینه سخت‌گیری بیشتری صورت گیرد.
رحیمیان همچنین به ضرورت توجه به کارآموزی، توجه نظام آموزشی به مخاطبان سینما، برخورد روزآمد با سینما اشاره کرد.
برترین فیلمسازان جهان درس‌خوانده سینما هستند
حسین یزدان‌شناس عضو هیات علمی دانشگاه نیز در این نشست با اشاره به این که بسیاری از برگزیدگان جشنواره فیلم فجر در سال‌های اخیر، دانش‌آموخته سینما بوده‌اند، اظهار داشت: باید توجه داشت که در دنیا، برترین فیلمسازان جهان درس‌خوانده سینما هستند.
وی گفت: در سال ۱۳۹۴ مدرسه ملی سینما تاسیس شد و در سال ۱۳۹۸ به دلیل مشکات مالی، منحل شد. یکی از ویژگی‌های مدرسه ملی سینما این بود که واحد عملی گسترده‌تری برای هنرجویان تدارک دیده شده بود و بزرگان سینما، در کادر آموزشی مدرسه ملی حضور داشتند. خروجی این مدرسه نیز با وجود عمر کوتاهش، پربار بود به طوری که همین امسال یکی دو نفر از خروجی‌های مدرسه ملی سینما، در جشنواره فیلم دارند و تا اینجای کار آثارشان از طرف مردم مورد توجه قرار گرفته است.
عضو هیات علمی دانشگاه در ادامه به آسیب‌شناسی و مقایسه سیستم آموزشی سینما در ایران و کشورهای توسعه‌یافته اشاره کرد و خاطرنشان کرد: آنچه مدرسان سینما در ایران آموزش می‌بینند با آنچه آموزش می‌دهند، تفاوت دارد و این شکاف باعث آسیب‌هایی شده است، ضمن آن که سرفصل‌های کارشناسی سینما خیلی قدیمی است و نوآوری‌های سینما در آن دیده نشده است.
یزدان‌شناس گفت: تعداد اعضای هیات علمی دانشگاه‌ها نسبت به دانشجویان کم است و برخی دانشگاه‌ها هیات علمی ندارد!
وی همچنین نسبت به بی‌توجهی به تاریخ سینمای ایران در دانشگاه، چگونگی جذب دانشجو و تربیت نیروی انسانی در سینما، نقطه‌نظرات خود را ارائه داد و بیان کرد: استقلال دانشگاه‌ها باید مدنظر باشد.
به گزارش روز چهارشنبه دانشجو اینترنشنال، نشست «نظام دانشگاهی و سینمای حرفه‌ای» با حضور مریم دادخواه دبیر نشست و عضو هیات علمی دانشگاه، مهدی رحیمیان استاد دانشگاه و عضو هیات علمی دانشگاه صدا و سیما و حسین یزدان‌شناس عضو هیأت علمی دانشگاه در دانشگاه تهران برگزار و به صورت مجازی از سامانه‌های جشنواره پخش شد.
مهدی رحیمیان عضو هیأت علمی دانشگاه صدا و سیما در این نشست گفت: سابقه ارتباط بین سینما و نظام آکادمیک بسیار طولانی است. اوایل قرن بیستم اولین تجربه حضور علم آکادمی در مدارس مختلف جهان ثبت شد و بعد از انقلاب شوروی، در آن کشور مدارسی برای هنرها به وجود آمد و بعد از جنگ جهانی دوم در فرانسه و ایتالیا این اتفاق رخ داد.
وی بیان کرد: آمریکا از اواخر دهه بیست میلادی، اولین درس و واحدهای سینما را در دروس دانشگاهی گنجاند و در ایران نیز، در اواخر دهه چهل اولین دانشکده هنری به وجود آمد که به نسبت یک سابقه طولانی محسوب می‌شود. امروزه نیز تعداد دانشگاه‌ها و دانشکده‌های سینما در حال افزایش است که بسیار خوب است اما به همین نسبت، ارتباط حوزه دانشگاهی با سینمای ایران در طول این سال‌ها کمرنگ و پررنگ شده و ثبات نداشته است. این در حالی است که در گذشته این دست تجربه‌ها و ارتباطات بیشتر مورد توجه بوده است.
عضو هیأت علمی دانشگاه صدا و سیما افزود: برخی این دیدگاه را داشتند که کسی که در زمینه هنر فعال است، نمی‌تواند تدریس کند و هنر با تدریس اختلاف جهت دارد. این در حالی است که اختلاف بین سطوح تدریس و ساخت فیلم متفاوت بودن نگرش بوده است. در واقع هر دو طرف فکر می‌کرده‌اند که کار برتر را آنها انجام می‌دهند. با این تفاوت که استاد دانشگاه، از یک نگاه عقلانی قضایا را دیده و آموزش تجربی در سینما بیشتر احساسی بوده و این باعث شده تا اختلاف‌نظر بین این دو طیف شکل بگیرد.
ارتباط دانشگاه و صنعت عمدتا یکطرفه بوده است
رحیمیان در ادامه با اشاره به این که عمدتا ارتباط دانشگاه و صنعت یک طرفه بوده است، اظهار داشت: دانشگاه در رشته سینما باید به مخاطب سینما فکر کند نه خود سینما و صنعت آن. دانشگاه باید خود را برای صنعت سینما تجهیز کند تا از نوآوری عقب نیفتد. از سوی دیگر، سینما باید ارتباط خود را با علم آکادمیک قوی کند و این ارتباط دو طرفه باشد.
وی اظهار داشت: سینما دائما در حال تحول است و از لحاظ ابزار نسبت به سالیان گذشته تفاوت زیادی داشته است. همین نوع تحولات باعث شده فضای آکادمیک و سینما از هم فاصله بگیرند. به‌طور مثال، تکنولوژی اول به عرصه سینما و فیلمسازی وارد می‌شود و بعد در نظام آکادمیک قرار می‌گیرد.
انتشارات دانشگاه‌های سینمایی ما ضعیف است
رحیمیان با اشاره به لزوم تقویت منابع آموزشی دانشگاهی بیان کرد: انتشارات دانشگاه‌های سینمایی ما ضعیف است. با وجود برخورداری از هیات علمی قوی در سیستم‌های دانشگاهی، تولیدات مکتوب سینمایی که کمک کننده است، موجود نیست. ما در سینما به همه حرفه‌ها نیاز داریم و مهم‌تر از آن، این که نیازمندیم کتب درسی داشته باشیم.
وی تصریح کرد: نظام آکادمیک در سینمای ما، خود را از سودمندی و حرفه‌ای‌گری انداخته است و باید از تفکر سنتی خود جدا شود و هر دانشگاه سینمایی، باید با ترسیم درست راه خود، دست به نوآوری بزند و برای خود راهی را مشخص کند که در پی آن، ورودی‌ها کیفیت بهتری داشته باشند و در این زمینه سخت‌گیری بیشتری صورت گیرد.
رحیمیان همچنین به ضرورت توجه به کارآموزی، توجه نظام آموزشی به مخاطبان سینما، برخورد روزآمد با سینما اشاره کرد.
برترین فیلمسازان جهان درس‌خوانده سینما هستند
حسین یزدان‌شناس عضو هیات علمی دانشگاه نیز در این نشست با اشاره به این که بسیاری از برگزیدگان جشنواره فیلم فجر در سال‌های اخیر، دانش‌آموخته سینما بوده‌اند، اظهار داشت: باید توجه داشت که در دنیا، برترین فیلمسازان جهان درس‌خوانده سینما هستند.
وی گفت: در سال ۱۳۹۴ مدرسه ملی سینما تاسیس شد و در سال ۱۳۹۸ به دلیل مشکات مالی، منحل شد. یکی از ویژگی‌های مدرسه ملی سینما این بود که واحد عملی گسترده‌تری برای هنرجویان تدارک دیده شده بود و بزرگان سینما، در کادر آموزشی مدرسه ملی حضور داشتند. خروجی این مدرسه نیز با وجود عمر کوتاهش، پربار بود به طوری که همین امسال یکی دو نفر از خروجی‌های مدرسه ملی سینما، در جشنواره فیلم دارند و تا اینجای کار آثارشان از طرف مردم مورد توجه قرار گرفته است.
عضو هیات علمی دانشگاه در ادامه به آسیب‌شناسی و مقایسه سیستم آموزشی سینما در ایران و کشورهای توسعه‌یافته اشاره کرد و خاطرنشان کرد: آنچه مدرسان سینما در ایران آموزش می‌بینند با آنچه آموزش می‌دهند، تفاوت دارد و این شکاف باعث آسیب‌هایی شده است، ضمن آن که سرفصل‌های کارشناسی سینما خیلی قدیمی است و نوآوری‌های سینما در آن دیده نشده است.
یزدان‌شناس گفت: تعداد اعضای هیات علمی دانشگاه‌ها نسبت به دانشجویان کم است و برخی دانشگاه‌ها هیات علمی ندارد!
وی همچنین نسبت به بی‌توجهی به تاریخ سینمای ایران در دانشگاه، چگونگی جذب دانشجو و تربیت نیروی انسانی در سینما، نقطه‌نظرات خود را ارائه داد و بیان کرد: استقلال دانشگاه‌ها باید مدنظر باشد.
