به گزارش خبرنگار مهر، مستند در «مضار توتون» به کارگردانی آریان رضایی که مروری است بر زندگی تئاتری محمدحسن معجونی طراح، بازیگر و کارگردان تئاتر و سرپرست گروه تئاتر لیو به تازگی منتشر شده است. به همین بهانه محدثه واعظی‌پور روزنامه‌نگار و نویسنده سینمایی یادداشتی درباره این مستند نوشته و به جایگاه حسن معجونی در تئاتر پرداخته است.
در این یادداشت آمده است:
«حسن معجونی کشف دیرهنگام سینما و تلویزیون، در دو دهه اخیر، یکی از بهترین بازیگران و کارگردانان تئاتر بوده است. او از نسلی است که دوره شکوفایی و درخشش‌شان در دهه ۸۰ به خلق روزهایی پرطراوت در نمایش ایران ختم شد. نسلی که بسیاری از آنها، دیگر مانند سابق موفق یا پرکار نیستند. بعضی در مقام بازیگر و کارگردان، جذب شبکه نمایش خانگی یا سینما شده و بعضی دیگر، کم‌کار و فراموش شده‌اند.
«در مضار توتون» می‌کوشد در فرصتی که در اختیار دارد، این مسیر را بررسی کرده و از شیوه کار و انتخاب‌های حسن معجونی بگوید. بازیگری که تاثیر علی رفیعی را بر خود و نگاهش انکار نمی‌کند و باور دارد که کوشیده خود را از تئاتر دولتی و دغدغه جلب نظر مدیران رها کند. آریان رضایی در این مستند، که بیشتر یک گفتگوی تصویری مفصل یا به اصطلاح تاریخ شفاهی است از کودکی معجونی شروع کرده، هر بخش از زندگی او را با میان تیتر، جدا و تماشاگر را متوجه نقاط برجسته آن فصل از زندگی این بازیگر و کارگردان کرده است.
«در مضار توتون» به مفهوم واقعی کلمه، مستند یا حتی یک فیلم نیست. اما به دلیل اهمیت سوژه و فقدان تاریخ‌نگاری، اقدامی ارزشمند برای ثبت بخشی از تاریخ نمایش ایران است. نکته حائز اهمیت، توجه و تمرکز بر تئاتر، به ویژه در دو دهه گذشته است، روزگاری که نمایش‌ها متنوع، تجربه‌ها متکثر و سالن‌های دولتی و خصوصی، در رقابت برای جذب مخاطب بودند؛ مخاطبی که آگاهانه، نمایش‌ها را انتخاب می‌کرد. دوره‌ای که تربیت بازیگر و ورود نسل تازه در تئاتر رخ می‌داد و ستاره‌های تلویزیون و سینما، از دل تجربه کردن روی صحنه تئاتر متولد می‌شدند. تماشاگری که با «در مضار توتون» همراه می‌شود این فرصت را به دست می‌آورد تا در خاطرات قدم زده و فصل‌هایی از بهترین نمایش‌های روزگاری نه چندان دور را تماشا کند.
«در مضار توتون» می‌تواند نقطه آغاز بحثی پرچالش یا ساخت مستندی چندوجهی درباره حسن معجونی باشد، بازیگری که به عنوان کارگردان، صاحب امضا و هویت در تئاتر است و زیر سایه نام و اعتبار کارگردان دیگری قرار نمی‌گیرد.
معجونی به عنوان بازیگر، آنقدر که روی صحنه به یادماندنی است، در سینما درخشان نبوده، سینمای ایران او را دیر کشف کرد. اگرچه حضورش در سریال «مسافران» و تجربه بازی در یک فضای کمدی و فانتزی، به شهرت و محبوبیتش انجامید و در «رهایم کن» نقشی متفاوت را به بهترین شکل اجرا کرد. او بازیگری است با انعطاف بالا، در نمایش «ایوانف» شیرین و دوست داشتنی است و حتی انفعالش، ترحم برانگیز. در «برف روی کاج‌ها» وجه منفی شخصیت، به واسطه حضور و اجرای او کمتر به چشم آمده و برجسته نمی‌شود. در «خوک» نزدیک به پرسونای دوست داشتنی همیشگی‌اش است، یک مرد شکست خورده و به آخر خط رسیده که دست و پا زدن‌هایش نتیجه نمی‌دهد. معجونی با همه این نقش‌ها در خاطر ما باقی می‌ماند با اجراهای هوشمندانه از چخوف، تلاشش برای روایت رنج انسان در نمایش‌های مختلف، با وفاداری‌اش به هنر تئاتر که همواره جذاب و زیباست، حتی اگر از دوران شکوهش فاصله داشته باشد.
«در مضار توتون» به واسطه روایت این شوریدگی و تلاش، تماشایی است، گمان نمی‌کنم کارگردان آن هم ادعا کند که به همه وجوه شخصیت حرفه‌ای معجونی پرداخته است اما ثبت بخشی از این جهان هنرمندانه، شایسته احترام است.»
«در مضار توتون» ساخته آریان رضایی در سایت هاشور عرضه شده است.
به گزارش خبرنگار مهر، مستند در «مضار توتون» به کارگردانی آریان رضایی که مروری است بر زندگی تئاتری محمدحسن معجونی طراح، بازیگر و کارگردان تئاتر و سرپرست گروه تئاتر لیو به تازگی منتشر شده است. به همین بهانه محدثه واعظی‌پور روزنامه‌نگار و نویسنده سینمایی یادداشتی درباره این مستند نوشته و به جایگاه حسن معجونی در تئاتر پرداخته است.
در این یادداشت آمده است:
«حسن معجونی کشف دیرهنگام سینما و تلویزیون، در دو دهه اخیر، یکی از بهترین بازیگران و کارگردانان تئاتر بوده است. او از نسلی است که دوره شکوفایی و درخشش‌شان در دهه ۸۰ به خلق روزهایی پرطراوت در نمایش ایران ختم شد. نسلی که بسیاری از آنها، دیگر مانند سابق موفق یا پرکار نیستند. بعضی در مقام بازیگر و کارگردان، جذب شبکه نمایش خانگی یا سینما شده و بعضی دیگر، کم‌کار و فراموش شده‌اند.
«در مضار توتون» می‌کوشد در فرصتی که در اختیار دارد، این مسیر را بررسی کرده و از شیوه کار و انتخاب‌های حسن معجونی بگوید. بازیگری که تاثیر علی رفیعی را بر خود و نگاهش انکار نمی‌کند و باور دارد که کوشیده خود را از تئاتر دولتی و دغدغه جلب نظر مدیران رها کند. آریان رضایی در این مستند، که بیشتر یک گفتگوی تصویری مفصل یا به اصطلاح تاریخ شفاهی است از کودکی معجونی شروع کرده، هر بخش از زندگی او را با میان تیتر، جدا و تماشاگر را متوجه نقاط برجسته آن فصل از زندگی این بازیگر و کارگردان کرده است.
«در مضار توتون» به مفهوم واقعی کلمه، مستند یا حتی یک فیلم نیست. اما به دلیل اهمیت سوژه و فقدان تاریخ‌نگاری، اقدامی ارزشمند برای ثبت بخشی از تاریخ نمایش ایران است. نکته حائز اهمیت، توجه و تمرکز بر تئاتر، به ویژه در دو دهه گذشته است، روزگاری که نمایش‌ها متنوع، تجربه‌ها متکثر و سالن‌های دولتی و خصوصی، در رقابت برای جذب مخاطب بودند؛ مخاطبی که آگاهانه، نمایش‌ها را انتخاب می‌کرد. دوره‌ای که تربیت بازیگر و ورود نسل تازه در تئاتر رخ می‌داد و ستاره‌های تلویزیون و سینما، از دل تجربه کردن روی صحنه تئاتر متولد می‌شدند. تماشاگری که با «در مضار توتون» همراه می‌شود این فرصت را به دست می‌آورد تا در خاطرات قدم زده و فصل‌هایی از بهترین نمایش‌های روزگاری نه چندان دور را تماشا کند.
«در مضار توتون» می‌تواند نقطه آغاز بحثی پرچالش یا ساخت مستندی چندوجهی درباره حسن معجونی باشد، بازیگری که به عنوان کارگردان، صاحب امضا و هویت در تئاتر است و زیر سایه نام و اعتبار کارگردان دیگری قرار نمی‌گیرد.
معجونی به عنوان بازیگر، آنقدر که روی صحنه به یادماندنی است، در سینما درخشان نبوده، سینمای ایران او را دیر کشف کرد. اگرچه حضورش در سریال «مسافران» و تجربه بازی در یک فضای کمدی و فانتزی، به شهرت و محبوبیتش انجامید و در «رهایم کن» نقشی متفاوت را به بهترین شکل اجرا کرد. او بازیگری است با انعطاف بالا، در نمایش «ایوانف» شیرین و دوست داشتنی است و حتی انفعالش، ترحم برانگیز. در «برف روی کاج‌ها» وجه منفی شخصیت، به واسطه حضور و اجرای او کمتر به چشم آمده و برجسته نمی‌شود. در «خوک» نزدیک به پرسونای دوست داشتنی همیشگی‌اش است، یک مرد شکست خورده و به آخر خط رسیده که دست و پا زدن‌هایش نتیجه نمی‌دهد. معجونی با همه این نقش‌ها در خاطر ما باقی می‌ماند با اجراهای هوشمندانه از چخوف، تلاشش برای روایت رنج انسان در نمایش‌های مختلف، با وفاداری‌اش به هنر تئاتر که همواره جذاب و زیباست، حتی اگر از دوران شکوهش فاصله داشته باشد.
«در مضار توتون» به واسطه روایت این شوریدگی و تلاش، تماشایی است، گمان نمی‌کنم کارگردان آن هم ادعا کند که به همه وجوه شخصیت حرفه‌ای معجونی پرداخته است اما ثبت بخشی از این جهان هنرمندانه، شایسته احترام است.»
«در مضار توتون» ساخته آریان رضایی در سایت هاشور عرضه شده است.
به گزارش خبرنگار مهر، مستند در «مضار توتون» به کارگردانی آریان رضایی که مروری است بر زندگی تئاتری محمدحسن معجونی طراح، بازیگر و کارگردان تئاتر و سرپرست گروه تئاتر لیو به تازگی منتشر شده است. به همین بهانه محدثه واعظی‌پور روزنامه‌نگار و نویسنده سینمایی یادداشتی درباره این مستند نوشته و به جایگاه حسن معجونی در تئاتر پرداخته است.
در این یادداشت آمده است:
«حسن معجونی کشف دیرهنگام سینما و تلویزیون، در دو دهه اخیر، یکی از بهترین بازیگران و کارگردانان تئاتر بوده است. او از نسلی است که دوره شکوفایی و درخشش‌شان در دهه ۸۰ به خلق روزهایی پرطراوت در نمایش ایران ختم شد. نسلی که بسیاری از آنها، دیگر مانند سابق موفق یا پرکار نیستند. بعضی در مقام بازیگر و کارگردان، جذب شبکه نمایش خانگی یا سینما شده و بعضی دیگر، کم‌کار و فراموش شده‌اند.
«در مضار توتون» می‌کوشد در فرصتی که در اختیار دارد، این مسیر را بررسی کرده و از شیوه کار و انتخاب‌های حسن معجونی بگوید. بازیگری که تاثیر علی رفیعی را بر خود و نگاهش انکار نمی‌کند و باور دارد که کوشیده خود را از تئاتر دولتی و دغدغه جلب نظر مدیران رها کند. آریان رضایی در این مستند، که بیشتر یک گفتگوی تصویری مفصل یا به اصطلاح تاریخ شفاهی است از کودکی معجونی شروع کرده، هر بخش از زندگی او را با میان تیتر، جدا و تماشاگر را متوجه نقاط برجسته آن فصل از زندگی این بازیگر و کارگردان کرده است.
«در مضار توتون» به مفهوم واقعی کلمه، مستند یا حتی یک فیلم نیست. اما به دلیل اهمیت سوژه و فقدان تاریخ‌نگاری، اقدامی ارزشمند برای ثبت بخشی از تاریخ نمایش ایران است. نکته حائز اهمیت، توجه و تمرکز بر تئاتر، به ویژه در دو دهه گذشته است، روزگاری که نمایش‌ها متنوع، تجربه‌ها متکثر و سالن‌های دولتی و خصوصی، در رقابت برای جذب مخاطب بودند؛ مخاطبی که آگاهانه، نمایش‌ها را انتخاب می‌کرد. دوره‌ای که تربیت بازیگر و ورود نسل تازه در تئاتر رخ می‌داد و ستاره‌های تلویزیون و سینما، از دل تجربه کردن روی صحنه تئاتر متولد می‌شدند. تماشاگری که با «در مضار توتون» همراه می‌شود این فرصت را به دست می‌آورد تا در خاطرات قدم زده و فصل‌هایی از بهترین نمایش‌های روزگاری نه چندان دور را تماشا کند.
«در مضار توتون» می‌تواند نقطه آغاز بحثی پرچالش یا ساخت مستندی چندوجهی درباره حسن معجونی باشد، بازیگری که به عنوان کارگردان، صاحب امضا و هویت در تئاتر است و زیر سایه نام و اعتبار کارگردان دیگری قرار نمی‌گیرد.
معجونی به عنوان بازیگر، آنقدر که روی صحنه به یادماندنی است، در سینما درخشان نبوده، سینمای ایران او را دیر کشف کرد. اگرچه حضورش در سریال «مسافران» و تجربه بازی در یک فضای کمدی و فانتزی، به شهرت و محبوبیتش انجامید و در «رهایم کن» نقشی متفاوت را به بهترین شکل اجرا کرد. او بازیگری است با انعطاف بالا، در نمایش «ایوانف» شیرین و دوست داشتنی است و حتی انفعالش، ترحم برانگیز. در «برف روی کاج‌ها» وجه منفی شخصیت، به واسطه حضور و اجرای او کمتر به چشم آمده و برجسته نمی‌شود. در «خوک» نزدیک به پرسونای دوست داشتنی همیشگی‌اش است، یک مرد شکست خورده و به آخر خط رسیده که دست و پا زدن‌هایش نتیجه نمی‌دهد. معجونی با همه این نقش‌ها در خاطر ما باقی می‌ماند با اجراهای هوشمندانه از چخوف، تلاشش برای روایت رنج انسان در نمایش‌های مختلف، با وفاداری‌اش به هنر تئاتر که همواره جذاب و زیباست، حتی اگر از دوران شکوهش فاصله داشته باشد.
«در مضار توتون» به واسطه روایت این شوریدگی و تلاش، تماشایی است، گمان نمی‌کنم کارگردان آن هم ادعا کند که به همه وجوه شخصیت حرفه‌ای معجونی پرداخته است اما ثبت بخشی از این جهان هنرمندانه، شایسته احترام است.»
«در مضار توتون» ساخته آریان رضایی در سایت هاشور عرضه شده است.
به گزارش خبرنگار مهر، مستند در «مضار توتون» به کارگردانی آریان رضایی که مروری است بر زندگی تئاتری محمدحسن معجونی طراح، بازیگر و کارگردان تئاتر و سرپرست گروه تئاتر لیو به تازگی منتشر شده است. به همین بهانه محدثه واعظی‌پور روزنامه‌نگار و نویسنده سینمایی یادداشتی درباره این مستند نوشته و به جایگاه حسن معجونی در تئاتر پرداخته است.
در این یادداشت آمده است:
«حسن معجونی کشف دیرهنگام سینما و تلویزیون، در دو دهه اخیر، یکی از بهترین بازیگران و کارگردانان تئاتر بوده است. او از نسلی است که دوره شکوفایی و درخشش‌شان در دهه ۸۰ به خلق روزهایی پرطراوت در نمایش ایران ختم شد. نسلی که بسیاری از آنها، دیگر مانند سابق موفق یا پرکار نیستند. بعضی در مقام بازیگر و کارگردان، جذب شبکه نمایش خانگی یا سینما شده و بعضی دیگر، کم‌کار و فراموش شده‌اند.
«در مضار توتون» می‌کوشد در فرصتی که در اختیار دارد، این مسیر را بررسی کرده و از شیوه کار و انتخاب‌های حسن معجونی بگوید. بازیگری که تاثیر علی رفیعی را بر خود و نگاهش انکار نمی‌کند و باور دارد که کوشیده خود را از تئاتر دولتی و دغدغه جلب نظر مدیران رها کند. آریان رضایی در این مستند، که بیشتر یک گفتگوی تصویری مفصل یا به اصطلاح تاریخ شفاهی است از کودکی معجونی شروع کرده، هر بخش از زندگی او را با میان تیتر، جدا و تماشاگر را متوجه نقاط برجسته آن فصل از زندگی این بازیگر و کارگردان کرده است.
«در مضار توتون» به مفهوم واقعی کلمه، مستند یا حتی یک فیلم نیست. اما به دلیل اهمیت سوژه و فقدان تاریخ‌نگاری، اقدامی ارزشمند برای ثبت بخشی از تاریخ نمایش ایران است. نکته حائز اهمیت، توجه و تمرکز بر تئاتر، به ویژه در دو دهه گذشته است، روزگاری که نمایش‌ها متنوع، تجربه‌ها متکثر و سالن‌های دولتی و خصوصی، در رقابت برای جذب مخاطب بودند؛ مخاطبی که آگاهانه، نمایش‌ها را انتخاب می‌کرد. دوره‌ای که تربیت بازیگر و ورود نسل تازه در تئاتر رخ می‌داد و ستاره‌های تلویزیون و سینما، از دل تجربه کردن روی صحنه تئاتر متولد می‌شدند. تماشاگری که با «در مضار توتون» همراه می‌شود این فرصت را به دست می‌آورد تا در خاطرات قدم زده و فصل‌هایی از بهترین نمایش‌های روزگاری نه چندان دور را تماشا کند.
«در مضار توتون» می‌تواند نقطه آغاز بحثی پرچالش یا ساخت مستندی چندوجهی درباره حسن معجونی باشد، بازیگری که به عنوان کارگردان، صاحب امضا و هویت در تئاتر است و زیر سایه نام و اعتبار کارگردان دیگری قرار نمی‌گیرد.
معجونی به عنوان بازیگر، آنقدر که روی صحنه به یادماندنی است، در سینما درخشان نبوده، سینمای ایران او را دیر کشف کرد. اگرچه حضورش در سریال «مسافران» و تجربه بازی در یک فضای کمدی و فانتزی، به شهرت و محبوبیتش انجامید و در «رهایم کن» نقشی متفاوت را به بهترین شکل اجرا کرد. او بازیگری است با انعطاف بالا، در نمایش «ایوانف» شیرین و دوست داشتنی است و حتی انفعالش، ترحم برانگیز. در «برف روی کاج‌ها» وجه منفی شخصیت، به واسطه حضور و اجرای او کمتر به چشم آمده و برجسته نمی‌شود. در «خوک» نزدیک به پرسونای دوست داشتنی همیشگی‌اش است، یک مرد شکست خورده و به آخر خط رسیده که دست و پا زدن‌هایش نتیجه نمی‌دهد. معجونی با همه این نقش‌ها در خاطر ما باقی می‌ماند با اجراهای هوشمندانه از چخوف، تلاشش برای روایت رنج انسان در نمایش‌های مختلف، با وفاداری‌اش به هنر تئاتر که همواره جذاب و زیباست، حتی اگر از دوران شکوهش فاصله داشته باشد.
«در مضار توتون» به واسطه روایت این شوریدگی و تلاش، تماشایی است، گمان نمی‌کنم کارگردان آن هم ادعا کند که به همه وجوه شخصیت حرفه‌ای معجونی پرداخته است اما ثبت بخشی از این جهان هنرمندانه، شایسته احترام است.»
«در مضار توتون» ساخته آریان رضایی در سایت هاشور عرضه شده است.
