به گزارش دانشجو اینترنشنال کودکان برای فراگیری زبان از ترکیب کردن اطلاعات استفاده می‌کنند. آنها این اطلاعات را از منابع مختلفی چون والدین و جامعه دریافت می‌کنند و برای یادگیری واژگان جدید از آنها استفاده می‌کنند.
کودکان در سال‌های ابتدایی ورود به مدرسه واژگان زیادی را یاد می‌گیرند. ممکن است یک کودک ۲ ساله قادر باشد تنها تعداد کمی از واژگان را بگوید، در حالی که کودکی پنج ساله هزاران واژه را بلد است. حال سؤال اینجاست که کودکان چگونه به این شاهکار حیرت‌آور دست پیدا می‌کنند؟
بیش از یک قرن است که این پرسش ذهن روان‌شناسان را به خود مشغول کرده و محققان در آزمایش‌های بی‌شمار خود اطلاعاتی را که کودکان برای یادگیری واژگان جدید از آنها استفاده می‌کنند مورد بررسی قرار داده‌اند؛ اما این مسئله که کودکان چگونه انواع مختلف اطلاعات را با هم ترکیب می‌کنند هنوز نامشخص باقی مانده است.
مانوئل بون (Manuel Bohn)، محقق بخش انسان‌شناسی تکاملی در مؤسسه ماکس پلانک می‌گوید: «می‌دانیم که کودکان از منابع اطلاعاتی متفاوتی از جمله دانش خود برای یادگیری واژگان جدید در محیط جامعه استفاده می‌کنند؛ اما تصویری که از پژوهش‌های موجود به دست آمده این است که کودکان برای خود ترفندهایی دارند.» مثلاً واژه استکان را در نظر بگیرید. اگر به یک کودک چیزی را که از قبل می‌شناسد و همچنین شیئی را که هیچ‌گاه ندیده نشان دهید، کودک تصور می‌کند واژه‌ای که پیش‌تر نشنیده مربوط به آن شیء جدید است. چرا این چنین است؟
کودکان از اطلاعات خود برای کامل کردن دانش واژگانی‌شان استفاده می‌کنند و به این نتیجه می‌رسند که شیئی که اسمی ندارد با اسم جدیدی که شیئی برای آن تعریف نشده هماهنگ می‌شود (مثلاً می‌گویید چیزی که با آن آب می‌نوشی استکان است و کودک این مفاهیم را با هم انطباق می‌دهد). آنها سایر اطلاعات از جامعه به دست می‌آورند. کودکان تعاملات پیشین خود را با افراد مختلف به خاطر می‌آورند تا بفهمند ممکن است مخاطب درباره چه چیزی با آنها صحبت کند.
مانوئل بون بیان می‌کند: «اما بچه‌ها در دنیای واقعی در محیط‌های پیچیده اجتماعی واژگان را یاد می‌گیرند که در این فضاها بیش از یک نوع اطلاعات در دسترس است. کودکان باید از دانش واژگانی خود در حین صحبت با افراد استفاده کنند. یادگیری لغت همواره نیازمند ترکیب چند منبع اطلاعاتی گوناگون است.» سؤالی که مطرح است این است که چگونه کودکان با وجود تفاوت‌هایی که گاهی اوقات در منابع اطلاعاتی وجود دارد آنها را با هم ترکیب می‌کنند.
گروهی از محققان مؤسسه ماکس پلانک، دانشگاه استنفورد و ام‌آی‌تی در پژوهش جدیدی درباره این مسئله تحقیق کردند. آنها در گام نخست مجموعه‌ای از آزمایش‌ها را طراحی کردند تا میزان حساسیت بچه‌ها به منابع اطلاعاتی مختلف را بسنجند. آنها سپس مدل شناختی رایانشی‌ای را ارائه کردند که شیوه ترکیب این اطلاعات را با جزئیات شرح می‌داد.
مایکل هنری تسلر (Michael Henry Tessler)، یکی از نویسندگان اصلی این مقاله، اظهار دارد: «می‌توانید این مدل را یک برنامه کوچک کامپیوتری در نظر بگیرید. ما در این آزمایش‌ها میزان حساسیت کودکان به اطلاعات مختلف را سنجیدیم و سپس این برنامه چیزی را که باید اتفاق بیفتد شبیه‌سازی کرد (به شرطی که این منابع اطلاعاتی به شیوه‌ای منطقی ترکیب شوند). این مدل پیش‌بینی‌هایی را درباره موقعیتهای فرضی جدید ارائه می‌کند.»
پژوهشگران در گام پایانی این موقعیتهای فرضی را به آزمایش‌هایی واقعی تبدیل کردند. آنها داده‌هایی را از کودکان ۲ تا ۵ ساله جمع‌آوری کردند تا دریابند که پیش‌بینی‌ها تا چه اندازه به واقعیت نزدیک‌اند. بون می‌گوید که نتایج این تحقیق نشان داد مدل‌های منطقی ترکیب اطلاعات چقدر خوب رفتارهای واقعی کودکان را در شرایط واقعی پیش‌بینی کرده بودند. این یافته‌ها نشان می‌دهد که ما از دید ریاضی درک خوبی از نحوه یادگیری زبان در کودکان داریم و در مسیر درستی گام برمی‌داریم.
