کیسینجر: عملکرد رهبران فعلی با نیازهای جهان امروز مطابق نیست

به گزارش ایسنا، به نقل از وبسایت روزنامه دیلی میل، کتاب “هنری کیسینجر”، ۹۹ ساله، وزیر امور خارجه اسبق آمریکا که روز سه‌شنبه با نام «رهبری: شش مطالعه در باب استراتژی‌های جهانی» منتشر شد، به شش رهبر جهانی پرداخته که در بازسازی و تغییر جهان در دوره ناپایدار پس از جنگ جهانی دوم کمک کردند. در این کتاب نام کنراد آدنائر (آلمان غربی) شارل دو گل (فرانسه) ریچارد نیکسون (آمریکا) انور سادات (مصر) لی کوان یو (سنگاپور) و مارگارت تاچر (انگلیس) ذکر شده است.

کیسینجر که در دولت ریچارد نیکسون مشاور امنیت ملی و سپس وزیر امور خارجه بود، با نیکسون و این پنج رهبر دیگر ارتباط داشت.

او میزان تطبیق عملکرد رهبران جهان با نیازهای ۲۰۲۲ را «دردناک» دانست، اما با این حال، کم‌کفایتی رهبران امروزی جهان را تماماً متوجه آن‌ها ندانست و گفت: اگر بخواهم در حق آن‌ها منصف باشم، باید بگویم که هنوز فرصتش را هم پیدا نکرده‌اند.

کیسینجر در عین حال تصریح کرد: اما می‌توان گفت که رهبران بزرگ، فرصت را می‌آفرینند.

کیسینجر ظهور دوباره رهبرانی پیشتاز و مشابه به افرادی که در کتابش به آن‌ها اشاره کرده را نامحتمل دانست و گفت: نگران این هستم که رهبری پیدا نشود، تا حدودی به خاطر اینکه ماهیت اطلاعات آنقدر تغییر کرده که تاثیر روزانه وقایع بر تامل درباره معنای آن‌ها چیره شده است. مدیریت جریان روزانه وقایع بسیار زمان‌بر است. اما از سوی دیگر، نحوه‌ای که به این مسائل رسیدگی شد، این است که یک نفر یا یک گروه پیدا می‌شود که باور دارد وجهه‌های والایی وجود دارند و سپس عموم مردم می‌گویند که «این همان چیزی است که ما واقعا می‌خواستیم». من روی این حقیقت که نوعی رهبری پیدا خواهد شد تا این کار را کند، حساب می‌کنم.

او که این اظهارات را در گفت‌وگو با روزنامه «یواس‌ای تودی» مطرح کرد، گفت: وقتی به دوره فعالیت خودم فکر می‌کنم، گرچه تنش‌هایی وجود داشت، اما همراهی و دوستی خاصی نیز میان روزنامه‌نگاران برجسته و مقامات ارشد وجود داشت. اما اکنون به هیچ وجه چنین چیزی نداریم. وقتی که من (در سال ۱۹۶۹) به عنوان مشاور امنیت ملی آمریکا انتخاب شدم، جو آلسوپ با من مصاحبه کرد، اما نه با این انگیزه که برای پر کردن روزنامه‌اش از من کسب اطلاعات کند، بلکه او می‌خواست ببیند من تا چه حد برای این منصب مناسب هستم. در نهایت او به این نتیجه رسید که من انتخاب مناسبی هستم. هر یکشنبه شب مراسم شامی بر پا می‌کرد که اهالی رسانه و افراد ارشد دو حزب را به آن دعوت می‌کردیم، اما چنین چیزی اکنون غیرممکن است.

این دیپلمات بازنشسته ۹۹ ساله آمریکایی، تنها مقام دولت ریچارد نیکسون است که در قید حیات است. او همچنین مسن‌ترین مقام سابق هر دولتی در آمریکاست و این باعث شده تا روزنامه‌نگاران و اندیشکده‌ها به نظرات او درباره وقایع مختلف علاقه‌مند شوند.

گرچه کیسینجر به ریچارد نیکسون وفادار بوده و در صحبت‌هایش سعی کرده به بخش‌های مثبت فعالیت وی اشاره کند، اما همچنان «رسوایی واترگیت» را مورد تاسف می‌داند.

رسوایی واترگِیت به رویدادهایی گفته می‌شود که بین سال‌های ۱۹۷۲–۱۹۷۵ در هتلی به همین نام در واشنگتن اتفاق افتاده و منجر به کناره‌گیری ریچارد نیکسون شدند.

او گفت: فکر می‌کنم این یک تراژدی بود، یک حماقت. فکر نمی‌کنم که نیکسون شخصا دستورش را داده باشد، اما شرایط را برای پرورش آن مهیا کرد.

کیسینجر در ادامه گفت: واترگیت به تنهایی مسئله کوچکی بود، اما جلوگیری از اجرای عدالت توسط رئیس‌جمهور (نیکسون) کوچک نبود. به همین دلیل بود که او سقوط کرد.

کیسینجر در سال ۱۹۶۹ و زمانی به کابینه نیکسون پیوست که آمریکا همچنان در بهت ترور جان اف کندی، رابرت کندی و مارتین لوتر کینگ بوده و جنگ ویتنام آن پیروزی زودهنگامی که انتظار می‌رفت باشد، نبود.

او وضعیت جهان امروز را با زمان خود مقایسه کرد و گفت: بار دیگر، آمریکا در تقریبا تمامی مناطق جهان با چالش‌های درهم تنیده‌ای مواجه است که استراتژی‌ها و ارزش‌هایش را به چالش می‌کشند.

این دیپلمات بازنشسته یکی از نتیجه‌های احتمالی وضع فعلی را مانند زمان خودش، «تقابل فاجعه‌بار» دانست، اما اشاره کرد که زمینه سیاسی این دو دوران باهم تفاوت دارد.

کیسینجر گفت: از یک منظر، وضعیت از گذشته بدتر است. چون در آن زمان منتقدان ما در یک سیستم یکسان بودند. اما آنچه اکنون اتفاق می‌افتد، بحث درباره ارزش آمریکاست، اینکه آیا آمریکا ارزش و شایستگی سیاست‌گذاری جهانی را دارد، (اگر بله) چه نوع آمریکایی؟ این از منظر اختلافات درونی ما، گفت‌وگو را از گذشته هم سخت‌تر می‌کند.

انتهای پیام

به گزارش ایسنا، به نقل از وبسایت روزنامه دیلی میل، کتاب “هنری کیسینجر”، ۹۹ ساله، وزیر امور خارجه اسبق آمریکا که روز سه‌شنبه با نام «رهبری: شش مطالعه در باب استراتژی‌های جهانی» منتشر شد، به شش رهبر جهانی پرداخته که در بازسازی و تغییر جهان در دوره ناپایدار پس از جنگ جهانی دوم کمک کردند. در این کتاب نام کنراد آدنائر (آلمان غربی) شارل دو گل (فرانسه) ریچارد نیکسون (آمریکا) انور سادات (مصر) لی کوان یو (سنگاپور) و مارگارت تاچر (انگلیس) ذکر شده است.

کیسینجر که در دولت ریچارد نیکسون مشاور امنیت ملی و سپس وزیر امور خارجه بود، با نیکسون و این پنج رهبر دیگر ارتباط داشت.

او میزان تطبیق عملکرد رهبران جهان با نیازهای ۲۰۲۲ را «دردناک» دانست، اما با این حال، کم‌کفایتی رهبران امروزی جهان را تماماً متوجه آن‌ها ندانست و گفت: اگر بخواهم در حق آن‌ها منصف باشم، باید بگویم که هنوز فرصتش را هم پیدا نکرده‌اند.

کیسینجر در عین حال تصریح کرد: اما می‌توان گفت که رهبران بزرگ، فرصت را می‌آفرینند.

کیسینجر ظهور دوباره رهبرانی پیشتاز و مشابه به افرادی که در کتابش به آن‌ها اشاره کرده را نامحتمل دانست و گفت: نگران این هستم که رهبری پیدا نشود، تا حدودی به خاطر اینکه ماهیت اطلاعات آنقدر تغییر کرده که تاثیر روزانه وقایع بر تامل درباره معنای آن‌ها چیره شده است. مدیریت جریان روزانه وقایع بسیار زمان‌بر است. اما از سوی دیگر، نحوه‌ای که به این مسائل رسیدگی شد، این است که یک نفر یا یک گروه پیدا می‌شود که باور دارد وجهه‌های والایی وجود دارند و سپس عموم مردم می‌گویند که «این همان چیزی است که ما واقعا می‌خواستیم». من روی این حقیقت که نوعی رهبری پیدا خواهد شد تا این کار را کند، حساب می‌کنم.

او که این اظهارات را در گفت‌وگو با روزنامه «یواس‌ای تودی» مطرح کرد، گفت: وقتی به دوره فعالیت خودم فکر می‌کنم، گرچه تنش‌هایی وجود داشت، اما همراهی و دوستی خاصی نیز میان روزنامه‌نگاران برجسته و مقامات ارشد وجود داشت. اما اکنون به هیچ وجه چنین چیزی نداریم. وقتی که من (در سال ۱۹۶۹) به عنوان مشاور امنیت ملی آمریکا انتخاب شدم، جو آلسوپ با من مصاحبه کرد، اما نه با این انگیزه که برای پر کردن روزنامه‌اش از من کسب اطلاعات کند، بلکه او می‌خواست ببیند من تا چه حد برای این منصب مناسب هستم. در نهایت او به این نتیجه رسید که من انتخاب مناسبی هستم. هر یکشنبه شب مراسم شامی بر پا می‌کرد که اهالی رسانه و افراد ارشد دو حزب را به آن دعوت می‌کردیم، اما چنین چیزی اکنون غیرممکن است.

این دیپلمات بازنشسته ۹۹ ساله آمریکایی، تنها مقام دولت ریچارد نیکسون است که در قید حیات است. او همچنین مسن‌ترین مقام سابق هر دولتی در آمریکاست و این باعث شده تا روزنامه‌نگاران و اندیشکده‌ها به نظرات او درباره وقایع مختلف علاقه‌مند شوند.

گرچه کیسینجر به ریچارد نیکسون وفادار بوده و در صحبت‌هایش سعی کرده به بخش‌های مثبت فعالیت وی اشاره کند، اما همچنان «رسوایی واترگیت» را مورد تاسف می‌داند.

رسوایی واترگِیت به رویدادهایی گفته می‌شود که بین سال‌های ۱۹۷۲–۱۹۷۵ در هتلی به همین نام در واشنگتن اتفاق افتاده و منجر به کناره‌گیری ریچارد نیکسون شدند.

او گفت: فکر می‌کنم این یک تراژدی بود، یک حماقت. فکر نمی‌کنم که نیکسون شخصا دستورش را داده باشد، اما شرایط را برای پرورش آن مهیا کرد.

کیسینجر در ادامه گفت: واترگیت به تنهایی مسئله کوچکی بود، اما جلوگیری از اجرای عدالت توسط رئیس‌جمهور (نیکسون) کوچک نبود. به همین دلیل بود که او سقوط کرد.

کیسینجر در سال ۱۹۶۹ و زمانی به کابینه نیکسون پیوست که آمریکا همچنان در بهت ترور جان اف کندی، رابرت کندی و مارتین لوتر کینگ بوده و جنگ ویتنام آن پیروزی زودهنگامی که انتظار می‌رفت باشد، نبود.

او وضعیت جهان امروز را با زمان خود مقایسه کرد و گفت: بار دیگر، آمریکا در تقریبا تمامی مناطق جهان با چالش‌های درهم تنیده‌ای مواجه است که استراتژی‌ها و ارزش‌هایش را به چالش می‌کشند.

این دیپلمات بازنشسته یکی از نتیجه‌های احتمالی وضع فعلی را مانند زمان خودش، «تقابل فاجعه‌بار» دانست، اما اشاره کرد که زمینه سیاسی این دو دوران باهم تفاوت دارد.

کیسینجر گفت: از یک منظر، وضعیت از گذشته بدتر است. چون در آن زمان منتقدان ما در یک سیستم یکسان بودند. اما آنچه اکنون اتفاق می‌افتد، بحث درباره ارزش آمریکاست، اینکه آیا آمریکا ارزش و شایستگی سیاست‌گذاری جهانی را دارد، (اگر بله) چه نوع آمریکایی؟ این از منظر اختلافات درونی ما، گفت‌وگو را از گذشته هم سخت‌تر می‌کند.

انتهای پیام

به گزارش ایسنا، به نقل از وبسایت روزنامه دیلی میل، کتاب “هنری کیسینجر”، ۹۹ ساله، وزیر امور خارجه اسبق آمریکا که روز سه‌شنبه با نام «رهبری: شش مطالعه در باب استراتژی‌های جهانی» منتشر شد، به شش رهبر جهانی پرداخته که در بازسازی و تغییر جهان در دوره ناپایدار پس از جنگ جهانی دوم کمک کردند. در این کتاب نام کنراد آدنائر (آلمان غربی) شارل دو گل (فرانسه) ریچارد نیکسون (آمریکا) انور سادات (مصر) لی کوان یو (سنگاپور) و مارگارت تاچر (انگلیس) ذکر شده است.

کیسینجر که در دولت ریچارد نیکسون مشاور امنیت ملی و سپس وزیر امور خارجه بود، با نیکسون و این پنج رهبر دیگر ارتباط داشت.

او میزان تطبیق عملکرد رهبران جهان با نیازهای ۲۰۲۲ را «دردناک» دانست، اما با این حال، کم‌کفایتی رهبران امروزی جهان را تماماً متوجه آن‌ها ندانست و گفت: اگر بخواهم در حق آن‌ها منصف باشم، باید بگویم که هنوز فرصتش را هم پیدا نکرده‌اند.

کیسینجر در عین حال تصریح کرد: اما می‌توان گفت که رهبران بزرگ، فرصت را می‌آفرینند.

کیسینجر ظهور دوباره رهبرانی پیشتاز و مشابه به افرادی که در کتابش به آن‌ها اشاره کرده را نامحتمل دانست و گفت: نگران این هستم که رهبری پیدا نشود، تا حدودی به خاطر اینکه ماهیت اطلاعات آنقدر تغییر کرده که تاثیر روزانه وقایع بر تامل درباره معنای آن‌ها چیره شده است. مدیریت جریان روزانه وقایع بسیار زمان‌بر است. اما از سوی دیگر، نحوه‌ای که به این مسائل رسیدگی شد، این است که یک نفر یا یک گروه پیدا می‌شود که باور دارد وجهه‌های والایی وجود دارند و سپس عموم مردم می‌گویند که «این همان چیزی است که ما واقعا می‌خواستیم». من روی این حقیقت که نوعی رهبری پیدا خواهد شد تا این کار را کند، حساب می‌کنم.

او که این اظهارات را در گفت‌وگو با روزنامه «یواس‌ای تودی» مطرح کرد، گفت: وقتی به دوره فعالیت خودم فکر می‌کنم، گرچه تنش‌هایی وجود داشت، اما همراهی و دوستی خاصی نیز میان روزنامه‌نگاران برجسته و مقامات ارشد وجود داشت. اما اکنون به هیچ وجه چنین چیزی نداریم. وقتی که من (در سال ۱۹۶۹) به عنوان مشاور امنیت ملی آمریکا انتخاب شدم، جو آلسوپ با من مصاحبه کرد، اما نه با این انگیزه که برای پر کردن روزنامه‌اش از من کسب اطلاعات کند، بلکه او می‌خواست ببیند من تا چه حد برای این منصب مناسب هستم. در نهایت او به این نتیجه رسید که من انتخاب مناسبی هستم. هر یکشنبه شب مراسم شامی بر پا می‌کرد که اهالی رسانه و افراد ارشد دو حزب را به آن دعوت می‌کردیم، اما چنین چیزی اکنون غیرممکن است.

این دیپلمات بازنشسته ۹۹ ساله آمریکایی، تنها مقام دولت ریچارد نیکسون است که در قید حیات است. او همچنین مسن‌ترین مقام سابق هر دولتی در آمریکاست و این باعث شده تا روزنامه‌نگاران و اندیشکده‌ها به نظرات او درباره وقایع مختلف علاقه‌مند شوند.

گرچه کیسینجر به ریچارد نیکسون وفادار بوده و در صحبت‌هایش سعی کرده به بخش‌های مثبت فعالیت وی اشاره کند، اما همچنان «رسوایی واترگیت» را مورد تاسف می‌داند.

رسوایی واترگِیت به رویدادهایی گفته می‌شود که بین سال‌های ۱۹۷۲–۱۹۷۵ در هتلی به همین نام در واشنگتن اتفاق افتاده و منجر به کناره‌گیری ریچارد نیکسون شدند.

او گفت: فکر می‌کنم این یک تراژدی بود، یک حماقت. فکر نمی‌کنم که نیکسون شخصا دستورش را داده باشد، اما شرایط را برای پرورش آن مهیا کرد.

کیسینجر در ادامه گفت: واترگیت به تنهایی مسئله کوچکی بود، اما جلوگیری از اجرای عدالت توسط رئیس‌جمهور (نیکسون) کوچک نبود. به همین دلیل بود که او سقوط کرد.

کیسینجر در سال ۱۹۶۹ و زمانی به کابینه نیکسون پیوست که آمریکا همچنان در بهت ترور جان اف کندی، رابرت کندی و مارتین لوتر کینگ بوده و جنگ ویتنام آن پیروزی زودهنگامی که انتظار می‌رفت باشد، نبود.

او وضعیت جهان امروز را با زمان خود مقایسه کرد و گفت: بار دیگر، آمریکا در تقریبا تمامی مناطق جهان با چالش‌های درهم تنیده‌ای مواجه است که استراتژی‌ها و ارزش‌هایش را به چالش می‌کشند.

این دیپلمات بازنشسته یکی از نتیجه‌های احتمالی وضع فعلی را مانند زمان خودش، «تقابل فاجعه‌بار» دانست، اما اشاره کرد که زمینه سیاسی این دو دوران باهم تفاوت دارد.

کیسینجر گفت: از یک منظر، وضعیت از گذشته بدتر است. چون در آن زمان منتقدان ما در یک سیستم یکسان بودند. اما آنچه اکنون اتفاق می‌افتد، بحث درباره ارزش آمریکاست، اینکه آیا آمریکا ارزش و شایستگی سیاست‌گذاری جهانی را دارد، (اگر بله) چه نوع آمریکایی؟ این از منظر اختلافات درونی ما، گفت‌وگو را از گذشته هم سخت‌تر می‌کند.

انتهای پیام

به گزارش ایسنا، به نقل از وبسایت روزنامه دیلی میل، کتاب “هنری کیسینجر”، ۹۹ ساله، وزیر امور خارجه اسبق آمریکا که روز سه‌شنبه با نام «رهبری: شش مطالعه در باب استراتژی‌های جهانی» منتشر شد، به شش رهبر جهانی پرداخته که در بازسازی و تغییر جهان در دوره ناپایدار پس از جنگ جهانی دوم کمک کردند. در این کتاب نام کنراد آدنائر (آلمان غربی) شارل دو گل (فرانسه) ریچارد نیکسون (آمریکا) انور سادات (مصر) لی کوان یو (سنگاپور) و مارگارت تاچر (انگلیس) ذکر شده است.

کیسینجر که در دولت ریچارد نیکسون مشاور امنیت ملی و سپس وزیر امور خارجه بود، با نیکسون و این پنج رهبر دیگر ارتباط داشت.

او میزان تطبیق عملکرد رهبران جهان با نیازهای ۲۰۲۲ را «دردناک» دانست، اما با این حال، کم‌کفایتی رهبران امروزی جهان را تماماً متوجه آن‌ها ندانست و گفت: اگر بخواهم در حق آن‌ها منصف باشم، باید بگویم که هنوز فرصتش را هم پیدا نکرده‌اند.

کیسینجر در عین حال تصریح کرد: اما می‌توان گفت که رهبران بزرگ، فرصت را می‌آفرینند.

کیسینجر ظهور دوباره رهبرانی پیشتاز و مشابه به افرادی که در کتابش به آن‌ها اشاره کرده را نامحتمل دانست و گفت: نگران این هستم که رهبری پیدا نشود، تا حدودی به خاطر اینکه ماهیت اطلاعات آنقدر تغییر کرده که تاثیر روزانه وقایع بر تامل درباره معنای آن‌ها چیره شده است. مدیریت جریان روزانه وقایع بسیار زمان‌بر است. اما از سوی دیگر، نحوه‌ای که به این مسائل رسیدگی شد، این است که یک نفر یا یک گروه پیدا می‌شود که باور دارد وجهه‌های والایی وجود دارند و سپس عموم مردم می‌گویند که «این همان چیزی است که ما واقعا می‌خواستیم». من روی این حقیقت که نوعی رهبری پیدا خواهد شد تا این کار را کند، حساب می‌کنم.

او که این اظهارات را در گفت‌وگو با روزنامه «یواس‌ای تودی» مطرح کرد، گفت: وقتی به دوره فعالیت خودم فکر می‌کنم، گرچه تنش‌هایی وجود داشت، اما همراهی و دوستی خاصی نیز میان روزنامه‌نگاران برجسته و مقامات ارشد وجود داشت. اما اکنون به هیچ وجه چنین چیزی نداریم. وقتی که من (در سال ۱۹۶۹) به عنوان مشاور امنیت ملی آمریکا انتخاب شدم، جو آلسوپ با من مصاحبه کرد، اما نه با این انگیزه که برای پر کردن روزنامه‌اش از من کسب اطلاعات کند، بلکه او می‌خواست ببیند من تا چه حد برای این منصب مناسب هستم. در نهایت او به این نتیجه رسید که من انتخاب مناسبی هستم. هر یکشنبه شب مراسم شامی بر پا می‌کرد که اهالی رسانه و افراد ارشد دو حزب را به آن دعوت می‌کردیم، اما چنین چیزی اکنون غیرممکن است.

این دیپلمات بازنشسته ۹۹ ساله آمریکایی، تنها مقام دولت ریچارد نیکسون است که در قید حیات است. او همچنین مسن‌ترین مقام سابق هر دولتی در آمریکاست و این باعث شده تا روزنامه‌نگاران و اندیشکده‌ها به نظرات او درباره وقایع مختلف علاقه‌مند شوند.

گرچه کیسینجر به ریچارد نیکسون وفادار بوده و در صحبت‌هایش سعی کرده به بخش‌های مثبت فعالیت وی اشاره کند، اما همچنان «رسوایی واترگیت» را مورد تاسف می‌داند.

رسوایی واترگِیت به رویدادهایی گفته می‌شود که بین سال‌های ۱۹۷۲–۱۹۷۵ در هتلی به همین نام در واشنگتن اتفاق افتاده و منجر به کناره‌گیری ریچارد نیکسون شدند.

او گفت: فکر می‌کنم این یک تراژدی بود، یک حماقت. فکر نمی‌کنم که نیکسون شخصا دستورش را داده باشد، اما شرایط را برای پرورش آن مهیا کرد.

کیسینجر در ادامه گفت: واترگیت به تنهایی مسئله کوچکی بود، اما جلوگیری از اجرای عدالت توسط رئیس‌جمهور (نیکسون) کوچک نبود. به همین دلیل بود که او سقوط کرد.

کیسینجر در سال ۱۹۶۹ و زمانی به کابینه نیکسون پیوست که آمریکا همچنان در بهت ترور جان اف کندی، رابرت کندی و مارتین لوتر کینگ بوده و جنگ ویتنام آن پیروزی زودهنگامی که انتظار می‌رفت باشد، نبود.

او وضعیت جهان امروز را با زمان خود مقایسه کرد و گفت: بار دیگر، آمریکا در تقریبا تمامی مناطق جهان با چالش‌های درهم تنیده‌ای مواجه است که استراتژی‌ها و ارزش‌هایش را به چالش می‌کشند.

این دیپلمات بازنشسته یکی از نتیجه‌های احتمالی وضع فعلی را مانند زمان خودش، «تقابل فاجعه‌بار» دانست، اما اشاره کرد که زمینه سیاسی این دو دوران باهم تفاوت دارد.

کیسینجر گفت: از یک منظر، وضعیت از گذشته بدتر است. چون در آن زمان منتقدان ما در یک سیستم یکسان بودند. اما آنچه اکنون اتفاق می‌افتد، بحث درباره ارزش آمریکاست، اینکه آیا آمریکا ارزش و شایستگی سیاست‌گذاری جهانی را دارد، (اگر بله) چه نوع آمریکایی؟ این از منظر اختلافات درونی ما، گفت‌وگو را از گذشته هم سخت‌تر می‌کند.

انتهای پیام