به گزارش دانشجو اینترنشنال؛ منچستریونایتد در بازیسازی مشکل دارد. آنها نمی‌توانند در تغییر فاز هجومی به دفاعی به درست دفاع کنند. هیچ ساختار ثابتی برای حملات آنها وجود ندارد. آنها بیش از حد به بازیکنان وابسته هستند. آنها هیچ گزینه مشخصی برای پست هافبک دفاعی ندارند. از این نظر باید گفت که از خط میانی چندان درخشانی نیز برخوردار نیستند. آنها تیمی هستند که با هزینه گزافی در کنار هم قرار گرفته‌اند اما گاهی به نظر می‌رسد که ارزشی کمتر از این هزینه صورت گرفته دارند.
اما بدتر از همه این است که معمولا در دقایق پایانی نمایشی کاملا ناامیدکننده، آنها موفق می‌شوند گلی دیرهنگام و پیروزی‌بخش به ثمر برسانند که باعث می‌شود بعضی از ما حاضران در اتاق رسانه اولدترافورد از خودمان بپرسیم: آیا هیچکدام از این مشکلات واقعا اهمیتی دارند؟
باید اهمیت داشته باشند. به نظر می‌رسد که چنین نواقصی می‌تواند بسیاری از تیم‌های و سرمربیان دیگر را به زانو درآورد. اما با این که انتقادات قدیمی به صورت مداوم در طول سه سال گذشته صورت گرفته و تردیدهایی در بین هواداران حامی اما واقع‌گرا ایجاد شده، اوله گونار سولسشر همچنان از مهارت عجیب نتیجه‌گیری در زمانی که بیش از پیش به آن نیاز دارد برخوردار است.
البته داشتن این مهارت که او نیازی به کسب چنین پیروزی‌های نداشته باشد بسیار بهتر است. این پنجمین یا ششمین بار است که سولسشر از زمان حضور روی نیمکت یونایتد خودش را در چنین شرایطی می‌بیند اما یونایتد باز هم دوام می‌آورد. گاهی فشارها با نمایشی خیره‌کننده و متفاوت کم شده است، مانند دو پیروزی برابر تاتنهام و منچسترسیتی در دسامبر 2019. گاهی تمام مشکلات معمول هنوز برای ما قابل رویت هستند اما بازیکنانی به صورت انفرادی تمام تلاش‌شان را به کار می‌گیرند تا سایر هم تیمی‌ها را از خط پایان عبور دهند.
در چند سال اخیر با اوج‌گیری دوباره‌ی سیستم ۱-۳-۲-۴ و سیستم‌هایی شبیه به آن مانند ۳-۴-۳، مبحث محور دوگانه یا دابل پیوت (double pivot) به جریان اصلی فوتبال دنیا وارد شده است. پس از تسلط چندین ساله‌ی سیستم ۳-۳-۴ که توسط کلوپ و گواردیولا مورد الگوبرداری قرار گرفتند، استفاده از این نوع چینش خط هافبک با حضور دو بازیکن محوری کمی از جریان فوتبال خارج شده بود. نتیجه‌ی دیگر این الگو کم شدن استفاده از بازیکنان شماره ده کلاسیک بود.
پیشنهاد مطلب: چرا کومان باید در بارسلونا بماند؟! پاسخ یک معادله چند مجهولی
در واقع با وجود مربیانی همچون کلوپ و حتی آنتونیو کنته که از سیستم سه هافبکه با محور تک‌گانه و دو بازیکن شماره هشت استفاده می‌کردند، تیم‌هایی با سیستم‌های محور دوگانه در فوتبال دنیا کم رنگ‌تر شده بودند. در این بین یک استثنا وجود داشت و آن هم چلسی آنتونیو کنته بود که در آن این سیستم به چند دلیل مورد استفاده قرار گرفت و موفق بود. اول اینکه زوج خط هافبک این تیم یعنی نمانیا ماتیچ و انگولو کانته تمام ویژگی‌های لازم برای حضور در این پست را داشتند و دوم این که ادن هازارد به جای حضور در پست شماره‌ی ۹ می‌توانست در پست وینگر به کار گرفته شود.
به هر صورت در یکی دو سال اخیر و همراه با درخشش بازیکنانی مانند برونو فرناندز در منچستر یونایتد، توماس مولر در بایرن مونیخ و حتی هاکان چالهان اوغلو در آث میلان به عنوان شماره‌ی ۱۰، استفاده از سیستم محور دوگانه راه خود را مجددا به دنیای فوتبال پیدا کرده است.
در بین این سه تیم، می‌توان گفت که محور دوگانه‌ی بایرن مونیخ با حضور لئون گورتزکا و جاشوا کیمیش (و پیش از آن تیاگو آلکانترا) موفق‌ترین نمونه بوده است که توانسته‌اند ستون اصلی بهترین تیم اروپای دو سال اخیر را تشکیل دهند.
آث میلان هم توانسته با عملکرد موفق زوج بن ناصر و کسیه پس از سال‌ها خود را به سطح اول رقابت در سری آ برساند و در لیگ برتر انگلیس هم وستهمِ دیوید مویس با زوج رایس-سوچک و لستر سیتیِ برندن راجرز با زوج اندیدی-تیلمانز توانستند کار را برای شش تیم اصلی سخت کنند.
در این بین، منچستر یونایتد که پس از اضافه شدن برونو فرناندز بیش از پیش این سیستم رو مورد استفاده قرار داد و بهترین نتایج خود را پس از بازنشستگی سرالکس فرگوسن تجربه کرد، همچنان نتوانسته زوج مناسبی برای این پست پیدا کند. آنها در این بازه از پوگبا، ماتیچ، فرد، مک تامینی و حتی دانی فن دبیک هم استفاده کرده‌اند، اما نتایج آنچنان امیدوارکننده نبود. در تابستان گذشته، این تیم به بازیکنانی مانند دکلان رایس، سائول نیگز، ادواردو کاماوینگا، لئون گورتزکا و روبن نوس لینک شد اما به نظر می‌رسید اولویت این تیم تقویت پست وینگر راست و خط دفاع باشد که به جذب جیدن سانچو و رافائل واران انجامید.
در روزهای آخر سیستم نقل و انتقالات هم جریانات ناگهانی مربوط به انتقال رونالدو باعث شد یونایتد به سراغ خرید هافبک جدید نرود. با این حال به دلیل خلا حضور هافبک مناسب برای این پست در همین هفته‌هایی ابتدایی فصل – به خصوص در مقابل ساوتهمپتون در لیگ برتر و یانگ بویز سوئیس در لیگ قهرمانان – به نظر می‌رسد این تیم با تیم‌های قدرتمند اروپا و حتی لیگ برتر مانند چلسی، منچستر سیتی و لیورپول فاصله دارد.
یکی از نشانه‌های این موضوع که سولسشر پذیرفته تیمش مشکلاتی دارد که باید حل شود این است که او از سیستمی جدید برابر ویارئال استفاده کرد. پل پوگبا پستی هجومی‌تر در خط میانی داشت و تقریبا کنار برونو فرناندز قرار گرفته بود تا یونایتد از سیستم 3-3-4 با حضور اسکات مک تومینای به عنوان تک هافبک دفاعی استفاده کند. تغییر شرایطی نیز در دفاع کناری دیده می‌شد، جایی که دیه‌گو دالوت جانشین آرون ون بیساکای محروم شده و در پستی حضور داشت که باید به میانه میدان نیز سرکشی می‌کرد.
دالوت پس از پایان بازی گفت:« ما می‌خواستم کناره‌ها را به وینگرها بسپاریم. مدافعان کناری به میان زمین می‌آمدند تا جلوی ضدحملات را بگیرند و بازیسازی را از مناطق میانی انجام دهند.»
یونایتد تیمی است که در تابستان گذشته با اضافه کردن واران، سانچو و رونالدو قدم‌های مهمی در جهت بازگشت به سطح اول باشگاه‌های اروپا برداشته است و جذب یک بازیکن برای پست محور دوگانه آخرین تکه پازل برای این تیم است. بدون زوج قابل قبول در پست شش یونایتد را نمی‌توان قابل رقابت با سیتی، لیورپول و چلسی که هیچ ایرادی تا این اندازه بزرگ در ترکیب خود ندارند، دانست. یونایتد با احتمال بالا این فصل را هم در جایگاه لیگ قهرمانان به اتمام می‌رساند و نتیجه‌ی قابل قبول برای این باشگاه صعود به مراحل حذفی لیگ قهرمانان و کسب حداقل یک جام است، ولی انتظاری بیش از این نمی‌توان داشت. با این حال در صورت خرید بازیکنی مناسب برای این پست این تیم کاملا توانایی رقابت برای قهرمانی لیگ را پیدا می‌کند و با توجه به پروفایل سنی مناسب بازیکنانش می‌تواند به ماندن در این سطح هم امیدوار باشد.
