به گزارش خبرآنلاین، در این تحقیق، ۲۵ فرد ۱۸ تا ۳۰ ساله شرکت کردند و از آن‌ها خواسته شد که به مدت ۷۲ ساعت استفاده از گوشی را به حداقل برسانند. تنها تماس‌های ضروری و فعالیت‌های مرتبط با کار مجاز بود. پژوهشگران از دانشگاه‌های هایدلبرگ و کلن در آلمان، برای بررسی تأثیر این محدودیت، از اسکن‌های تصویربرداری تشدید مغناطیسی MRI و آزمایش‌های روان‌شناسی استفاده کردند.
به نقل از یک‌پزشک، نتایج نشان داد که پس از این دوره، تغییراتی در الگوهای مغزی افراد مشاهده شد که ارتباط نزدیکی با سیستم‌های انتقال‌دهنده‌های عصبی دوپامین Dopamine و سروتونین Serotonin داشتند. این دو ماده شیمیایی در تنظیم رفتارهای اجباری و کنترل خلق و خو نقش کلیدی ایفا می‌کنند.
گوشی‌ها، اعتیادآور مثل نیکوتین و الکل
برای بررسی دقیق‌تر، شرکت‌کنندگان تصاویری از گوشی‌های روشن و خاموش و همچنین تصاویری خنثی مانند قایق‌ها و گل‌ها را مشاهده کردند. واکنش مغز آن‌ها به عکس‌های گوشی، مشابه فعالیت مغزی در هنگام پردازش پاداش‌ها و تمایلات شدید بود.
این تغییرات مغزی شباهت زیادی به الگوهای دیده‌شده در افراد دارای وابستگی به مواد اعتیادآور مانند نیکوتین و الکل داشت. این یافته، گمانه‌زنی‌ها درباره اعتیادآور بودن گوشی‌های هوشمند را تقویت می‌کند.
هرچند نتایج اسکن‌های مغزی نشان داد که قطع دسترسی به گوشی باعث تغییراتی در سیستم‌های عصبی مرتبط با اعتیاد می‌شود، اما داده‌های روان‌شناسی حکایت از آن داشت که شرکت‌کنندگان تغییر محسوسی در خلق‌وخو یا حس وابستگی به گوشی تجربه نکردند. البته برخی افراد از بهبود حال روحی خود خبر دادند، اما این موضوع در داده‌های کلی تحقیق به‌عنوان تغییری چشمگیر ثبت نشد.
همه فعالیت‌های با گوشی اعتیادآور نیستند
این پژوهش به بررسی این موضوع نپرداخت که چه نوع استفاده‌ای از گوشی بیشترین اثر را بر مغز دارد. اما احتمالاً همه فعالیت‌های دیجیتالی یکسان نیستند. تعاملات اجتماعی آنلاین و شبکه‌های اجتماعی ممکن است نقش پررنگ‌تری در وابستگی به گوشی ایفا کنند.
پژوهشگران تأکید کردند که در مطالعات آینده، باید تفاوت میان اشتیاق به استفاده از گوشی و نیاز به ارتباطات اجتماعی دیجیتال بررسی شود، چراکه این دو عامل امروزه کاملاً در هم تنیده شده‌اند.
زنگ خطری برای وابستگی بیش از حد
در دنیایی که کمتر از ۲۰ سال از ورود گوشی‌های هوشمند می‌گذرد، ما همچنان در حال کشف تأثیرات این فناوری بر زندگی و ذهن خود هستیم. این پژوهش نشان داد که محدود کردن استفاده از گوشی، حتی برای مدت کوتاه، می‌تواند اثرات عمیقی بر مغز داشته باشد.
نتایج این تحقیق می‌تواند به درک بهتر رفتارهای اعتیادگونه مرتبط با استفاده بیش از حد از گوشی کمک کند و راه را برای مطالعات دقیق‌تر درباره وابستگی دیجیتالی باز کند.
۵۸۵۸
به گزارش خبرآنلاین، در این تحقیق، ۲۵ فرد ۱۸ تا ۳۰ ساله شرکت کردند و از آن‌ها خواسته شد که به مدت ۷۲ ساعت استفاده از گوشی را به حداقل برسانند. تنها تماس‌های ضروری و فعالیت‌های مرتبط با کار مجاز بود. پژوهشگران از دانشگاه‌های هایدلبرگ و کلن در آلمان، برای بررسی تأثیر این محدودیت، از اسکن‌های تصویربرداری تشدید مغناطیسی MRI و آزمایش‌های روان‌شناسی استفاده کردند.
به نقل از یک‌پزشک، نتایج نشان داد که پس از این دوره، تغییراتی در الگوهای مغزی افراد مشاهده شد که ارتباط نزدیکی با سیستم‌های انتقال‌دهنده‌های عصبی دوپامین Dopamine و سروتونین Serotonin داشتند. این دو ماده شیمیایی در تنظیم رفتارهای اجباری و کنترل خلق و خو نقش کلیدی ایفا می‌کنند.
گوشی‌ها، اعتیادآور مثل نیکوتین و الکل
برای بررسی دقیق‌تر، شرکت‌کنندگان تصاویری از گوشی‌های روشن و خاموش و همچنین تصاویری خنثی مانند قایق‌ها و گل‌ها را مشاهده کردند. واکنش مغز آن‌ها به عکس‌های گوشی، مشابه فعالیت مغزی در هنگام پردازش پاداش‌ها و تمایلات شدید بود.
این تغییرات مغزی شباهت زیادی به الگوهای دیده‌شده در افراد دارای وابستگی به مواد اعتیادآور مانند نیکوتین و الکل داشت. این یافته، گمانه‌زنی‌ها درباره اعتیادآور بودن گوشی‌های هوشمند را تقویت می‌کند.
هرچند نتایج اسکن‌های مغزی نشان داد که قطع دسترسی به گوشی باعث تغییراتی در سیستم‌های عصبی مرتبط با اعتیاد می‌شود، اما داده‌های روان‌شناسی حکایت از آن داشت که شرکت‌کنندگان تغییر محسوسی در خلق‌وخو یا حس وابستگی به گوشی تجربه نکردند. البته برخی افراد از بهبود حال روحی خود خبر دادند، اما این موضوع در داده‌های کلی تحقیق به‌عنوان تغییری چشمگیر ثبت نشد.
همه فعالیت‌های با گوشی اعتیادآور نیستند
این پژوهش به بررسی این موضوع نپرداخت که چه نوع استفاده‌ای از گوشی بیشترین اثر را بر مغز دارد. اما احتمالاً همه فعالیت‌های دیجیتالی یکسان نیستند. تعاملات اجتماعی آنلاین و شبکه‌های اجتماعی ممکن است نقش پررنگ‌تری در وابستگی به گوشی ایفا کنند.
پژوهشگران تأکید کردند که در مطالعات آینده، باید تفاوت میان اشتیاق به استفاده از گوشی و نیاز به ارتباطات اجتماعی دیجیتال بررسی شود، چراکه این دو عامل امروزه کاملاً در هم تنیده شده‌اند.
زنگ خطری برای وابستگی بیش از حد
در دنیایی که کمتر از ۲۰ سال از ورود گوشی‌های هوشمند می‌گذرد، ما همچنان در حال کشف تأثیرات این فناوری بر زندگی و ذهن خود هستیم. این پژوهش نشان داد که محدود کردن استفاده از گوشی، حتی برای مدت کوتاه، می‌تواند اثرات عمیقی بر مغز داشته باشد.
نتایج این تحقیق می‌تواند به درک بهتر رفتارهای اعتیادگونه مرتبط با استفاده بیش از حد از گوشی کمک کند و راه را برای مطالعات دقیق‌تر درباره وابستگی دیجیتالی باز کند.
۵۸۵۸
به گزارش خبرآنلاین، در این تحقیق، ۲۵ فرد ۱۸ تا ۳۰ ساله شرکت کردند و از آن‌ها خواسته شد که به مدت ۷۲ ساعت استفاده از گوشی را به حداقل برسانند. تنها تماس‌های ضروری و فعالیت‌های مرتبط با کار مجاز بود. پژوهشگران از دانشگاه‌های هایدلبرگ و کلن در آلمان، برای بررسی تأثیر این محدودیت، از اسکن‌های تصویربرداری تشدید مغناطیسی MRI و آزمایش‌های روان‌شناسی استفاده کردند.
به نقل از یک‌پزشک، نتایج نشان داد که پس از این دوره، تغییراتی در الگوهای مغزی افراد مشاهده شد که ارتباط نزدیکی با سیستم‌های انتقال‌دهنده‌های عصبی دوپامین Dopamine و سروتونین Serotonin داشتند. این دو ماده شیمیایی در تنظیم رفتارهای اجباری و کنترل خلق و خو نقش کلیدی ایفا می‌کنند.
گوشی‌ها، اعتیادآور مثل نیکوتین و الکل
برای بررسی دقیق‌تر، شرکت‌کنندگان تصاویری از گوشی‌های روشن و خاموش و همچنین تصاویری خنثی مانند قایق‌ها و گل‌ها را مشاهده کردند. واکنش مغز آن‌ها به عکس‌های گوشی، مشابه فعالیت مغزی در هنگام پردازش پاداش‌ها و تمایلات شدید بود.
این تغییرات مغزی شباهت زیادی به الگوهای دیده‌شده در افراد دارای وابستگی به مواد اعتیادآور مانند نیکوتین و الکل داشت. این یافته، گمانه‌زنی‌ها درباره اعتیادآور بودن گوشی‌های هوشمند را تقویت می‌کند.
هرچند نتایج اسکن‌های مغزی نشان داد که قطع دسترسی به گوشی باعث تغییراتی در سیستم‌های عصبی مرتبط با اعتیاد می‌شود، اما داده‌های روان‌شناسی حکایت از آن داشت که شرکت‌کنندگان تغییر محسوسی در خلق‌وخو یا حس وابستگی به گوشی تجربه نکردند. البته برخی افراد از بهبود حال روحی خود خبر دادند، اما این موضوع در داده‌های کلی تحقیق به‌عنوان تغییری چشمگیر ثبت نشد.
همه فعالیت‌های با گوشی اعتیادآور نیستند
این پژوهش به بررسی این موضوع نپرداخت که چه نوع استفاده‌ای از گوشی بیشترین اثر را بر مغز دارد. اما احتمالاً همه فعالیت‌های دیجیتالی یکسان نیستند. تعاملات اجتماعی آنلاین و شبکه‌های اجتماعی ممکن است نقش پررنگ‌تری در وابستگی به گوشی ایفا کنند.
پژوهشگران تأکید کردند که در مطالعات آینده، باید تفاوت میان اشتیاق به استفاده از گوشی و نیاز به ارتباطات اجتماعی دیجیتال بررسی شود، چراکه این دو عامل امروزه کاملاً در هم تنیده شده‌اند.
زنگ خطری برای وابستگی بیش از حد
در دنیایی که کمتر از ۲۰ سال از ورود گوشی‌های هوشمند می‌گذرد، ما همچنان در حال کشف تأثیرات این فناوری بر زندگی و ذهن خود هستیم. این پژوهش نشان داد که محدود کردن استفاده از گوشی، حتی برای مدت کوتاه، می‌تواند اثرات عمیقی بر مغز داشته باشد.
نتایج این تحقیق می‌تواند به درک بهتر رفتارهای اعتیادگونه مرتبط با استفاده بیش از حد از گوشی کمک کند و راه را برای مطالعات دقیق‌تر درباره وابستگی دیجیتالی باز کند.
۵۸۵۸
به گزارش خبرآنلاین، در این تحقیق، ۲۵ فرد ۱۸ تا ۳۰ ساله شرکت کردند و از آن‌ها خواسته شد که به مدت ۷۲ ساعت استفاده از گوشی را به حداقل برسانند. تنها تماس‌های ضروری و فعالیت‌های مرتبط با کار مجاز بود. پژوهشگران از دانشگاه‌های هایدلبرگ و کلن در آلمان، برای بررسی تأثیر این محدودیت، از اسکن‌های تصویربرداری تشدید مغناطیسی MRI و آزمایش‌های روان‌شناسی استفاده کردند.
به نقل از یک‌پزشک، نتایج نشان داد که پس از این دوره، تغییراتی در الگوهای مغزی افراد مشاهده شد که ارتباط نزدیکی با سیستم‌های انتقال‌دهنده‌های عصبی دوپامین Dopamine و سروتونین Serotonin داشتند. این دو ماده شیمیایی در تنظیم رفتارهای اجباری و کنترل خلق و خو نقش کلیدی ایفا می‌کنند.
گوشی‌ها، اعتیادآور مثل نیکوتین و الکل
برای بررسی دقیق‌تر، شرکت‌کنندگان تصاویری از گوشی‌های روشن و خاموش و همچنین تصاویری خنثی مانند قایق‌ها و گل‌ها را مشاهده کردند. واکنش مغز آن‌ها به عکس‌های گوشی، مشابه فعالیت مغزی در هنگام پردازش پاداش‌ها و تمایلات شدید بود.
این تغییرات مغزی شباهت زیادی به الگوهای دیده‌شده در افراد دارای وابستگی به مواد اعتیادآور مانند نیکوتین و الکل داشت. این یافته، گمانه‌زنی‌ها درباره اعتیادآور بودن گوشی‌های هوشمند را تقویت می‌کند.
هرچند نتایج اسکن‌های مغزی نشان داد که قطع دسترسی به گوشی باعث تغییراتی در سیستم‌های عصبی مرتبط با اعتیاد می‌شود، اما داده‌های روان‌شناسی حکایت از آن داشت که شرکت‌کنندگان تغییر محسوسی در خلق‌وخو یا حس وابستگی به گوشی تجربه نکردند. البته برخی افراد از بهبود حال روحی خود خبر دادند، اما این موضوع در داده‌های کلی تحقیق به‌عنوان تغییری چشمگیر ثبت نشد.
همه فعالیت‌های با گوشی اعتیادآور نیستند
این پژوهش به بررسی این موضوع نپرداخت که چه نوع استفاده‌ای از گوشی بیشترین اثر را بر مغز دارد. اما احتمالاً همه فعالیت‌های دیجیتالی یکسان نیستند. تعاملات اجتماعی آنلاین و شبکه‌های اجتماعی ممکن است نقش پررنگ‌تری در وابستگی به گوشی ایفا کنند.
پژوهشگران تأکید کردند که در مطالعات آینده، باید تفاوت میان اشتیاق به استفاده از گوشی و نیاز به ارتباطات اجتماعی دیجیتال بررسی شود، چراکه این دو عامل امروزه کاملاً در هم تنیده شده‌اند.
زنگ خطری برای وابستگی بیش از حد
در دنیایی که کمتر از ۲۰ سال از ورود گوشی‌های هوشمند می‌گذرد، ما همچنان در حال کشف تأثیرات این فناوری بر زندگی و ذهن خود هستیم. این پژوهش نشان داد که محدود کردن استفاده از گوشی، حتی برای مدت کوتاه، می‌تواند اثرات عمیقی بر مغز داشته باشد.
نتایج این تحقیق می‌تواند به درک بهتر رفتارهای اعتیادگونه مرتبط با استفاده بیش از حد از گوشی کمک کند و راه را برای مطالعات دقیق‌تر درباره وابستگی دیجیتالی باز کند.
۵۸۵۸
