مژده زمانی نویسنده و کارگردان نمایش «هفت خاب» که این شب‌ها در عمارت نوفل‌لوشاتو روی صحنه است در گفتگو با خبرنگار مهر، درباره ایده شکل گیری و ویژگی‌های روایی این نمایش گفت: نمایش «هفت خاب» برداشتی آزاد و متفاوت از داستان هفت‌خوان رستم در شاهنامه است. فضای اثر بر احساس توهم و سرگشتگی رودابه متمرکز است و تماشاگر را در مسیر ذهنی او همراه می‌کند. شخصیت‌ها با تاریکی‌های درونی و بیرونی خود روبه‌رو می‌شوند و داستان را پیش می‌برند. از نظر سبک اجرا، این نمایش تلفیقی از اکسپرسیونیسم و رئالیسم جادویی است. از آنجا که هفت‌خوان رستم بر پایه رمز و تمثیل شکل گرفته، ما نیز در اجرای خود فضایی برای بیان رمز و راز و جادو در تصویر ایجاد کرده‌ایم.
وی درباره بهره‌گیری از تصاویر دیجیتالی در اجرای این اثر افزود: برای نمایش مفاهیم بصری موردنظر، از توالی تصاویر دیجیتالی با حسی درهم و یا تکرارشونده استفاده کردیم. این روش به ما اجازه داد که بدون وابستگی به یک دوره تاریخی یا مکان خاص، فضایی مستقل و انتزاعی خلق کنیم. برای مثال، در صحنه‌هایی که بهشت مازندران را نشان می‌دهیم، فضایی سوررئال طراحی شده که الزاماً مطابق تعاریف شاهنامه نیست.
زمانی درباره فرایند طراحی لباس و گریم نمایش توضیح داد: لباس‌ها را به شکلی طراحی کردیم که به منطقه جغرافیایی خاصی تعلق نداشته باشند و صرفاً با فضاسازی نمایش هماهنگ شوند تا جلوه بصری بهتری را به تماشاگر منتقل کند. در طراحی گریم نیز تلاش شد با استفاده از خطوط مدور و شکسته، احساسات چهره بازیگران برجسته‌تر شود.
زمانی در ادامه از شیوه برخورد با متن شاهنامه در این اثر گفت: ما به دنبال شیوه‌ای نوین از شاهنامه‌خوانی بودیم که به سلیقه مخاطب معاصر نزدیک باشد و از ملودی‌های تکراری و کهنه فاصله بگیرد. برای ایجاد هارمونی در اثر، تلاش زیادی انجام دادیم و فکر می‌کنم به نتایج شگفت‌انگیزی در طراحی خوانش شاهنامه رسیدیم.
کارگردان «هفت خاب» درباره چالش‌های اجرایی نمایش بیان کرد: ترجیح من این بود که صحنه‌ها بیشتر در تاریکی پیش بروند اما به دلیل محدودیت‌های نورپردازی، مجبور به حذف برخی ایده‌های تصویری شدم.
وی در پایان تأکید کرد: هدف از اجرای این اثر، ورق زدن گنجینه تأویل‌پذیر و ارزشمند شاهنامه در زمان حال است. بسیاری از مخاطبان پس از تماشای نمایش، سوالات و تحلیل‌های هوشمندانه‌ای مطرح کردند که برای من بسیار ارزشمند بود. البته اقتباس از شاهنامه، که یکی از شاهکارهای ادبیات ماست، کار دشواری است. مهم‌ترین مسئله این است که باید با رویکردی خلاقانه و نو، نسل جوان را به این اثر جاودانه علاقه‌مند و متمایل کرد.
رامونا شاه، محمدهادی عطایی، رضا جهانگیری، شکیلا سماواتی و شهروز دل افکار بازیگران این اثر نمایشی هستند که تا ۱۷ اسفند ساعت ۱۹:۳۰ در عمارت نوفل لوشاتو روی صحنه است.
عکس‌ها از رضا جاویدی است.
مژده زمانی نویسنده و کارگردان نمایش «هفت خاب» که این شب‌ها در عمارت نوفل‌لوشاتو روی صحنه است در گفتگو با خبرنگار مهر، درباره ایده شکل گیری و ویژگی‌های روایی این نمایش گفت: نمایش «هفت خاب» برداشتی آزاد و متفاوت از داستان هفت‌خوان رستم در شاهنامه است. فضای اثر بر احساس توهم و سرگشتگی رودابه متمرکز است و تماشاگر را در مسیر ذهنی او همراه می‌کند. شخصیت‌ها با تاریکی‌های درونی و بیرونی خود روبه‌رو می‌شوند و داستان را پیش می‌برند. از نظر سبک اجرا، این نمایش تلفیقی از اکسپرسیونیسم و رئالیسم جادویی است. از آنجا که هفت‌خوان رستم بر پایه رمز و تمثیل شکل گرفته، ما نیز در اجرای خود فضایی برای بیان رمز و راز و جادو در تصویر ایجاد کرده‌ایم.
وی درباره بهره‌گیری از تصاویر دیجیتالی در اجرای این اثر افزود: برای نمایش مفاهیم بصری موردنظر، از توالی تصاویر دیجیتالی با حسی درهم و یا تکرارشونده استفاده کردیم. این روش به ما اجازه داد که بدون وابستگی به یک دوره تاریخی یا مکان خاص، فضایی مستقل و انتزاعی خلق کنیم. برای مثال، در صحنه‌هایی که بهشت مازندران را نشان می‌دهیم، فضایی سوررئال طراحی شده که الزاماً مطابق تعاریف شاهنامه نیست.
زمانی درباره فرایند طراحی لباس و گریم نمایش توضیح داد: لباس‌ها را به شکلی طراحی کردیم که به منطقه جغرافیایی خاصی تعلق نداشته باشند و صرفاً با فضاسازی نمایش هماهنگ شوند تا جلوه بصری بهتری را به تماشاگر منتقل کند. در طراحی گریم نیز تلاش شد با استفاده از خطوط مدور و شکسته، احساسات چهره بازیگران برجسته‌تر شود.
زمانی در ادامه از شیوه برخورد با متن شاهنامه در این اثر گفت: ما به دنبال شیوه‌ای نوین از شاهنامه‌خوانی بودیم که به سلیقه مخاطب معاصر نزدیک باشد و از ملودی‌های تکراری و کهنه فاصله بگیرد. برای ایجاد هارمونی در اثر، تلاش زیادی انجام دادیم و فکر می‌کنم به نتایج شگفت‌انگیزی در طراحی خوانش شاهنامه رسیدیم.
کارگردان «هفت خاب» درباره چالش‌های اجرایی نمایش بیان کرد: ترجیح من این بود که صحنه‌ها بیشتر در تاریکی پیش بروند اما به دلیل محدودیت‌های نورپردازی، مجبور به حذف برخی ایده‌های تصویری شدم.
وی در پایان تأکید کرد: هدف از اجرای این اثر، ورق زدن گنجینه تأویل‌پذیر و ارزشمند شاهنامه در زمان حال است. بسیاری از مخاطبان پس از تماشای نمایش، سوالات و تحلیل‌های هوشمندانه‌ای مطرح کردند که برای من بسیار ارزشمند بود. البته اقتباس از شاهنامه، که یکی از شاهکارهای ادبیات ماست، کار دشواری است. مهم‌ترین مسئله این است که باید با رویکردی خلاقانه و نو، نسل جوان را به این اثر جاودانه علاقه‌مند و متمایل کرد.
رامونا شاه، محمدهادی عطایی، رضا جهانگیری، شکیلا سماواتی و شهروز دل افکار بازیگران این اثر نمایشی هستند که تا ۱۷ اسفند ساعت ۱۹:۳۰ در عمارت نوفل لوشاتو روی صحنه است.
عکس‌ها از رضا جاویدی است.
مژده زمانی نویسنده و کارگردان نمایش «هفت خاب» که این شب‌ها در عمارت نوفل‌لوشاتو روی صحنه است در گفتگو با خبرنگار مهر، درباره ایده شکل گیری و ویژگی‌های روایی این نمایش گفت: نمایش «هفت خاب» برداشتی آزاد و متفاوت از داستان هفت‌خوان رستم در شاهنامه است. فضای اثر بر احساس توهم و سرگشتگی رودابه متمرکز است و تماشاگر را در مسیر ذهنی او همراه می‌کند. شخصیت‌ها با تاریکی‌های درونی و بیرونی خود روبه‌رو می‌شوند و داستان را پیش می‌برند. از نظر سبک اجرا، این نمایش تلفیقی از اکسپرسیونیسم و رئالیسم جادویی است. از آنجا که هفت‌خوان رستم بر پایه رمز و تمثیل شکل گرفته، ما نیز در اجرای خود فضایی برای بیان رمز و راز و جادو در تصویر ایجاد کرده‌ایم.
وی درباره بهره‌گیری از تصاویر دیجیتالی در اجرای این اثر افزود: برای نمایش مفاهیم بصری موردنظر، از توالی تصاویر دیجیتالی با حسی درهم و یا تکرارشونده استفاده کردیم. این روش به ما اجازه داد که بدون وابستگی به یک دوره تاریخی یا مکان خاص، فضایی مستقل و انتزاعی خلق کنیم. برای مثال، در صحنه‌هایی که بهشت مازندران را نشان می‌دهیم، فضایی سوررئال طراحی شده که الزاماً مطابق تعاریف شاهنامه نیست.
زمانی درباره فرایند طراحی لباس و گریم نمایش توضیح داد: لباس‌ها را به شکلی طراحی کردیم که به منطقه جغرافیایی خاصی تعلق نداشته باشند و صرفاً با فضاسازی نمایش هماهنگ شوند تا جلوه بصری بهتری را به تماشاگر منتقل کند. در طراحی گریم نیز تلاش شد با استفاده از خطوط مدور و شکسته، احساسات چهره بازیگران برجسته‌تر شود.
زمانی در ادامه از شیوه برخورد با متن شاهنامه در این اثر گفت: ما به دنبال شیوه‌ای نوین از شاهنامه‌خوانی بودیم که به سلیقه مخاطب معاصر نزدیک باشد و از ملودی‌های تکراری و کهنه فاصله بگیرد. برای ایجاد هارمونی در اثر، تلاش زیادی انجام دادیم و فکر می‌کنم به نتایج شگفت‌انگیزی در طراحی خوانش شاهنامه رسیدیم.
کارگردان «هفت خاب» درباره چالش‌های اجرایی نمایش بیان کرد: ترجیح من این بود که صحنه‌ها بیشتر در تاریکی پیش بروند اما به دلیل محدودیت‌های نورپردازی، مجبور به حذف برخی ایده‌های تصویری شدم.
وی در پایان تأکید کرد: هدف از اجرای این اثر، ورق زدن گنجینه تأویل‌پذیر و ارزشمند شاهنامه در زمان حال است. بسیاری از مخاطبان پس از تماشای نمایش، سوالات و تحلیل‌های هوشمندانه‌ای مطرح کردند که برای من بسیار ارزشمند بود. البته اقتباس از شاهنامه، که یکی از شاهکارهای ادبیات ماست، کار دشواری است. مهم‌ترین مسئله این است که باید با رویکردی خلاقانه و نو، نسل جوان را به این اثر جاودانه علاقه‌مند و متمایل کرد.
رامونا شاه، محمدهادی عطایی، رضا جهانگیری، شکیلا سماواتی و شهروز دل افکار بازیگران این اثر نمایشی هستند که تا ۱۷ اسفند ساعت ۱۹:۳۰ در عمارت نوفل لوشاتو روی صحنه است.
عکس‌ها از رضا جاویدی است.
مژده زمانی نویسنده و کارگردان نمایش «هفت خاب» که این شب‌ها در عمارت نوفل‌لوشاتو روی صحنه است در گفتگو با خبرنگار مهر، درباره ایده شکل گیری و ویژگی‌های روایی این نمایش گفت: نمایش «هفت خاب» برداشتی آزاد و متفاوت از داستان هفت‌خوان رستم در شاهنامه است. فضای اثر بر احساس توهم و سرگشتگی رودابه متمرکز است و تماشاگر را در مسیر ذهنی او همراه می‌کند. شخصیت‌ها با تاریکی‌های درونی و بیرونی خود روبه‌رو می‌شوند و داستان را پیش می‌برند. از نظر سبک اجرا، این نمایش تلفیقی از اکسپرسیونیسم و رئالیسم جادویی است. از آنجا که هفت‌خوان رستم بر پایه رمز و تمثیل شکل گرفته، ما نیز در اجرای خود فضایی برای بیان رمز و راز و جادو در تصویر ایجاد کرده‌ایم.
وی درباره بهره‌گیری از تصاویر دیجیتالی در اجرای این اثر افزود: برای نمایش مفاهیم بصری موردنظر، از توالی تصاویر دیجیتالی با حسی درهم و یا تکرارشونده استفاده کردیم. این روش به ما اجازه داد که بدون وابستگی به یک دوره تاریخی یا مکان خاص، فضایی مستقل و انتزاعی خلق کنیم. برای مثال، در صحنه‌هایی که بهشت مازندران را نشان می‌دهیم، فضایی سوررئال طراحی شده که الزاماً مطابق تعاریف شاهنامه نیست.
زمانی درباره فرایند طراحی لباس و گریم نمایش توضیح داد: لباس‌ها را به شکلی طراحی کردیم که به منطقه جغرافیایی خاصی تعلق نداشته باشند و صرفاً با فضاسازی نمایش هماهنگ شوند تا جلوه بصری بهتری را به تماشاگر منتقل کند. در طراحی گریم نیز تلاش شد با استفاده از خطوط مدور و شکسته، احساسات چهره بازیگران برجسته‌تر شود.
زمانی در ادامه از شیوه برخورد با متن شاهنامه در این اثر گفت: ما به دنبال شیوه‌ای نوین از شاهنامه‌خوانی بودیم که به سلیقه مخاطب معاصر نزدیک باشد و از ملودی‌های تکراری و کهنه فاصله بگیرد. برای ایجاد هارمونی در اثر، تلاش زیادی انجام دادیم و فکر می‌کنم به نتایج شگفت‌انگیزی در طراحی خوانش شاهنامه رسیدیم.
کارگردان «هفت خاب» درباره چالش‌های اجرایی نمایش بیان کرد: ترجیح من این بود که صحنه‌ها بیشتر در تاریکی پیش بروند اما به دلیل محدودیت‌های نورپردازی، مجبور به حذف برخی ایده‌های تصویری شدم.
وی در پایان تأکید کرد: هدف از اجرای این اثر، ورق زدن گنجینه تأویل‌پذیر و ارزشمند شاهنامه در زمان حال است. بسیاری از مخاطبان پس از تماشای نمایش، سوالات و تحلیل‌های هوشمندانه‌ای مطرح کردند که برای من بسیار ارزشمند بود. البته اقتباس از شاهنامه، که یکی از شاهکارهای ادبیات ماست، کار دشواری است. مهم‌ترین مسئله این است که باید با رویکردی خلاقانه و نو، نسل جوان را به این اثر جاودانه علاقه‌مند و متمایل کرد.
رامونا شاه، محمدهادی عطایی، رضا جهانگیری، شکیلا سماواتی و شهروز دل افکار بازیگران این اثر نمایشی هستند که تا ۱۷ اسفند ساعت ۱۹:۳۰ در عمارت نوفل لوشاتو روی صحنه است.
عکس‌ها از رضا جاویدی است.
