امشب در سن‌سیرو، صحنه‌ای باشکوه برای نمایش کامل فوتبال خواهد بود. هر آنچه از فوتبال انتظار دارید، امشب در این میدان حاضر است. دو نیمه‌ی یک سیب، یا اگر بخواهید، دو روی یک توپ، مقابل هم قرار می‌گیرند. اینتر نماینده تجربه، دانایی تاکتیکی، انسجام تیمی، استحکام دفاعی، هنر ضدحمله و صبر در انتظار است. در مقابل، بارسلونا نماد خیال‌پردازی جوان، استعداد فردی، غریزه هجومی، کیفیت در پاس‌کاری و شور و اشتیاق در پرس است.
آچربی ۳۷ ساله برابر یامال ۱۷ ساله. تماس این دو قطب متضاد و در عین حال مکمل، بازی رفت را به نمایشی چشم‌نواز تبدیل کرد. امشب انتظار داریم تکرار آن نمایش را ببینیم؛ با این تفاوت که این بار باید یک برنده داشته باشیم؛ برنده‌ای که در ۳۱ می در فینال لیگ قهرمانان اروپا در مونیخ حاضر خواهد بود. اینتر سرنوشت فصلش را در یک شب رقم می‌زند. پس از باخت در سوپرجام عربستان برابر میلان، حالا در خط پایان تنها یک هدف باقی مانده؛ جام حذفی از دست رفته و قهرمانی در سری‌آ نیز عملاً منتفی شده.
اما رسیدن به فینال لیگ قهرمانان، بزرگترین هدف ممکن است. این درست نیست که فقط قهرمانان تاریخ‌ساز می‌شوند؛ برای تیمی که در تمام عمرش فقط ۶ بار به فینال لیگ قهرمانان رسیده، رسیدن به دومین فینال طی سه سال، خودش تاریخ‌سازی است، فارغ از نتیجه نهایی در مونیخ.
این شبی است که می‌تواند فصلی خوب را به یک فصل فوق‌العاده تبدیل کند؛ فصلی که اینتر تا پایان در سه تورنمنت رقابت کرد و درآمد قابل توجهی از یوفا کسب کرد که آینده باشگاه را تضمین می‌کند. با این حال، فتح یک جام چیز دیگری‌ست. اینتر به دنبال چهارمین جام قهرمانی اروپا است و بارسا در پی ششمین قهرمانی.
اولین بازی در مونتجویک چه چیزی به ما آموخت؟ اینکه لامین یامال مانند آتش شعله‌ور می‌شود اگر اطرافش اکسیژن داشته باشد. در نیمه دوم، وقتی فضای کمتری داشت، انسانی‌تر به نظر رسید. تکنیک درخشان او، عامل اصلی تأثیرگذاری‌اش بود.
سرعت بالا در حرکت و تفکر، او را از هر دام دفاعی مصون می‌دارد، اما دیمارکو، باستونی و مخیتاریان باید حلقه محاصره را تنگ‌تر کنند. از سوی دیگر، خط میانی اینتر هم باید مسیرهای پاس، به‌ویژه پاس‌های پدری را مسدود کند. هرچه یامال کمتر توپ بگیرد، زومر در امان‌تر خواهد بود. لواندوفسکی احتمالاً روی نیمکت خواهد نشست (طبق گفته فلیک). با این حال، ورود او می‌تواند زنگ خطری جدی باشد. او با بیش از ۶۰۰ گل، یک شکارچی فرصت‌هاست که به‌سختی موقعیتی را از دست می‌دهد. حتی بدون مهاجم لهستانی، دفاع اینتر ـ بدون پاوارد ـ باید همیشه آماده خطر باشد.
فران تورس که پیش‌تر در سن‌سیرو با تیم ملی اسپانیا به ایتالیا گلزنی کرده، مهاجمی فیزیکی نیست، اما با سرعتش خطرناک است و در بازی رفت هم با همین ویژگی گل زد. تمرکز و دقت دفاعی لازمه هر رویای قهرمانی‌ست. بارسلونا مثل همیشه با بالا آوردن خط دفاعی و پرس شدید دفاع خواهد کرد. این سبک آن‌هاست و هرگز آن را با احتیاط معامله نمی‌کنند. اما این کار، اینتر را دور نگه می‌دارد و کرنرهایی نمی‌دهد که نراتزوری‌ها در آنها مرگبار هستند، همان‌طور که در مونتجویک دیدیم. ضربات ایستگاهی در بازی رفت مؤثر بودند و در بازی برگشت هم می‌توانند باشند.
با وجود خط دفاعی سرسختانه بالا، دومفریس، تورام و دیمارکو باز هم فضا برای نفوذ خواهند داشت. حتی ممکن است شرایط برایشان بهتر هم باشد، چون فلیک بدون مدافعان کناری اصلی‌اش (کنده و بالده)، مجبور است مدافعان میانی (گارسیا و مارتینز) را در کناره‌ها بازی دهد که به‌مراتب آسیب‌پذیرتر هستند.
نسبت به بازی رفت، اینزاگی به شدت به حضور مؤثر چالهان‌اوغلو نیاز دارد؛ هم برای خلق موقعیت، هم برای شوت از راه دور و مهم‌تر از همه برای کنترل توپ و کاهش فشار بارسلونا در فاز دفاعی و البته، به حضور کامل و سالم لائوتارو نیاز است. تصمیم نهایی درباره حضور او امروز گرفته می‌شود، هرچند فضای کلی حاکی از خوش‌بینی است. اینتر در بازی رفت با سه شوت، سه گل زد. در حالی که خط دفاعی بارسا با وجود بالا بودن، به‌ندرت موقعیت می‌دهد و به‌اندازه‌ای که تصور می‌شود متزلزل نیست. در لالیگا، آنها فقط به اندازه اینتر (۳۳ گل) گل خورده‌اند. پس اینتر باید همان دقت مرگبار را تکرار کند. اگر موقعیت‌ها کم باشد، بهتر است توپ‌ها به “تورو” (لائوتارو) برسد.
همه در انتظار مشخص شدن بزرگترین ابهام در ترکیب اینتر هستند. طارمی آماده است تا فصل تلخش را با درخشش در بزرگترین و مهم‌ترین دیدار فصل به شیرینی تبدیل کند. او می‌تواند با باز کردن دروازه بارسا، قلب میلیون‌ها اینتری را تسخیر کند و به بُت آنها تبدیل شود. چه لائوتارو از ابتدا بازی کند یا نه، طارمی قطعاً مقابل بلوگرانا به میدان خواهد رفت.
ایرانی در بازی ابتدای هفته برابر ورونا دقایق بسیار کمی به میدان رفت و اینزاگی به او اجازه استراحت داد تا نفس‌هایش را برای بازی امشب چاق کند. حتی اگر کاپیتان در ترکیب اصلی حضور داشته باشد، بعید است بتواند بیشتر از 60 دقیقه بازی کند در نتیجه طارمی حداقل 30 دقیقه فرصت درخشش دارد و اگر کار به وقت‌های اضافه کشیده شود، این زمان بیشتر هم خواهد شد.
سن‌سیرویی مملو از تماشاچی، داغ و پرشور، که به مراتب پرهیاهوتر از مونتجویک است، می‌تواند یک عامل تعیین‌کننده باشد. اما بعید است یامال و سایر بازیکنان جوان بارسا در این جهنم بلرزند. برخی از آنها پیش از این قهرمانی اروپا را تجربه کرده‌اند و ایمان راسخ‌شان به سبک بازی‌شان باعث می‌شود هر جا که باشند، احساس خانه داشته باشند. شواهد هم آن را تأیید می‌کند: بارسلونا در لالیگا بیشترین امتیاز خارج از خانه را گرفته است (۴۵ گل زده؛ در مقایسه با رئال مادرید با ۲۸). در لیگ قهرمانان نیز آنها ۴ برد خارج از خانه در ۶ بازی داشته‌اند و ۱۶ گل زده‌اند.
به هر حال نراتزوری با ترکیب احتمالی زیر به نبرد با بارسلونا می‌رود، جائی که حمایت میلیون‌ها رئالی را نیز پشت سر خود می‌بیند:
اینتر (۳-۵-۲): یان سومر؛ یان بیسک، فرانچسکو آچربی، آلساندرو باستونی؛ دنزل دومفریس، نیکولو بارلا، هاکان چالهان‌اوغلو، هنریک مخیتاریان، فدریکو دیمارکو؛ لائوتارو مارتینز و مارکوس تورام.
امشب در سن‌سیرو، صحنه‌ای باشکوه برای نمایش کامل فوتبال خواهد بود. هر آنچه از فوتبال انتظار دارید، امشب در این میدان حاضر است. دو نیمه‌ی یک سیب، یا اگر بخواهید، دو روی یک توپ، مقابل هم قرار می‌گیرند. اینتر نماینده تجربه، دانایی تاکتیکی، انسجام تیمی، استحکام دفاعی، هنر ضدحمله و صبر در انتظار است. در مقابل، بارسلونا نماد خیال‌پردازی جوان، استعداد فردی، غریزه هجومی، کیفیت در پاس‌کاری و شور و اشتیاق در پرس است.
آچربی ۳۷ ساله برابر یامال ۱۷ ساله. تماس این دو قطب متضاد و در عین حال مکمل، بازی رفت را به نمایشی چشم‌نواز تبدیل کرد. امشب انتظار داریم تکرار آن نمایش را ببینیم؛ با این تفاوت که این بار باید یک برنده داشته باشیم؛ برنده‌ای که در ۳۱ می در فینال لیگ قهرمانان اروپا در مونیخ حاضر خواهد بود. اینتر سرنوشت فصلش را در یک شب رقم می‌زند. پس از باخت در سوپرجام عربستان برابر میلان، حالا در خط پایان تنها یک هدف باقی مانده؛ جام حذفی از دست رفته و قهرمانی در سری‌آ نیز عملاً منتفی شده.
اما رسیدن به فینال لیگ قهرمانان، بزرگترین هدف ممکن است. این درست نیست که فقط قهرمانان تاریخ‌ساز می‌شوند؛ برای تیمی که در تمام عمرش فقط ۶ بار به فینال لیگ قهرمانان رسیده، رسیدن به دومین فینال طی سه سال، خودش تاریخ‌سازی است، فارغ از نتیجه نهایی در مونیخ.
این شبی است که می‌تواند فصلی خوب را به یک فصل فوق‌العاده تبدیل کند؛ فصلی که اینتر تا پایان در سه تورنمنت رقابت کرد و درآمد قابل توجهی از یوفا کسب کرد که آینده باشگاه را تضمین می‌کند. با این حال، فتح یک جام چیز دیگری‌ست. اینتر به دنبال چهارمین جام قهرمانی اروپا است و بارسا در پی ششمین قهرمانی.
اولین بازی در مونتجویک چه چیزی به ما آموخت؟ اینکه لامین یامال مانند آتش شعله‌ور می‌شود اگر اطرافش اکسیژن داشته باشد. در نیمه دوم، وقتی فضای کمتری داشت، انسانی‌تر به نظر رسید. تکنیک درخشان او، عامل اصلی تأثیرگذاری‌اش بود.
سرعت بالا در حرکت و تفکر، او را از هر دام دفاعی مصون می‌دارد، اما دیمارکو، باستونی و مخیتاریان باید حلقه محاصره را تنگ‌تر کنند. از سوی دیگر، خط میانی اینتر هم باید مسیرهای پاس، به‌ویژه پاس‌های پدری را مسدود کند. هرچه یامال کمتر توپ بگیرد، زومر در امان‌تر خواهد بود. لواندوفسکی احتمالاً روی نیمکت خواهد نشست (طبق گفته فلیک). با این حال، ورود او می‌تواند زنگ خطری جدی باشد. او با بیش از ۶۰۰ گل، یک شکارچی فرصت‌هاست که به‌سختی موقعیتی را از دست می‌دهد. حتی بدون مهاجم لهستانی، دفاع اینتر ـ بدون پاوارد ـ باید همیشه آماده خطر باشد.
فران تورس که پیش‌تر در سن‌سیرو با تیم ملی اسپانیا به ایتالیا گلزنی کرده، مهاجمی فیزیکی نیست، اما با سرعتش خطرناک است و در بازی رفت هم با همین ویژگی گل زد. تمرکز و دقت دفاعی لازمه هر رویای قهرمانی‌ست. بارسلونا مثل همیشه با بالا آوردن خط دفاعی و پرس شدید دفاع خواهد کرد. این سبک آن‌هاست و هرگز آن را با احتیاط معامله نمی‌کنند. اما این کار، اینتر را دور نگه می‌دارد و کرنرهایی نمی‌دهد که نراتزوری‌ها در آنها مرگبار هستند، همان‌طور که در مونتجویک دیدیم. ضربات ایستگاهی در بازی رفت مؤثر بودند و در بازی برگشت هم می‌توانند باشند.
با وجود خط دفاعی سرسختانه بالا، دومفریس، تورام و دیمارکو باز هم فضا برای نفوذ خواهند داشت. حتی ممکن است شرایط برایشان بهتر هم باشد، چون فلیک بدون مدافعان کناری اصلی‌اش (کنده و بالده)، مجبور است مدافعان میانی (گارسیا و مارتینز) را در کناره‌ها بازی دهد که به‌مراتب آسیب‌پذیرتر هستند.
نسبت به بازی رفت، اینزاگی به شدت به حضور مؤثر چالهان‌اوغلو نیاز دارد؛ هم برای خلق موقعیت، هم برای شوت از راه دور و مهم‌تر از همه برای کنترل توپ و کاهش فشار بارسلونا در فاز دفاعی و البته، به حضور کامل و سالم لائوتارو نیاز است. تصمیم نهایی درباره حضور او امروز گرفته می‌شود، هرچند فضای کلی حاکی از خوش‌بینی است. اینتر در بازی رفت با سه شوت، سه گل زد. در حالی که خط دفاعی بارسا با وجود بالا بودن، به‌ندرت موقعیت می‌دهد و به‌اندازه‌ای که تصور می‌شود متزلزل نیست. در لالیگا، آنها فقط به اندازه اینتر (۳۳ گل) گل خورده‌اند. پس اینتر باید همان دقت مرگبار را تکرار کند. اگر موقعیت‌ها کم باشد، بهتر است توپ‌ها به “تورو” (لائوتارو) برسد.
همه در انتظار مشخص شدن بزرگترین ابهام در ترکیب اینتر هستند. طارمی آماده است تا فصل تلخش را با درخشش در بزرگترین و مهم‌ترین دیدار فصل به شیرینی تبدیل کند. او می‌تواند با باز کردن دروازه بارسا، قلب میلیون‌ها اینتری را تسخیر کند و به بُت آنها تبدیل شود. چه لائوتارو از ابتدا بازی کند یا نه، طارمی قطعاً مقابل بلوگرانا به میدان خواهد رفت.
ایرانی در بازی ابتدای هفته برابر ورونا دقایق بسیار کمی به میدان رفت و اینزاگی به او اجازه استراحت داد تا نفس‌هایش را برای بازی امشب چاق کند. حتی اگر کاپیتان در ترکیب اصلی حضور داشته باشد، بعید است بتواند بیشتر از 60 دقیقه بازی کند در نتیجه طارمی حداقل 30 دقیقه فرصت درخشش دارد و اگر کار به وقت‌های اضافه کشیده شود، این زمان بیشتر هم خواهد شد.
سن‌سیرویی مملو از تماشاچی، داغ و پرشور، که به مراتب پرهیاهوتر از مونتجویک است، می‌تواند یک عامل تعیین‌کننده باشد. اما بعید است یامال و سایر بازیکنان جوان بارسا در این جهنم بلرزند. برخی از آنها پیش از این قهرمانی اروپا را تجربه کرده‌اند و ایمان راسخ‌شان به سبک بازی‌شان باعث می‌شود هر جا که باشند، احساس خانه داشته باشند. شواهد هم آن را تأیید می‌کند: بارسلونا در لالیگا بیشترین امتیاز خارج از خانه را گرفته است (۴۵ گل زده؛ در مقایسه با رئال مادرید با ۲۸). در لیگ قهرمانان نیز آنها ۴ برد خارج از خانه در ۶ بازی داشته‌اند و ۱۶ گل زده‌اند.
به هر حال نراتزوری با ترکیب احتمالی زیر به نبرد با بارسلونا می‌رود، جائی که حمایت میلیون‌ها رئالی را نیز پشت سر خود می‌بیند:
اینتر (۳-۵-۲): یان سومر؛ یان بیسک، فرانچسکو آچربی، آلساندرو باستونی؛ دنزل دومفریس، نیکولو بارلا، هاکان چالهان‌اوغلو، هنریک مخیتاریان، فدریکو دیمارکو؛ لائوتارو مارتینز و مارکوس تورام.
امشب در سن‌سیرو، صحنه‌ای باشکوه برای نمایش کامل فوتبال خواهد بود. هر آنچه از فوتبال انتظار دارید، امشب در این میدان حاضر است. دو نیمه‌ی یک سیب، یا اگر بخواهید، دو روی یک توپ، مقابل هم قرار می‌گیرند. اینتر نماینده تجربه، دانایی تاکتیکی، انسجام تیمی، استحکام دفاعی، هنر ضدحمله و صبر در انتظار است. در مقابل، بارسلونا نماد خیال‌پردازی جوان، استعداد فردی، غریزه هجومی، کیفیت در پاس‌کاری و شور و اشتیاق در پرس است.
آچربی ۳۷ ساله برابر یامال ۱۷ ساله. تماس این دو قطب متضاد و در عین حال مکمل، بازی رفت را به نمایشی چشم‌نواز تبدیل کرد. امشب انتظار داریم تکرار آن نمایش را ببینیم؛ با این تفاوت که این بار باید یک برنده داشته باشیم؛ برنده‌ای که در ۳۱ می در فینال لیگ قهرمانان اروپا در مونیخ حاضر خواهد بود. اینتر سرنوشت فصلش را در یک شب رقم می‌زند. پس از باخت در سوپرجام عربستان برابر میلان، حالا در خط پایان تنها یک هدف باقی مانده؛ جام حذفی از دست رفته و قهرمانی در سری‌آ نیز عملاً منتفی شده.
اما رسیدن به فینال لیگ قهرمانان، بزرگترین هدف ممکن است. این درست نیست که فقط قهرمانان تاریخ‌ساز می‌شوند؛ برای تیمی که در تمام عمرش فقط ۶ بار به فینال لیگ قهرمانان رسیده، رسیدن به دومین فینال طی سه سال، خودش تاریخ‌سازی است، فارغ از نتیجه نهایی در مونیخ.
این شبی است که می‌تواند فصلی خوب را به یک فصل فوق‌العاده تبدیل کند؛ فصلی که اینتر تا پایان در سه تورنمنت رقابت کرد و درآمد قابل توجهی از یوفا کسب کرد که آینده باشگاه را تضمین می‌کند. با این حال، فتح یک جام چیز دیگری‌ست. اینتر به دنبال چهارمین جام قهرمانی اروپا است و بارسا در پی ششمین قهرمانی.
اولین بازی در مونتجویک چه چیزی به ما آموخت؟ اینکه لامین یامال مانند آتش شعله‌ور می‌شود اگر اطرافش اکسیژن داشته باشد. در نیمه دوم، وقتی فضای کمتری داشت، انسانی‌تر به نظر رسید. تکنیک درخشان او، عامل اصلی تأثیرگذاری‌اش بود.
سرعت بالا در حرکت و تفکر، او را از هر دام دفاعی مصون می‌دارد، اما دیمارکو، باستونی و مخیتاریان باید حلقه محاصره را تنگ‌تر کنند. از سوی دیگر، خط میانی اینتر هم باید مسیرهای پاس، به‌ویژه پاس‌های پدری را مسدود کند. هرچه یامال کمتر توپ بگیرد، زومر در امان‌تر خواهد بود. لواندوفسکی احتمالاً روی نیمکت خواهد نشست (طبق گفته فلیک). با این حال، ورود او می‌تواند زنگ خطری جدی باشد. او با بیش از ۶۰۰ گل، یک شکارچی فرصت‌هاست که به‌سختی موقعیتی را از دست می‌دهد. حتی بدون مهاجم لهستانی، دفاع اینتر ـ بدون پاوارد ـ باید همیشه آماده خطر باشد.
فران تورس که پیش‌تر در سن‌سیرو با تیم ملی اسپانیا به ایتالیا گلزنی کرده، مهاجمی فیزیکی نیست، اما با سرعتش خطرناک است و در بازی رفت هم با همین ویژگی گل زد. تمرکز و دقت دفاعی لازمه هر رویای قهرمانی‌ست. بارسلونا مثل همیشه با بالا آوردن خط دفاعی و پرس شدید دفاع خواهد کرد. این سبک آن‌هاست و هرگز آن را با احتیاط معامله نمی‌کنند. اما این کار، اینتر را دور نگه می‌دارد و کرنرهایی نمی‌دهد که نراتزوری‌ها در آنها مرگبار هستند، همان‌طور که در مونتجویک دیدیم. ضربات ایستگاهی در بازی رفت مؤثر بودند و در بازی برگشت هم می‌توانند باشند.
با وجود خط دفاعی سرسختانه بالا، دومفریس، تورام و دیمارکو باز هم فضا برای نفوذ خواهند داشت. حتی ممکن است شرایط برایشان بهتر هم باشد، چون فلیک بدون مدافعان کناری اصلی‌اش (کنده و بالده)، مجبور است مدافعان میانی (گارسیا و مارتینز) را در کناره‌ها بازی دهد که به‌مراتب آسیب‌پذیرتر هستند.
نسبت به بازی رفت، اینزاگی به شدت به حضور مؤثر چالهان‌اوغلو نیاز دارد؛ هم برای خلق موقعیت، هم برای شوت از راه دور و مهم‌تر از همه برای کنترل توپ و کاهش فشار بارسلونا در فاز دفاعی و البته، به حضور کامل و سالم لائوتارو نیاز است. تصمیم نهایی درباره حضور او امروز گرفته می‌شود، هرچند فضای کلی حاکی از خوش‌بینی است. اینتر در بازی رفت با سه شوت، سه گل زد. در حالی که خط دفاعی بارسا با وجود بالا بودن، به‌ندرت موقعیت می‌دهد و به‌اندازه‌ای که تصور می‌شود متزلزل نیست. در لالیگا، آنها فقط به اندازه اینتر (۳۳ گل) گل خورده‌اند. پس اینتر باید همان دقت مرگبار را تکرار کند. اگر موقعیت‌ها کم باشد، بهتر است توپ‌ها به “تورو” (لائوتارو) برسد.
همه در انتظار مشخص شدن بزرگترین ابهام در ترکیب اینتر هستند. طارمی آماده است تا فصل تلخش را با درخشش در بزرگترین و مهم‌ترین دیدار فصل به شیرینی تبدیل کند. او می‌تواند با باز کردن دروازه بارسا، قلب میلیون‌ها اینتری را تسخیر کند و به بُت آنها تبدیل شود. چه لائوتارو از ابتدا بازی کند یا نه، طارمی قطعاً مقابل بلوگرانا به میدان خواهد رفت.
ایرانی در بازی ابتدای هفته برابر ورونا دقایق بسیار کمی به میدان رفت و اینزاگی به او اجازه استراحت داد تا نفس‌هایش را برای بازی امشب چاق کند. حتی اگر کاپیتان در ترکیب اصلی حضور داشته باشد، بعید است بتواند بیشتر از 60 دقیقه بازی کند در نتیجه طارمی حداقل 30 دقیقه فرصت درخشش دارد و اگر کار به وقت‌های اضافه کشیده شود، این زمان بیشتر هم خواهد شد.
سن‌سیرویی مملو از تماشاچی، داغ و پرشور، که به مراتب پرهیاهوتر از مونتجویک است، می‌تواند یک عامل تعیین‌کننده باشد. اما بعید است یامال و سایر بازیکنان جوان بارسا در این جهنم بلرزند. برخی از آنها پیش از این قهرمانی اروپا را تجربه کرده‌اند و ایمان راسخ‌شان به سبک بازی‌شان باعث می‌شود هر جا که باشند، احساس خانه داشته باشند. شواهد هم آن را تأیید می‌کند: بارسلونا در لالیگا بیشترین امتیاز خارج از خانه را گرفته است (۴۵ گل زده؛ در مقایسه با رئال مادرید با ۲۸). در لیگ قهرمانان نیز آنها ۴ برد خارج از خانه در ۶ بازی داشته‌اند و ۱۶ گل زده‌اند.
به هر حال نراتزوری با ترکیب احتمالی زیر به نبرد با بارسلونا می‌رود، جائی که حمایت میلیون‌ها رئالی را نیز پشت سر خود می‌بیند:
اینتر (۳-۵-۲): یان سومر؛ یان بیسک، فرانچسکو آچربی، آلساندرو باستونی؛ دنزل دومفریس، نیکولو بارلا، هاکان چالهان‌اوغلو، هنریک مخیتاریان، فدریکو دیمارکو؛ لائوتارو مارتینز و مارکوس تورام.
امشب در سن‌سیرو، صحنه‌ای باشکوه برای نمایش کامل فوتبال خواهد بود. هر آنچه از فوتبال انتظار دارید، امشب در این میدان حاضر است. دو نیمه‌ی یک سیب، یا اگر بخواهید، دو روی یک توپ، مقابل هم قرار می‌گیرند. اینتر نماینده تجربه، دانایی تاکتیکی، انسجام تیمی، استحکام دفاعی، هنر ضدحمله و صبر در انتظار است. در مقابل، بارسلونا نماد خیال‌پردازی جوان، استعداد فردی، غریزه هجومی، کیفیت در پاس‌کاری و شور و اشتیاق در پرس است.
آچربی ۳۷ ساله برابر یامال ۱۷ ساله. تماس این دو قطب متضاد و در عین حال مکمل، بازی رفت را به نمایشی چشم‌نواز تبدیل کرد. امشب انتظار داریم تکرار آن نمایش را ببینیم؛ با این تفاوت که این بار باید یک برنده داشته باشیم؛ برنده‌ای که در ۳۱ می در فینال لیگ قهرمانان اروپا در مونیخ حاضر خواهد بود. اینتر سرنوشت فصلش را در یک شب رقم می‌زند. پس از باخت در سوپرجام عربستان برابر میلان، حالا در خط پایان تنها یک هدف باقی مانده؛ جام حذفی از دست رفته و قهرمانی در سری‌آ نیز عملاً منتفی شده.
اما رسیدن به فینال لیگ قهرمانان، بزرگترین هدف ممکن است. این درست نیست که فقط قهرمانان تاریخ‌ساز می‌شوند؛ برای تیمی که در تمام عمرش فقط ۶ بار به فینال لیگ قهرمانان رسیده، رسیدن به دومین فینال طی سه سال، خودش تاریخ‌سازی است، فارغ از نتیجه نهایی در مونیخ.
این شبی است که می‌تواند فصلی خوب را به یک فصل فوق‌العاده تبدیل کند؛ فصلی که اینتر تا پایان در سه تورنمنت رقابت کرد و درآمد قابل توجهی از یوفا کسب کرد که آینده باشگاه را تضمین می‌کند. با این حال، فتح یک جام چیز دیگری‌ست. اینتر به دنبال چهارمین جام قهرمانی اروپا است و بارسا در پی ششمین قهرمانی.
اولین بازی در مونتجویک چه چیزی به ما آموخت؟ اینکه لامین یامال مانند آتش شعله‌ور می‌شود اگر اطرافش اکسیژن داشته باشد. در نیمه دوم، وقتی فضای کمتری داشت، انسانی‌تر به نظر رسید. تکنیک درخشان او، عامل اصلی تأثیرگذاری‌اش بود.
سرعت بالا در حرکت و تفکر، او را از هر دام دفاعی مصون می‌دارد، اما دیمارکو، باستونی و مخیتاریان باید حلقه محاصره را تنگ‌تر کنند. از سوی دیگر، خط میانی اینتر هم باید مسیرهای پاس، به‌ویژه پاس‌های پدری را مسدود کند. هرچه یامال کمتر توپ بگیرد، زومر در امان‌تر خواهد بود. لواندوفسکی احتمالاً روی نیمکت خواهد نشست (طبق گفته فلیک). با این حال، ورود او می‌تواند زنگ خطری جدی باشد. او با بیش از ۶۰۰ گل، یک شکارچی فرصت‌هاست که به‌سختی موقعیتی را از دست می‌دهد. حتی بدون مهاجم لهستانی، دفاع اینتر ـ بدون پاوارد ـ باید همیشه آماده خطر باشد.
فران تورس که پیش‌تر در سن‌سیرو با تیم ملی اسپانیا به ایتالیا گلزنی کرده، مهاجمی فیزیکی نیست، اما با سرعتش خطرناک است و در بازی رفت هم با همین ویژگی گل زد. تمرکز و دقت دفاعی لازمه هر رویای قهرمانی‌ست. بارسلونا مثل همیشه با بالا آوردن خط دفاعی و پرس شدید دفاع خواهد کرد. این سبک آن‌هاست و هرگز آن را با احتیاط معامله نمی‌کنند. اما این کار، اینتر را دور نگه می‌دارد و کرنرهایی نمی‌دهد که نراتزوری‌ها در آنها مرگبار هستند، همان‌طور که در مونتجویک دیدیم. ضربات ایستگاهی در بازی رفت مؤثر بودند و در بازی برگشت هم می‌توانند باشند.
با وجود خط دفاعی سرسختانه بالا، دومفریس، تورام و دیمارکو باز هم فضا برای نفوذ خواهند داشت. حتی ممکن است شرایط برایشان بهتر هم باشد، چون فلیک بدون مدافعان کناری اصلی‌اش (کنده و بالده)، مجبور است مدافعان میانی (گارسیا و مارتینز) را در کناره‌ها بازی دهد که به‌مراتب آسیب‌پذیرتر هستند.
نسبت به بازی رفت، اینزاگی به شدت به حضور مؤثر چالهان‌اوغلو نیاز دارد؛ هم برای خلق موقعیت، هم برای شوت از راه دور و مهم‌تر از همه برای کنترل توپ و کاهش فشار بارسلونا در فاز دفاعی و البته، به حضور کامل و سالم لائوتارو نیاز است. تصمیم نهایی درباره حضور او امروز گرفته می‌شود، هرچند فضای کلی حاکی از خوش‌بینی است. اینتر در بازی رفت با سه شوت، سه گل زد. در حالی که خط دفاعی بارسا با وجود بالا بودن، به‌ندرت موقعیت می‌دهد و به‌اندازه‌ای که تصور می‌شود متزلزل نیست. در لالیگا، آنها فقط به اندازه اینتر (۳۳ گل) گل خورده‌اند. پس اینتر باید همان دقت مرگبار را تکرار کند. اگر موقعیت‌ها کم باشد، بهتر است توپ‌ها به “تورو” (لائوتارو) برسد.
همه در انتظار مشخص شدن بزرگترین ابهام در ترکیب اینتر هستند. طارمی آماده است تا فصل تلخش را با درخشش در بزرگترین و مهم‌ترین دیدار فصل به شیرینی تبدیل کند. او می‌تواند با باز کردن دروازه بارسا، قلب میلیون‌ها اینتری را تسخیر کند و به بُت آنها تبدیل شود. چه لائوتارو از ابتدا بازی کند یا نه، طارمی قطعاً مقابل بلوگرانا به میدان خواهد رفت.
ایرانی در بازی ابتدای هفته برابر ورونا دقایق بسیار کمی به میدان رفت و اینزاگی به او اجازه استراحت داد تا نفس‌هایش را برای بازی امشب چاق کند. حتی اگر کاپیتان در ترکیب اصلی حضور داشته باشد، بعید است بتواند بیشتر از 60 دقیقه بازی کند در نتیجه طارمی حداقل 30 دقیقه فرصت درخشش دارد و اگر کار به وقت‌های اضافه کشیده شود، این زمان بیشتر هم خواهد شد.
سن‌سیرویی مملو از تماشاچی، داغ و پرشور، که به مراتب پرهیاهوتر از مونتجویک است، می‌تواند یک عامل تعیین‌کننده باشد. اما بعید است یامال و سایر بازیکنان جوان بارسا در این جهنم بلرزند. برخی از آنها پیش از این قهرمانی اروپا را تجربه کرده‌اند و ایمان راسخ‌شان به سبک بازی‌شان باعث می‌شود هر جا که باشند، احساس خانه داشته باشند. شواهد هم آن را تأیید می‌کند: بارسلونا در لالیگا بیشترین امتیاز خارج از خانه را گرفته است (۴۵ گل زده؛ در مقایسه با رئال مادرید با ۲۸). در لیگ قهرمانان نیز آنها ۴ برد خارج از خانه در ۶ بازی داشته‌اند و ۱۶ گل زده‌اند.
به هر حال نراتزوری با ترکیب احتمالی زیر به نبرد با بارسلونا می‌رود، جائی که حمایت میلیون‌ها رئالی را نیز پشت سر خود می‌بیند:
اینتر (۳-۵-۲): یان سومر؛ یان بیسک، فرانچسکو آچربی، آلساندرو باستونی؛ دنزل دومفریس، نیکولو بارلا، هاکان چالهان‌اوغلو، هنریک مخیتاریان، فدریکو دیمارکو؛ لائوتارو مارتینز و مارکوس تورام.
