تصاویر دیه‌گو بر دیوارها؛ مارادونا هنوز زنده است

به گزارش “دانشجو اینترنشنال”، با یادآوری حرکات پا به توپ او یا شنیدن جملات به یاد ماندنی او لبخندی بر لب همه نقش می‌بندد اما این لبخند با غم ناشی از ندیدن دوباره او همراه می‌شود.

اما ندیدن او تنها یک احساس یا کلمه است چرا که مارادونا هر روز بیشتر و بیشتر در بین ما حاضر می‌شود: آرژانتین پر از نقاشی‌های دیواری از تصویر این بازیکن شده است.

او این دنیا را ترک کرده اما در جمع ما حضور دارد. ما او را اینجا در هر خوشحالی و برخورد و شادی پس از گل می‌بینیم، با جام جهانی که در دستش دارد یا توپی که روی پای چپش آورده، در حالی که نرگس‌هایی در جورابش قرار دارد یا جملات ساده‌ای که هویتش را شکل می‌دهد.

تمام چیزهایی که باعث می‌شود او را ستایش کنیم یا بالاتر از این، او را به یاد بیاوریم منجر به زندگی همیشگی و ابدی او در بین ما می‌شود.

تمامی 30 اکتبرها از سال 1960 به بعد خاص بودند. و 30 اکتبر 2021 بیشتر از همه آنها این حس را با خود به همراه داشت چون این اولین تولد او پس از 25 نوامبر تلخ سال گذشته بود. او اینجا نیست اما در کنار ما هست.

خاویر اوکیپینتی، تصویرگر یکی از نقاشی‌های دیواری مارادونا، به سایت اوله می‌گوید:« من افتخار می‌کنم که او را کشیدم. از مردمی که این فرصت را به من دادند سپاسگزارم. هرچیزی که خلق می‌شود بسیار زیبا است. من فقط با نقاشی کردن دیه‌گو متوجه شدم که او چه تاثیری روی مردم داشت. ممنونم. من در حال کشیدن او بودم و یک نفر آمد تا حرفی به من بزند اما نتوانست و شروع به گریه کرد، او نمی‌توانست به من بگوید که مارادونا چه ارزشی برایش داشت. او حتی نتوانست با من حرف بزند.»

اوکیپینتی در سال 1986 به دنیا آمده، چندین نقاشی دیواری از دیه‌گو کشیده و یکی از آنها 35 متر طول دارد: نقاشی که در سن فرناندو و روی دیوار شرکت IMS به چشم می‌خورد که رییس یکی از هواداران بوکا جونیورز است.

این هنرمند اضافه کرد:« همه ناراحت هستند چون ما دیگر او را در بین خودمان نداریم اما مارادونا مانند روحی است که فراتر از این مسائل فراتر است.»

نقاشی‌هایی از این بازیکن در همه جای شهر به چشم می‌خورد. در پایتخت، در بوینس آیرس و در سایر استان‌ها. اما مرکز این نقاشی‌ها در لا بوکا و لا پاترنال است. در این دو محله هرجا را که نگاه کنید، تصویری از مارادونا می‌بینید.

بسیاری ورزشگاه آرجنتینوس جونیورز و محوطه اطراف آن را «سرزمین دی 10» می‌نامند. در نزدیکی بومبونرا نوشته شده:« از تو ممنونیم. تو برای همیشه به ما جسارت دادی.»

تصاویر دیه‌گو پیش از 25 نوامبر و درگذشت او نیز در تمام شهر به چشم می‌خورد اما پس از این اتفاق چند هزار برابر شد. « دیه‌گوی ابدی» بر تصاویر مختلفی دیده می‌شود و ورزشگاه ایندپندینته نیز از این شرایط مستثنی نیست. البته که ناپل نیز جز شهرهایی است که تصاویر متفاوتی از مارادونا در گوشه گوشه آن وجود دارد.

آلفردو سگاتوری تصویری بزرگ از مارادونا نقاشی کرده که آغاز کارش وقتی بود که او هنوز زنده بود اما پس از مرگش تمام کارهای دیگر را کنار گذاشت تا این نقاشی زیبا را به پایان ببرد.

پابلو رومانو نیز تصویر دیگری از مارادونا را در مرکز ورزشی مارتین فیرو نقاشی کرده و اگر بخواهید ادامه دهید می‌توانید صدها یادبود این چنینی از مارادونا نام ببرید.

نیازی به اشاره به طرح بزرگی که در اسپورتیوو ایتالیانو دیده می‌شود نیست که در فاصله چند متری این ورزشگاه قرار دارد.

چندین مجسمه نیز از این اسطوره آرژانتینی در شهرهای مختلف قرار گرفته که یکی از آنها بیرون ورزشگاه در سانتیاگو دل استرو قرار دارد یا مجسمه‌ای که به زودی در مارچیکیتا از آن رونمایی می‌شود. هرچند مجسمه‌های کوچکی از او در بسیاری از خانه‌های آرژانتین وجود دارد.

پرچم‌ها، نقاشی‌ها، آوازها… دیه‌گو هنوز اینجاست، هرچند بعضی ادعا می‌کنند که او از دنیا رفته اما مشخصا او هنوز زندگی می‌کند.

نویسنده: مکسی فریگییری
منبع: اوله

به گزارش “دانشجو اینترنشنال”، با یادآوری حرکات پا به توپ او یا شنیدن جملات به یاد ماندنی او لبخندی بر لب همه نقش می‌بندد اما این لبخند با غم ناشی از ندیدن دوباره او همراه می‌شود.

اما ندیدن او تنها یک احساس یا کلمه است چرا که مارادونا هر روز بیشتر و بیشتر در بین ما حاضر می‌شود: آرژانتین پر از نقاشی‌های دیواری از تصویر این بازیکن شده است.

او این دنیا را ترک کرده اما در جمع ما حضور دارد. ما او را اینجا در هر خوشحالی و برخورد و شادی پس از گل می‌بینیم، با جام جهانی که در دستش دارد یا توپی که روی پای چپش آورده، در حالی که نرگس‌هایی در جورابش قرار دارد یا جملات ساده‌ای که هویتش را شکل می‌دهد.

تمام چیزهایی که باعث می‌شود او را ستایش کنیم یا بالاتر از این، او را به یاد بیاوریم منجر به زندگی همیشگی و ابدی او در بین ما می‌شود.

تمامی 30 اکتبرها از سال 1960 به بعد خاص بودند. و 30 اکتبر 2021 بیشتر از همه آنها این حس را با خود به همراه داشت چون این اولین تولد او پس از 25 نوامبر تلخ سال گذشته بود. او اینجا نیست اما در کنار ما هست.

خاویر اوکیپینتی، تصویرگر یکی از نقاشی‌های دیواری مارادونا، به سایت اوله می‌گوید:« من افتخار می‌کنم که او را کشیدم. از مردمی که این فرصت را به من دادند سپاسگزارم. هرچیزی که خلق می‌شود بسیار زیبا است. من فقط با نقاشی کردن دیه‌گو متوجه شدم که او چه تاثیری روی مردم داشت. ممنونم. من در حال کشیدن او بودم و یک نفر آمد تا حرفی به من بزند اما نتوانست و شروع به گریه کرد، او نمی‌توانست به من بگوید که مارادونا چه ارزشی برایش داشت. او حتی نتوانست با من حرف بزند.»

اوکیپینتی در سال 1986 به دنیا آمده، چندین نقاشی دیواری از دیه‌گو کشیده و یکی از آنها 35 متر طول دارد: نقاشی که در سن فرناندو و روی دیوار شرکت IMS به چشم می‌خورد که رییس یکی از هواداران بوکا جونیورز است.

این هنرمند اضافه کرد:« همه ناراحت هستند چون ما دیگر او را در بین خودمان نداریم اما مارادونا مانند روحی است که فراتر از این مسائل فراتر است.»

نقاشی‌هایی از این بازیکن در همه جای شهر به چشم می‌خورد. در پایتخت، در بوینس آیرس و در سایر استان‌ها. اما مرکز این نقاشی‌ها در لا بوکا و لا پاترنال است. در این دو محله هرجا را که نگاه کنید، تصویری از مارادونا می‌بینید.

بسیاری ورزشگاه آرجنتینوس جونیورز و محوطه اطراف آن را «سرزمین دی 10» می‌نامند. در نزدیکی بومبونرا نوشته شده:« از تو ممنونیم. تو برای همیشه به ما جسارت دادی.»

تصاویر دیه‌گو پیش از 25 نوامبر و درگذشت او نیز در تمام شهر به چشم می‌خورد اما پس از این اتفاق چند هزار برابر شد. « دیه‌گوی ابدی» بر تصاویر مختلفی دیده می‌شود و ورزشگاه ایندپندینته نیز از این شرایط مستثنی نیست. البته که ناپل نیز جز شهرهایی است که تصاویر متفاوتی از مارادونا در گوشه گوشه آن وجود دارد.

آلفردو سگاتوری تصویری بزرگ از مارادونا نقاشی کرده که آغاز کارش وقتی بود که او هنوز زنده بود اما پس از مرگش تمام کارهای دیگر را کنار گذاشت تا این نقاشی زیبا را به پایان ببرد.

پابلو رومانو نیز تصویر دیگری از مارادونا را در مرکز ورزشی مارتین فیرو نقاشی کرده و اگر بخواهید ادامه دهید می‌توانید صدها یادبود این چنینی از مارادونا نام ببرید.

نیازی به اشاره به طرح بزرگی که در اسپورتیوو ایتالیانو دیده می‌شود نیست که در فاصله چند متری این ورزشگاه قرار دارد.

چندین مجسمه نیز از این اسطوره آرژانتینی در شهرهای مختلف قرار گرفته که یکی از آنها بیرون ورزشگاه در سانتیاگو دل استرو قرار دارد یا مجسمه‌ای که به زودی در مارچیکیتا از آن رونمایی می‌شود. هرچند مجسمه‌های کوچکی از او در بسیاری از خانه‌های آرژانتین وجود دارد.

پرچم‌ها، نقاشی‌ها، آوازها… دیه‌گو هنوز اینجاست، هرچند بعضی ادعا می‌کنند که او از دنیا رفته اما مشخصا او هنوز زندگی می‌کند.

نویسنده: مکسی فریگییری
منبع: اوله

به گزارش “دانشجو اینترنشنال”، با یادآوری حرکات پا به توپ او یا شنیدن جملات به یاد ماندنی او لبخندی بر لب همه نقش می‌بندد اما این لبخند با غم ناشی از ندیدن دوباره او همراه می‌شود.

اما ندیدن او تنها یک احساس یا کلمه است چرا که مارادونا هر روز بیشتر و بیشتر در بین ما حاضر می‌شود: آرژانتین پر از نقاشی‌های دیواری از تصویر این بازیکن شده است.

او این دنیا را ترک کرده اما در جمع ما حضور دارد. ما او را اینجا در هر خوشحالی و برخورد و شادی پس از گل می‌بینیم، با جام جهانی که در دستش دارد یا توپی که روی پای چپش آورده، در حالی که نرگس‌هایی در جورابش قرار دارد یا جملات ساده‌ای که هویتش را شکل می‌دهد.

تمام چیزهایی که باعث می‌شود او را ستایش کنیم یا بالاتر از این، او را به یاد بیاوریم منجر به زندگی همیشگی و ابدی او در بین ما می‌شود.

تمامی 30 اکتبرها از سال 1960 به بعد خاص بودند. و 30 اکتبر 2021 بیشتر از همه آنها این حس را با خود به همراه داشت چون این اولین تولد او پس از 25 نوامبر تلخ سال گذشته بود. او اینجا نیست اما در کنار ما هست.

خاویر اوکیپینتی، تصویرگر یکی از نقاشی‌های دیواری مارادونا، به سایت اوله می‌گوید:« من افتخار می‌کنم که او را کشیدم. از مردمی که این فرصت را به من دادند سپاسگزارم. هرچیزی که خلق می‌شود بسیار زیبا است. من فقط با نقاشی کردن دیه‌گو متوجه شدم که او چه تاثیری روی مردم داشت. ممنونم. من در حال کشیدن او بودم و یک نفر آمد تا حرفی به من بزند اما نتوانست و شروع به گریه کرد، او نمی‌توانست به من بگوید که مارادونا چه ارزشی برایش داشت. او حتی نتوانست با من حرف بزند.»

اوکیپینتی در سال 1986 به دنیا آمده، چندین نقاشی دیواری از دیه‌گو کشیده و یکی از آنها 35 متر طول دارد: نقاشی که در سن فرناندو و روی دیوار شرکت IMS به چشم می‌خورد که رییس یکی از هواداران بوکا جونیورز است.

این هنرمند اضافه کرد:« همه ناراحت هستند چون ما دیگر او را در بین خودمان نداریم اما مارادونا مانند روحی است که فراتر از این مسائل فراتر است.»

نقاشی‌هایی از این بازیکن در همه جای شهر به چشم می‌خورد. در پایتخت، در بوینس آیرس و در سایر استان‌ها. اما مرکز این نقاشی‌ها در لا بوکا و لا پاترنال است. در این دو محله هرجا را که نگاه کنید، تصویری از مارادونا می‌بینید.

بسیاری ورزشگاه آرجنتینوس جونیورز و محوطه اطراف آن را «سرزمین دی 10» می‌نامند. در نزدیکی بومبونرا نوشته شده:« از تو ممنونیم. تو برای همیشه به ما جسارت دادی.»

تصاویر دیه‌گو پیش از 25 نوامبر و درگذشت او نیز در تمام شهر به چشم می‌خورد اما پس از این اتفاق چند هزار برابر شد. « دیه‌گوی ابدی» بر تصاویر مختلفی دیده می‌شود و ورزشگاه ایندپندینته نیز از این شرایط مستثنی نیست. البته که ناپل نیز جز شهرهایی است که تصاویر متفاوتی از مارادونا در گوشه گوشه آن وجود دارد.

آلفردو سگاتوری تصویری بزرگ از مارادونا نقاشی کرده که آغاز کارش وقتی بود که او هنوز زنده بود اما پس از مرگش تمام کارهای دیگر را کنار گذاشت تا این نقاشی زیبا را به پایان ببرد.

پابلو رومانو نیز تصویر دیگری از مارادونا را در مرکز ورزشی مارتین فیرو نقاشی کرده و اگر بخواهید ادامه دهید می‌توانید صدها یادبود این چنینی از مارادونا نام ببرید.

نیازی به اشاره به طرح بزرگی که در اسپورتیوو ایتالیانو دیده می‌شود نیست که در فاصله چند متری این ورزشگاه قرار دارد.

چندین مجسمه نیز از این اسطوره آرژانتینی در شهرهای مختلف قرار گرفته که یکی از آنها بیرون ورزشگاه در سانتیاگو دل استرو قرار دارد یا مجسمه‌ای که به زودی در مارچیکیتا از آن رونمایی می‌شود. هرچند مجسمه‌های کوچکی از او در بسیاری از خانه‌های آرژانتین وجود دارد.

پرچم‌ها، نقاشی‌ها، آوازها… دیه‌گو هنوز اینجاست، هرچند بعضی ادعا می‌کنند که او از دنیا رفته اما مشخصا او هنوز زندگی می‌کند.

نویسنده: مکسی فریگییری
منبع: اوله

به گزارش “دانشجو اینترنشنال”، با یادآوری حرکات پا به توپ او یا شنیدن جملات به یاد ماندنی او لبخندی بر لب همه نقش می‌بندد اما این لبخند با غم ناشی از ندیدن دوباره او همراه می‌شود.

اما ندیدن او تنها یک احساس یا کلمه است چرا که مارادونا هر روز بیشتر و بیشتر در بین ما حاضر می‌شود: آرژانتین پر از نقاشی‌های دیواری از تصویر این بازیکن شده است.

او این دنیا را ترک کرده اما در جمع ما حضور دارد. ما او را اینجا در هر خوشحالی و برخورد و شادی پس از گل می‌بینیم، با جام جهانی که در دستش دارد یا توپی که روی پای چپش آورده، در حالی که نرگس‌هایی در جورابش قرار دارد یا جملات ساده‌ای که هویتش را شکل می‌دهد.

تمام چیزهایی که باعث می‌شود او را ستایش کنیم یا بالاتر از این، او را به یاد بیاوریم منجر به زندگی همیشگی و ابدی او در بین ما می‌شود.

تمامی 30 اکتبرها از سال 1960 به بعد خاص بودند. و 30 اکتبر 2021 بیشتر از همه آنها این حس را با خود به همراه داشت چون این اولین تولد او پس از 25 نوامبر تلخ سال گذشته بود. او اینجا نیست اما در کنار ما هست.

خاویر اوکیپینتی، تصویرگر یکی از نقاشی‌های دیواری مارادونا، به سایت اوله می‌گوید:« من افتخار می‌کنم که او را کشیدم. از مردمی که این فرصت را به من دادند سپاسگزارم. هرچیزی که خلق می‌شود بسیار زیبا است. من فقط با نقاشی کردن دیه‌گو متوجه شدم که او چه تاثیری روی مردم داشت. ممنونم. من در حال کشیدن او بودم و یک نفر آمد تا حرفی به من بزند اما نتوانست و شروع به گریه کرد، او نمی‌توانست به من بگوید که مارادونا چه ارزشی برایش داشت. او حتی نتوانست با من حرف بزند.»

اوکیپینتی در سال 1986 به دنیا آمده، چندین نقاشی دیواری از دیه‌گو کشیده و یکی از آنها 35 متر طول دارد: نقاشی که در سن فرناندو و روی دیوار شرکت IMS به چشم می‌خورد که رییس یکی از هواداران بوکا جونیورز است.

این هنرمند اضافه کرد:« همه ناراحت هستند چون ما دیگر او را در بین خودمان نداریم اما مارادونا مانند روحی است که فراتر از این مسائل فراتر است.»

نقاشی‌هایی از این بازیکن در همه جای شهر به چشم می‌خورد. در پایتخت، در بوینس آیرس و در سایر استان‌ها. اما مرکز این نقاشی‌ها در لا بوکا و لا پاترنال است. در این دو محله هرجا را که نگاه کنید، تصویری از مارادونا می‌بینید.

بسیاری ورزشگاه آرجنتینوس جونیورز و محوطه اطراف آن را «سرزمین دی 10» می‌نامند. در نزدیکی بومبونرا نوشته شده:« از تو ممنونیم. تو برای همیشه به ما جسارت دادی.»

تصاویر دیه‌گو پیش از 25 نوامبر و درگذشت او نیز در تمام شهر به چشم می‌خورد اما پس از این اتفاق چند هزار برابر شد. « دیه‌گوی ابدی» بر تصاویر مختلفی دیده می‌شود و ورزشگاه ایندپندینته نیز از این شرایط مستثنی نیست. البته که ناپل نیز جز شهرهایی است که تصاویر متفاوتی از مارادونا در گوشه گوشه آن وجود دارد.

آلفردو سگاتوری تصویری بزرگ از مارادونا نقاشی کرده که آغاز کارش وقتی بود که او هنوز زنده بود اما پس از مرگش تمام کارهای دیگر را کنار گذاشت تا این نقاشی زیبا را به پایان ببرد.

پابلو رومانو نیز تصویر دیگری از مارادونا را در مرکز ورزشی مارتین فیرو نقاشی کرده و اگر بخواهید ادامه دهید می‌توانید صدها یادبود این چنینی از مارادونا نام ببرید.

نیازی به اشاره به طرح بزرگی که در اسپورتیوو ایتالیانو دیده می‌شود نیست که در فاصله چند متری این ورزشگاه قرار دارد.

چندین مجسمه نیز از این اسطوره آرژانتینی در شهرهای مختلف قرار گرفته که یکی از آنها بیرون ورزشگاه در سانتیاگو دل استرو قرار دارد یا مجسمه‌ای که به زودی در مارچیکیتا از آن رونمایی می‌شود. هرچند مجسمه‌های کوچکی از او در بسیاری از خانه‌های آرژانتین وجود دارد.

پرچم‌ها، نقاشی‌ها، آوازها… دیه‌گو هنوز اینجاست، هرچند بعضی ادعا می‌کنند که او از دنیا رفته اما مشخصا او هنوز زندگی می‌کند.

نویسنده: مکسی فریگییری
منبع: اوله