در نگاه اول ممکن است همه تایرها یکسان به‌نظر برسند: گرد، سیاه و ساخته‌شده از لاستیک. با این حال تمامی تایرها از نظر ساختاری یکسان نیستند. در حقیقت اگر به زیر لایه لاستیکی آن‌ها نگاهی دقیق‌تر بیندازید، متوجه تفاوت‌های قابل‌توجهی خواهید شد که تاثیر مستقیمی بر دوام تایر، چسبندگی آن و راحتی رانندگی دارد.
امروزه با نگاهی به خودروهای موجود در بازار می‌توان انواع مختلفی از تایرها را مشاهده کرد؛ اما رایج‌ترین نوع، تایرهای رادیال هستند. دلیل این محبوبیت عملکرد بهتر آن‌ها در مقایسه با تایرهای قدیمی‌تر از نوع بایاس-پلی (Bias-Ply) از نظر چسبندگی است؛ اما تایر رادیال دقیقا چیست؟
نام این تایر از چیدمان داخلی رشته‌ها یا لایه‌های آن که به «پلی‌ها» معروف‌اند، گرفته شده است. این رشته‌ها به‌صورت مستقیم از مرکز چرخ با زاویه ۹۰ درجه شعاعی منتشر می‌شوند. این ساختار به‌گونه‌ای است که دیواره جانبی و آج تایر می‌توانند به‌طور مستقل عمل کنند که نتیجه آن تماس بهتر با جاده، سواری نرم‌تر، عمر طولانی‌تر آج و افزایش کارایی مصرف سوخت است. به‌همین دلیل تایرهای رادیال به‌گزینه‌ای اصلی برای وانت‌های سبک، خودروهای سواری و حتی تریلرها تبدیل شده‌اند. اما تفاوت‌های ساختاری تایرهای رادیال با سایر گزینه‌ها در چیست؟ باید روشن شود که هدف اصلی ساخت تایرهای رادیال و بایاس-پلی، جذب شوک‌های جاده‌ای و ارائه چسبندگی است.
با وجود شباهت ظاهری این دو نوع تایر، تفاوت‌های ساختاری و عملکردی عمیقی در زیر این ظاهر نهفته است. یکی از مهم‌ترین تفاوت‌ها، شیوه ساخت داخلی تایرهای رادیال است. از نظر ساختاری، تایرهای رادیال با استفاده از تسمه‌های فولادی ساخته می‌شوند که عمود بر جهت حرکت قرار دارند.
در مقابل، تایرهای بایاس-پلی از لایه‌های پارچه‌ای متقاطع با زاویه مورب ۳۰ تا ۴۵ درجه بهره می‌برند. در نگاه اول این تغییر ممکن است جزئی به‌نظر آید، اما این تحولات ساختاری بخشی از بزرگ‌ترین تغییرات اعمال‌شده بر تایرهای خودرو طی یک قرن گذشته محسوب می‌شوند و می‌توانند بر راحتی، عملکرد و کیفیت سواری خودرو تاثیر بگذارند. طراحی تایرهای رادیال با انعطاف‌پذیری دیواره جانبی و سطح آج مسطح، فضایی برای چسبندگی بهتر و سواری نرم‌تر ایجاد می‌کند.
در مقابل، طراحی تایرهای بایاس-پلی با دیواره‌های سخت‌تر به آن‌ها کمک می‌کند تا در شرایط سخت خارج از جاده یا حمل بارهای سنگین عملکرد بهتری داشته باشند. با این حال این ساختار سفت و سخت معایبی نیز دارد که شامل کاهش چسبندگی در سرعت‌های بالا بوده که به نوبه خود به کارایی پایین‌تر سوخت منجر می‌شود.
در نگاه اول ممکن است همه تایرها یکسان به‌نظر برسند: گرد، سیاه و ساخته‌شده از لاستیک. با این حال تمامی تایرها از نظر ساختاری یکسان نیستند. در حقیقت اگر به زیر لایه لاستیکی آن‌ها نگاهی دقیق‌تر بیندازید، متوجه تفاوت‌های قابل‌توجهی خواهید شد که تاثیر مستقیمی بر دوام تایر، چسبندگی آن و راحتی رانندگی دارد.
امروزه با نگاهی به خودروهای موجود در بازار می‌توان انواع مختلفی از تایرها را مشاهده کرد؛ اما رایج‌ترین نوع، تایرهای رادیال هستند. دلیل این محبوبیت عملکرد بهتر آن‌ها در مقایسه با تایرهای قدیمی‌تر از نوع بایاس-پلی (Bias-Ply) از نظر چسبندگی است؛ اما تایر رادیال دقیقا چیست؟
نام این تایر از چیدمان داخلی رشته‌ها یا لایه‌های آن که به «پلی‌ها» معروف‌اند، گرفته شده است. این رشته‌ها به‌صورت مستقیم از مرکز چرخ با زاویه ۹۰ درجه شعاعی منتشر می‌شوند. این ساختار به‌گونه‌ای است که دیواره جانبی و آج تایر می‌توانند به‌طور مستقل عمل کنند که نتیجه آن تماس بهتر با جاده، سواری نرم‌تر، عمر طولانی‌تر آج و افزایش کارایی مصرف سوخت است. به‌همین دلیل تایرهای رادیال به‌گزینه‌ای اصلی برای وانت‌های سبک، خودروهای سواری و حتی تریلرها تبدیل شده‌اند. اما تفاوت‌های ساختاری تایرهای رادیال با سایر گزینه‌ها در چیست؟ باید روشن شود که هدف اصلی ساخت تایرهای رادیال و بایاس-پلی، جذب شوک‌های جاده‌ای و ارائه چسبندگی است.
با وجود شباهت ظاهری این دو نوع تایر، تفاوت‌های ساختاری و عملکردی عمیقی در زیر این ظاهر نهفته است. یکی از مهم‌ترین تفاوت‌ها، شیوه ساخت داخلی تایرهای رادیال است. از نظر ساختاری، تایرهای رادیال با استفاده از تسمه‌های فولادی ساخته می‌شوند که عمود بر جهت حرکت قرار دارند.
در مقابل، تایرهای بایاس-پلی از لایه‌های پارچه‌ای متقاطع با زاویه مورب ۳۰ تا ۴۵ درجه بهره می‌برند. در نگاه اول این تغییر ممکن است جزئی به‌نظر آید، اما این تحولات ساختاری بخشی از بزرگ‌ترین تغییرات اعمال‌شده بر تایرهای خودرو طی یک قرن گذشته محسوب می‌شوند و می‌توانند بر راحتی، عملکرد و کیفیت سواری خودرو تاثیر بگذارند. طراحی تایرهای رادیال با انعطاف‌پذیری دیواره جانبی و سطح آج مسطح، فضایی برای چسبندگی بهتر و سواری نرم‌تر ایجاد می‌کند.
در مقابل، طراحی تایرهای بایاس-پلی با دیواره‌های سخت‌تر به آن‌ها کمک می‌کند تا در شرایط سخت خارج از جاده یا حمل بارهای سنگین عملکرد بهتری داشته باشند. با این حال این ساختار سفت و سخت معایبی نیز دارد که شامل کاهش چسبندگی در سرعت‌های بالا بوده که به نوبه خود به کارایی پایین‌تر سوخت منجر می‌شود.
در نگاه اول ممکن است همه تایرها یکسان به‌نظر برسند: گرد، سیاه و ساخته‌شده از لاستیک. با این حال تمامی تایرها از نظر ساختاری یکسان نیستند. در حقیقت اگر به زیر لایه لاستیکی آن‌ها نگاهی دقیق‌تر بیندازید، متوجه تفاوت‌های قابل‌توجهی خواهید شد که تاثیر مستقیمی بر دوام تایر، چسبندگی آن و راحتی رانندگی دارد.
امروزه با نگاهی به خودروهای موجود در بازار می‌توان انواع مختلفی از تایرها را مشاهده کرد؛ اما رایج‌ترین نوع، تایرهای رادیال هستند. دلیل این محبوبیت عملکرد بهتر آن‌ها در مقایسه با تایرهای قدیمی‌تر از نوع بایاس-پلی (Bias-Ply) از نظر چسبندگی است؛ اما تایر رادیال دقیقا چیست؟
نام این تایر از چیدمان داخلی رشته‌ها یا لایه‌های آن که به «پلی‌ها» معروف‌اند، گرفته شده است. این رشته‌ها به‌صورت مستقیم از مرکز چرخ با زاویه ۹۰ درجه شعاعی منتشر می‌شوند. این ساختار به‌گونه‌ای است که دیواره جانبی و آج تایر می‌توانند به‌طور مستقل عمل کنند که نتیجه آن تماس بهتر با جاده، سواری نرم‌تر، عمر طولانی‌تر آج و افزایش کارایی مصرف سوخت است. به‌همین دلیل تایرهای رادیال به‌گزینه‌ای اصلی برای وانت‌های سبک، خودروهای سواری و حتی تریلرها تبدیل شده‌اند. اما تفاوت‌های ساختاری تایرهای رادیال با سایر گزینه‌ها در چیست؟ باید روشن شود که هدف اصلی ساخت تایرهای رادیال و بایاس-پلی، جذب شوک‌های جاده‌ای و ارائه چسبندگی است.
با وجود شباهت ظاهری این دو نوع تایر، تفاوت‌های ساختاری و عملکردی عمیقی در زیر این ظاهر نهفته است. یکی از مهم‌ترین تفاوت‌ها، شیوه ساخت داخلی تایرهای رادیال است. از نظر ساختاری، تایرهای رادیال با استفاده از تسمه‌های فولادی ساخته می‌شوند که عمود بر جهت حرکت قرار دارند.
در مقابل، تایرهای بایاس-پلی از لایه‌های پارچه‌ای متقاطع با زاویه مورب ۳۰ تا ۴۵ درجه بهره می‌برند. در نگاه اول این تغییر ممکن است جزئی به‌نظر آید، اما این تحولات ساختاری بخشی از بزرگ‌ترین تغییرات اعمال‌شده بر تایرهای خودرو طی یک قرن گذشته محسوب می‌شوند و می‌توانند بر راحتی، عملکرد و کیفیت سواری خودرو تاثیر بگذارند. طراحی تایرهای رادیال با انعطاف‌پذیری دیواره جانبی و سطح آج مسطح، فضایی برای چسبندگی بهتر و سواری نرم‌تر ایجاد می‌کند.
در مقابل، طراحی تایرهای بایاس-پلی با دیواره‌های سخت‌تر به آن‌ها کمک می‌کند تا در شرایط سخت خارج از جاده یا حمل بارهای سنگین عملکرد بهتری داشته باشند. با این حال این ساختار سفت و سخت معایبی نیز دارد که شامل کاهش چسبندگی در سرعت‌های بالا بوده که به نوبه خود به کارایی پایین‌تر سوخت منجر می‌شود.
در نگاه اول ممکن است همه تایرها یکسان به‌نظر برسند: گرد، سیاه و ساخته‌شده از لاستیک. با این حال تمامی تایرها از نظر ساختاری یکسان نیستند. در حقیقت اگر به زیر لایه لاستیکی آن‌ها نگاهی دقیق‌تر بیندازید، متوجه تفاوت‌های قابل‌توجهی خواهید شد که تاثیر مستقیمی بر دوام تایر، چسبندگی آن و راحتی رانندگی دارد.
امروزه با نگاهی به خودروهای موجود در بازار می‌توان انواع مختلفی از تایرها را مشاهده کرد؛ اما رایج‌ترین نوع، تایرهای رادیال هستند. دلیل این محبوبیت عملکرد بهتر آن‌ها در مقایسه با تایرهای قدیمی‌تر از نوع بایاس-پلی (Bias-Ply) از نظر چسبندگی است؛ اما تایر رادیال دقیقا چیست؟
نام این تایر از چیدمان داخلی رشته‌ها یا لایه‌های آن که به «پلی‌ها» معروف‌اند، گرفته شده است. این رشته‌ها به‌صورت مستقیم از مرکز چرخ با زاویه ۹۰ درجه شعاعی منتشر می‌شوند. این ساختار به‌گونه‌ای است که دیواره جانبی و آج تایر می‌توانند به‌طور مستقل عمل کنند که نتیجه آن تماس بهتر با جاده، سواری نرم‌تر، عمر طولانی‌تر آج و افزایش کارایی مصرف سوخت است. به‌همین دلیل تایرهای رادیال به‌گزینه‌ای اصلی برای وانت‌های سبک، خودروهای سواری و حتی تریلرها تبدیل شده‌اند. اما تفاوت‌های ساختاری تایرهای رادیال با سایر گزینه‌ها در چیست؟ باید روشن شود که هدف اصلی ساخت تایرهای رادیال و بایاس-پلی، جذب شوک‌های جاده‌ای و ارائه چسبندگی است.
با وجود شباهت ظاهری این دو نوع تایر، تفاوت‌های ساختاری و عملکردی عمیقی در زیر این ظاهر نهفته است. یکی از مهم‌ترین تفاوت‌ها، شیوه ساخت داخلی تایرهای رادیال است. از نظر ساختاری، تایرهای رادیال با استفاده از تسمه‌های فولادی ساخته می‌شوند که عمود بر جهت حرکت قرار دارند.
در مقابل، تایرهای بایاس-پلی از لایه‌های پارچه‌ای متقاطع با زاویه مورب ۳۰ تا ۴۵ درجه بهره می‌برند. در نگاه اول این تغییر ممکن است جزئی به‌نظر آید، اما این تحولات ساختاری بخشی از بزرگ‌ترین تغییرات اعمال‌شده بر تایرهای خودرو طی یک قرن گذشته محسوب می‌شوند و می‌توانند بر راحتی، عملکرد و کیفیت سواری خودرو تاثیر بگذارند. طراحی تایرهای رادیال با انعطاف‌پذیری دیواره جانبی و سطح آج مسطح، فضایی برای چسبندگی بهتر و سواری نرم‌تر ایجاد می‌کند.
در مقابل، طراحی تایرهای بایاس-پلی با دیواره‌های سخت‌تر به آن‌ها کمک می‌کند تا در شرایط سخت خارج از جاده یا حمل بارهای سنگین عملکرد بهتری داشته باشند. با این حال این ساختار سفت و سخت معایبی نیز دارد که شامل کاهش چسبندگی در سرعت‌های بالا بوده که به نوبه خود به کارایی پایین‌تر سوخت منجر می‌شود.
