بنابر گزارش‌های موجود در مورد تولید گندم و همچنین میزان نیاز گندم کشور حداکثر ۱۴ میلیون تن برآورد می‌شود. با این حال تولید گندم در کشور در حالت میانگین و با شرایط معمول بارش سالیانه به ۱۱ میلیون تن در سال می‌رسد. که ۳.۵ میلیون تن مربوط به بخش دیم و ۷.۵ میلیون تن حاصل بخش گندم آبی است. اما واقعا ظرفیت کشور همین‌قدر است؟
کارشناسان کشاورزی با استفاده از تکنیک‌های تحلیلی و آماری پتانسیل تولید مجموع گندم آبی و دیم را با شرط ثابت نگه داشتن مساحت زمین‌های کشاورزی ۲۸.۷ میلیون تن برآورد می‌کنند. این یعنی ما نه تنها می‌توانیم در تولید گندم‌خودکفا شویم بلکه صادر کننده این محصول نیز می‌توانیم باشیم.
مشکل در کجاست؟
یکی از اولین مشکلات در کشاورزی فقدان مدیریت صحیح مزرعه و نداشتن دانش و آگاهی کافی است. یعنی بسیاری از مواردی که منجر به کاهش تولید می‌شوند به وسیله مدیریت صحیح قابل اصلاح هستند. مثلا انتخاب بذر نامناسب و زمان نامناسب کاشت می‌تواند تا ۳۰ درصد از تولید را کاهش دهد.
مدیریت ضعیف درمصرف آب و عدم نفوذ تکنولوژی‌های جدید آبیاری در زمین‌های کشاورزی نیز از عوامل مهم کاهش بازده محصول ذکر شده است.
مطالعه در سایت: شکر، صدرنشین گرانی در شهریور ماه
عدم استفاده از کود و کم بودن ضریب نفوذ مکانیزاسیون نیز از عوامل کاهش بازده زمین‌های کشاورزی است. میانگین مصرف کود در ایران ۸۰ کیلوگرم در هکتار است که با میانگین ۳۳۰ کیلوگرمی که کارشناسان توصیه کرده‌اند فاصله بالایی دارد.
در این شرایط لازم است دولت نقش هدایتگر و تنظیم‌گر خود را ایفا کرده و با اعطای مشوق‌های مرسوم از جمله پرداخت مستقیم و یا قراردادهای خرید تضمینی دست کشاورزان را برای بهبود عملکرد تولیدات زراعی بازکنند. بدیهی است با موعظه و سخنرانی کشاورزان رفتار مطلوب تصمیم‌گیران امنیت غذایی را در قبال تولید انجام نخواهند داد.
