روز ، روز پسر اسکوچیچ  بود!

به گزارش دانشجو اینترنشنال،  هر آنچه از بدشانسی در طول نود دقیقه درو کرده بودیم با پاداشی به یادماندنی جبران شد. حالا که بردیم چه بهتر که اینگونه بردیم. بردی حماسی که به ما یادآوری می‌کند که  اولا هیچ حریفی را نباید دست کم گرفت و دوما اینکه  سطح جنگاوری و تلاش و اراده‌ی بازیکنان در این تیم چقدر بالا و امیدوارکننده است.

در روزی که حتی تساوی هم می‌توانست بحث عدم دعوت از طارمی را به پتکی بر سر سرمربی تیم ملی تبدیل کند تا تمام آنچه تا کنون بدست آورده را به تاثیر تنها یک بازیکن تقلیل دهد، تیم ملی صاحب بردی شد که البته در ذهن اغلب فوتبال‌دوستان ایرانی، از قبل سه امتیازش به حساب تیم ملی واریز شده بود! با این حال تیم ملی فاصله‌ی زیادی تا یک باخت غیرمنتظره نداشت آن هم در روزی که به جز ۱۵ دقیقه بین دقیقه ۷۰ تا ۸۵، بهتر و بیشتر از تمام بازی‌های زمان اسکوچیچ در خلق موقعیت، تنوع به خرج داد و شانسش را هم از عمق، هم از کناره‌ها و هم از سانتر‌ برای زدن گل امتحان کرد.

در روزی که تیم ملی یکی از ارکان اصلی‌اش در یازده بازی قبلی‌اش را در اختیار نداشت، نقش ویژه یک بازیکن را در نظم و هارمونی دادن به حملات تیم ملی را نباید از یاد برد. وحید امیری که به سختی می‌توان او را به عنوان بهترین بازیکن جدال با لبنان انتخاب نکرد، تلاش زیادی برای برقراری پل ارتباطی بین خط میانی و خط حمله کرد و سعی کرد تا آن نقشی که را که طارمی به خوبی ایفا می‌کرد را در دست بگیرد. هر چند او با آمدن صیادمنش عقب‌تر هم رفت اما پاس‌های دقیق و روی زمین او که در  زمین نه چندان مناسب بازی، اغلب سالم به مقصد رسیدند، فضاسازی‌هایش از کناره‌ها و خوب دیدن فضاهای خالی به کمک آمد تا  تیم دچار آشفتگی در فاز هجومی نشود.

هر چند تیم ملی در دقایقی از بازی و به خصوص در فاصله دقایق ۷۰ تا ۸۵ تمرکز لازم برای خلق موقعیت و تداوم دادن به حملاتش را نداشت اما در اغلب دقایق  در برقراری فاصله زمانی مناسب بین حملاتش موفق بود و شاید دو ایراد باعث شد تا گل زدن تا دقیقه نود میسر نشود. یکی نبود قابلیت ارسال‌های سریع و دقیق و ضربتی در بین بازیکنان کنارهی و دیگری حضور قلی‌زاده چپ‌پا در راست و جهانبخش راست‌پا در چپ. استفاده از بازیکن راست پا در چپ و چپ‌پا در راست در فوتبال امروز متداول است و قابلیت‌های تاکتیکی خاصی به روند حرکتی یک تیم می‌دهد اما در این بازی که حریف در یک سوم دفاعی و به خصوص در محوطه جریمه‌اش فشرده بازی می‌کرد و فضای زیادی برای مانور بازیکنان ایران وجود نداشت، زدن ضربات اول و استپ نکردن توپ در محوطه جریمه اهمیت زیادی داشت. در حالی که چند بار توپ روی پای راست قلی‌زاده و چپ جهانبخش آمد همین موضوع جلوی حملات سریع‌تر و یا زدن ضربات موثرتر به سمت دروازه حریف را گرفت.

 در حالی که همه چیز مهیای یک بازی احساسی و پر تنش و عصبی از سوی بازیکنان ایران بود و چند باری هم بازیکنان تیم ملی به مرز آن نزدیک شدند، بازی خوب وحید امیری که همراه با دقت زیاد در پاس دادن بود به کمک تیم ملی آمد تا آشفتگی به بازی ایران در فاز هجومی سرایت نکند و از این نظر امیری که به نوعی محور شکل دهی بازی ایران در فاز هجومی بود را می‌توان به عنوان بهترین بازیکن ایران در مقابل لبنان انتخاب کرد.

حجت شفیعی

به گزارش دانشجو اینترنشنال،  هر آنچه از بدشانسی در طول نود دقیقه درو کرده بودیم با پاداشی به یادماندنی جبران شد. حالا که بردیم چه بهتر که اینگونه بردیم. بردی حماسی که به ما یادآوری می‌کند که  اولا هیچ حریفی را نباید دست کم گرفت و دوما اینکه  سطح جنگاوری و تلاش و اراده‌ی بازیکنان در این تیم چقدر بالا و امیدوارکننده است.

در روزی که حتی تساوی هم می‌توانست بحث عدم دعوت از طارمی را به پتکی بر سر سرمربی تیم ملی تبدیل کند تا تمام آنچه تا کنون بدست آورده را به تاثیر تنها یک بازیکن تقلیل دهد، تیم ملی صاحب بردی شد که البته در ذهن اغلب فوتبال‌دوستان ایرانی، از قبل سه امتیازش به حساب تیم ملی واریز شده بود! با این حال تیم ملی فاصله‌ی زیادی تا یک باخت غیرمنتظره نداشت آن هم در روزی که به جز ۱۵ دقیقه بین دقیقه ۷۰ تا ۸۵، بهتر و بیشتر از تمام بازی‌های زمان اسکوچیچ در خلق موقعیت، تنوع به خرج داد و شانسش را هم از عمق، هم از کناره‌ها و هم از سانتر‌ برای زدن گل امتحان کرد.

در روزی که تیم ملی یکی از ارکان اصلی‌اش در یازده بازی قبلی‌اش را در اختیار نداشت، نقش ویژه یک بازیکن را در نظم و هارمونی دادن به حملات تیم ملی را نباید از یاد برد. وحید امیری که به سختی می‌توان او را به عنوان بهترین بازیکن جدال با لبنان انتخاب نکرد، تلاش زیادی برای برقراری پل ارتباطی بین خط میانی و خط حمله کرد و سعی کرد تا آن نقشی که را که طارمی به خوبی ایفا می‌کرد را در دست بگیرد. هر چند او با آمدن صیادمنش عقب‌تر هم رفت اما پاس‌های دقیق و روی زمین او که در  زمین نه چندان مناسب بازی، اغلب سالم به مقصد رسیدند، فضاسازی‌هایش از کناره‌ها و خوب دیدن فضاهای خالی به کمک آمد تا  تیم دچار آشفتگی در فاز هجومی نشود.

هر چند تیم ملی در دقایقی از بازی و به خصوص در فاصله دقایق ۷۰ تا ۸۵ تمرکز لازم برای خلق موقعیت و تداوم دادن به حملاتش را نداشت اما در اغلب دقایق  در برقراری فاصله زمانی مناسب بین حملاتش موفق بود و شاید دو ایراد باعث شد تا گل زدن تا دقیقه نود میسر نشود. یکی نبود قابلیت ارسال‌های سریع و دقیق و ضربتی در بین بازیکنان کنارهی و دیگری حضور قلی‌زاده چپ‌پا در راست و جهانبخش راست‌پا در چپ. استفاده از بازیکن راست پا در چپ و چپ‌پا در راست در فوتبال امروز متداول است و قابلیت‌های تاکتیکی خاصی به روند حرکتی یک تیم می‌دهد اما در این بازی که حریف در یک سوم دفاعی و به خصوص در محوطه جریمه‌اش فشرده بازی می‌کرد و فضای زیادی برای مانور بازیکنان ایران وجود نداشت، زدن ضربات اول و استپ نکردن توپ در محوطه جریمه اهمیت زیادی داشت. در حالی که چند بار توپ روی پای راست قلی‌زاده و چپ جهانبخش آمد همین موضوع جلوی حملات سریع‌تر و یا زدن ضربات موثرتر به سمت دروازه حریف را گرفت.

 در حالی که همه چیز مهیای یک بازی احساسی و پر تنش و عصبی از سوی بازیکنان ایران بود و چند باری هم بازیکنان تیم ملی به مرز آن نزدیک شدند، بازی خوب وحید امیری که همراه با دقت زیاد در پاس دادن بود به کمک تیم ملی آمد تا آشفتگی به بازی ایران در فاز هجومی سرایت نکند و از این نظر امیری که به نوعی محور شکل دهی بازی ایران در فاز هجومی بود را می‌توان به عنوان بهترین بازیکن ایران در مقابل لبنان انتخاب کرد.

حجت شفیعی

به گزارش دانشجو اینترنشنال،  هر آنچه از بدشانسی در طول نود دقیقه درو کرده بودیم با پاداشی به یادماندنی جبران شد. حالا که بردیم چه بهتر که اینگونه بردیم. بردی حماسی که به ما یادآوری می‌کند که  اولا هیچ حریفی را نباید دست کم گرفت و دوما اینکه  سطح جنگاوری و تلاش و اراده‌ی بازیکنان در این تیم چقدر بالا و امیدوارکننده است.

در روزی که حتی تساوی هم می‌توانست بحث عدم دعوت از طارمی را به پتکی بر سر سرمربی تیم ملی تبدیل کند تا تمام آنچه تا کنون بدست آورده را به تاثیر تنها یک بازیکن تقلیل دهد، تیم ملی صاحب بردی شد که البته در ذهن اغلب فوتبال‌دوستان ایرانی، از قبل سه امتیازش به حساب تیم ملی واریز شده بود! با این حال تیم ملی فاصله‌ی زیادی تا یک باخت غیرمنتظره نداشت آن هم در روزی که به جز ۱۵ دقیقه بین دقیقه ۷۰ تا ۸۵، بهتر و بیشتر از تمام بازی‌های زمان اسکوچیچ در خلق موقعیت، تنوع به خرج داد و شانسش را هم از عمق، هم از کناره‌ها و هم از سانتر‌ برای زدن گل امتحان کرد.

در روزی که تیم ملی یکی از ارکان اصلی‌اش در یازده بازی قبلی‌اش را در اختیار نداشت، نقش ویژه یک بازیکن را در نظم و هارمونی دادن به حملات تیم ملی را نباید از یاد برد. وحید امیری که به سختی می‌توان او را به عنوان بهترین بازیکن جدال با لبنان انتخاب نکرد، تلاش زیادی برای برقراری پل ارتباطی بین خط میانی و خط حمله کرد و سعی کرد تا آن نقشی که را که طارمی به خوبی ایفا می‌کرد را در دست بگیرد. هر چند او با آمدن صیادمنش عقب‌تر هم رفت اما پاس‌های دقیق و روی زمین او که در  زمین نه چندان مناسب بازی، اغلب سالم به مقصد رسیدند، فضاسازی‌هایش از کناره‌ها و خوب دیدن فضاهای خالی به کمک آمد تا  تیم دچار آشفتگی در فاز هجومی نشود.

هر چند تیم ملی در دقایقی از بازی و به خصوص در فاصله دقایق ۷۰ تا ۸۵ تمرکز لازم برای خلق موقعیت و تداوم دادن به حملاتش را نداشت اما در اغلب دقایق  در برقراری فاصله زمانی مناسب بین حملاتش موفق بود و شاید دو ایراد باعث شد تا گل زدن تا دقیقه نود میسر نشود. یکی نبود قابلیت ارسال‌های سریع و دقیق و ضربتی در بین بازیکنان کنارهی و دیگری حضور قلی‌زاده چپ‌پا در راست و جهانبخش راست‌پا در چپ. استفاده از بازیکن راست پا در چپ و چپ‌پا در راست در فوتبال امروز متداول است و قابلیت‌های تاکتیکی خاصی به روند حرکتی یک تیم می‌دهد اما در این بازی که حریف در یک سوم دفاعی و به خصوص در محوطه جریمه‌اش فشرده بازی می‌کرد و فضای زیادی برای مانور بازیکنان ایران وجود نداشت، زدن ضربات اول و استپ نکردن توپ در محوطه جریمه اهمیت زیادی داشت. در حالی که چند بار توپ روی پای راست قلی‌زاده و چپ جهانبخش آمد همین موضوع جلوی حملات سریع‌تر و یا زدن ضربات موثرتر به سمت دروازه حریف را گرفت.

 در حالی که همه چیز مهیای یک بازی احساسی و پر تنش و عصبی از سوی بازیکنان ایران بود و چند باری هم بازیکنان تیم ملی به مرز آن نزدیک شدند، بازی خوب وحید امیری که همراه با دقت زیاد در پاس دادن بود به کمک تیم ملی آمد تا آشفتگی به بازی ایران در فاز هجومی سرایت نکند و از این نظر امیری که به نوعی محور شکل دهی بازی ایران در فاز هجومی بود را می‌توان به عنوان بهترین بازیکن ایران در مقابل لبنان انتخاب کرد.

حجت شفیعی

به گزارش دانشجو اینترنشنال،  هر آنچه از بدشانسی در طول نود دقیقه درو کرده بودیم با پاداشی به یادماندنی جبران شد. حالا که بردیم چه بهتر که اینگونه بردیم. بردی حماسی که به ما یادآوری می‌کند که  اولا هیچ حریفی را نباید دست کم گرفت و دوما اینکه  سطح جنگاوری و تلاش و اراده‌ی بازیکنان در این تیم چقدر بالا و امیدوارکننده است.

در روزی که حتی تساوی هم می‌توانست بحث عدم دعوت از طارمی را به پتکی بر سر سرمربی تیم ملی تبدیل کند تا تمام آنچه تا کنون بدست آورده را به تاثیر تنها یک بازیکن تقلیل دهد، تیم ملی صاحب بردی شد که البته در ذهن اغلب فوتبال‌دوستان ایرانی، از قبل سه امتیازش به حساب تیم ملی واریز شده بود! با این حال تیم ملی فاصله‌ی زیادی تا یک باخت غیرمنتظره نداشت آن هم در روزی که به جز ۱۵ دقیقه بین دقیقه ۷۰ تا ۸۵، بهتر و بیشتر از تمام بازی‌های زمان اسکوچیچ در خلق موقعیت، تنوع به خرج داد و شانسش را هم از عمق، هم از کناره‌ها و هم از سانتر‌ برای زدن گل امتحان کرد.

در روزی که تیم ملی یکی از ارکان اصلی‌اش در یازده بازی قبلی‌اش را در اختیار نداشت، نقش ویژه یک بازیکن را در نظم و هارمونی دادن به حملات تیم ملی را نباید از یاد برد. وحید امیری که به سختی می‌توان او را به عنوان بهترین بازیکن جدال با لبنان انتخاب نکرد، تلاش زیادی برای برقراری پل ارتباطی بین خط میانی و خط حمله کرد و سعی کرد تا آن نقشی که را که طارمی به خوبی ایفا می‌کرد را در دست بگیرد. هر چند او با آمدن صیادمنش عقب‌تر هم رفت اما پاس‌های دقیق و روی زمین او که در  زمین نه چندان مناسب بازی، اغلب سالم به مقصد رسیدند، فضاسازی‌هایش از کناره‌ها و خوب دیدن فضاهای خالی به کمک آمد تا  تیم دچار آشفتگی در فاز هجومی نشود.

هر چند تیم ملی در دقایقی از بازی و به خصوص در فاصله دقایق ۷۰ تا ۸۵ تمرکز لازم برای خلق موقعیت و تداوم دادن به حملاتش را نداشت اما در اغلب دقایق  در برقراری فاصله زمانی مناسب بین حملاتش موفق بود و شاید دو ایراد باعث شد تا گل زدن تا دقیقه نود میسر نشود. یکی نبود قابلیت ارسال‌های سریع و دقیق و ضربتی در بین بازیکنان کنارهی و دیگری حضور قلی‌زاده چپ‌پا در راست و جهانبخش راست‌پا در چپ. استفاده از بازیکن راست پا در چپ و چپ‌پا در راست در فوتبال امروز متداول است و قابلیت‌های تاکتیکی خاصی به روند حرکتی یک تیم می‌دهد اما در این بازی که حریف در یک سوم دفاعی و به خصوص در محوطه جریمه‌اش فشرده بازی می‌کرد و فضای زیادی برای مانور بازیکنان ایران وجود نداشت، زدن ضربات اول و استپ نکردن توپ در محوطه جریمه اهمیت زیادی داشت. در حالی که چند بار توپ روی پای راست قلی‌زاده و چپ جهانبخش آمد همین موضوع جلوی حملات سریع‌تر و یا زدن ضربات موثرتر به سمت دروازه حریف را گرفت.

 در حالی که همه چیز مهیای یک بازی احساسی و پر تنش و عصبی از سوی بازیکنان ایران بود و چند باری هم بازیکنان تیم ملی به مرز آن نزدیک شدند، بازی خوب وحید امیری که همراه با دقت زیاد در پاس دادن بود به کمک تیم ملی آمد تا آشفتگی به بازی ایران در فاز هجومی سرایت نکند و از این نظر امیری که به نوعی محور شکل دهی بازی ایران در فاز هجومی بود را می‌توان به عنوان بهترین بازیکن ایران در مقابل لبنان انتخاب کرد.

حجت شفیعی