به گزارش خبرنگار مهر، «تهران-تل آویو» مستندی با میزبانی علی صدری نیا است که در ایام جنگ ۱۲ روزه روی آنتن رفت و با پایان جنگ برای کاوش و ثبت روایت‌های این جنگ همچنان ادامه دارد. آزاده باقری فعال رسانه در یادداشتی درباره این برنامه نوشته است.
در متن این یادداشت آمده است:
«در روزهای اوج جنگ تحمیلی حزب بعث عراق علیه خاک ایران، هنرمندی مانند شهید سید مرتضی آوینی ارزش این جستجوگری و روایت‌گری را می‌دانست و اگر نبود چنین نگاه و انگیزه‌ای شاید مجموعه «روایت فتح» متولد نمی‌شد تا پس از چند دهه همچنان معتبرترین و بی‌واسطه‌ترین روایت از یکی از طلایی‌ترین مقاطع تاریخ معاصر ایران باشد.
جنگ تلخ است و زخم‌های جنگ را مرهمی جز حماسه و دفاع نیست اما آنچه هم زخم‌ها و هم حماسه‌ها را ماندگار می‌کند، هنر روایت است. جنگ تحمیلی ۱۲ روزه رژیم صهیونیستی علیه خاک ایران، تکرار یک تجربه نبود، بلکه همه ابعادش، برای همه نسل‌ها یک تجربه تازه و بکر بود، مگر جز این است که بنای جنگ بر شوک است و هیچ جنگی را نمی‌توان با جنگی دیگر قیاس کرد.
آنچه مردم ایران در ۱۲ روزه و در اقصی نقاط کشور تجربه کردند، در هر نقطه‌ای فضایی منحصربه‌فرد داشت و ثبت روایت‌های متفاوت از آنچه در دل اقشار مختلف تجربه شد، مأموریتی مهم در حوزه رسانه است.
مجموعه مستند «تهران-تل آویو» از محصولات سازمان رسانه‌ای اوج، در قالب یک واکنش سریع به آنچه همه شئون کشور را در وضعیت بهت فرو برده بود، یکی از نمونه‌های شاخص در عرصه روایت‌گری در یک بزنگاه تاریخی است. مستندی با تهیه‌کنندگی و اجرای علی صدری‌نیا و کارگردانی میکائیل دیانی که هریک سبقه‌ای قابل توجه در میدان مستندسازی داشته‌اند و به‌خوبی توانسته‌اند تخصص خود را با چاشنی نگاه رسانه‌ای به محصولی قابل‌توجه تبدیل کنند.
آنچه «تهران-تل آویو» را در نسبت با تولیدات مشابه در همین مقطع زمانی متمایز می‌کند، تمرکز روی هویت «روایت‌گری» است. به تعبیر دیگر آنچه در قاب این مجموعه به ثبت رسیده و در ادامه پخش آن از تلویزیون هم شاهد استمرار آن هستیم، نه تلاش برای القای یک رویکرد و تحلیل مشخص از آنچه گذشت، که وسواس برای ثبت ماوقع از زبان راویان اول شخص است. از پرستار و مدافعان در میدان تا هنرمندان و مهمتر از همه این‌ها مردمان کوچه و خیابان. مردمانی که زخم خوردند اما خم نشدند و به عشق «وطن» تلاش کردند مرهمی بر زخم‌های «هم‌وطن» باشند.
سازمان اوج که پیش از این و در بزنگاه روایت تحولات جبهه مقاومت در قالب برنامه تلویزیونی «به افق فلسطین» تجربه‌ای ارزشمند را در کارنامه خود ثبت کرده بود، این‌بار هم میدان‌دار روایت‌گری در یک جنگ تحمیلی «به افق مردم ایران» شد که ماحصل آن را در قالب یک مجموعه تأثیرگذار می‌توان به تماشا نشست.
آنچه امروز رنگ و بوی «گزارش زخم‌ها» دارد در بلند مدت تبدیل به «روایت حماسه» می‌شود، جنگ تکراری نمی‌شود و روایت جنگ هم تاریخ مصرف ندارد اما «هنر روایت» را می‌توان تجربه‌ای ارزشمند دانست که به گذشته و امروز محدود نمی‌ماند و تا همیشه باید از آن صیانت کرد.»
به گزارش خبرنگار مهر، «تهران-تل آویو» مستندی با میزبانی علی صدری نیا است که در ایام جنگ ۱۲ روزه روی آنتن رفت و با پایان جنگ برای کاوش و ثبت روایت‌های این جنگ همچنان ادامه دارد. آزاده باقری فعال رسانه در یادداشتی درباره این برنامه نوشته است.
در متن این یادداشت آمده است:
«در روزهای اوج جنگ تحمیلی حزب بعث عراق علیه خاک ایران، هنرمندی مانند شهید سید مرتضی آوینی ارزش این جستجوگری و روایت‌گری را می‌دانست و اگر نبود چنین نگاه و انگیزه‌ای شاید مجموعه «روایت فتح» متولد نمی‌شد تا پس از چند دهه همچنان معتبرترین و بی‌واسطه‌ترین روایت از یکی از طلایی‌ترین مقاطع تاریخ معاصر ایران باشد.
جنگ تلخ است و زخم‌های جنگ را مرهمی جز حماسه و دفاع نیست اما آنچه هم زخم‌ها و هم حماسه‌ها را ماندگار می‌کند، هنر روایت است. جنگ تحمیلی ۱۲ روزه رژیم صهیونیستی علیه خاک ایران، تکرار یک تجربه نبود، بلکه همه ابعادش، برای همه نسل‌ها یک تجربه تازه و بکر بود، مگر جز این است که بنای جنگ بر شوک است و هیچ جنگی را نمی‌توان با جنگی دیگر قیاس کرد.
آنچه مردم ایران در ۱۲ روزه و در اقصی نقاط کشور تجربه کردند، در هر نقطه‌ای فضایی منحصربه‌فرد داشت و ثبت روایت‌های متفاوت از آنچه در دل اقشار مختلف تجربه شد، مأموریتی مهم در حوزه رسانه است.
مجموعه مستند «تهران-تل آویو» از محصولات سازمان رسانه‌ای اوج، در قالب یک واکنش سریع به آنچه همه شئون کشور را در وضعیت بهت فرو برده بود، یکی از نمونه‌های شاخص در عرصه روایت‌گری در یک بزنگاه تاریخی است. مستندی با تهیه‌کنندگی و اجرای علی صدری‌نیا و کارگردانی میکائیل دیانی که هریک سبقه‌ای قابل توجه در میدان مستندسازی داشته‌اند و به‌خوبی توانسته‌اند تخصص خود را با چاشنی نگاه رسانه‌ای به محصولی قابل‌توجه تبدیل کنند.
آنچه «تهران-تل آویو» را در نسبت با تولیدات مشابه در همین مقطع زمانی متمایز می‌کند، تمرکز روی هویت «روایت‌گری» است. به تعبیر دیگر آنچه در قاب این مجموعه به ثبت رسیده و در ادامه پخش آن از تلویزیون هم شاهد استمرار آن هستیم، نه تلاش برای القای یک رویکرد و تحلیل مشخص از آنچه گذشت، که وسواس برای ثبت ماوقع از زبان راویان اول شخص است. از پرستار و مدافعان در میدان تا هنرمندان و مهمتر از همه این‌ها مردمان کوچه و خیابان. مردمانی که زخم خوردند اما خم نشدند و به عشق «وطن» تلاش کردند مرهمی بر زخم‌های «هم‌وطن» باشند.
سازمان اوج که پیش از این و در بزنگاه روایت تحولات جبهه مقاومت در قالب برنامه تلویزیونی «به افق فلسطین» تجربه‌ای ارزشمند را در کارنامه خود ثبت کرده بود، این‌بار هم میدان‌دار روایت‌گری در یک جنگ تحمیلی «به افق مردم ایران» شد که ماحصل آن را در قالب یک مجموعه تأثیرگذار می‌توان به تماشا نشست.
آنچه امروز رنگ و بوی «گزارش زخم‌ها» دارد در بلند مدت تبدیل به «روایت حماسه» می‌شود، جنگ تکراری نمی‌شود و روایت جنگ هم تاریخ مصرف ندارد اما «هنر روایت» را می‌توان تجربه‌ای ارزشمند دانست که به گذشته و امروز محدود نمی‌ماند و تا همیشه باید از آن صیانت کرد.»
به گزارش خبرنگار مهر، «تهران-تل آویو» مستندی با میزبانی علی صدری نیا است که در ایام جنگ ۱۲ روزه روی آنتن رفت و با پایان جنگ برای کاوش و ثبت روایت‌های این جنگ همچنان ادامه دارد. آزاده باقری فعال رسانه در یادداشتی درباره این برنامه نوشته است.
در متن این یادداشت آمده است:
«در روزهای اوج جنگ تحمیلی حزب بعث عراق علیه خاک ایران، هنرمندی مانند شهید سید مرتضی آوینی ارزش این جستجوگری و روایت‌گری را می‌دانست و اگر نبود چنین نگاه و انگیزه‌ای شاید مجموعه «روایت فتح» متولد نمی‌شد تا پس از چند دهه همچنان معتبرترین و بی‌واسطه‌ترین روایت از یکی از طلایی‌ترین مقاطع تاریخ معاصر ایران باشد.
جنگ تلخ است و زخم‌های جنگ را مرهمی جز حماسه و دفاع نیست اما آنچه هم زخم‌ها و هم حماسه‌ها را ماندگار می‌کند، هنر روایت است. جنگ تحمیلی ۱۲ روزه رژیم صهیونیستی علیه خاک ایران، تکرار یک تجربه نبود، بلکه همه ابعادش، برای همه نسل‌ها یک تجربه تازه و بکر بود، مگر جز این است که بنای جنگ بر شوک است و هیچ جنگی را نمی‌توان با جنگی دیگر قیاس کرد.
آنچه مردم ایران در ۱۲ روزه و در اقصی نقاط کشور تجربه کردند، در هر نقطه‌ای فضایی منحصربه‌فرد داشت و ثبت روایت‌های متفاوت از آنچه در دل اقشار مختلف تجربه شد، مأموریتی مهم در حوزه رسانه است.
مجموعه مستند «تهران-تل آویو» از محصولات سازمان رسانه‌ای اوج، در قالب یک واکنش سریع به آنچه همه شئون کشور را در وضعیت بهت فرو برده بود، یکی از نمونه‌های شاخص در عرصه روایت‌گری در یک بزنگاه تاریخی است. مستندی با تهیه‌کنندگی و اجرای علی صدری‌نیا و کارگردانی میکائیل دیانی که هریک سبقه‌ای قابل توجه در میدان مستندسازی داشته‌اند و به‌خوبی توانسته‌اند تخصص خود را با چاشنی نگاه رسانه‌ای به محصولی قابل‌توجه تبدیل کنند.
آنچه «تهران-تل آویو» را در نسبت با تولیدات مشابه در همین مقطع زمانی متمایز می‌کند، تمرکز روی هویت «روایت‌گری» است. به تعبیر دیگر آنچه در قاب این مجموعه به ثبت رسیده و در ادامه پخش آن از تلویزیون هم شاهد استمرار آن هستیم، نه تلاش برای القای یک رویکرد و تحلیل مشخص از آنچه گذشت، که وسواس برای ثبت ماوقع از زبان راویان اول شخص است. از پرستار و مدافعان در میدان تا هنرمندان و مهمتر از همه این‌ها مردمان کوچه و خیابان. مردمانی که زخم خوردند اما خم نشدند و به عشق «وطن» تلاش کردند مرهمی بر زخم‌های «هم‌وطن» باشند.
سازمان اوج که پیش از این و در بزنگاه روایت تحولات جبهه مقاومت در قالب برنامه تلویزیونی «به افق فلسطین» تجربه‌ای ارزشمند را در کارنامه خود ثبت کرده بود، این‌بار هم میدان‌دار روایت‌گری در یک جنگ تحمیلی «به افق مردم ایران» شد که ماحصل آن را در قالب یک مجموعه تأثیرگذار می‌توان به تماشا نشست.
آنچه امروز رنگ و بوی «گزارش زخم‌ها» دارد در بلند مدت تبدیل به «روایت حماسه» می‌شود، جنگ تکراری نمی‌شود و روایت جنگ هم تاریخ مصرف ندارد اما «هنر روایت» را می‌توان تجربه‌ای ارزشمند دانست که به گذشته و امروز محدود نمی‌ماند و تا همیشه باید از آن صیانت کرد.»
به گزارش خبرنگار مهر، «تهران-تل آویو» مستندی با میزبانی علی صدری نیا است که در ایام جنگ ۱۲ روزه روی آنتن رفت و با پایان جنگ برای کاوش و ثبت روایت‌های این جنگ همچنان ادامه دارد. آزاده باقری فعال رسانه در یادداشتی درباره این برنامه نوشته است.
در متن این یادداشت آمده است:
«در روزهای اوج جنگ تحمیلی حزب بعث عراق علیه خاک ایران، هنرمندی مانند شهید سید مرتضی آوینی ارزش این جستجوگری و روایت‌گری را می‌دانست و اگر نبود چنین نگاه و انگیزه‌ای شاید مجموعه «روایت فتح» متولد نمی‌شد تا پس از چند دهه همچنان معتبرترین و بی‌واسطه‌ترین روایت از یکی از طلایی‌ترین مقاطع تاریخ معاصر ایران باشد.
جنگ تلخ است و زخم‌های جنگ را مرهمی جز حماسه و دفاع نیست اما آنچه هم زخم‌ها و هم حماسه‌ها را ماندگار می‌کند، هنر روایت است. جنگ تحمیلی ۱۲ روزه رژیم صهیونیستی علیه خاک ایران، تکرار یک تجربه نبود، بلکه همه ابعادش، برای همه نسل‌ها یک تجربه تازه و بکر بود، مگر جز این است که بنای جنگ بر شوک است و هیچ جنگی را نمی‌توان با جنگی دیگر قیاس کرد.
آنچه مردم ایران در ۱۲ روزه و در اقصی نقاط کشور تجربه کردند، در هر نقطه‌ای فضایی منحصربه‌فرد داشت و ثبت روایت‌های متفاوت از آنچه در دل اقشار مختلف تجربه شد، مأموریتی مهم در حوزه رسانه است.
مجموعه مستند «تهران-تل آویو» از محصولات سازمان رسانه‌ای اوج، در قالب یک واکنش سریع به آنچه همه شئون کشور را در وضعیت بهت فرو برده بود، یکی از نمونه‌های شاخص در عرصه روایت‌گری در یک بزنگاه تاریخی است. مستندی با تهیه‌کنندگی و اجرای علی صدری‌نیا و کارگردانی میکائیل دیانی که هریک سبقه‌ای قابل توجه در میدان مستندسازی داشته‌اند و به‌خوبی توانسته‌اند تخصص خود را با چاشنی نگاه رسانه‌ای به محصولی قابل‌توجه تبدیل کنند.
آنچه «تهران-تل آویو» را در نسبت با تولیدات مشابه در همین مقطع زمانی متمایز می‌کند، تمرکز روی هویت «روایت‌گری» است. به تعبیر دیگر آنچه در قاب این مجموعه به ثبت رسیده و در ادامه پخش آن از تلویزیون هم شاهد استمرار آن هستیم، نه تلاش برای القای یک رویکرد و تحلیل مشخص از آنچه گذشت، که وسواس برای ثبت ماوقع از زبان راویان اول شخص است. از پرستار و مدافعان در میدان تا هنرمندان و مهمتر از همه این‌ها مردمان کوچه و خیابان. مردمانی که زخم خوردند اما خم نشدند و به عشق «وطن» تلاش کردند مرهمی بر زخم‌های «هم‌وطن» باشند.
سازمان اوج که پیش از این و در بزنگاه روایت تحولات جبهه مقاومت در قالب برنامه تلویزیونی «به افق فلسطین» تجربه‌ای ارزشمند را در کارنامه خود ثبت کرده بود، این‌بار هم میدان‌دار روایت‌گری در یک جنگ تحمیلی «به افق مردم ایران» شد که ماحصل آن را در قالب یک مجموعه تأثیرگذار می‌توان به تماشا نشست.
آنچه امروز رنگ و بوی «گزارش زخم‌ها» دارد در بلند مدت تبدیل به «روایت حماسه» می‌شود، جنگ تکراری نمی‌شود و روایت جنگ هم تاریخ مصرف ندارد اما «هنر روایت» را می‌توان تجربه‌ای ارزشمند دانست که به گذشته و امروز محدود نمی‌ماند و تا همیشه باید از آن صیانت کرد.»
