عباس صالح مدرسه ای ر گفت و گو با خبرنگار معارف دانشجو اینترنشنال گفت: امروز صنف رانندگان کامیون، موفق تر از اصنافِ جامعه قرآنی عمل می کنند به گونه ای که بسیاری از مسائل پیش پا افتاده خود را حل کرده اند و درک صحیحی از کار صنفی و جمعی دارند، چون می‌دانند دنبال چه هستند ولی در حوزه فعالیت های قرآنی اینگونه نیست.
وی افزود: سال‌ها پیش پیشنهاد دادیم که به علت رکود و جا ماندن از تحولاتِ به روز، نهادها و سازمان‌های قرآنی تلفیق و ادغام شوند، نظیر همان تجربه موفقی که در تشکیل نیروی انتظامی اتفاق افتاده بود؛ ترکیب ژاندارمری، کمیته انقلاب و شهربانی. با همه اختلافاتی که بین این سه مجموعه بود نیروی انتظامی آمد و به تدریج، همه یک روند واحد را پیش گرفتند.
نماینده کارگروه هنرمندان در انجمن خادمان قرآن کریم اضافه کرد: این اتفاق لازم است در مجموعه‌های بزرگ فرهنگ و هنر و تبلیغات رخ دهد و از موازی‌کاری‌های وقت‌کش و فرصت‌سوز جلوگیری شود. البته تشکیل سازمان جامعِ قرآنی به تنهایی جواب نمی دهد. چون زیرساخت‌های آن مهیا نشده است. دعوت از یک عده کارشناسِ صاحب نظرِ نخبه و بی طرف، که منافع مالی و شخصی نداشته باشند، قدم اول برای آغازِ مطالعاتِ این تغییر است. البته اگر به هر دلیل، ادغام یا تجمیع میسر نباشد تکثر در دستگاه‌ها نفی کننده تحول نیست. مثلا در سیستم مدیریت ورزش کشور، دستگاه‌های متعددی هستند که هر کدام در موضوعِ خود کار می‌کنند و کمیته ملی المپیک، تولیت همه را بر عهده دارد.
وی افزود: دستگاه‌های مختلف هر چقدر هم گزارش و آمار بدهند که برای‌ترویج مفاهیم و معارف و معانی قرآن چه کرده‌اند، مانند اقیانوسی به عمق یک سانتیمتر است و بی‌تردید، حق مطلب ادا نشده و مسئولان در تعارفات اولیه گیر کرده‌اند.
این فیلم سازِ خادم قرآن ادامه داد: آمارها نشان می دهد سرانه تلاوت قرآن در جامعه ایران به شدت پایین آمده و با وجود دستگاه های عریض و طویل، انس و الفت مردم با قرآن سیر نزولی داشته است. برگزاری نمایشگاه و مسابقات و چاپ و نشر به تنهایی پاسخگو نسیت و راهکارهای جدید، چاره کار است. هنر و سینما، ابزارهای به روزِ جهانی اند که بهترین وسیله برای تبلیغ و ترویجِ مفاهیم و مضامینِ قرآنی محسوب می شوند اما به طور کلی متولیان فرهنگ و جامعه قرآنی، هنوز ضرورت استفاده از زبان سینما را درک نکرده اند؛ هر چند که خود و خانواده هایشان شبانه روز در معرضِ محصولات تصویری غرب قرار دارند.
وی افزود: در نهاد خانواده، معمولا علاقه و توجه به تلاوت قرآن کم شده و بستر خانوادگی تقریبا تعطیل است. آموزش و پرورش که در برنامه ای درازمدت تیر خلاص را به آموزش و انس با قرآن زده، در سیستم سنتی و قدیمی نیز بیشتر جلسات قرآنی به جلسات مداحی و مباحث غیر قرآنی تبدیل شده است.
این کارشناس سینما و مباحث قرآنی گفت: در اوضاع نابسامان فرهنگی فعلی، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در حوزه قرآنی آشفته ترین دوران این سال ها را در حال سپری کردن است. چند ماه است که معاونت قرآن و عترت، سرپرست دارد و همه بلاتکلیف هستند و به جای پرداختن به افق های بلند، عده ای درگیر دعواهای سطحی و کودکانه بر سر میز و تصاحب پست هستند و از اصلِ خدمتگزاری به ساحت قرآن و قرآنیان بسیار فاصله گرفته اند. این هرج و مرج، حتی در معاونت هنری این وزارتخانه که محل تجمع اهالی موسیقی، تئاتر و هنرهای تجسمی است هم دیده نمی شود.
صالح مدرسه‌ای که طی سه دهه بیش از هشتاد فیلم قرآنی ساخته افزود: ساختِ فیلم های قرآنی باید از اولویت های کلانِ نظام باشد و این کاربزرگ، در حد و اندازه معاونت قرآن و عترت وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی نیست. توانایی معاونت نوپایِ قرآن و عترت، بسیار کم، ناچیز و محدود است. به علاوه در بعضی از دوره ها، اولویت معاونت قرآنی، مسابقه در برگزاریِ همایش و نمایشگاه و نیز پیگیریِ افقی کوتاه در سایر زمینه های نه چندان جدی بوده است. بنابراین به دلایل گوناگونِ فنی و کارشناسی، زیرساخت‌های معاونت قرآنی برای حمایت و تولید فیلم های قرآنی در سطحِ کلان تعریف و پیش بینی نشده است.
وی افزودک از سوی دیگر، تلویزیون، بنیاد سینمائی فارابی و سازمان سینماییِ وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به علت فرهنگسازیِ عمیقِ طاغوت در چارچوب فکری و کلیشه‌ایِ گذشته منفعل مانده اند و قرآنِ محجوب در اولویتِ کاریِ آنان نبوده است و نظیرِ بسیاری از مردم، قرآن را تشریفاتی برای مراسم می دانند. سازمان تبلیغات اسلامی و حوزه هنریِ آن که پس از انقلاب تاسیس شدند، نیز با تولید فیلم های قرآنی میانه ای ندارند. به علاوه، مجموعه ها و مراکز جدیدتر نظیر سازمان هنری رسانه ای اوج هم ضرورتِ تفکر و ترویج مفاهیم و مضامین قرآنی از طریق سینما را درک نکرده و عمده تمرکزشان، مباحث سیاسی و جنجالی است.
صالح مدرسه‌ای اضافه کرد: مدیران این جامعه، از پرورش‌یافتگانِ فرهنگ کلیشه‌ایِ همین محیط درخصوص مواجهه با قرآن هستند. بنابراین تا فکر سیاسیون اصلاح نشود، نمی‌توان توقع داشت که جایگاه فیلم قرآنی و ارتزاقِ روحی و فکری مردم در جامعه تبیین شود.
