فیلم سینمایی بیرو نخستین اثری بود که در چهلمین جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمد و البته بازخوردهای مثبتی هم در میان اهالی سینما و دوستداران هنر هفتم داشت. چراکه فیلم جسورانه وارد ژانری شده که پیش از این کمتر مورد توجه فیلمسازان کشور قرار گرفته بود. بیان زندگی فوتبالیستی که هم زندگی قهرمانانه‌ای دارد و البته همچنان در عرصه فوتبال در اوج دوران خود به سر می‌برد، بدون توجه به معایب ریز و درشت فیلم، نکته مثبتی به نظر می‌رسد.
زندگی علیرضا بیرانوند دروازه‌بان شماره یک تیم ملی فارغ از زندگی حرفه‌ای این فوتبالیست، دارای شگفتی‌ها و عجایب فراوانی بود که پیش از ورود او به دنیای حرفه‌ای فوتبال، رقم خورده است. نکته سنجی فیلمنامه نویس زمانی نمود بیشتری پیدا می‌کند که نه فقط روی دوران درخشان شخصیت اصلی در فوتبال حرفه‌ای، بلکه زمانی که هنوز روزهای خوب فرا نرسیده بود و اندک امیدی به موفقیت او نبود زوم می‌کند.
بیرو از سادگی‌های زندگی معمولی روستایی و جوانی که سودای فوتبالیست شدن دارد آغاز می‌شود و گام به گام با سختی‌هایی که شخصیت اصلی داستان تجربه می‌کند، همراه می‌شود. مخاطب با همه این سختی‌ها احساس رنج می‌کند و در پایان به موفقیت دروازه‌بان شماره یک تیم ملی با توجه به رنج‌هایی که متحمل شده، افتخار می‌کند.
نکته درخشان دیگر فیلم، استفاده از یک نوجوان بومی از خاندان بیرانوند به عنوان بازیگر نقش اصلی فیلم بود. فردی که هم نسبت فامیلی دور با علیرضا بیرانوند داشت، هم شباهت عجیبی به این فوتبالیست. حسین بیرانوند بازیگر نقش علیرضا بیرانوند به خوبی زندگی در خرم آباد و شرایط سخت چادرنشینی را می‌دانست و همچنین راه موفقیت علیرضا را فهمیده بود؛ همین باعث شد بازیگر اصلی بیرو به خوبی ایفای نقش کند.
کارگردان (مرتضی علی عباس میرزایی) هیچ گاه در اوج داستان زندگی حرفه‌ای شخصیت اصلی، از مناسبات خانوادگی او غافل نمی‌شد و در کنار هم ابعاد مختلف زندگی علیرضا بیرانوند را بیان کرد.
