فیلم شادروان همه چیز داشت به جز یک پایان خوب. کار جدید حسین نمازی در روز دوم جشنواره چهلم فجر، نکته های مثبت زیادی داشت. مهم ترین هم این بود که خود زندگی بود. برای خنداندن، ادا نداشت. برای عشق ورزیدن، قیافه نمی گرفت. برای زندگی کردن، بهانه نمی خواست.
این فیلم درباره زندگی یک خانواده پنج نفره ای است که زیر خط فقر زندگی می کند. مشکلی برای آنها به وجود می آید که نمی توانند به دارایی های اندک پدر در کارت بانکی اش پی ببرند و برای این کار دست به کارهایی می زنند اما اغلب آنها ناموفق است. خط داستانی شادروان، تلخ است، چرا که فقر، اصولاً موضوع تلخ و آزاردهنده ای است، اما در این فیلم، کارگردان چهره ای انسانی و واقعی تر از فقر نشان می دهد که با آن، تماشاگر به خنده، میهمان می شود. لودگی و ادا و اطوار در کار نیست. همه شخصیت ها، مابه ازای بیرونی دارند و باورپذیرند.
گریم بازیگران، دوست داشتنی و نمکین است. ساختگی و مصنوعی نیستند. شخصیت اصلی که نادر نام دارد (سینا مهراد)، شخصیتی جالب اما آشنا دارد. بقیه هم. حتی رویا تیموریان که نقش مادر خانواده را بازی می کند هم، نقشی قابل دفاع دارد و از آن کاراکتر غالب اش که زنی از طبقه متوسط و یا بالا، دیگر نشانه، میمیک یا اکتی دیده نمی شود. زنی رنج کشیده اما استوار و آبرومند است.
تلفیق معضلات جامعه ایرانی و افغانستانی در این فیلم، پیام شریف و ارزشمندی را با خود دارد؛ ما هر دو ملت، یک خانواده ایم که از هم جدا افتاده ایم.
اغلب صحنه های شادروان به رغم تلخی های بسیار، خنده و شیرینی دارد و این شیرینی، از بازی های خوش حس ریشه دارد. با این حال، پایان فیلم، تلخ و گس بود که با روند کلی فیلم، مغایرت داشت. کارگردان عامدانه این‌گونه کار را به پایان رساند تا مخاطب را علاوه بر غافلگیری، به تفکر بیشتر نیز وادار کند. اما واقعاً می شد با همان شیرینی غالب داستان، فیلم را به پایان رساند و همچنان نیز غافلگیر شد و اندیشه کرد.
اما یک جای قصه ایراد جدی داشت. در اواخر فیلم، نادر، با آهو که زنی افغانستانی است با هم به دفتر ازدواج می روند تا عقد قانونی کنند در حالی که با مدارک موجود، این ۲ خواهر و برادر بودند. کسی در سن و سال نادر یا آهو از این ماجرا آگاه است که هیچ دفترخانه ای، هرگز یک خواهر و برادر را به عقد هم در نمی آورد. این بخش از فیلم باید اصلاح شود وگرنه، جزو ایرادهای اصلی فیلم خواهد بود و امتیاز آن را کاهش خواهد داد.
یک سکانس هم با ایده کپی شده در این فیلم وجود داشت که مخاطب فیلم‌شناس را اذیت می کرد. آن صحنه ای که دختر خانواده (نازنین بیاتی) در مراسم ختم، با شنیدن سوتی کلامی مادرش، به شدت می خندید اما طوری وانمود می کرد که انگار دارد گریه می کند. این صحنه، شباهت بسیار زیادی به صحنه معروف فیلم طبقه حساس ساخته کمال تبریزی دارد که رضا عطاران شخصیت اصلی فیلم، در مراسم ختم همسرش، با دوستان خود خاطرات سفرشان را مرور می کند و به یک‌باره خنده اش می گیرد و برای اینکه دیگران متوجه نشوند، صورت اش را می پوشاند تا اطرافیان تصور کنند او دارد گریه می کند.
شادروان، ساخته حسین نمازی، فیلمی است که اگر برای اکران عمومی، اندکی صیقل کاری بشود، فیلم محبوبی خواهد شد.
به گزارش دانشجو اینترنشنال، چهلمین جشنواره فیلم فجر با حضور ۲۲ فیلم در بخش «سودای سیمرغ»، ۱۰ فیلم در بخش «فیلم کوتاه» و هشت فیلم در بخش «مستند» از ۱۱ تا ۲۲ بهمن به دبیری مسعود نقاش‌زاده در برج میلاد به عنوان خانه جشنواره، برگزار می‌شود. فیلم‌های این دوره از جشنواره در سینماهای ۳۱ استان در سراسر کشور اکران خواهد شد.
چراغ جشنواره فیلم فجر در روز نخست با ۲ فیلم بیرو و مرد بازنده روشن شد و در روز دوم نیز فیلم های علفزار و شادروان به نمایش درآمدند. امروز چهارشنبه ۱۳ بهمن ماه و در سومین روز از جشنواره، ۲ فیلم برف آخر و لایه های دروغ به نمایش در می آید.
