به گزارش دانشجو اینترنشنال، ابوبکر قاسم، اویغوری از چین، پس از آنکه ایالات متحده با وجود گفته های مقامات چینی به این نتیجه رسید که تروریست نیست، در آلبانی رها شد. تنها کشوری که او را می خواهد چین است.
یک مرد مسلمان وفادار به اسلام از غرب چین، که چهار سال به دلیل اتهامات تروریستی و همکاری با طالبان، توسط ارتش آمریکا در زندان گوانتانامو زندانی شده بود، پس از۱۵ سال از زندان آزاد و در آلبانی رها شد.
این مرد، ابوبکر قاسم، ۵۱ ساله، هنوز در کشوری سرگردان است که تا زمان استقرار در آن نمیدانست وجود دارد، اما هشداری می دهد به صدها افغانی که، در یک ماه گذشته کشور خود را ترک کرده اند و راه او را برای مهاجرت به یکی از فقیرترین اما پناهجو پذیر ترین کشورهای اروپایی دنبال کرده اند ، در حالی که منتظر پذیرش از طرف ایالات متحده هستند.
او به یاد آورد که : «آمریکایی ها»، به او و چهار اویغور دیگر که به اشتباه زندانی شده بودند و از گوانتانامو و کوبا به آلبانی منتقل شده بودند اطمینان دادند که «مدت زیادی در آنجا نخواهند ماند.» او گفت: «آنها به سرعت علاقه خود را از دست دادند و ما را فراموش کردند.»
آقای قاسم در آلبانی تحت حمایت «بشردوستانه» قرار گرفته است، کشوری که برخلاف اعتراضات چین، مایل بود وی را به درخواست وزارت امور خارجه آمریکا قبول کند.او ماهانه نزدیک به ۴۰۰ دلار حقوق دریافت می کند، اما موفق به دریافت ویزا یا گذرنامه نشده است، که این امر سفر وی را به هر نقطه ای از دنیا را دشوار می کند. تنها کشوری که واقعاً او را می خواهد چین است که به دلیل حمایت او از استقلال منطقه زادگاه خود سین کیانگ که آن را ترکستان می نامد ، او را تروریست می داند.
در صورت بازگشت به چین، مطمئناً او دستگیر خواهد شد.
اولین بار آقای قاسم را چند روز پس از ورود وی در سال ۲۰۰۶ به تیرانا، پایتخت آلبانی ملاقات کردم. در آن زمان، او ناامید بود. چین از آلبانی می خواست او را تحویل دهد. چین او و هموطنان اویغور او در گوانتانامو را به عنوان بخشی از یک «نیروی تروریستی» با «روابط نزدیک با القاعده و طالبان» توصیف می کرد.
او همچنین بسیار گیج شده بود، واقعاً مطمئن نبود که آمریکایی ها او را به کجا فرستاده اند. او و هموطنانش در یک پادگان فرسوده بودند که سیم های خاردار زنگ زده روی پنجره ها داشت و مانند یک زندان دیگر بود. او فقط به زبان اویغوری و چینی صحبت می کرد، نمی توانست با کسی در کشور میزبان خود ارتباط برقرار کند و نمی دانست که آلبانیایی ها قصد دارند با او چه کنند.
روحیه او اکنون بطور قابل توجهی بالا رفته است. آلبانی، دیکتاتوری سابق کمونیست و دوست نزدیک چین در دوران مائو تسه تونگ، که اکنون عضو ناتو و متحد ثابت آمریکا است، درخواست های پکن مبنی بر اعزام وی به چین را رد کرد. درعوض، به او پول برای اجاره یک آپارتمان و کمک هزینه ماهیانه برای غذا دادند. او در یک پیتزا فروشی کار کرد، در مسجدی در تیرانا دوست پیدا کرد و خانواده جدیدی تشکیل داد.
او اکنون به آلبانیایی روان صحبت می کند و بیشترزبان چینی ای را که در بزرگ شدن در سین کیانگ موظف به یادگیری بود، فراموش کرده است.
اولتا ژاکا، وزیر امور خارجه این کشور، در مصاحبه ای گفت : « ملت کوچک بالکان که او را پذیرفتند، اخیراً متعهد شد که تا ۴۰۰۰ افغان نیازمند سرپناه را پذیرش کند، این ملت سنت میزبانی از افراد نیازمند را دارد.»
وی افزود: «ما به مهمان نوازی افتخار می کنیم.»
نزدیک به ۷۰۰ افغان قبلاً وارد شده اند و در استراحتگاه های ساحلی در امتداد ساحل دریای آدریاتیک مستقر شده اند.
آقای قاسم از اینکه بسیاری از افغان ها در حال فرار هستند نگران است، این مهاجرت ناشی از ترس از طالبان و امید به رسیدن به ایالات متحده است.
آقای قاسم گفت که برخلاف اویغورها، که توسط دولت ستمگر چین اداره می شوند و در شبکه وسیعی از اردوگاه ها و بازداشتگاه سین کیانگ زندانی شده اند، افغانها کشور خود را دارند وهرچقدرهم که طالبان ظالم باشند، بهتراست درخانه بمانند.
او گفته: « من نمیفهمم آنها چرا رفتند. بهتراست درکشورخود بمانیم. من میدانم که زندانی شدن چگونه است, اما اگر آنها به زندان هم بروند، آنها نزدیک خانوادههایشان خواهند بود.»
آقای قاسم بیش از ۲۰ سال است که خانواده خود را در سین کیانگ ندیده است، زیرا او با یکی از دوستان خود از غرب چین در اقدامی ناگوار راهی ترکیه شد، جایی که زبان مشابه زبان ترکی است که توسط اویغورها صحبت می شود. و جایی که او امیدواربود کارپیدا کند. او با گذرنامه چینی که فقط دو سال اعتبار داشت سفر کرد.
وی که در زمان حملات ۱۱ سپتامبر۲۰۰۱ بدون پول یا مدارک در افغانستان گیر افتاده بود، توسط قبیله ای در مرز پاکستان و افغانستان دستگیرشد و به آمریکایی ها تحویل داده شد. آنها او را به عنوان تروریست به زندان گوانتانامو می فرستند تا به سایر مسلمانان درگیر شده در «جنگ جهانی با تروریسم» که توسط رئیس جمهور جورج دبلیو بوش ایجاد شده بود ملحق شود.
آقای قاسم پس از اینکه در سال ۲۰۰۱ توسط دادگاه نظامی تبرئه شد، با غل و زنجیر به هواپیمای ترابری نظامی منتقل شد و یک شبه از کوبا به تیرانا رفت. تلاش های مکرر از آن زمان برای دریافت ویزا برای ایالات متحده و کانادا ناموفق بوده است و از آن پنج نفر از گوانتانامو همه به جز یکی هنوز در آلبانی هستند. کسی که از آنجا رفت به سوئد نقل مکان کرد و در آنجا به عنوان راننده تاکسی کار می کند.
آقای قاسم گفت وقتی ماه گذشته شنید که پس از واگذاری پایتخت افغانستان به شورشیان و سقوط دولت مورد حمایت آمریکا در۱۵ اوت ، مقامات ایالات متحده در حال مذاکره با طالبان برای دسترسی به فرودگاه بین المللی کابل هستند، خندید.
وی در زمان بازداشت خود در گوانتانامو گفت: « آنها مدام به من می گفتند که طالبان تروریست هستند و مرا متهم به همکاری با طالبان کردند، اما اکنون آنها با طالبان همکاری می کنند.»
وی خاطرنشان کرد: جهان در ۲۰ سال اخیر قطعاً تغییرکرده است.
آیا جنگ انصارالله یمن جنگ ایران و عربستان است؟
به گفته وی، یکی از تغییرات که به او آرامش می بخشد، تکامل نگرش ها نسبت به چین است. هنگامی که او برای اولین بار به گوانتانامو فرستاده شد، دولت بوش این نظر چین را پذیرفته بود که اویغورها که خواهان استقلالل بیشتر و افراط گرایان خطرناک هستند. در سال ۲۰۰۲، واشنگتن گروهی عمدتاً اویغوری موسوم به جنبش اسلامی ترکستان شرقی را وابسته به القاعده نامید، حرکتی که از ادعاهای چین مبنی بر تروریست بودن اویغورهایی که به رفتار خود اعتراض کردند، حفاظت میکرد.
سال گذشته، دولت ترامپ گروه اویغورها را از لیست تروریسم ایالات متحده خارج کرد وگفت هیچ مدرکی مبنی بر وجود آن وجود ندارد.
آقای قاسم گفت: «ما بیش از ۲۰ سال پیش درباره خطر چین صحبت کردیم و دائماً به همه می گفتیم:« مراقب چین باشید.» «تازه آنها در حال درک این هستند که حزب کمونیست چین چه کشوری ایجاد کرده است.»
وی آخرین بار در سال ۲۰۱۶ با همسر و سه فرزند خود در چین ارتباط برقرار کرد، هنگامی که حزب کمونیست، یک رئیس جدید تندرو را در سین کیانگ منصوب کرد برنامه بازداشت های دسته جمعی را آغاز کرد که از آن زمان تا کنون بیش از یک میلیون از اویغورها و دیگر مسلمانان در این کشوردر اردوگاه های « باز اموزی» زندانی شده اند. او نگران است که بستگانش، به خاطر وضعیت وی در چین، قربانی آنچه وزارت خارجه آمریکا امسال «نسل کشی» در سین کیانگ توصیف کرده است، شوند.
به گفته وی، آخرین چیزی که او در مورد دختر ۲۱ ساله خود در سین کیانگ شنید این بود که او دستگیر نشده بود و در مغازه کار می کرد، اما تحت فشار قرار گرفته بود تا با یک چینی ازدواج کند تا وفاداری خود را به پکن ثابت کند و از بازداشت او خود داری شود.
آقای قاسم که از خانواده اش در سین کیانگ جدا شده بود، همسر دوم خود را در آلبانی گرفت، زنی اویغوری که با اوسه فرزند دارد. او گفت که به همسر اول خود از طریق تلفن گفت که او مجدداً ازدواج کرده است و«او کمی عصبانی بود»، اما او فهمیده است که به دلیل سیاست های چین در سین کیانگ، شانس آنها برای اینکه دوباره با هم باشند بسیار کم است.
او گفت که از آلبانی بسیار سپاسگزار است که او را به چین بازنگرداند و به او پول داد، اما از این که با وجود بیش از ۱۵ سال اقامت در آلبانی، از اعطای پناهندگی رسمی یا مدارک سفر به او خودداری شده است ، بسیار ناراحت است.
وزارت کشور آلبانی گفت که آقای قاسم برای گذرنامه درخواستی نکرده است. آقای قاسم گفت که وکیل وی از وزارتخانه درخواست کرده و به او گفته شده است که وضعیت «حمایت بشردوستانه» از اویغورها به وجود آورده مانع از اخذ گذرنامه می شود.
وی در حالی که از ایالات متحده به خاطر سالهای حضورش در گوانتانامو و ۱۵سالی که در آلبانی در بلاتکلیفی به سر می برد عصبانی بود، هنوز آمریکا را تنها امید واقعی اویغورها می داند.
آقای قاسم گفت: «اگر زمانی ترکستان استقلال پیدا کند، به خاطر آمریکا خواهد بود.» هر کشوری اشتباه می کند، اما من نمی توانم از اعتقاد به ایالات متحده صرف نظر کنم فقط بخاطر اینکه آنها به پنج اویغور اعزامی به آلبانی ظلم کردند.»