کنترل ذهن و حافظه مجرمان نازی / آیا مجرمین هیولا هستند؟
فرزندان عاملان نازی هنگام آگاهی از نقشی که اعضای جامعه و یا نزدیکانشان در طی هولوکاست بازی کردند، می‌توانند طیف وسیعی از احساسات را تجربه کنند: شرم، خشم و غم. این احساسات ناشی از ضربه و انگ و ننگی است که بسیاری از آلمانی‌ها در نتیجه درگیری با پیامدهای اجتماعی و تاریخی هولوکاست نازی‌ها تجربه می‌کنند. در مقاله اخیر، یواخیم سالزبورگ روابط بین آسیب‌های فرهنگی و انگ را بررسی می‌کند تا درک کند که آلمان‌ها چگونه این احساسات را مدیریت می‌کنند.
سالزبورگ تاریخ خانواده را که توسط فرزندان عاملان نازی و یک قربانی نگاشته شده است، تحلیل می‌کند. وی می‌پرسد: فرزندان و نوه‌های جنایتکاران نازی چگونه از تاریخ خانواده و موجودیت خود مطلع می‌شوند؟ به‌عنوان‌مثال، او بررسی می‌کند که چگونه اعضای خانواده با یادگیری اینکه اعضای خانواده آنها یک عامل نازی بوده‌اند و باید نقش آنها را در هولوکاست در نظر بگیرند، دست‌وپنجه نرم می‌کنند. سالزبورگ در صفحات این تاریخچه‌های خانوادگی، سه روشی را مشخص می‌کند که از طریق آن فرزندان عاملان نسل‌کشی می‌توانند دانش کلاه‌بردارانه و تحریف شده‌ای را که عزیزانشان در هولوکاست شرکت داشته‌اند، مدیریت کنند.
بسیاری از نویسندگان سعی کردند گذشته را ساکت کنند. به‌عنوان‌مثال، یک نویسنده پرده‌ای را توصیف می‌کند که برای پوشاندن قفسه‌های پایین کتابخانه پدربزرگش استفاده شده است. تنها پس از مرگ پدربزرگ بود که پرده برای آشکار کردن تبلیغات نازی‌ها کشیده شد. انکار نیز دومین پاسخ معمول بود. اعضای خانواده مرتکب در تلاش برای جستجوی و تأیید تاریخچه خانواده خود و درعین‌حال حفظ صداقت اعضای خانواده خود بودند. جالب اینجاست که حتی پس از آشکار کردن قفسه‌های تبلیغات نازی، این قبیل اعضای خانواده گاهی نیاز به ابراز عقیده داشتند که پدربزرگشان مرد خوبی است. سرانجام، سالزبورگ در مورد تأیید و اعترافات بحث می‌کند، زیرا نویسندگان و اعضای خانواده مرتکبان، به گناه خود در مورد نپرسیدن درباره گذشته نگران‌کننده بزرگ‌ترشان اعتراف کردند.
از طریق این استراتژی‌های مدیریت انگ، اعضای خانواده مرتکبان سعی می‌کنند واقعیت دردناکی را که اعضای خانواده آنها در ارتکاب نسل‌کشی دست داشته‌اند، سازگار کنند. این یافته‌ها نشان می‌دهد که حتی ده‌ها سال پس از خشونت جمعی، آسیب فرهنگی در بین فرزندان مرتکبین جنایت شایع است. فرزندان و نوه‌های جنایتکاران نازی درحالی‌که تلاش می‌کنند تا وفاداری خانوادگی و روابط عاطفی را حفظ کنند، برای مدیریت لکه خویشاوندی با یک عامل نسل‌کشی تلاش می‌کنند. این یافته‌ها به اهمیت درک این نکته اشاره می‌کند که کسانی که خشونت دسته‌جمعی انجام می‌دهند، هیولا نیستند، بلکه آنها یکی از عزیزان شخص هستند.
فرزندان و نوه‌های مجرمان نازی درحالی‌که تلاش می‌کنند تا وفاداری خانوادگی و روابط عاطفی را حفظ کنند، برای مدیریت لکه خویشاوندی با یک عامل نسل‌کشی تلاش می‌کنند.
