محققان دانشگاه صنعتی امیرکبیر با ایجاد پوشش‌های زیست‌فعال روی آلیاژ منیزیم در صدد برآمدند تا خوردگی آلیاژهای پایه منیزیمی را کنترل کرده و به توسعه کاشتنی‌های تجزیه‌پذیر درون‌تنی بپردازند.
به گزارش دانشجو اینترنشنال، نسرین‌سادات آذریان، دانش آموخته دانشگاه صنعتی امیرکبیر و مجری طرح «ایجاد پوشش‌های زیست‌فعال روی آلیاژ منیزیم 31AZ به روش پلاسمای الکترولیتی» گفت: کنترل نرخ خوردگی در کنار بهبود زیست‌سازگاری و زیست‌فعالیت آلیاژ پایه منیزیمی به عنوان کاشتنی فلزی تجزیه‌پذیر از جمله اهداف این پروژه است.
وی افزود: با به کار بردن اجزای زیست‌فعال در سطح کاشتنی، شرایط بهبود بافت استخوانی آسیب‌دیده تسریع می‌یابد و همزمان با تجزیه‌پذیری کاشتنی در بدن، بافت استخوانی جدید رشد کرده و جای آن را می‌گیرد.
آذریان با اشاره به روند پروژه، گفت: در این طرح، با استفاده از روش PEO (که بر مبنای اکسیداسیون آندی فلزات در ولتاژی بالاتر از ولتاژ شکست دی‌الکتریک لایه‌های اکسید سطحی فلز است) پوشش اکسیدی چند جزئی حاوی اجزای زیست‌فعال (کلسیم، فسفر، سیلیسیم و فسفر) بر سطح آلیاژ منیزیم 31AZ ایجاد شد.
مجری طرح با بیان این که استاد راهنمای این پروژه دکتر سید محمد موسوی خوئی عضو هیات علمی دانشگاه صنعتی امیرکبیر بوده است، ادامه داد: با مطالعه بر روی متغیرهای فرایند، پوشش بهینه به لحاظ ضخامت، ویژگی‌های میکروسکوپی و خواص خوردگی و زیستی تولید شد و در محلول شبیه‌سازی‌شده بدن به لحاظ تجزیه‌پذیری با گذشت زمان مورد ارزیابی قرار گرفت.
این محقق با اشاره به نتیجه پروژه گفت: نتیجه، اثربخشی روش PEO در کنترل نرخ خوردگی منیزیم بود، به طوری که با تجزیه‌پذیری آلیاژ دارای پوشش، رسوبات غنی از کلسیم و فسفر (مشابه فاز معدنی استخوان) بر سطح تشکیل می‌شد.
آذریان افزود: کنترل خوردگی آلیاژهای پایه منیزیمی و همچنین توسعه کاشتنی‌های تجزیه‌پذیر درون‌تنی از نتایج این پروژه است.
به نقل از روابط عمومی دانشگاه صنعتی امیرکبیر، وی با بیان اینکه از این پروژه مقاله‌ای منتشر شده است، گفت: این مقاله تحت عنوان «مکانیزم فرایند پوشش‌دهی اکسیداسیون پلاسمای الکترولیتی (PEO) و نقش متغیرها در ترکیب شیمیایی پوشش» است که در ژورنال «منیزیم و آلیاژها » منتشر شده است.
به گفته این محقق، ادامه و نتیجه این پروژه منوط به انجام تست‌های زیستی تکمیلی و آزمون‌های حیوانی است.
وی در خصوص کاربردهای پروژه گفت: تولید کاشتنی‌های استخوانی تجزیه‌پذیر با ویژگی تسریع ترمیم بافت استخوانی آسیب دیده از کاربردهای ویژه این پروژه محسوب می‌شود.
انتهای پیام
محققان دانشگاه صنعتی امیرکبیر با ایجاد پوشش‌های زیست‌فعال روی آلیاژ منیزیم در صدد برآمدند تا خوردگی آلیاژهای پایه منیزیمی را کنترل کرده و به توسعه کاشتنی‌های تجزیه‌پذیر درون‌تنی بپردازند.
به گزارش دانشجو اینترنشنال، نسرین‌سادات آذریان، دانش آموخته دانشگاه صنعتی امیرکبیر و مجری طرح «ایجاد پوشش‌های زیست‌فعال روی آلیاژ منیزیم 31AZ به روش پلاسمای الکترولیتی» گفت: کنترل نرخ خوردگی در کنار بهبود زیست‌سازگاری و زیست‌فعالیت آلیاژ پایه منیزیمی به عنوان کاشتنی فلزی تجزیه‌پذیر از جمله اهداف این پروژه است.
وی افزود: با به کار بردن اجزای زیست‌فعال در سطح کاشتنی، شرایط بهبود بافت استخوانی آسیب‌دیده تسریع می‌یابد و همزمان با تجزیه‌پذیری کاشتنی در بدن، بافت استخوانی جدید رشد کرده و جای آن را می‌گیرد.
آذریان با اشاره به روند پروژه، گفت: در این طرح، با استفاده از روش PEO (که بر مبنای اکسیداسیون آندی فلزات در ولتاژی بالاتر از ولتاژ شکست دی‌الکتریک لایه‌های اکسید سطحی فلز است) پوشش اکسیدی چند جزئی حاوی اجزای زیست‌فعال (کلسیم، فسفر، سیلیسیم و فسفر) بر سطح آلیاژ منیزیم 31AZ ایجاد شد.
مجری طرح با بیان این که استاد راهنمای این پروژه دکتر سید محمد موسوی خوئی عضو هیات علمی دانشگاه صنعتی امیرکبیر بوده است، ادامه داد: با مطالعه بر روی متغیرهای فرایند، پوشش بهینه به لحاظ ضخامت، ویژگی‌های میکروسکوپی و خواص خوردگی و زیستی تولید شد و در محلول شبیه‌سازی‌شده بدن به لحاظ تجزیه‌پذیری با گذشت زمان مورد ارزیابی قرار گرفت.
این محقق با اشاره به نتیجه پروژه گفت: نتیجه، اثربخشی روش PEO در کنترل نرخ خوردگی منیزیم بود، به طوری که با تجزیه‌پذیری آلیاژ دارای پوشش، رسوبات غنی از کلسیم و فسفر (مشابه فاز معدنی استخوان) بر سطح تشکیل می‌شد.
آذریان افزود: کنترل خوردگی آلیاژهای پایه منیزیمی و همچنین توسعه کاشتنی‌های تجزیه‌پذیر درون‌تنی از نتایج این پروژه است.
به نقل از روابط عمومی دانشگاه صنعتی امیرکبیر، وی با بیان اینکه از این پروژه مقاله‌ای منتشر شده است، گفت: این مقاله تحت عنوان «مکانیزم فرایند پوشش‌دهی اکسیداسیون پلاسمای الکترولیتی (PEO) و نقش متغیرها در ترکیب شیمیایی پوشش» است که در ژورنال «منیزیم و آلیاژها » منتشر شده است.
به گفته این محقق، ادامه و نتیجه این پروژه منوط به انجام تست‌های زیستی تکمیلی و آزمون‌های حیوانی است.
وی در خصوص کاربردهای پروژه گفت: تولید کاشتنی‌های استخوانی تجزیه‌پذیر با ویژگی تسریع ترمیم بافت استخوانی آسیب دیده از کاربردهای ویژه این پروژه محسوب می‌شود.
انتهای پیام
محققان دانشگاه صنعتی امیرکبیر با ایجاد پوشش‌های زیست‌فعال روی آلیاژ منیزیم در صدد برآمدند تا خوردگی آلیاژهای پایه منیزیمی را کنترل کرده و به توسعه کاشتنی‌های تجزیه‌پذیر درون‌تنی بپردازند.
به گزارش دانشجو اینترنشنال، نسرین‌سادات آذریان، دانش آموخته دانشگاه صنعتی امیرکبیر و مجری طرح «ایجاد پوشش‌های زیست‌فعال روی آلیاژ منیزیم 31AZ به روش پلاسمای الکترولیتی» گفت: کنترل نرخ خوردگی در کنار بهبود زیست‌سازگاری و زیست‌فعالیت آلیاژ پایه منیزیمی به عنوان کاشتنی فلزی تجزیه‌پذیر از جمله اهداف این پروژه است.
وی افزود: با به کار بردن اجزای زیست‌فعال در سطح کاشتنی، شرایط بهبود بافت استخوانی آسیب‌دیده تسریع می‌یابد و همزمان با تجزیه‌پذیری کاشتنی در بدن، بافت استخوانی جدید رشد کرده و جای آن را می‌گیرد.
آذریان با اشاره به روند پروژه، گفت: در این طرح، با استفاده از روش PEO (که بر مبنای اکسیداسیون آندی فلزات در ولتاژی بالاتر از ولتاژ شکست دی‌الکتریک لایه‌های اکسید سطحی فلز است) پوشش اکسیدی چند جزئی حاوی اجزای زیست‌فعال (کلسیم، فسفر، سیلیسیم و فسفر) بر سطح آلیاژ منیزیم 31AZ ایجاد شد.
مجری طرح با بیان این که استاد راهنمای این پروژه دکتر سید محمد موسوی خوئی عضو هیات علمی دانشگاه صنعتی امیرکبیر بوده است، ادامه داد: با مطالعه بر روی متغیرهای فرایند، پوشش بهینه به لحاظ ضخامت، ویژگی‌های میکروسکوپی و خواص خوردگی و زیستی تولید شد و در محلول شبیه‌سازی‌شده بدن به لحاظ تجزیه‌پذیری با گذشت زمان مورد ارزیابی قرار گرفت.
این محقق با اشاره به نتیجه پروژه گفت: نتیجه، اثربخشی روش PEO در کنترل نرخ خوردگی منیزیم بود، به طوری که با تجزیه‌پذیری آلیاژ دارای پوشش، رسوبات غنی از کلسیم و فسفر (مشابه فاز معدنی استخوان) بر سطح تشکیل می‌شد.
آذریان افزود: کنترل خوردگی آلیاژهای پایه منیزیمی و همچنین توسعه کاشتنی‌های تجزیه‌پذیر درون‌تنی از نتایج این پروژه است.
به نقل از روابط عمومی دانشگاه صنعتی امیرکبیر، وی با بیان اینکه از این پروژه مقاله‌ای منتشر شده است، گفت: این مقاله تحت عنوان «مکانیزم فرایند پوشش‌دهی اکسیداسیون پلاسمای الکترولیتی (PEO) و نقش متغیرها در ترکیب شیمیایی پوشش» است که در ژورنال «منیزیم و آلیاژها » منتشر شده است.
به گفته این محقق، ادامه و نتیجه این پروژه منوط به انجام تست‌های زیستی تکمیلی و آزمون‌های حیوانی است.
وی در خصوص کاربردهای پروژه گفت: تولید کاشتنی‌های استخوانی تجزیه‌پذیر با ویژگی تسریع ترمیم بافت استخوانی آسیب دیده از کاربردهای ویژه این پروژه محسوب می‌شود.
انتهای پیام
محققان دانشگاه صنعتی امیرکبیر با ایجاد پوشش‌های زیست‌فعال روی آلیاژ منیزیم در صدد برآمدند تا خوردگی آلیاژهای پایه منیزیمی را کنترل کرده و به توسعه کاشتنی‌های تجزیه‌پذیر درون‌تنی بپردازند.
به گزارش دانشجو اینترنشنال، نسرین‌سادات آذریان، دانش آموخته دانشگاه صنعتی امیرکبیر و مجری طرح «ایجاد پوشش‌های زیست‌فعال روی آلیاژ منیزیم 31AZ به روش پلاسمای الکترولیتی» گفت: کنترل نرخ خوردگی در کنار بهبود زیست‌سازگاری و زیست‌فعالیت آلیاژ پایه منیزیمی به عنوان کاشتنی فلزی تجزیه‌پذیر از جمله اهداف این پروژه است.
وی افزود: با به کار بردن اجزای زیست‌فعال در سطح کاشتنی، شرایط بهبود بافت استخوانی آسیب‌دیده تسریع می‌یابد و همزمان با تجزیه‌پذیری کاشتنی در بدن، بافت استخوانی جدید رشد کرده و جای آن را می‌گیرد.
آذریان با اشاره به روند پروژه، گفت: در این طرح، با استفاده از روش PEO (که بر مبنای اکسیداسیون آندی فلزات در ولتاژی بالاتر از ولتاژ شکست دی‌الکتریک لایه‌های اکسید سطحی فلز است) پوشش اکسیدی چند جزئی حاوی اجزای زیست‌فعال (کلسیم، فسفر، سیلیسیم و فسفر) بر سطح آلیاژ منیزیم 31AZ ایجاد شد.
مجری طرح با بیان این که استاد راهنمای این پروژه دکتر سید محمد موسوی خوئی عضو هیات علمی دانشگاه صنعتی امیرکبیر بوده است، ادامه داد: با مطالعه بر روی متغیرهای فرایند، پوشش بهینه به لحاظ ضخامت، ویژگی‌های میکروسکوپی و خواص خوردگی و زیستی تولید شد و در محلول شبیه‌سازی‌شده بدن به لحاظ تجزیه‌پذیری با گذشت زمان مورد ارزیابی قرار گرفت.
این محقق با اشاره به نتیجه پروژه گفت: نتیجه، اثربخشی روش PEO در کنترل نرخ خوردگی منیزیم بود، به طوری که با تجزیه‌پذیری آلیاژ دارای پوشش، رسوبات غنی از کلسیم و فسفر (مشابه فاز معدنی استخوان) بر سطح تشکیل می‌شد.
آذریان افزود: کنترل خوردگی آلیاژهای پایه منیزیمی و همچنین توسعه کاشتنی‌های تجزیه‌پذیر درون‌تنی از نتایج این پروژه است.
به نقل از روابط عمومی دانشگاه صنعتی امیرکبیر، وی با بیان اینکه از این پروژه مقاله‌ای منتشر شده است، گفت: این مقاله تحت عنوان «مکانیزم فرایند پوشش‌دهی اکسیداسیون پلاسمای الکترولیتی (PEO) و نقش متغیرها در ترکیب شیمیایی پوشش» است که در ژورنال «منیزیم و آلیاژها » منتشر شده است.
به گفته این محقق، ادامه و نتیجه این پروژه منوط به انجام تست‌های زیستی تکمیلی و آزمون‌های حیوانی است.
وی در خصوص کاربردهای پروژه گفت: تولید کاشتنی‌های استخوانی تجزیه‌پذیر با ویژگی تسریع ترمیم بافت استخوانی آسیب دیده از کاربردهای ویژه این پروژه محسوب می‌شود.
انتهای پیام
